Het beste voor Kees Maandag 2 juni 20.30 uur Nederland 2 De 44-jarige Kees Momma is autistisch. Alleen dankzij de hulp van zijn ouders kan Kees omgaan met de angsten en obsessies die hem kwellen en lukt het hem zich staande te houden in de voor hem zo bedreigende wereld. Maar wat gebeurt er met Kees als zijn ouders, inmiddels 80 en 83 jaar oud, niet meer voor hem kunnen zorgen? In Het beste voor Kees volgt filmmaakster Monique Nolte de ouders van Kees in hun pogingen een toekomstperspectief te creëren voor hun zoon. Toen Kees werd geboren, was er weinig bekend over autisme. De diagnose van de artsen was zwakzinnig en hun advies luidde om Kees op te laten nemen in een inrichting. Zijn ouders besloten Kees echter thuis te houden. Door zich aan te passen aan hun zoon ontwikkelde hij zich tot een relatief zelfstandige man. Op goede dagen zit hij in zijn chalet in de tuin waar hij zijn zelfgemaakte Japanse proefwerken kalligrafeert. Of hij reist met zijn modeltrein door Europa, waarbij hij de rit in zijn hoofd naspeelt. Op slechte dagen, wanneer een van zijn angsten of obsessies de kop op steekt, heeft Kees het zwaar. Als het te warm is voor de tijd van het jaar straft Kees zichzelf: Vanmiddag bij de thee doe ik het heel karig. Als het kouder was geweest dan had ik wel een lekker gebakje genomen maar dat zit er vandaag niet in. Ik neem maar een eenvoudig biscuitje vanwege de te hoge temperaturen. Het is zijn moeder die hem rustig krijgt. Kees moet er niet aan denken hoe het met hem verder moet als zijn ouders ziek worden of zelfs komen te overlijden. Waar moet hij heen? Het wonen tussen andere mensen met een beperking ziet hij niet zitten: Ik wil niet geconfronteerd worden met de gebreken die ik zelf ook heb. Inmiddels zijn de levens van vader, moeder en zoon zo verstrengeld geraakt dat zij verstrikt zitten in een situatie waaraan geen ontsnappen mogelijk lijkt. De vraag rijst of Kees nog kan leren een eigen leven op te bouwen. Kees ouders staan voor een dilemma waarmee veel mantelzorgers zich geconfronteerd zien: waar vinden ze een goede plek voor Kees en iemand die hem net zoveel tijd, aandacht en zorg kan bieden als zij? Een dilemma dat alleen maar nijpender wordt nu er door de decentralisatie van de zorg een groter beroep op mantelzorgers gedaan gaat worden. Niets lijkt goed genoeg voor Kees. En ondertussen tikt de klok door en verstrijkt kostbare tijd. Het beste voor Kees is een coproductie van Selfmade Films en NCRV en kwam tot stand met steun van het Mediafonds.
Ik heb het in de krant gelezen. Hopelijk maken ze er een mooie film van en niet een of ander verhaal waarin Kees belachelijk word gemaakt of een heel drama
Ik vond het geniaal! Vond het mooi te zien hoe zo'n gezin zich draaiende houdt! Verder vooral heel herkenbaar. ( werk met volwassen autisten )
Ik heb het niet helemaal gezien, maar ik vond het prachtig en integer in beeld gebracht. Ga hem van de week nog even helemaal terugkijken!
Heb gekeken, maar vind het wel ingewikkeld eerlijk gezegd. Geen idee of het zo is maar kreeg af en toe het gevoel dat Kees zijn belevingswereld wel erg ingekleurd werd door moeder. Als zij nooit over euthanasie gesproken had, had hij er dan ook zo over gedacht? Hoe dan ook hoop ik dat er een goede oplossing komt voor hem. Misschien moet moeder hem toch al los gaan laten, omdat dat op de lange termijn 'het beste is voor Kees'.
Puur uit interesse, heb jij enig idee hoeveel volwassen autisten in Nederland er zijn? En over welke leeftijden spreek je dan?
Heftige docu! Morgen komt " de regels van Matthijs" ook een docu over autisme die het gouden kalf gewonnen heeft, erg interessant ook! Ik vond het opmerkelijk dat de moeder van Kees vond dat zijn autisme minder was geworden ik denk meer dat moeder er "gewend" aan is geraakt al die jaren en het voor haar daarom minder erg lijkt.. Hoe hij zat te schelden op die Duitsers die voor hem reden :-$ OMG..
