Een dooddoener? Heb je enig idee hoe het is om al jong geen ouders én geen schoonouders te hebben? En dat je kinderen dus ook nooit het fenomeen opa en/of oma zullen kennen? Ja, dat is iets wat mij veel verdriet doet. En oh, wat zou ik graag kunnen klagen over mijn (schoon)ouders, maar helaas...
Ik vind eigenlijk dat je je niet zo druk moet maken en zie ook echt het probleem niet. Met die gedachten zit je jezelf vooral in de weg. Jullie hebben het zwaar met jullie zoontje, dat kan ik heel goed begrijpen, maar ik snap niet zo goed dat je zoveel inzit over die nachten. Zij woont nou eenmaal te ver en ik vind eerlijk gezegd ook dat de deur open moet staan voor (schoon)ouders. Of het moeten vreselijke mensen zijn, maar dan houd je dat contact toch al af denk ik... Wij wonen ook ver en als mijn ouders willen komen blijven ze ook slapen. Ik ben heeel blij dat mijn man me daarin steunt en het juist gezellig vindt! Wij hebben niet eens een logeerkamer trouwens. Je vindt haar lief en met de dagen heb je geen probleem. Wat maakt die nachten dan anders? Dan slaapt iedereen toch? Daarbij kan jij onmogelijk weten of ze al over het verlies van haar man heen is... 8 maanden lijkt mij heel erg vroeg. Daarbij is 'eroverheen zijn' iets anders dan het een beetje verwerkt hebben. Ik denk dat je nooit over het verlies van een geliefde heen komt, maar dat je het verwerkt en een plaats geeft. En dat kost tijd, veel tijd.
Dit laatste gevoel ken ik ook, afgelopen winter is mijn schoonmoeder overleden en ik heb haar nooit gezien... dat doet echt pijn.
Dat is in mijn geval niet zo hoor! Ik ben mijn vader verloren toen ik achter in de 20 was en mijn moeder afgelopen december na 15 (!) jaar alzheimer. Beide waren nog veel te jong! Maar als ze nog zouden leven zou ik er ook niet op zitten te wachten dat ze komen logeren en dat zouden ze ook niet hebben gedaan want zij hielden er ook niet van. En waar ik al bang voor was gebeurt ook, ik heb vannacht amper geslapen en vriend ook niet veel. Ons zoontje (zorgintensief met verstandelijke beperking) is 's nachts heel onrustig.
Dan is het duidelijk dat jullie nachten onrustig zijn omdat je zoontje veel zorg heeft, toch niet omdat je schoonmoeder in een andere kamer ligt? Ik vind het eerlijk gezegd best hard 'ik zit er niet op te wachten'. Waarschijnlijk heeft je schoonmoeder nu echt nood aan een beetje contact want ze is net haar man kwijt.
Als je zelf beide ouders hebt verloren, moet je juist toch helemaal begrijpen hoe belangrijk dit voor je man is? Dat je enorm veel stress hebt, is duidelijk en vind ik heel erg voor je. Maar die stress komt niet door je schoonmoeder, want zij is lief. Misschien kun je haar vragen om juist nu jij dit zo nodig heeft een handje te helpen met alles? Wellicht voelt zij zich dan ook extra nuttig. Misschien kan ze wat (kleine) dingetjes van je overnemen, zodat jij even je rust kunt pakken, die je zo nodig hebt.
Nou, inderdaad. Natuurlijk is het gruwelijk als je je vader of moeder, waar je een geweldige band mee had, kwijt bent, maar dat betekent toch niet dat iedereen maar dolblij moet zijn met zijn of haar (schoon)ouders, ongeacht hoe de band daarmee is? Ik snap ook niet dat (schoon)ouders altijd maar welkom moeten zijn en moeten mogen blijven slapen. Als je eenmaal op jezelf woont, je eigen gezinnetje en je eigen leven hebt, kan het toch zo zijn dat je daar gewoon geen tijd voor of zin in hebt? Wat hebben die (schoon)ouders eraan als jij hypocriet met een stralende glimlach op de bank gaat zitten, doet alsof je het énig vindt dat ze er zijn, maar je ze eigenlijk liever zou zien vertrekken? Ik kan me zo voorstellen dat dat ook niet goed is voor een band. Lijkt mij veel waardevoller als je bij elkaar op bezoek komt omdat je dat echt wilt, omdat je elkaar mist en zin hebt om elkaar te zien. Niet omdat je geen 'nee' durft te (of mag) zeggen.. Ik hoop ontzettend dat ik m'n kinderen later regelmatig zal zien, maar ik hoop ook dat het dan leuk en gezellig is en niet dat ze er eigenlijk als een berg tegenop zien.. Dan zie ik ze liever wat minder regelmatig. Kwantiteit / kwaliteit, zeg maar..
