Niks meer horen van werkgever/leidinggevende

Vreselijk gevoel geeft dat, he!? Helaas ken ik precies hetzelfde. Ik zit al vanaf week 11 thuis en heb welgeteld 1 kaartje gekregen van mijn collega's tezamen en 1 bosje bloemen van de afdeling. Dat was nadat ik al ruim 4 weken thuis zat. Mijn leidinggevende heeft mij welgeteld 2 keer gebeld, ook in die eerste 4 weken. Daarna helemaal niets meer gehoord, van niemand niet. Ik ben steeds degene die belt nadat ik bij de bedrijfsarts ben geweest (elke 4 weken). Eigenlijk ben ik nu zo zwaar teleurgesteld en voel mij zo niet gemist of zo, dat ik ook helemaal geen contact meer wil met ze.
Ik heb het er met de bedrijfsarts nog niet over gehad, maar dat ga ik de volgende keer wel doen. Gewoon om het kwijt te zijn, want het doet toch wel zeer.
Ik heb het idee dat mijn collega's vinden dat ik langs moet komen, omdat de bedrijfsarts in hetzelfde gebouw is. Maar ik ben ziek en tot nu toe wilde ik gewoon na elk gesprek direct naar huis om weer te gaan liggen.
Ik hoop dat het bij jou nog beter wordt en dat men wel contact met jou opneemt.

 

ik sta eigenlijk verbaasd dat dat kan dat je leidinggevende niet belt.
Ik heb hier wekelijks a tweewekelijks contact ivm uwv zaken. Plan van aanpak maken op het werk, rapportage bijhouden hoe het gaat (typt zij nadat we telefonisch gesprek hebben gehad), af en toe langs bij de arbo arts. Soms word ik er weleens gek van omdat ik niets nieuws te melden heb, alleen dat het hetzelfde is.
Maar blijkbaar kan het dus ook anders... naar gevoel geeft dat denk ik als er helemaal geen contact is

 

Hmm volgens mij mag dat niet eens...je leidinggevende moet 1x in de zoveel tijd contact met je hebben voor hun registratie enz. Je ziektebeeld moet besproken worden en er moet contact blijven tussen werk en werknemer.
Ik werd er iig helemaal gek van dat er zoveel contact moest zijn en alles 10x opgeschreven. Ben blij dat ik nu dus geen contact meer hoef op te nemen

 

Helaas herkenbaar, hier niet eens een kaartje ontvangen na de geboorte, ja hij belde 2 weken na de geboorte of alles goed ging en hij wou even de datum doorgeven dat ik weer moest werken. Belachelijk gewoon! Ben nu opzoek naar ander werk.

 

Misschien een stomme vraag, maar hoorden jullie wel wat van jullie collega's, dus niet alleen van de leidinggevende? Ik hoor dus echt van niemand iets, zelfs niet van mijn directe collega's! Dat doet echt zeer. Ik begrijp het ook niet. Ik zit niet voor mijn plezier thuis. En om eerlijk te zijn, heb ik ook echt geen zin meer om überhaupt weer aan het werk te gaan. Ik voel mij zo niet gewaardeerd, door niemand niet. Blijkbaar missen ze mij niet en vinden ze het wel goed zo..........
Het is zo eenvoudig om een berichtje te sturen of een kaartje te sturen, toch? Dat zou mij al zoveel plezier doen! Dat ik toch meetel en dat ze toch aan mij denken en interesse tonen.

 

Ik heb 1 appje gehad van 1 collega en een gezamenlijke mail van alle collega's. Leidinggevende heeft niet meer gebeld vanaf week 34 (officiële verlof).

Nu wel appjes van wanneer de kz zal zijn en dat ze benieuwd zijn enz.

Soms denken collega's ook van, laat maar niet teveel weten want ze heeft nu verlof en echt geen zin in collega's. Ik heb tenminste aangegeven dat ze zeker mogen appen en fb - en enz maar zeker niet mogen bellen of appen over t werk. Maar dat zouden ze ook niet doen of t moet echt heeeeel belangrijk zijn.

