Pff, nooit geweten dat zwangerschapshormonen zoveel met je kunnen doen! Ik ben deze zwangerschap nogal ehh, explosief. Ik herken het helemaal niet van mijn eerste dus soms zit ik na een uitbarsting echt te denken: waar ging het nou over? En dan voel ik me de rest van de dag verdrietig en leeg. De uitbarstingen richten zich op de persoon die het dichtst bij me staat (en ook is, we werken samen): mijn man. Hij houdt gelukkig zijn hoofd koel en kan ook wel relativeren, maar af en toe... Ik wil al heel lang onze slaapkamer verven. Het enige wat ik nodig heb is verf. Maar het komt er steeds niet van, druk druk druk. Na gisternacht echt letterlijk wakker te hebben gelegen dat ik gewoon een mooie kleur op de muur wil, moest het vandaag gebeuren voordat ik zo zwaar ben dat verven ook niet meer gaat. Ik had de dichtsbijzijnde verfwinkel opgezocht en man wilde mee. Onderweg begint hij al te zeggen dat ik de verkeerde route had gekozen (hij kende blijkbaar een weg binnendoor). Maar hij zat achter het stuur! Eenmaal bij de verfwinkel bleek deze onverhoopt gesloten. Mijn voorstel dat we dan naar een andere winkel konden gaan werd onthaald op spot. Want ja, meneer gaat geen 30 km rijden voor een potje verf (terwijl hij wel meerdere keren 30 km naar een bouwmarkt is gereden om iets onbenulligs als verkeerde schroefjes om te ruilen, en dit echt meerdere keren, zeg ik daar iets van: geen woord!) Verder had hij werk te doen en snapte hij niet dat ik hem "had meegesleept". Toen ontplofte ik. Ik heb snotterend in de auto mijn vuisten beurs geslagen op het dashboard en verweten dat hij nooit aan mij denkt. Dat hij helemaal niet mee had gehoeven want ik kan er zelf ook wel uitkomen met de verfmenger, dank u. Dat ik gewoon graag ons huis een beetje op orde heb voor de tweede geboren wordt, want behalve verf zou ik ook graag even naar Ikea gaan want ons huis is verre van klaar en afgewerkt. Nu heb ik de energie en de tijd, laat me dan. Straks ben ik te zwaar en lukt het niet meer, hij snapt gewoon niet dat ik die dingen belangrijk vind (maar het is toch ook ZIJN huis?) Maar dat ik dat normaal kan zeggen: dus niet. Ik heb mezelf echt verbaasd met die uitbarsting. Ik herken het niet, ik ben ook niet licht ontvlambaar van nature. Dus nu voel ik me leeg en verdrietig en de dag is weggegooid. Het idee om nu weer in de auto te stappen (alleen) en verf te gaan halen, vrolijkt me niet eens meer op en dat vind ik weer kinderachtig van mezelf. Morgen een nieuwe dag...
Zo herkenbaar.. Ik heb van de week huilend boven de wasmand gestaan omdat mijn vriend de was al had weggewerkt. Niet dat ik er nou zoveel zin in had, maar ik had me er gewoon op ingesteld. Heb mn vriend woest en huilend op gebeld.. hij moet er gelukkig wel om lachen. (Buiten mijn zicht, voor zijn veiligheid haha)
Haha Bollen, dat komt aardig in de buurt van hoe ik me voel! Inderdaad, als je je er al op ingesteld hebt en dan gaat het niet door, ik kan daar zo van streek door raken. Huilen omdat je zelf de was had willen opvouwen... dat gebeurt ook alleen tijdens de zwangerschap
Heeeel Herkenbaar Afgelopen zaterdag barste de bom ook bij mij. Wij zijn ook bezig met het huis en ik vroeg zaterdag wat aan hem of hij wat op kon halen. Zijn antwoord: ''Nee ik heb geen tijd'' Terwijl als een kennis belt zo van, kun je even langskomen gooit hij alles weg waar hij mee bezig is en vliegt er heen. Ik was zo pislink :x en schreeuwde circa 10 minuten zijn huidvol. Gelukkig kan hij er ook om lachen maar die woede aanvallen zijn ook echt ineens daar.
heel herkenbaar, ik ben gisteren boos geworden omdat de pleister niet op mijn hiel wilde blijven plakken door de zonnebrand die ik er zelf op had gesmeerd . En bij het eten kwam er een plasje kookvocht van slecht afgegoten groenten op mijn bord omdat manlief de groente op mijn bord schudde ipv te wachten tot ik een opscheplepel had gehaald :x, nu heb ik daar sowieso een hekel aan maar meestal zet ik mijn bord dan schuin ofzo. Nu niet dus heb behoorlijk staan briessen tegen hem. En terwijl ik dan mijn uitbarsting heb denk ik, sjees doe eens rustig!! wat is er met jou aan de hand? maar ja dan ben je net lekker op dreef .