Natuurlijk is het niet zo dat je je nooit aan je (schoon)ouders kan/mag ergeren, maar ik ben bang dat veel mensen spijt krijgen van de dingen die ze gedaan of juist gelaten hebben wanneer deze mensen er niet meer zijn.
Ik zou mijn man vaker alleen die kant op sturen. Zo zien zij elkaar vaker en kan hij desnoods blijven slapen zonder dat iemand daar "last"van heeft. Anders zou ik de andere kinderen van haar vragen of zij moeders niet wat vaker of langer willen uitnodigen.
Als je écht niet wilt dat je schoonmoeder om wat voor reden dan ook komt, is het toch je man die dat zal moeten zeggen. Het is zijn moeder en waarschijnlijk kan hij het beter uitleggen. Maar ik begrijp dat ze er nu al is?
Lieverd, in elk topic van je houd ik dezelfde mening hierover en wordt deze juist alleen maar versterkt. Ik was er al lang klaar mee geweest! Dikke knuffel voor jou!
Ja precies.. En dan ik vind jullie en mama enzo ook nog eens ongelofelijk lief en vind het superfijn om jullie om me heen te hebben, maar men wat was ik blij dat jullie ergens anders sliepen. Na die paar uur had ik wel weer zoiets van 'Nou eh, doeg!'
Ze is er al ja. En ik zie haar graag komen en kan echt goed met haar opschieten maar natuurlijk plak ik haar ook weleens achter het behang als ze hier 4/5 dagen is. Ze is nu voor het eerst een uurtje op zoon aan het passen maar eerlijk gezegd heb ik meer werk als ze er is als dat ze me dingen uit handen neemt. Maar dat komt komt ook door vriend. Die legt haar altijd volledig in de watten en als hij er dan niet is gedraagt ze zich ook zo bij mij. En ze snapt mijn zoontje ook gewoon niet zo goed. Dat gaat gelukkig naarmate hij ouder wordt steeds beter. Maar dat slapen is voor mij momenteel gewoon echt het lastigst. Mijn emmertje is vol en een slechte nacht hakt er dan gewoon harder in. Maar ik zal haar niet wegsturen hoor en ze weet ook niet dat ik het niet fijn vind.
Volgens mij vergeten hier een aantal dat ts een ernstig ziek kind heeft dat veel verzorging nodig heeft. Normaal kan een kind al best zwaar zijn (er zitten nou eenmaal vervelende dagen en nachten tussen) maar ik denk dat ts af en toe er flink doorheen zit. Even een stukje uit de op: Maar ik zie er als een berg tegenop. Niet in de laatste plaats omdat we tegenwoordig elke nacht apart slapen zodat 1 van ons normale nachtrust krijgt en dat nu 5 nachten niet kan omdat zij in de logeerkamer ligt. We hebben wel een stretcher gekocht maar eigenlijk geen plek om die neer te zetten. Kom op zeg mensen, en dan nog durven zeggen dat ts niet zo egoïstisch moet zijn? Als schoonmoeder er is dan zal je daar toch rekening mee houden en kan je niet helemaal je gang gaan (zoals misschien even een dutje doen op de bank of lekker een dag in je pyjama rondlopen). Haar schoonmoeder is ook zeer zeker welkom maar niet zo lang achter elkaar. Iets wat ik, gezien de situatie van ts, helemaal kan begrijpen. Heb ook je post uit januari gelezen... kan me voorstellen dat het op zo'n manier helemaal teveel is af en toe (http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/491821-waarom-irriteer-haar.html) Daar komt bij dat haar schoonmoeder nog midden in het leven staat, haar eigen dingen/vrienden heeft en nog vrolijk het land doortuft. Bij haar andere kinderen blijft ze ook niet zo lang, waarom moet dat dan bij ts wel? Vanwege het geld? Tsja, dat is een kwestie van kiezen. Ik kan ook niet alles doen wat ik leuk vind. Ik kan ook prima opschieten met mijn schoonmoeder maar ELKE maand 4 dagen in huis? God nee zeg, moet er niet aan denken. TS, ik denk dat je nogmaals met je vriend om tafel moet. Hoe zou hij het vinden als er elke maand schoonfamilie van hem een paar nachten zou zijn. Geef nogmaals aan dat jou het teveel is en dat je zo niet verder kan. Laat hem desnoods een weekend daarheen gaan, alleen. Heeft hij de tijd met zijn moeder en jij hoeft niet op te zien tegen het logeren. Of laat een goede vriendin 4 dagen bij jullie logeren. Kijken of hij dat wel zo leuk vindt. En daarna zeggen: zo voel ik me dus wanneer jouw moeder 4 dagen hier is, het is me gewoon teveel.