En anders zelf eens langs gaan op je werk of een mailtjes sturen als jij behoefte hebt aan contact.
Je kan dan ook aangeven dat ze je op de hoogte moeten houden, met een knipoog ofzo. Ligt ook aan je beroep

 

Sorry ik had je 1e berichtje niet gelezen Tassie74.
Dat maakt de situatie wel wat anders als ze echt al zo lang niks hebben laten weten. Maar t kan nog zo zijn dat ze denken dat je er geen behoefte aan hebt maar dan nog is t beleefd om je te mailen of kaartje na zo'n lange tijd.

Bespreek t iig want dat is niet fijn terug komen als je dat gevoel hebt

 

Spontaan langsgaan zit er helaas niet in. Ik moet gehaald en gebracht worden. Dat heb ik ook al de keren dat ik mijn leidinggevende heb gesproken verteld. Ik heb namelijk erge last van flauwtes die te pas en te onpas de kop opsteken. Verder ben ik onwijs slap en kan zelfs amper "winkelen". Op visite gaan kost mij heel veel energie zodat ik de dag zelf (als ik weer thuis ben) en de dagen erna helemaal geen energie meer heb en mij ook nog eens echt beroerd kan voelen. Dit speelt al vanaf dat ik 11 weken zwanger was. Hier is niets aan te doen behalve goed rusten (ik hang heel veel op de bank) en eigenlijk de zwangerschap uitzitten.
Met mijn collega's ging ik al niet om buiten het werk, ja, soms gingen we met z'n allen ergens naartoe, maar er is geen sprake van echte vriendschap.
Wat mij steekt is dat ik zelf, om eerlijk te zijn, best attent ben. Ik leef mee in perioden van ziekte en persoonlijke omstandigheden. Ik stuur altijd kaartjes of sms-jes. Helaas hebben wij op het werk al een paar jaar hele nare episoden doorgemaakt (ernstige ziekten en heel vervelende persoonlijke omstandigheden).
Mijn collega's belden degenen die het aanging en stuurden sms-jes of gingen zelfs langs.
Natuurlijk, ik heb geen ernstige ziekte (gelukkig niet), maar ik ben ziek en niet zomaar al zo lang thuis.
Toen ik het kaartje had ontvangen nadat ik al ruim 4 weken thuis zat, heb ik direct mijn leidinggevende gebeld om te bedanken.
Het valt mij al met al gewoon vies tegen van hun allemaal.
Ik kan heel moeilijk voor mijzelf opkomen, wil absoluut geen scheve gezichten of zo, maar ik voel mij echt enorm in de steek gelaten, omdat ik weet dat ze in de andere situaties wel attent zijn/waren.

 

Jeetje, da's lullig zeg dat zoveel mensen niks van hun collega's horen....

Mijn contract eindigde eind april en in november kwamen zowat al mijn ex-collega's nog langs om bij de kleine te kijken Dus ik kan me er echt niks bij voorstellen...

 

Eerlijk ... Hier op 't werk is er met zieken of mensen die in zwangerschapsverlof zitten ook quasi geen contact, hoor.

Enkelen hebben elkaars gsm-nummer, maar over 't algemeen wordt er in begin van de ziekte een beterschaps-kaartje gestuurd en wordt er dan gewoon gewacht tot die persoon terug is. Bij sommigen horen we af en toe een update van degenen die haar gsm-nummer hebben.
Bij een zwangerschap wordt er een kaartje gestuurd bij een geboortekaartje en er wordt een cadeautje op de rekening gestort.
Langs gegaan wordt er eigenlijk nooit.

Ik heb zelf van 1 collega (van de 25) haar gsm-nummer. En da's gewoon omdat dat echt wel soms nodig is qua werk (zelfde dienst).
Maar we zijn voor de rest helemaal niet close, dus als zij ziek thuis zit, dan stoor ik haar niet. Tijdens haar zwangerschapsverlof bestookte ze mij met werk-mailtjes omdat ze zich verveelde en op de hoogte wou blijven van 't werk (en omdat ze de boel - het werk - gewoon niet kan loslaten). Maar voor de rest hoorde ik alles over haar en haar kleintje van 2 collega's die veel closer zijn met haar. En die vlak na de geboorte ook op bezoek zijn geweest, op eigen initiatief en in hun vrije tijd.