Ik heb ook gekeken. Prachtige documentaire, erg indrukwekkend. Ik was zo enorm oder de indruk van Kees' ouders. Wat een hoop liefde.
Ik heb het eerste stukje gemist, maar wat een mooie en eerlijke documentaire. wat een liefde inderdaad. Ik vond wel dat die moeder erg beschermend was. Het leek soms wel alsof zij meer moeite had met loslaten dan hijzelf. Kreeg het gevoel alsof zij hem zowel gestimuleerd heeft, als tegengehouden heeft in veel opzichten. Ik vroeg mij alleen net af hoe het nu afgelopen is. Heb de laatste foto's gezien, maar daarna moest ik naar mijn zoon. Hij sprak over zelfmoord, leeft hij nog wel? Regels van Matthijs is ook een mooie documentaire. Heb hem 1 keer gezien en ik blijf het einde schokkend vinden. Het heeft mij nooit helemaal losgelaten. Ik voelde echt met hem mee
Hele interessante docu waarbij ik af en toe hard gelachen heb, vooral om zijn interessante woordkeuze Vraag me af waarom ze hem niet op een bestaande woongroep plaatsen. Kan me niet voorstellen dat er nergens een geschikt plekje voor hem is!!
Ik vond het een prachtige docu! Ik moest af en toe denken aan Marc-Marie Huijbrechts. Ik vond hem daar wat van weg hebben. Qua praten dan.
Mooie , interessante documentaire. Heb verschillende vrienden met autisme ( asperger , PDD-NOS en een kennis met klassiek autisme ) en tevens heb ik voor mezelf een herindicatie ( zou ADHD/borderline hebben ) aangevraagd omdat ik aan mijn diagnose twijfel en mij meer herken in het autisme spectrum. Vond een aantal problemen waar Kees tegenaan loopt herkenbaar bij mijzelf of bij vrienden.Oa het " deftige " taalgebruik en het houterige. Een vriend van mij ( asperger ) praat net zo als Kees en waar ik mijzelf heel erg in herkende is dat " doemdenken " , wat weer bepaalde angsten opriep. Zo moest ik ook erg lachen om de opmerking die Kees tegen de filmmaakster maakte dat hij erg werd afgeleid door de korte rok die zij droeg. Dat heb ik bij de pukkel van een collega van me . Mijn blik gaat automatisch daar naartoe als ik met haar praat hihi Dat goudeerlijke waar je gigantisch door in de problemen kunt komen en vaak onbegrip oproept. . Verder neem ik ook alles letterlijk op en ervaar ik de wereld om mij heen als 1 grote puzzel met allerlei puzzelstukjes ipv een groot geheel. Tevens ben ik ook , net zoals Kees en mijn vrienden gevoelig voor bepaalde geluiden en texturen. Wat ik ook erg opvallend vond is dat de ouders er moeite mee hadden om Kees los te laten . Mij bekroop ook het gevoel dat de moeder inmiddels zo aan zijn " eigenaardigheden " is gewend en ze daarom niet (meer) ziet dat zijn autisme juist alles behalve minder is geworden.
Omdat moeder dan geen vrijheid meer ervaart. Hij zou zich daar op deze leeftijd waarschijnlijk doodongelukkig gaan voelen en moeder heeft hem dan liever thuis zodat ze zijn wereld zo voorspelbaar mogelijk kan maken. Daarmee voel je je als moeder ook weer een stuk rustiger, want je zoon is gelukkiger en dus moeder ook. Toen Kees nog klein was werd ze geadviseerd om hem maar naar een tehuis te brengen. Ik denk dat de hulpverlening destijds niet zo heel veel verder ging. Dus met al haar liefde heeft ze geprobeerd er het beste van te maken. Voor Kees. En nu zitten ze zo vast in die voorspelbaarheid, dat een stap terug geen optie meer is. In feite kunnen ze niet rustig sterven en proberen ze nu (beetje te laat naar mijn idee) alvast de voorspelbaarheid in stand te houden voor na hun overlijden. Althans, dit is mijn visie erop.
