Hier is iedereen op een verjaardag welkom. Gezellig juist. En veel succes met mijn ontzettend drukke familie.
Bedankt voor de uitleg! Okeee, zie dus dat de meerderheid het dus anders zouden doen.. Het is niet zo dat ik weiger haar te leren kennen ofzo, alleen ze kennen elkaar net en is een kinderverjaardag dan wel de plek om iemand te leren kennen.( waarbij ik niet eens veel tijd heb om rustig te gaan zitten en lekker te gaan praten) Wie weet is het iets om haar persoonlijk uit te nodigen op een andere verjaardag over een tijdje.. Als het dan nog aan is😊
haha, ik zou daar niet eens over nadenken... ik heb veel broertjes en bijna iedere verjaardag zit er wel weer een ander vriendinnetje bij. Maakt me echt niks uit! Soms nemen ze zelfs een gewone vriend of vriendin mee, omdat ze daarna meteen door willen rijden naar het stappen ofzo. Is toch juist gezellig! Mijn kinderen merken het maar amper, die zijn alleen maar aan het spelen met de andere kindjes die langskomen. En ik heb dan inderdaad niet zoveel tijd voor een gesprek, maar dat geeft toch niks? Ik had het zelf wel vervelend gevonden als ik bij de eerste verjaardag in de familie van mijn vriend geweigerd zou worden...
Ik vind het stiekem ook niet echt prettig, maar ik zou het wel accepteren. Ik weet namelijk hoe moeilijk het is om 'de nieuwe' te zijn en hoe opgelaten en onzeker je dan zou kunnen zijn - dus ik zou haar uitnodigen en een welkom gevoel (proberen te) geven. Ik zou mijzelf alleen zo opgelaten voelen omdat ik niet zo'n held ben met nieuwe mensen leren kennen en al helemaal niet tijdens een verjaardag waarbij ik de benen onder mij vandaan ren en met iedereen maar 3 woorden kan wisselen. Bovendien zou ik het verder ook jammer vinden, want van leren-kennen is dan eigenlijk geen sprake. Als het mijn verjaardag was, zou ik er verder geen probleem mee hebben want ik vier mijn verjaardag altijd low-maintenance. Mijn vriends familie hoeft daar dan niet bij te zijn (en daarbij valt ruim 85% van de verjaardagsvisite af!!!) en dan is het voor mij lekker rustig
Ik zou haar ook gewoon laten komen. Ik vind een warm welkom in de familie erg prettig en belangrijk. Mijn broer heeft sinds maart een relatie (vriendin is 10 jaar ouder dan mijn broer, woonde nog samen met haar ex in hun koophuis en heeft 2 kinderen) Ik heb er geen seconde een oordeel over gegeven. Na 2/3 weken heb ik haar voor het eerst gezien en met onze verjaardagen in april is ze ook meegekomen (heb dit overigens zelf gezegd tegen mijn broer, zo van mochten jullie het leuk vinden zijn jullie beide uitgenodigd) Inmiddels wonen ze samen (dus binnen 2 maanden is dit gebeurd, keuze was of zij weg bij haar ex en in een flatje en mijn broer die daar bijna altijd op visite zou zijn of samen een eengezinswoning huren) En ja wij noemen haar nu al tante tegenover onze dochter.. Zal de relatie voor altijd zijn? Geen idee. Is dat mijn pakkie aan? Nee denk het niet. Word mijn gezin minder van open staan voor een nieuwe vriendin? Nee denk het niet. Maar goed ieder moet hier zijn eigen keuzes in maken. Ik weet dat zowel mijn broer als zijn vriendin het erg leuk vonden dat ik ervoor gezorgd heb dat er een kaartje op de mat lag op het moment dat ze net de sleutel kregen. En dat mijn broer inziet hoe waardevol het kan zijn om voor een ander open te staan. Ik zie in dit geval enkel winnaars!