Ik had zoveel last van die explosieve uitbarstingen tijdens de zwangerschap van de jongste, was gewoon niet leuk meer. Ikzelf had er nog het meest last van, zat mezelf totaal in de weg en vond het echt vreselijk dat ik zo gehumeurd was Ik werd er bijna misselijk van. Nu heb jij nog een man die er lekker tegenin gaat waardoor je nog oipgefokter raakt, ik had/heb er 1 die ja en amen zegt en echt engelengeduld heeft, dus ik voelde me nog eens dubbel zo schuldig dat hij de volle laag kreeg telkens. Gelukkig waren die hormonsters snel voorbij toen ik eenmaal bevallen was. Houd nog even vol Nescio
Sommige voorbeelden van explosieve uitbarstingen heb ik ook ver voor en ver na de zwangerschap hoor! Ik heb toch best wel een opvliegend karakter... Maar dan alleen mét een reden. Wanneer ventlief eerst aanbied om mee te gaan om verf te kopen (terwijl ik dit prima alleen kan) en dan gaat lopen dwarsbomen - of wanneer hij nergens tijd voor heeft wanneer het om mij gaat en wel alles laat vallen voor een ander; ja dan breekt de spreekwoordelijke hel toch wel los. En dan moest je mij eens tekeer horen gaan tegenover een onredelijke ex-collega die toen echt dacht dat het inderdaad aan mijn zwangerschap lag en zei heel rustig: dit zijn de zwangerschapshormonen, zeker? Nou; die persoon spreek ik dus nooit meer Anderen hebben haar verteld dat dat mijn normale karakter was en dat ik gewoon moeilijk in de omgang ben. Al vind ik dat zelf best wel meevallen; het is namelijk nooit zonder reden
Oooh zeer herkenbaar haha (ja nu kan ik weer lachen ) Ik ben echt de hele 9 maanden een onredelijk persoon geweest met giga uitbarstingen, arme man Helaas heb ik de 9 maanden daarna er ook nog veel last van gehad. Het was bij mij echt 9 maand zwanger met hormonsters en daarna 9 maand ontzwangeren dat mijn lichaam niet in de gaten had, dat die monsters nu echt wel mochten ophouden Kleine man is nu bijna een jaar en ik begin mezelf weer te herkennen gelukkig
Leuk, al die herkenning! (of toch niet zo leuk op het moment zelf ) maar ik voel me niet alleen! Ik denk ook maar dat dit tijdelijk is en man kan het ook wel handelen als hij zich voorhoudt dat het nog 'maar' 18 weken is En Joycey, als het nooit zonder reden is lijkt het me wel lekker om zo assertief te zijn... dan maar "moeilijk in de omgang", beter dan een jaknikker (wat ik zelf ben). Ik zou dat zelf ook wel willen kunnen, ik ben namelijk veel te soft. Of ik moet inderdaad echt zwanger zijn Alles is weer goed inmiddels. Manlief gaat zo zelf verf halen (jippie!) en alles klaarzetten en dan kan ik beginnen. Inmiddels is mijn dochter ook thuis dus nog even kijken of ik er een peuter bij kan hebben of dat hij zich toch maar even meer met haar bezig moet houden.