Jeetje heb echt met open mond gekeken, me steeds afgevraagd hebben de ouders hier nu goed aan gedaan? Kees is zo "verwend" dat hij zo goed als nergens kan "aarden" op deze manier, ze doen er alles aan om hem gelukkig te maken, knippen slechte berichten uit bladen en kranten e.d. Ook ik vind dat ze veeeel te laat gaan zoeken naar een alternatieve optie, als ze dit jaren geleden hadden gedaan, (en dan in de buurt, m.i. Hoeft een autist niet vrijstaand te wonen en zo luxe, dan hadden ze eerder een plek in de buurt gevonden) zodat hij aan het idee kon gaan wennen om zonder zijn ouders te leven, zonder dat ze er echt niet meer zijn.... Maar kreeg heel erg het idee, dat vooral zijn moeder niet zonder hem kan leven, dat zij eigenlijk de zelfstandigheid (incl. Zelfstandig/begeleid wonen) in de weg zit, niets is goed genoeg, en zo vind je natuurlijk nooit een geschikte woning.... Ben ook erg benieuwd hoe het afgelopen is, in het programma is hij 44, zijn ouders 80 en 77. Maar op internet lees is berichten dat hij 49 is en zijn ouders 80 en 83, dan zou betekenen dan de docu als 3 jaar geleden is gemaakt...(of dat de berichtgevingen niet kloppen)
Ik schrik hier ook van heb het ook met open mond gekeken. Ben zelf moeder van een zoon met Pdd-nos, en snap er goed waar zijn gedrag enz vandaan komt en waarom enz. Maar heb inderdaad ook het idee dat ze hem teveel betutteld hebben en niet op eigen benen hebben leren staan. Wij proberen onze zoon zoveel mogelijk te begeleiden zodat hij een zelfstandig bestaan naast ons op kan bouwen,maar ook dat hij in de samenleving mee kan doen. Zo goed mogelijk en op zijn eigen manier maar wel zo dat hij zich er prettig bij voelt, als ik hier dan naar kijk dan blijft de moeder hem zo klein mogelijk houden, wordt ook nergens in gestuurd/gestimuleerd om zelfstandig te wonen. Wat ik ook apart vind dat ik niets over eventuele begeleiding hoor die hij heeft of krijgt? Vanuit het GGZ en dergelijke.
Mensen, vergeet niet dat deze man geboren is in een tijd waarin er veel minder bekend was over autisme (hij is in 1965 geboren). Tegenwoordig word je kind op jonge leeftijd al gediagnosticeerd en is er overal hulp te krijgen. Ik stel me zo voor dat deze ouders alles zelf hebben moeten doen en het wiel zelf hebben moeten uitvinden. Ga maar na: de enige optie destijds was dus opnemen. Dat je dan wat doorslaat, vind ik goed te begrijpen. Ik vind het heel wat om vanuit je luie stoel te zeggen dat de moeder hem meer had moeten loslaten. Op een gegeven moment heb je een modus gevonden die werkt, ik snap dat je dat niet zomaar kunt laten vieren. En naar wat ik begreep is dit echt niet de eerste keer dat ze geprobeerd hebben een andere woonomgeving voor hem te zoeken.
Helemaal mee eens. En natuurlijk was het vroeger anders, maar dan nog..... de laatste jaren is er zoveel meer bekend en zijn er meer mogelijkheden. Wat ik nog het meest schokkende vond was dat de woningbouwvereniging een hele straat wilde maken voor autisten en moeder dit afwees omdat haar zoon dan in een rijtjeshuis moest wonen... Echt niet realistisch. Heel veel mensen met een handicap wonen in een woongroep en hebben dan alleen een kamer, of wonen op een flat/appartement. Het is al heel uitzonderlijk dat er zo'n straat gemaakt kan worden.
heb het ook gezien. Heb een man met Asperger, oudste zoon pdd-nos en jongste klassiek autisme. Dus veel herkenbare dingen Wat ik idd wel vond is dat ze teveel met hem mee zijn gegaan in zijn dwangmatige wereld. Ze hebben hem teveel laten bepalen. En dat is ook wel zo, als je mensen met autisme hun gang laten gaan dan gaat alles zoal ZIJ het willen. Als je daar niet wat tegengas in geeft dan krijg je dus mensen zoals Kees. Vooral zeer sneu voor hemzelf. Want als ze hem eerder los hadden gelaten en het aan anderen hadden overgelaten dan was ie niet zo vreselijk star geweest met alles. En had ie in de routine van een groep prima kunnen aarden. naja, is achteraf gepraat. Maar vond het ook wel een beetje een schrikbeeld. Onze kids willen ook precies zo en niet anders en zitten vaak vast in rituelen enzo. Wij krijgen echt het advies om er niet te veel in mee te gaan anders dan zit je dus straks met het probleem dat je niet eens kunt hoesten zonder dat je kind over zn toeren ervan gaat. Dan heb je totaal geen leven meer