maar ik heb er dus wel één.. het is echt een goedzak hoor, een mooie hond ook. labrador. iedereen is gek op hem. ik heb door hem de hele buurt leren kennen en het heeft met echt geholpen hier te integreren. ik ben 3,5 jaar geleden verhuisd naar Spanje, en deze hond was al van mijn man. dus kreeg hem er gratis bij. ik heb periodes dat het wel gaat. ik accepteer het ook maar het is soms zoooo moeilijk :x van mij hoeft het écht niet. het is zoveel werk. en hondenliefhebber ben ik nooit geweest dus ik heb ook absoluut niet dat gevoel van "ik krijg er zoveel voor terug". nee juist niet. nu aan het einde van mijn zwangerschap denk ik vaak "o nee hoe moet dat straks". het is zoveel zorgen zorgen zorgen. en op zich hou ik daarvan maar wil gewoon geen aandacht aan hem geven, met hem uitgaan, ik doe het allemaal voor mijn man. heel af en toe vind ik het wel leuk hoor. maar het is ALTIJD. bah. sorry. hormonen?? moest het even van me afschrijven. zeker niemand in een soortgelijke situ?
Het is heel dapper van je om dit te bekennen, maar ik vind het wel onwijs zielig voor de hond. Het maatje van je man. En nu zit hij met jou opgescheept, jij die hem liever kwijt dan rijk is. Hopelijk ga je jullie kind niet als smoes gebruiken om van hem af te komen. Friday Things | Brown Eyed Baker
Ik hou enorm veel van mijn hond, maar ook ik heb er last van.. Soms denk ik dat hij beter af is bij een ander, maar zou het nooit kunnen omdat hij echt bij ons hoort. Alleen hebben wij weinig energie, en hij moet natuurlijk wel zijn energie kwijt kunnen. We krijgen nu een beetje hulp van een buurvrouw die 2 x per week 2 uur met hem gaat wandelen. Maar het is een stuk heftiger dan we hadden ingeschat met hond en kind. En nu ik weer zwanger ben irriteert het kleinste ding van hem mij al.. Slaat echt nergens op, en hij verdient het niet, maar toch.. Dus erg herkenbaar 😉
Totaal niet herkenbaar! Onze hond is ons maatje en zo wat de beste vriend van zoonlief.... Sneu hoor dat je zo over een levend dier denkt.
Heel herkenbaar! En ik heb niet eens een hond! Mijn vriend wil graag een hond maar ik absoluut niet. Precies met het verhaal wat je beschrijft! Sterkte meid!
Ik zit in een soortgelijke situatie eigenlijk. Mijn vriend had de hond al , toen nog met zijn ex. Heb hem eigenlijk altijd aan moeten sporen om hem op tijd te borstelen , ontvlooien en ontwormen. Er komt nu eenmaal meer bij kijken dan alleen uitlaten. Nu er een kleintje is en een tweede op komst is krijg ik het af en toe echt op mijn heupen. Het is mijn maatje hoor de hond maar elke dag duizenden haren opruimen , word er helemaal lijp van. Ik hou van een schone omgeving en eigenlijk is dat met die hond onbegonnen werk. Van mij had het niet gehoeven en had mijn vriend wel na mogen denken voor hij de hond kocht Maar heb hem er ook gratis bijgekregen en ondanks alles zou ik hem toch ook weer niet kunnen missen! Ik leef met je mee , hihi
Nou ja zeg, een kind en een hond kan je niet met elkaar vergelijken. Rare opmerking.. Hier precies anders om, maar dan met een kat. Ik had m'n kat al voor ik m'n vriend leerde kennen. En ik ben dol op der. M'n zoontje ook. Mijn vriend totaal niet. Als ze overlijd doet hij een vreugde dansje Hij wil graag een hond, ik niet. Vind honden leuk hoor, van een ander. Dus ik snap je zeker!
Nope, hier is het andersom. Ik wil graag een hond maar mijn partner wil het (nog!) niet. Ook is ons huis momenteel te klein. Ach ja... Gelukkig heb ik een kat die apporteert en dan blaf/grom ik zelf wel eens - baby moet dan keihard lachen, dus dat is ook wel een beetje 'hond' Hoe oud is het diertje? Sommige rassen worden niet onwijs oud. Gewoon met je man bespreken dat 'wanneer' Fido er niet meer is, dat er geen nieuwe komt. Klaar toch, verder? Wat moet je anders? Een lid van je gezin is een lid van je gezin.
ik vind het lastig om te lezen dat het sneu is voor de hond. ik doe alles voor hem: uitlaten, wassen, eten geven, zijn plas opruimen (want hij is al wat ouder), zijn wonden verzorgen. en nu is het zielig voor de hond? hij komt niks tekort, ik scheld hem heus niet uit of zo. ik doe hardstikke mijn best om er wat van te maken, al ruim 3 jaar. het is gewoon heel zwaar als je er niet zelf voor gekozen hebt. dit snap ik totaal niet : "En nu zit hij met jou opgescheept, jij die hem liever kwijt dan rijk is. Hopelijk ga je jullie kind niet als smoes gebruiken om van hem af te komen." heel apart, hoe kom je hier nu weer bij? maak je dát op uit mijn verhaal? ik heb het gewoon even moeilijk, dat lijkt me toch heel normaal....
Pff heel zwaar??? Een hond verzorgen?? Beetje overdreven lijkt me.... Nou succes dadelijk dan met je kind, dat kan pas zwaar zijn kan ik je vertellen...
