ja zoontje had dat ook wel een tijdje geleden. dat de eerste mens en degene die de eerste mens gemaakt heeft. zo kwam hij het concept god en ik hoefde alleen maar te benoemen omdat hij anders steeds 'degene die het leven aan de eerste mens gegeven heeft' noemde. zo zie je dan hoe religie ooit kon ontstaan. we zijn niet religieus en praten echt nooit over god of zo. net voor het slapen gaan de vraag : of er echt grappige wezens zouden zijn in andere planeten?
Ik zie kennis aanbieden (als je al over aanbieden moet spreken als een kind er zelf naar vraagt/naar zoekt) over allerlei zaken niet als afleiden van (leren) lezen, schrijven, rekenen ed. Het is iets wat parallel kan lopen. Hier zoeken we het antwoord op het ontstaan van de eerste mens meer in de wetenschappelijke hoek. We hebben het wel eens over God, maar meer niet. En ik zie je nu steeds schrijven 'ik moet weten op welk niveau hij zit', pleit dat dan niet juist voor laten doortoetsen? Dat geeft ook jouzelf wellicht meer informatie over wat hij kan en niet kan. En het geeft de school informatie om hem wel (of in ieder geval beter) lessen op zijn niveau te geven. Je staat er sceptisch tegenover, maar in je posts lees ik eigenlijk vooral dingen die pleiten voor beter weten op welk niveau hij zit. En in het onderwijs gebeurt dat, soms helaas, aan de hand van standaard toetsen. Anders kom je meer richting de 'Eigenwijs scholen' (al heb ik geen idee hoeveel er daarvan nog bestaan).
nieke je hebt gelijk. maar hij doortoetsen ge ze echt doen hoor en hij wordt ook getest/onderzocht/geobseerveerd door een expert(begaafdheid) op allerlei zaken.dat staat al vast. natuurlijk kan dat parallel lopen. taal ontwikkelen en kennis opdoen. maar kennis opdoen is geen cognitieve uitdaging. je kunt dat zo ervaren maar dat is het natuurlijk niet.
tamio wanneer je zegt dat ze tot 500 uit het hoofd rekent, kun je dit een beetje toelichten? wat voor opdrachten? 2 op een rij of kan ze 3 of 4 op en rij? 4+ 26-34= bijvrbeeld? ze kan 3 of 4 getallen bij elkaar optellen maar niet onder de nul. Ik denk niet dat ze dat snapt. Wel bijvoorbeeld 200+130+85 of 1,55+2,20+1,65=5,40 en hoeveel wisselgeld krijg je dan van 10 delen? doet ze dat ook uit het hoofd? kent ze al de tafel(tafels???hoe zeg je dit in het NL) ja maar dan heeft ze wel even tijd nodig hoor. Ik weet niet wanneer ze papier gebruikt, ik reken thuis eigenlijk nooit met haar. Laatst met monopoli spelen. Toen verbaasde ik me dus dat ze het geld allemaal zo snel uit haar hoofd uitrekende. Tafels kent ze nog niet uit haar hoofd, die rekent ze uit. Delen rekent ze ook uit krijgt zij problempjes die geschreven staan? mijn zusje kreeg 4 appels meer dan ik en er waren 5 appels nog in het mandje etc verhaaltjessommen is ze wel bekend mee krijg zij simpele vormen om te rekennen bijvoorbeeld hoeveel driehoekjes van die maat past in deze vierkant? ik denk het wel, ze doet ook rekentijgers op school wat meer puzzels en hersenkrakers zijn dan echt rekenen. stel ik rare vragen nu? ik weet niet hoe NL educatie eruit ziet. heb weinig idee. maar ze zit dus niet op regulier onderwijs hè. en ze is nu net 6 geworden toch? ja in maart
Inderdaad, aan het begin van het topic vond je het ontzettend vreemd dat ze hem wilden doortoetsen en wilde je er niks van weten. Maar inmiddels sta je er wel achter dus?
Hopelijk geeft het doortoetsen en testen jullie meer handvatten! Daar verschillen we dan over van mening. Ik vind bv. filosofische vraagstukken en probleemoplossend/onderzoekend te werk gaan. ook een vorm van cognitieve uitdaging.
natuurlijk vind ik dat niet echt leuk. en ik kan het allemaal wel tegen houden. kijk de expert die betalen wij, honderden euros zou zij kosten. en doortoetsen is nodig om te bepalen hoe hij volgend jaar begint op school. ik heb ondertussen met de juf alleen gesproken. lang en verhelderend gesprek. ik heb besloten het niet tegen te houden maar mee te werken.