Ligt dus misschien ook gewoon aan de "omgang" en gebruiken op 't werk.

 

Dat is juist het punt. Bij mij op het werk hebben we allemaal telefoonnummers van elkaar en er worden onderling toch wel eens berichtjes gestuurd. Wij werken in een heel klein groepje (totaal 5 mensen). Daarom begrijp ik het niet. Ik vind namelijk niet dat ik als enige wat van mij moet laten horen. Hallo, ik zit niet voor niets thuis. Op een gegeven moment hoeft het van mij ook niet meer zo.......Het moet toch geen éénrichtingsverkeer zijn?
Ze hebben dus allemaal mijn telefoonnummer en op andere momenten kreeg ik weleens een berichtje, maar sinds ik thuiszit dus niet. Helemaal niets. Dat steekt gewoon.

 

Ik zit inmiddels bijna 10 weken thuis ivm bekken instabiliteit. Al die tijd heb ik helemaal niets gehoord van mijn werk.
Met 2 collega's heb ik af en toe contact. En daar hoorde ik van dat mijn teamleider momenteel langdurig ziek is. Maar blijkbaar is er niemand die het van haar overneemt.
De bedrijfsarts is er al achteraan gegaan. Maar ik heb nog steeds niets gehoord. En mailtjes worden niet beantwoord.

Even langsgaan voor de koffie zit er niet in helaas, ik rij geen auto en ik kan geen brommer meer rijden door mijn bi. Ook met de bus is het geen doen, omdat het een kwartier lopen is van de bushalte naar mijn werk. Dat is echt te ver voor mij.

 

herkenbaar. Ik zit al sinds 11 maanden thuis (wegens mijn chronische ziekte). Ik hoor bijna niks van de leidinggevende of management. Zelfs nadat ik had gemaild in het ziekenhuis te liggen kon er geen beterschapswens van af. Op mijn plan van aanpak heeft hij al 6 maanden niet gereageerd. Verder willen ze allerlei streken uithalen over salaris. Daar loopt inmiddels ook een bezwaarprocedure over want een chronisch zieke en zwangere mag je niet zomaar discrimineren. Schandalig is het wel.

 

Romy, klopt, is het ook.
In jouw geval is het zeker niet netjes dat er geen afscheidsborrel gegeven wordt. Voor borrels t.b.v. managers is altijd geld. Triest he.

 

Ach werkgevers he... zolang je keihard werkt, niet naar je rechten vraagt en nooit ziek bent, dan ben je geweldig. Maar anders... spreek helaas uit ervaring. Mijn baas vraagt nooit hoe het gaat met mij of de zwangerschap. Interesseert haar niet. En daarbij komt dat ik kritisch ben. Ben maar lastig in haar ogen..zucht..

 

Bespreek het met je collega's, laat toch een keer je neus zien als je bij de bedrijfsarts bent geweest. Misschien denken ze wel dat jij niet wilt omdat ze ook niks van jou horen??

Ik heb ook niks gehoord van collega's (tijdens mn verlof), maar heb ook niet echt collega's waar ik heel goed mee overweg ga ofzo
Maar wat me wel pijn deed is dat er altijd voor iedereen voor elke wissewasje een kaart enzo wordt geregeld, en wij nooit een kaart hebben ontvangen van de unit waar ik werk....
Wel van andere collega's van andere afdeling, en die sprak ik eigenlijk amper!

En dan later op t werk de secretaresses die zeggen 'ja we regelen altijd een bloemetje en daarna nog een kaart als er een kindje geboren is'

Stond ik dan....heb maar niks gezegd, maar t steekt nog steeds.....
(Heb t ook niet naar mn zin, maarja...tijden zijn er ook niet naar om snel iets anders te hebben)

Anyway, laat je gezicht dus zien of stuur ze zelf een mailtje, neem even zelf het initiatief en kijk hoe er dan op gereageerd wordt.
Zodat je wel weer uit kunt kijken naar je werk straks