dat is fijn! helaas niets voor mij Wist ik maar wat mijn interesses zijn....... vind alles interessant maar niets echt heel erg...
Je verteld dat je een moeilijke tijd hebt gehad, soms is het gevoel van "is dit het nu" een reactie daarop. Ik ben na veel te veel werken een heel gelukkige huismoeder ik geniet heel bewust van heel veel kleine dingen zoals samen fietsen, eendjes voeren, naar de speeltuin, samen kletsen enz. Soms moet je je weer bewust worden van je geluk.Misschien moet je nog even in je ritme komen. Ik draag maar wat dingen aan, vind het altijd erg als mensen depri zijn gelukkig zijn is het belangrijkste bezit.
Ja dit doe ik al een tijdje. Het helpt wel wat maar er lijkt altijd een gevoel van onvrede in mij te blijven zitten. Er spelen ook wel een hele hoop processen. Die versterken het zeker allemaal maar ik kan er moeilijk vrede mee vinden dat het misschien allemaal zijn tijd nodig heeft en dat ik mij in die tussentijd misschien gewoon minder voel. Echter het thuiszijn valt mij zwaar, werken alleen ook helaas.
heel eerlijk? dat ligt niet aan het thuis zijn..... Dat zit toch echt bij jouw van binnen, bij mij ook...en daar werk ik aan met de therapeut. Haar laatste advies...post its op plakken overal en daar op dingen zetten zoals je bent een goede moeder, je pakt dit goed aan!, je dochter is niet expres vervelend, je blijft super goed kalm!, enz enz enz...... Moet zeggen, heb er nu 2 opgeplakt en goed gelezen iedere dag...en het dringt langzaam door....
Laat ik zo zeggen, ik vond mijn leven tot afgelopen jaar een aan een schakeling van moeilijkheden. Nu gaat het beter. Een mooi gezin, mooie kinderen en dan toch dit gevoel. Als ik mijn verhaal vertel vind niemand het gek dat ik mij zo voel. Alleen ik denk dan, ooit moet het toch eens veranderen. Ooit moet je toch een tevreden gevoel gaan krijgen?
Oké goed dat je al een plek hebt om te praten. Ik weet dat zoiets tijd kan kosten, zeker als het gevoel zo diep gaat en er zoveel meespeelt. (Heb zelf vele jaren therapie gehad en zit momenteel weer even bij een therapeut). Ik hoop dat hier delen je in ieder geval even wat opluchting en herkenning mag geven.
Ik herken het wel. Ik zit in de ww, ben dus ook onvrijwillig thuisblijfmoeder en solliciteren levert tot nu toe nog weinig op. Heb tot aan de geboorte van Caitlyn 3 dagen per week gewerkt in een baan waar ik vrijwel elke week wel een halve dag aan overuren draaide, en dan daarnaast dus moederschap, huishouden, kerk en vrijwilligerswerk en sociaal leven. En nu dus hele dagen thuis en vanwege allerlei gezondheidsgedoe bij de jongste ook gewoon weinig daarnaast. Ja, sinds dit cursusjaar dan weer vrijwilligerswerk in de kerk en op school. Maar ik vind het dus saai en moet echt heel bewust nadenken over hoe ik de dagen een beetje kan breken. Een hobby helpt, er dagelijks even uit helpt, (ik moet sowieso 4 keer, of op woe en vrij 2 keer) naar school om de oudste te halen/brengen, maar daarbuiten probeer ik elke dag er even uit te zijn. Ik zorg dat ik gedoucht en aangekleed ben voordat mijn man om half 8 de deur uit gaat, dus om 6.15 gaat hier de wekker. Dat helpt ook. Soms ben ik daar echt te moe voor en hijs ik me gewoon zo even een keer in m'n kleren, maar dat zijn wel dagen dat het lastiger is vervolgens om even m'n draai te vinden. Qua vrijwilligerswerk: er zal toch heus iets te doen zijn wat wel kan met een kleintje erbij. Bel de vrijwilligerscentrale in je woonplaats eens en overleg daar eens over. Wat betreft uitdagingen: interessante documentaires op TV, de wat degelijker kost wat betret tv-programmas, dat zijn al kleine dingen die helpen. Ben je ook even uit de dagelijkse sleur, wordt je ook even uitgedaagd, zonder dat je van de bank af hoeft Bibliotheek/lezen? Koken of bakken? Hobby's genoeg die binnenshuis kunnen, zonder dat je heel creatief hoeft te zijn