Kan je man niet helpen dan, met uit wandelen gaan en het beestje aandacht geven? Klinkt alsof jij alleen de zorg hebt, maar het is in de eerste instantie toch de hond van je man?
Ooo wat sneu voor de hond! (Edit: ik denk namelijk dat een dier echt wel merkt als het ongewenst is.) Onze hond is echt heel belangrijk voor mij! Ook al wilde mijn man hem per se (die komt uit een land waar een hond nooit wordt uitgelaten maar gewoon los rond loopt) had hij even niet bij stil gestaan. Gelukkig vind ik wandelen met haar heerlijk! Even weg van thuis, lekker in het bos! Ik doe het dus met plezier. Eigenlijk moet je proberen dit naast je neer te leggen. Het is zoals het is en je kunt het er dus maar het beste van proberen te maken! Hoe meer je je eraan gaat irriteren hoe erger t wordt!
Dapper! Maar heel eerlijk. Ik heb het alleen gehad in het begin. Maar dat kwam ook omdat mijn vriend geen reet deed met de hond alleen spelen en alle 'nare klusjes' op mij afschoof. Ik heb toen ook op het punt gestaan om de hond er weer uit te doen. Maar nu kan niet meer zonder hem hoor. Een schat van een beest. Luistert super goed. en ik denk ook hoe moet dat als de kleine is geboren. Vind het heerlijk om nu lekker met hem te knuffelen en te wandelen. Heerlijk hoe hij je begroet als je thuis komt. nee ik kan niet meer zonder ons Bullitje.
als je geen hondenliefhebber bent?? dan is het wel zwaar. want ik wíl dit helemaal niet. nooit gek op beesten geweest. zoals ik al zei: ik voel niet dat ik er iets voor terug krijg, omdat ik dat gewoon niet VOEL. met kinderen is dat anders: heb mijn hele leven moeder willen worden en ook altijd met kinderen gewerkt: jeugdzorg en kinderopvang. heel "zwaar" maar zó van genoten! fijn dat er ook mensen zijn die me wél begrijpen
De hond was thuis bij je vriend, jij vindt het alleen maar een opgave lijkt het. En je vraagt je af hoe dat straks moet. Dan neem ik aan dat je bedoelt als de baby er is. Je ziet nu al op tegen straks terwijl je niet weet hoe de dingen gaan lopen. Je laat het lijken of je een dagtaak hebt aan de hond verzorgen. Je vriend/man is er toch ook nog neem ik aan?
Wat een valse reacties worden er weer geplaatst, sjongejonge Vraag me af of iedereen het ook zo vreselijk zielig had gevonden als de man van TS vogelspinnen in huis had gehad en TS dáár iets tegen had gehad. Ik heb een keer een week op de honden van m'n moeder gepast. Dieren waar ik zelf dus níét voor gekozen heb, maar die ik wel verzorg als het nodig is. Nu ben ik wél gek op honden, maar ik vond die week verschrikkelijk, was dolblij toen ze weer lekker naar huis gingen. Als ze tijdens een andere periode waren gekomen, had ik het misschien heel leuk gevonden, maar toen? Neuh. Kan me dus heel goed voorstellen dat als je man een hond heeft als je een relatie met hem krijgt en de hond dus automatisch onderdeel van je gezin wordt, je daar echt niet altijd even blij mee bent en ik vind het alleen maar knap dat je het dan wel op kunt brengen om jarenlang voor 'm te zorgen. Hormonen of niet TS, je voelt je ellendig en dat mag best! Alleen maar goed dat je daar eerlijk over bent.
Tja, als je bij iemand intrekt die een hond heeft weet je toch waar je aan begint? Waarom doe je dat als je de hond niet leuk vindt? Zet je jezelf er dan overheen en komt dat gevoel dan eens in de zoveel tijd bovendrijven? Dat kan natuurlijk best. Zeker als je zwanger bent. Dan komt er een hoop op je af en is het normaal om onzeker te worden. Maar ik vind het wel sneu voor de hond.
Ik heb 5 kinderen maar no way dat er hier een hond in huis komt. Moet er niet aan denken. Terwijl ik honden op zich best leuk vind.
dankjewel Shaddi. heel fijn om te horen. en natuurlijk doet mijn man ook veel. maar nu zit ik in mijn laatste weekjes dus ben ik meer thuis met de hond. en het is zomer dus hij verhaart nu erg. ik accepteer het ook, hij hoort erbij. dat weet ik. sterker nog: ík ben degene die hem onder de douche zet, hem het meest verzorgt want mijn man "ziet" dat soort dingen veel minder. ik heb wel met mijn man afgesproken dat we beter gaan letten op de verzorging van de hond: op tijd wassen, vaccineren, vaker stofzuigen (mijn man óók eens een keer) als de baby er is. natuurlijk zie ik ook dat het een lieverd is. en ik ben echt zijn "moeder" . hij luistert beter naar mij dan naar mijn man zelfs. enne.. hoe moet ik weten waar ik aan begin, ik heb nooit eerder een hond gehad. ben ook geëmigreerd voor mijn man. hij is de liefde van mijn leven. dan begin je ook aan een avontuur maar je weet écht niet hoe dat verder zal gaan. soms lopen dingen gewoon zo in het leven, toch? ik vind het apart dat er reacties zijn als "sneu voor de hond", "zo denk je toch niet over een levend wezen". nou ik ben heus geen dierenbeul! ik behandel m hardstikke goed. weet heus wel dat het niet zijn schuld is. soms heb je gewoon van die momenten...