Ik heb een pittig meisje, ze is bijdehand en heeft veel uitdaging nodig. Het is echt een buiten kind. We merken ook aan haar dat ze echt behoeften heeft om naar de peuterspeelzaal te gaan. Vandaag escaleerde de boel. Ik loop nog met 1 kruk vanwege een gebroken enkel en kan haar dus niet tillen. Ze wilde haar jas niet aan naar buiten. Van mij moest ze een jas aan. Ze wilde het niet begon te krijsen (dat is nieuw sinds deze week. Hoog krijsen/gillen als ze haar zin niet krijgt) Vervolgens zei ik, dan gaan we niet naar buiten. Toen was het helemaal het hek van de dam. Ik had der in de gang gezet. Maar ze bleef bezig, gillen en krijsen en zich zelf op de grond gooien want ze moest haar schoenen aan. Ik heb hier niet aan toegeven en het heeft ongeveer wel een half uur geduurd voordat ze weer een beetje rustig was. De winkel is hier (ondanks hemelvaart) tot 9 uur vanavond open. Dus dadelijk als ze op bed ligt haal ik/vriend wel even een kleine boodschap die we hebben moesten Maar ik schrok echt van dit gedrag! En ik vraag mij dan af of ik verkeerd gehandeld heb. Ik heb gezegd dat het niet mag en ben bij mijn standpunt gebleven om geen boodschappen meer te gaan doen. Ze heeft overigens wel eens vaker woeden aanvallen. Maar nog Nooit zo heftig!
Hier doet ze ook weleens zo, ik denk dat het goed is dat je voet bij stuk hebt gehouden. Ik zorg altijd dat ze zich niet kan bezeren (ze stort zichzelf altijd op de grond als ze een driftbui heeft) en dan laat ik d'r altijd uitrazen. Dat duurt soms een minuutje, soms langer maar daarna doet ze altijd wat ik aan d'r vraag na een dikke knuffel.
Ze is nu overigens wel poeslief en ja, ik dacht als ik nu als nog boodschappen ga doen dan is het een zwakte bod. Ik ben zulk heftig gedrag gewend van cliënten, (nog) niet van mijn eigen kind
ik ben 2 ik zeg nee gedrag. laat haar haar driftbui in een veilige ruimte tot het eind hebben. niet storen want het kan dan erger worden of langer duren. blijf rustig. zoontje kan zijn jas met 1.5 jaar aan maar met 2 jaar ineens niet meer. PSZ is altijd een goed idee!
Volkomen normaal! Maar wel even schrikken of slikken. Goed dat je voet bij stuk hield, wanneer ze eenmaal succes hebben met deze methode wordt het alleen maar erger de volgende keer.
Ik denk wel dat je het enige juiste hebt gedaan... Want als ze eenmaal doorhebben dat die woedeaanvallen best practisch zijn is het een stuk lastiger om er vanaf te komen
Waarom moet ze een jas aan? En waarom straf je haar voor een driftbui? Teken dat ze haar frustratie en jouw inbreuk op haar (wens om) autonomie niet kan verwoorden. Dat is een behoorlijke straf... Wat beteft de jas. Mijn kinderen mogen buiten voelen en zelf kiezen. Als ik het te koid vind voor zonder jas dan neem ik de jas mee. Mn lief loopt ook graag met blote armen als ik mn winterjas nog draag... ik ben benieuwd hoe die reageert als ik zeg dat hij zn jas aan moet en dat we anders niet naar de winkels gaan Wat betreft een lesje leren. Dat leer je mijns inziens niet door straffen en opleggen maar door uitleggen en laten ervaren. En oog hebben voor het kunnen en de 'ontwikkelingsfase' van je kind. Een tweejarige straffen voor een driftbui en denken dat het daarmee zal stoppen is een illusie. Ja... uiteindelijk gaat het over of wordt het minder. Maar dat staat los van de opvoeding . Just my two cents
Pick your battle.. zo denk ik altijd. Hier een meisje ook heftig in de peuterpuberteit. Maar om zoiets als wel of geen jas ga ik geen drama maken. Wil ze geen jas aan? Prima, dan ga je zonder jas maar mee en kom je er zelf wel achter dat het misschien best fris is. Als het echt te koud is zonder jas neem ik overigens wel haar jas mee en vaak wil ze die eenmaal buiten dan wel aan. Er is op een dag al zoveel om strijd om te maken, dan ga ik hier niet moeilijk over doen
Ik dacht even dat ik de enige was die er anders over dacht maar gelukkig niet. Ze ontwikkelt een eigen willetje en persoonlijk vind ik dat ze de ruimte moet krijgen om dat a; te kunnen doen en b; ook moet ondervinden wat dat inhoud. Zij wilt geen jas aan, prima dan zonder jas. Laat haar maar zelf ontdekken dat het zonder jas koud/fris is. Ik zou dus ook echt niet thuis gaan zitten blijven tot mevrouw klaar is met haar driftbui hoor.