Omdat anderen hun ouders vroeg verliezen moet je maar alles accepteren...? Vreemde gedachtengang.....
Kan me aan de ene kant voorstellen dat je niet op maandelijkse logeerpartijtjes van je schoonmoeder zit te wachten maar aan de andere kant denk ik 'zet je er overheen', lastig...zou het er in ieder geval nog eens met je man over hebben, over hoe zwaar het je valt, misschien kan hij vaker naar haar toe zodat ze niet élke maand hoeft te logeren?!? Kan me voorstellen dat de zorg voor jullie zoontje veel vergt van jullie maar zie eigenlijk niet waarom het logeren van je schoonmoeder de nachten bemoeilijkt?!?
Ik ben daar zo klaar mee. Eigen gezondheid staat voorop! Jullie zitten nu zelf met een ziek kindje en ook nog eens de spanning i.v.m. de IUI. bij mij was het hele logeerfeestje geeneens doorgegaan. Ik vind 4 dagen en nachten met schoonmoeder om je heen erg lang. Je bent toch altijd beperkter en minder vrij. (Tenminste als ik voor mijzelf spreek) Ik zou duidelijk aan je man uitleggen dat je moeder zeer zeker welkom is maar dat je je nu er gewoon niet prettig bij voelt door alle omstandigheden en dat je nu aan je eigen gezondheid en die van je kindje wilt denken. Ook zou ik de stoute schoenen aantrekken een naar je schoonmoeder aangeven dat je i.v.m. je gezondheid rust nodig hebt, dat dit niet persoonlijk naar haar is bedoeld, maar dat je het fijn zou vinden als ze een andere slaapplaats vind (voor dit weekend dan he) c.q. eerder naar huis vertrekt. Hier moeten ze (ja ook je man) maar begrip voor hebben!
Misschien is het ook een idee om te beginnen met de logeerpartijen niet meer op een hotelverblijf te laten lijken. Je zegt dat ze in de watten wordt gelegd door je man... als ze elke maand komt, dan is ze gewoon onderdeel van het gezin en zal ze daarin mee moeten draaien. Kan me voorstellen dat het moeten bedienen alleen al veel energie kost.
De gedachtengang gaat iets verder dan dat Ik kan me voorstellen dat het verblijf van je schoonmoeder een hoop stress met zich meebrengt, maar zolang je man het niet met je eens is, ben ik bang dat het zo blijft. Zorg ervoor dat dit niet tussen jullie in komt te staan, want dat is het echt niet waard!
Nou mijn schoonouders leven nog maar zijn totaal niet makkelijk en hebben zowel mij en als onze kinderen heel lang niet geaccepteerd. Nog steeds gaat het niet van een leien dakje en het is vooral niet leuk om te zien dat ze allemaal uitjes ondernemen met hun andere kleinkinderen en niet met jou kinderen. Zeg heel eerlijk of ik dan niet weet of je beter helemaal geen schoonouders kunt hebben omdat ze overleden zijn of deze situatie. Mijn vader is 3 jaar terug overleden en was al zeker 25 jaar flink depressief.. Dus tja..