Het gaat mij dan ook meer om de vaardigheden dan om de wetenschappelijke kennis. En dan niet om wetenschappelijke vragen, maar om onderzoeksvaardigheden ed. En die liggen bij een 4/5 jarige op een ander niveau dan bij iemand die de leeftijd heeft om wetenschappelijk onderzoek te doen. Daar is in mijn ogen niets mis mee, de vaardigheid ontwikkelt zich 'met het kind mee'. Als mijn dochter met een vraag over de eerste mens komt, dan gaan we niet op zoek naar een religieus antwoord: dan hadden we haar in zijn totaliteit zo op moeten voeden. Ook ga ik die vraag niet de kop indrukken: het is waar zij op dat moment mee bezig is. Als ze niet uit zichzelf met de vraag komt, dan zal ik hem haar ook niet aandragen, want dan is ze er nog niet aan toe. En ik ga ook niet enorm tot in detail vertellen hoe het wetenschappelijk allemaal zit, ik geef puur antwoord op haar vragen op haar niveau en voeg er aan toe dat er 'meer' is (in andere woorden). Als ze er aan toe is dan zal ze verder vragen of op zoek gaan naar meer informatie en anders zal ze genoegen nemen met mijn antwoord. En een meningsverschil mag zeker.
nieke: ik vermoed van je reacties dat je denkt dat ik omdat ik zoontje het woord GOD geleerd heb hem religieus aan het opvoeden ben? concept GOD is een abstractie. wanneer het kindje lange zinnen gebruikt waarin het duidelijk is dat hij al concept god gevormd heeft geef ik hem het woord GOD. degene die de eerste mens gemaakt heeft, die de mens leven geeft en neemt, waar we aan het eind van de tijd mogen praten(deze zijn allemaal zijn eigen ideeen; wij hebben geen religie, en we leven niet in een omgeving waar dit ter sprake kan komen) hij denkt dus hardop en vertelt me waarom zoveel mensen op de aarde zijn en wat levend is en dood kan gaan en wat niet levend is en niet dood kan gaan. ipv de een die..., de degene die...(zoals bij Heraclitos of plato) wilde ik dat hij de term kent en correct gebruikt. zo snapt hij waarom mensen naar moskee gaan of naar kerk. ook heel erg belangrijk om te snappen. want kerkklokken horen we de hele dag al jaren... wat een van mijn hoogleraren ooit vertelde dat een kind die aan het opgroeien is, de hele geschiedenis van de mens meemaakt en in fases echt beleeft. het is hoe het intellect zich ontwikkelt. ik ben dus niet bang voor religie of de term god. maar wel neigingen waarmee men zijn eigen geest/of het denken van kinderen in een veel te kleine ivorm probeert te gieten in de naam van god of wetenschap/kennis. een kind over zonnestelsel proberen te vertellen terwijl in het denken van het kind een ster en zon totaal verschillende dingen zijn lijkt me dus fout leren. als je kind nog niet snapt wat perspectief is bij een tekening(niet als term, maar als inschatting van afstand binnen 2 dimensionaal ruimte) is het zinloos om te zeggen dat maan eigenlijk kleiner is dan de aarde(want de maan lijkt ook heel klein toch?) maar goed; iedereen heeft zijn eigen overwegingen in interactie met eigen kinderen. om terug te komen naar cognitieve uitdaging: ik zoek dus geen musea, dino boek of leren googlen(want die hebben we al) als hij iets wil leren googleT hij zelf. hij kan dat al heel lang en hij heeft zijn eigen laptop met internet en Skype sinds hij 3,5 jaar is. ik geef je een voorbeeld: ik leer zoontje schaken. bewegingen van loper, paard etc. we zitten tegenover elkaar. ik doe met de loper 4 bewegingen en kom ik op dezelfde punt waar ik begon. ik gebruik de rechter kant van het bord en hij moet ook zijn rechter kant gebruiken en zijn eigen loper. in spiegelbeeld moet hij die 4 beweging na doen. hij heeft dan geen tijd om te tellen van de vierkantjes. tak-tak-tak- tak; en dan weer opnieuw en andere beweging. wanneer hij 3 zetten na kan botsen ga ik verder met nog ingewikkelde bewegingen geven. met 4 zetten moet hij op een bepaalde punt komen en steeds in spiegelbeeld ziet hij welke die bewegingen zijn. voorbeeld 2: na zo een oefening met voorzetsels moet hij op schrijven welke woordjes hij als voorzetsels heeft gezien. ik tik een ritme op de trommel en hij moet het geluid na tikken. eerst 1 maat, en daarna steeds langere reeksen. 3 maal dobbelsteen gooien en raden welke zijde mama afgeplakt heeft. en inderdaad samartgame zoals pinguïns na bouwen. maar praten over de eerste mens op aarde; het bestaan van grappige wezens op de andere planeten; tja dat is meer voor de gezelligheid. discussie, onderhandelen, onderzoeken, uitzoeken, probleem oplossen dat doen we ook, omdat we zo een familiecultuur hebben helaas. dat gaat meer vanzelfsprekend. dat is echt zo een nerd-huis helaas, zo ben ik ook opgegroeid. ik hoop dat leesbaar is.ik schreef weer zonder mijn bril...