Ik denk dat het samen werkt. Het thuis zijn versterkt het. Ik ben ook wel thuis om mijzelf de rust te gunnen om er achter te komen wat ik nu wil in het leven. Voor nu komt er alleen maar onvrede naar boven en geen positieve ideeën. Maar ja negatieve gedachten zijn zoveel sneller gemaakt als positieve he. Oh en dat van een dochter die niet luisteren wil............zo herkenbaar. Mijn oudste is zo...........nou ja............vervelend nu. Ik voel mij er verdrietig en rot door. Maar goed dat is niet zo moeilijk op dit moment
Oh heel herkenbaar hoor... Ik voel me er regelmatig ondankbaar door, maar ook hier knaagt het voortdurend. Littekens zijn soms nou eenmaal voelbaar aanwezig. Sommige periodes heb ik meer rust dan anderen. Toen ik moeder werd was die rust weer volledig onder mijn voeten weggeslagen (ook door een PND) en zoek daar nu opnieuw naar. Grote veranderingen brengt die onvrede/ eenzaamheid vanbinnen denk ik ook weer naar boven.
Om heel eerlijk te zijn zie ik wel vaker dat mensen zeggen ik heb allse maar ben niet gelukkig ik denk dat er dan echt wat gebeuren om wel gelukkig te zijn, het komt niet vanzelf voor geluk, weet ik uit ervaring, moet je kei keihard vechten. Misschien helpt het om met iemand te praten over wat JOU gelukkig zou maken zonder rekening te houden met wie of wat dan ook en dan kijken hoe je dat misschien in het echte leven in kan passen. Persoonlijke vraag is je man echt jouw held jouw prins?
Als ik jou zo lees dan besef ik mij dat ik al best veel doe. Biblioteek, lezen, fotografie, structuur in mijn dag. Ook ik moet mijn oudste halen, dat breekt zeker wel. Er is een lange tijd geweest dat ik het niet aan kon dat ze tussen de middag thuiskwam om te eten, dan ging ze naar de overblijf. Nu komt ze wel naar huis. Ik ben al heel blij dat ik hier nu zelfs naar uitkijk. Vrijwilligers gebeuren is er dus echt helaas niet. Ben al bij het VIP geweest.
Met mijn partner ben ik gewoon tevreden. Ik denk niet in termen van held/prins enz. Dat heb ik nooit gedaan. Ik heb daar niets mee. Wat zou mij gelukkig maken? Goede vraag. Daar ga ik eens over bomen. Gelukkig hoeft voor mij niet eens hoor. Tevreden is voor mij het ultieme doel. Gewoon gematigd zeg maar.
Dan wordt het verder ook vooral een kwestie van je mind-set Ook herkenbaar hoor. Ik kan hier hele dagen gaan zitten sippen dat het allemaal zo bagger is, hele dagen thuis en geen werk hebben, enz enz, maar daar wordt het natuurlijk niet anders van. Dus af en toe heb ik even zo'n offday en laat ik dat maar even over me heen komen, en voor de rest probeer ik dan toch gewoon m'n zinnen te verzetten en niet steeds stil te staan bij de nadelen van m'n huidige situatie. Het helpt toch niet, om de dingen te veranderen, dus die energie kan ik beter gebruiken dan daarvoor
Mijn gedachten kunnen idd mijn ergste vijand zijn. Jezelf de put in praten weet je wel, bah. Ik denk dat het 'feestweekend' mij duidelijk heeft gemaakt waar de pijnpunten liggen in mijn leven. Ik wilde echt weer eens even lekker 'uit mijn dak'. Eenzaamheid, te weinig uitdaging, te weinig tijd voor mijzelf, geestelijke moeheid, te weinig mensen die ik zie op een dag.