Precies dit! Ik dacht tijdens het lezen dat ik ook ontzettend boos geweest zou zijn in die situatie, en ik ben niet zwanger, nooit geweest ook! Maarja ook ik heb een opvliegend karakter
Wat herkenbaar! Hier wordt mijn vriend echt helemaal gek van mij (en dat komt ook nog wel deels door hem). Zo beloofde hij rond de 20 weken dat we nog naar de dierentuin zouden gaan met z'n tweetjes. Naar weken/maanden aan zijn hoofd te hebben gezeurd zijn we afgelopen woensdag naar Burgers Zoo geweest. Vriendlief ging steeds op een bankje zitten om te drinken en ik werd gewoon zo boos en schreeuwde: 'Waarom ga je steeds zitten, je bent niet zwanger hoor en tenslotte zit ik ook niet steeds op mijn gat' . Hij deed niets verkeerd, maar ik wilde persé alle dieren gezien hebben *bloos* ?!?. Als verrassing heeft hij me s'avonds uit eten genomen, de lieverd. Gelukkig was ik toen weer bij zinnen en werd het een heerlijke avond Mannen moeten als ze iets beloven het ook gewoon nakomen, VOORAL als de vrouw zwanger is! Scheelt een hoop frustratie hihi
Ik heb soms dagen met alleen maar ellende Ik ben zelfs het conflict aangegaan met een leerkracht die mijn toets niet goed had nagekeken - ik had een dikke onvoldoende, en zelfs al zou ze het wel goed hebben nagekeken had ik geen voldoende gehaald, maar toch kon ik het niet laten om die 6/10e punt erbij te willen. Gewoon uit principe omdat ik het onredelijk vond dat ze broddelwerk leverde. Ik word er immers ook op afgerekend als ik dat werk aflever (met dus die dikke onvoldoende ) Maar ik maak het mezelf soms wel heel moeilijk, hoor! Soms is het heel erg verstandig om gewoon keihard op je tong te bijten en niks te zeggen; en juist op zulke momenten trap ik even een deur in. Diplomatiek zijn kan ik wel, ik verkies er alleen te vaak voor om het niet te doen. Ik moet me al zooo vaak aanpassen aan anderen, dat ik soms gewoon vind dat men zich maar eens aan mij aan 'moet' kunnen passen. Sommige mensen lopen bewust een blokje om als ze mij zien Verder ben ik toch wel vaak heel lief !!! Unless you've got a problem. Haha. Die dierentuin-situatie zou bij mij betekenen dat ik gewoon zonder hem verder zou lopen. Ik bedoel; ik wilde naar de dierentuin om alle dieren te zien, dat was ook gewoon de afspraak, dus ik ga naar de dierentuin. Als hij op een bankje wil blijven zitten - prima, ik zie je bij de uitgang wel. Doeg !
Nou meiden ik kan er ook over meepraten..Ik ben dan (nog) niet zwanger, maar word dagelijks gevoed met een portie hormonen ( voor de ivf behandeling) Wat vreselijk ! Mijn vriend ziet het aan mijn hoofd of hij zich rustig in zijn kamer verstopt of gewoon in mijn buurt kan zijn hahaha....
Bij mijn vorige zwangerschap heeft mijn man het echt zwaar gehad met me, haha. Deze zwangerschap ben ik een stuk liever en relaxer, maar zo af en toe barst hier toch een bom. Gisteren nog over het wasgoed. En in plaats van dat ik het op een normale manier tegen mijn man zeg, moet het gelijk enorm dramatisch met een hoop tranen erbij, haha. Gelukkig is mijn man een enorme lieverd die een hoop kan hebben, haha.
Hou op schei uit ! Vreselijk , ik was ook echt zo over de zeik geholpen en nu nog trouwens , zal blij zijn als mijn lijf weer , normaal, word
Ik hoef hiervoor niet zwanger te zijn hoor! Helaas een vervelend karaktertrekje Alleen zo jammer dat diegenen die je het dichtste nastaan het mogen ontgelden.
O dat is ook vervelend, of zo'n poging al niet ingrijpend genoeg is. Ik had voornamelijk last van de Decapeptyl. Heb de arts de poging erop ook letterlijk om iets anders gesmeekt.
Haha... Ik moet een beetje lachen bij het meelezen in dit topic! Gisteren zat ik divorce te kijken en moest zelf vreselijk lachen om het hysterische gedrag van die ex van Joris met de gordijnen die wel NU moesten komen. 'Ik val wel mee hè?' Zei ik toen tegen mijn man. Hij lachte en beaamde dat. Hier gelukkig weinig ontploffingsgevaar (ik ben nu 24 weken zwanger).
Herkenbaar, alleen niet zozeer tijdens de zwangerschap maar nu door een zware PND. Ik kan er door dit topic wel weer even smakelijk om lachen, dank u.