Op een gewone verjaardag had ik het een kans gegeven, maar niet op die van een kind. Mijn kind stel ik immers liever niet elke week voor aan de nieuwste vriendin van zijn oom, die dan maar gelijk komt meevieren. Overigens zouden hier eerst en vooral mijn ouders haar willen leren kennen en haar "goedkeuren" (over 't algemeen door middel van een etentje bij hen thuis) vooraleer ze op eender welk familiefeestje komt. En mijn ouders "keuren" echt niet elke week of elke maand iemand anders. Daarvoor moet het toch echt wel al iets serieuzer - minimum een paar maanden - zijn. Ik zou het overigens logischer vinden dat ze eerst es "gewoon" langskomen of dat je haar gewoon leert kennen, dus zonder feestje.
Ik denk dat ik me als nieuweling in jouw familie echt heel ongemakkelijk en ongewenst zou voelen... Dat je de eerste maanden van je relatie uberhaupt niet welkom bent bij de familie van je partner, in vervolgens tijdens een officieel etentje gekeurd te moeten worden, en dan eventueel je gezicht mag laten zien aan de rest van de familie.. Nee dat zou in mijn familie echt niet aan de orde zijn.. In het geval van TS had ik de vriendin van m'n broer mee laten komen.!
Mijn schoonbroer zag ik de eerste keer toen ik 4 dagen daarvoor was bevallen van de jongste. Zusje was al eerder geweest, maar kwam toen ook nog een keer samen met haar nieuwe vriend. Vond ik alleen maar gezellig en nu zijn we een paar jaar verder en zijn ze nog steeds heel gelukkig. Haar ex was bij onze oudste op kraamvisite en die jongen staat gewoon met haar op de foto in haar babyboek. En bij mijn oudste zijn ook mensen (toen partner van familie of vrienden) op verjaardagen en kraamvisite geweest die ik nu nooit meer zie. ze horen op dit moment bij elkaar, dus in mijn ogen ben je dan welkom.
Bij mij was ze welkom geweest. Ik was ook wel pissig geweest als mijn nieuwe vriend niet mee had gemogen naar verjaardag van familie.
Hier in mijn ganse familie (tantes, ooms, mijn ouders, ...) is dat gewoon "doodnormaal" dat je pas iemand voorstelt als je echt denkt dat het de liefde van je leven is. En dus geen scharrel van een paar weken of maanden. Bij mijn verloofde heb ik 1 jaar gewacht voor mijn ouders hem leerden kennen. Ze wisten dat er "iemand" was en na dat jaar begon mijn moeder toch wel nieuwsgierig te worden, maar ik zag hem sowieso alleen maar in mijn studentenstad (ik ging nog elk weekend naar mijn ouders). Bij hem thuis heeft hij 14 maanden gewacht om mij voor te stellen. En eigenlijk wou hij nog langer wachten, maar ineens had hij door dat het bijna te laat was geweest (ik 3 weken in 't ziekenhuis en door 't oog van een naald gekropen). En heeft hij mij op een knotsgek moment (met nietjes van een operatie in mijn hoofd en net een half uur uit 't ziekenhuis - ik zag er niet uit) ineens toch meegenomen naar zijn ouders - zonder dat er iets gepland was. Die niks anders durfden op dat moment dan mij ineens dan maar voor Kerst - 3 weken later - ook uit te nodigen, zodat ik ook zijn zus en nichtje zou leren kennen. Langs mijn kant wist ik overigens ook dat mijn ouders gingen vallen over 't leeftijdsverschil van 13.5 jaar. Ik was 21, hij 34 à 35 toen we begonnen. Ik wist dat ik eerst héél duidelijk moest aantonen dat wij een héél stevig koppel waren (en dat bouw je wat mij betreft niet op in pakweg 3 weken), voor ik de confrontatie met mijn moeder zou aangaan. Ik wist immers hoe haar zus - mijn tante - had gereageerd toen mijn nicht met "iemand ouder" aankwam. Vanaf dat moment werd mijn nicht gewoon doodgezwegen. We zijn intussen 8.5 jaar samen en over 3 weken trouwen we . Elk zijn eigen stijl.
Als je zoon het leuk vind maakt het toch helemaal niks uit... Ke hoeft toch niks in details uit te leggen aan je zoon
Ik had haar wel uitgenodigd. Mooi moment om het ijs te breken en je hoeft je niet constant met haar bezig te zijn, lekker van een afstandje observeren. Zij zal vast niet heel de dag blijven hangen.