Je schreef dat je dat niet deed, toch? Ik heb natuurlijk geen compleet beeld van hoe jullie hem opvoeden. Persoonlijk vind ik dat als je je kindje leert dat God de mens gemaakt heeft, de mens leven geeft en neemt, enz, je je kindje wel een bepaald (religieus) idee mee geeft. (En als dat zo is, dan is niet iets dat ik veroordeel of wat dan ook, dat is een persoonlijke keuze van mensen.) Je kunt namelijk ook een andere uitleg geven mbt waarom er zoveel mensen op de aarde zijn en wat levend en dood is. Je kunt natuurlijk ook allebei de kanten belichten, dat maakt het neutraler. Maar misschien doe je dat ook. In onze directe omgeving hebben we wel vrij veel mensen die gelovig zijn. Het concept God komt dus wel voorbij en we spreken er ook over, maar meer niet. De uitleg mbt het ontstaan van leven en de mens zoeken wij meer in de richting van de evolutietheorie. Wat je al zegt: "iedereen heeft zijn eigen overwegingen in interactie met eigen kinderen". En gelukkig maar, want ieder mens en ook ieder kind is anders. Eén concept zou, naar mijn idee, nooit aansluiten bij iedereen. Daarom is het juist zo goed te kijken naar jezelf en vooral naar je eigen kind en te doen wat voor beiden goed voelt. En voor ons is dat, dat als mijn dochter met vragen over iets komt, dus ook over het zonnestelsel, we samen op zoek gaan naar het antwoord. Anders kan ze ook nooit leren wat het verschil of juist de overeenkomst is. Ik heb een hekel aan bv. 'daar ben je nog te klein voor' of een of ander vaag verhaal vertellen. Ook geloof ik niet dat het zin heeft om dan over te stappen op een heel ander onderwerp. Ook omdat ik al blij ben als ze ons in haar gedachtenproces betrekt, dan wil ik het niet afkappen. Ik denk dat mijn dochter ook bij lange na niet zo 'ver' is als jouw zoontje. Zij zoekt op dit moment vooral zelf uitdagingen en ik probeer daar bij aan te sluiten en haar af en toe uit te dagen met een nieuw spel of een opdracht of wat dan ook. Zeker zomers is dat voldoende, want dan speelt ze ook graag buiten, dus dan is er afwisseling genoeg. Wat ik me wel afvraag: waar ben je wel naar op zoek? Je vraag ging natuurlijk oorspronkelijk over het doortoetsen, maar inmiddels gaat het heel ergens anders over.
hij zegt dat zelf allemaal nieke!!!! waarom denk jij dat ik hem dat leer? als hij dat soort dingen zegt dan ga ik hem helemaal niet tegenspreken, met 3 jaar oud, zeggen 'nee kindje, mensen zijn vanzelf ontstaan' 'er is geen degene die de eerste mens leven gegeven heeft' dat doe ik niet. ik zeg alleen na een tijdje: 'zullen we die degene GOD noemen?' hij is niet zo van 'mama hoe zijn de mensen ontstaan" etc. hij stelt zoiets niet als een vraag. maar meer als een topik. hij komt mij gewoon vertellen ineens, 'ik heb nagedacht mama, over hoe de eerste mens was en zijn kinderen en zijn kinderen". en hij wil weten wat ik denk. en niet een keertje of zo, een paar weken lang vertelt mij dus hoe het allemaal zouden kunnen zitten. en ik schrik natuurlijk heel erg. maar goed, ik spreek hem niet tegen. ook over dood, maar hij heeft ook een tijdje heel veel over hans christian andersen gehad. wat voor een man hij zou zijn en hoe hij een brief aan hem zou kunnen schrijven omdat hij hem wil bedanken voor de mooie verhaaltjes. hij kijkt naar zijn portret; wil zijn levensverhaal horen ipv het verhaal dat hij zo mooi vond. oprecht verdrietig dat hij dood is, al heel lang...(met 3 jaar) en wil weten hoe het in nederland was toen hij nog leefde.