Ik had een heel boos berichtje getikt omdat ik mij aangevallen voelde omdat ik mijn kind zou beperken in zijn autonomie. Maar ik begrijp dat je er niet bij bent geweest op dat moment. En ik ben inderdaad een moeder die wel eens gefrustreerd is. Maakt mij geen slechtere moeder. Als ik dat niet zou zijn dan zou ik denk ik niet heel menselijk meer zijn. Mijn dochter kreeg geen straf voor de driftbui. Dat heb ik denk ik slecht verwoord. Het ging om het gedrag daarvoor. Als zij gaat gillen en zich misdraagt om een jas. Ja dan word ik wel eens boos. Ik geloof in grenzen stellen bij kinderen. En normaal kies ik inderdaad mijn strijd uit bij der. En ze is al weken aan het hoesten en snotteren. Dus daarom moest ze die jas van mij aan op dat moment.
Niemand zegt dat je een slechte moeder bent! Zeker niet. Je wilt het beste voor je kind en volgens jou doe je dat juist door het grenzen te stellen. Prima toch? Er wordt alleen nu geopperd dat het misschien ook anders kan. Geloof me, ik worstel hier elke dag mee... hier ook een peuter die gewoon ertegenin gaat niet omdat ze - om hetzelfde voorbeeld aan te houden - die jas niet aan wil, maar omdat ze weet dat ik dat wél wil. Als jij had gezegd "Maar we doen geen jas aan buiten hoor!" had ze waarschijnlijk gezegd dat ze wél een jas aan wilde, toch? (de mijne in ieder geval wel) Dat hoort bij de leeftijd, maar je kunt haar wel leren dat je haar wensen respecteert (ookal gaat het hier niet om haar stricte wens om geen jas aan te doen, maar om te kijken hoe jij reageert als ze tegen je ingaat). In het ideale geval (want ik heb ook mijn buien, vermoeidheid of gewoon haast, dus het lukt me nog niet om dit altijd toe te passen) werkt het volgende bij mijn dochter altijd, elke keer (tenzij ze al zo boos is en gefrusteerd omdat ik MIJN zin door wil drijven, dus het moet meteen) : uitleggen. Bij het eerste teken dat ze dwars gaat liggen ga ik naast haar zitten en leg haar uit (als voorbeeld!) : "Ik snap dat je je jas niet aan wilt, want jij vindt het warm buiten he? Maar je bent erg snotterig en ik denk dat als je zonder jas naar buiten gaat, je nog zieker wordt! Kijk, ik doe ook een jas aan, en kijk eens buiten, die meneer daar heeft ook een jas aan. Weet je wat, zullen we nu allebei een jas aandoen en als je morgen niet meer snotterig bent hoef je morgen geen jas aan." Ik heb het gevoel dat het feit dat ik de tijd en moeite neem om haar mijn redenering uit te leggen, haar geruststelt. Het gaat misschien niet eens om de uitleg zelf. Afleiding helpt ook, of er een grapje omheen bouwen. En helpt het niet, dan kun je inderdaad haar jas onder de arm nemen en zeggen, OK, voel zelf maar dan. Grote kans dat ze alsnog zegt dat ze haar jas aan wil. En zoniet, beter dat ze die ervaring opdoet en nog een dagje snottert door haar eigen stijfkoppigheid, dan dat ik mijn kind leer dat "ik de baas ben". Maar soms ben ik zo gestresst of chagrijnig dat ik helemaal niet denk aan uitleggen en dan drijf ik ook mijn zin nog wel eens door