Omdat je schrijft dat je het woord 'God' aangedragen hebt? Bij ons gaat het net als jij omschrijft, alleen is het bij ons wel uitgekomen op dat mensen 'vanzelf ontstaan' zijn (of eigenlijk: dat ze ontstaan zijn vanuit andere 'wezens', evolutie dus). Maar het is toch prima als jullie ervoor kiezen om God aan zijn verhaal te koppelen, ook als je daar verder niets mee bedoeld? De rest komt dan vanzelf wel een keer. (Of niet.)
Heerlijk is dat. Is ook wel eens fijn als ze gewoon lekker kunnen spelen. Wat voor trein is het geworden?
met 2,5 jaar begon hij naar wc te gaan met een boekje. ik vroeg wat doe je schat? 'als ik een boek in mijn handen heb dan voel ik de pijn niet zo,ik kan zo makkelijk poepen' dat doen wij ook niet thuis en hij kent niemand die dat doet(ik haat de mensen die op wc lezen!!!) ik dan naar de psz leidster, haar vragen of hij dat daar geleerd heeft=antwoord is 'enorm lachen en' duidelijk nee, dat heeft hij zelf bedacht!!! hij zei met 3 jaar ook dat hij op psz geleerd heeft om te schrijven. mama boos naar psz om te vragen, ze zeggen=NEE dus. het is een zeer eigenzinnig kindje. ik volg zijn natuurlijke ontwikkeling. en ik ga hem niet vertellen dat wij er achter zouden kunnen komen hoe de eerste mens ontstaan is en dat we zoiets ergens uit kunnen zoeken. want dat is onzin. we weten dit eigenlijk niet. zijn vraag van gisteren: ik wil naar een ander planeet gaan en met grappige wezens spelen. zijn er echt grappige wezens in de andere planeten? kijk; ik ga dan niet zeggen, kom we gaan naar bieb en we zoeken dat uit. ik zeg gewoon 'nou dat weet niemand. want nog nooit een mens naar een andere planeet gegaan. we zijn niet verder gekomen dan een keertje maan' dan volgen er vragen over raket en astronaut wat die dan doen????etc. nou ik vertel hem dan dat mens ooit op de maan beland is en terug kon komen; verder dat er een ruimte station is in bouw waar die astronauten naar toe gaan. een gezellig gesprekje dus. ik zeg ook nooit dat hij ergens te jong is om te begrijpen.(dat mag van de expert ook niet) en dan gaan we kijken of wij een grappige wezen konden tekenen of zoiets.
waarom zeg jij dat ik god aan zijn verhaal koppel? waarom snap je dat niet? hij gebruikte dus ipv het woord GOD steeds lange zinnen om aan te geven om wat/wie het gaat. en dat is best moeilijk voor hem steeds 2 zinnen te herhalen als het onderwerp bij elke zin die hij maakt om zijn verhaal te kunnen vertellen. ik maak het makkelijker, door die zinnen met een woord te vervangen. maar dat betekent niet dat ik dan verder over god ga praten etc. hij kan dan mooie zinnen vormen waarin hij god gebruikt. maar de inhoud is van hem. daar heb je de taal voor. ik vul het concept niet verder. voor hem is dat een afkorting. voor de rest is dat een woord dat hij nog nooit in zijn leven gehoord heeft. in onze omgeving wordt eigenlijk nooit over god gesproken. en je zegt dat wij dezelfde doen zoals jij? ik denk dat wij het echt niet doen zoals jij. ik ga echt niet met hem de zaak onderzoeken en een antwoord zoeken of een uitleg. echt niet. jij doet dus heel anders dan wij. prima toch? jij gaat met haar opzoek naar antwoorden en je komt toevallig uit op de conclusies waarmee jij helemaal mee eens kan zijn.