Goedemorgen allemaal, Misschien een ietwat negatieve titel maar weet niet zo goed hoe ik het anders mag verwoorden. Ik ben 33 jaar en sinds 24 januari 2014 moeder van een mooie lieve meid. Ik heb al meerdere topics geopend maar merk dat de behoefte om te praten met moeders/vaders die zich in mijn verhaal herkennen blijft. Helaas hebben mijn vriendinnen met kinderen deze herkenning niet, mijn schoonmoeder is nogal ouderwets en mijn moeder is overleden. Erg veel mensen om mijn hart bij te luchten heb ik niet. Waar moet ik beginnen...weet dat ik sinds een maand of twee therapie krijg, door de geboorte van mijn dochter wordt ik geconfronteerd met angsten, oude wonden en dat ik een controle freak ben Ik ervaar mijn kleine meid (nog regelmatig) als onrustig, kan ineens heel hard gaan huilen wat snel overgaat in krijsen. Rood aanlopen etc. Niet lang tevreden in de box en soms moeilijk te troosten. Heeft aan de ene kant veel prikkels nodig maar kan ook snel overprikkeld raken. Sinds eind april gaat ze twee dagen per week naar het KDV op woensdag en vrijdag. Ook daar kreeg ik mee dat ze soms erg kan reageren op geluid en met het huilen snel overstrekt. Als mijn schatje overstuur is, is het soms erg lastig om haar te troosten en regelmatig zet ze haar bovenlichaam van me af. Onbewust pak ik dit op als persoonlijke afwijzing of falen en ben echt aan het proberen dit positief om te draaien. We zijn al onder behandeling van een kinderarts maar naast reflux, waar ze ook medicatie voor krijgt, is er volgens de kinderarts medisch niks aan de hand. Volgens haar is mijn dochter snel gefrustreerd omdat ze minder kan dan dat ze zou willen. Gisteren heeft ze meerdere keren per dag enorm hard gehuild en dit doet zoveel met me, heb gewoon met haar meegehuild. Ik weet baby's huilen maar ben soms zo bang dat ze me iets wilt vertellen maar ik er niks mee doe. Aan het einde van de dag was ik helemaal gesloopt. Ik ga twijfelen aan mezelf, doe ik dan iets verkeerd? Wanneer wordt het bij ons iets rustiger??
Geen ervaring, maar wel een steunbetuiging. Mij lijkt dat je dochter je behoorlijk een spiegel voor houdt. Ik denk dat veel van haar gedrag voortkomt uit jouw 'problemen'. Als je angst en stress ervaart, dan reageert jouw kind daar op. Als ik zelf onrustig of gestresst ben, dan is het hele huis hier onrustig. Als jij leert omgaan met je angsten e.d., dan haal je het beste uit jezelf naar boven. En daar heeft je kind heel veel aan. Zie het 'spiegel voorhouden' niet als negatief, maar als positief. Je wordt er mee geconfronteerd en dus gedwongen om er wat mee te doen. Wij denken dat wij onze kinderen veel leren, maar kinderen leren ons ook ontzettend veel! Succes!
Goedemorgen, dank je wel voor je steunbetuiging. Je hebt gelijk, mijn moppie houdt mij de mooiste spiegel voor die je in je leven kunt krijgen. Maar wel heel moeilijk en pijnlijk. Gedrag wat je al 33 jaar vertoont heb je niet in een dag afgeleerd...Maar wel goed om me daar goed bewust van te blijven.
Mijn dochter is nu 14 maanden, maar ik kan me die eerste periode nog heel goed herinneren. De kraamweek was heel relaxt, ze sliep veel en at goed. Daarna sloeg dat om, ze ging (voor m'n gevoel) veel huilen, kwam moeilijk in slaap en was snel weer wakker. Ik kon haar zeer moeilijk troosten, ze krijste af en toe enorm. En dat laatste, dat ik haar niet kon troosten, vond ik het ergst. Ik faalde voor m'n gevoel, want als moeder zijnde was ik toch juist de persoon die haar moest kunnen troosten!? Uiteindelijk zijn we gaan inbakeren, een osteopaat bezocht, sab simplex gebruikt tegen krampjes en de voedingen gaan verhogen. En stukje bij beetje ging het vooruit. Rond 12 weken was het echt enorm verbeterd. Ze heeft achteraf gezien niet eens zoveel gehuild, maar als je er middenin zit lijkt dat wel zo. Ze was een hele normale baby, zonder medische problemen..maar wel een die snel overprikkeld was en baat had (en heeft) bij rust en regelmaat. Ze heeft altijd alleen in bed geslapen, nooit in de wandelwagen of beneden. Ze deed het niet, en daarom toen ook haar slaapkamer donker gemaakt overdag. Onderschat niet wat hormonen met je doen! Ik heb daar lang last van gehad, en voel me eigenlijk pas sinds een paar maanden weer 'normaal'. Ik zeg ook altijd, het moederschap houdt mij 1 grote spiegel voor. Ik heb mezelf zo leren kennen. Dat is confronterend! Maar ergens ook heel mooi. Ik ben een echte controlefreak, en dat zal ook nooit verdwijnen. Ons kind is heel makkelijk, maar ik heb heel lang gehad dat ik in de stress schoot zodra ze begon te huilen. Ik kreeg dan direct een dejavu naar die eerste maanden. Ik had het zwaar onderschat allemaal. Omdat ik het zo zwaar vond riep ik heel lang dat ik geen 2e kindje. En nu kan ik niet wachten om weer zwanger te raken De clichés zijn echt waar: het wordt allemaal beter! Nog steeds kijk ik met een soort rotgevoel naar die eerste maanden, en ik vind het alleen maar leuker worden nu ze ouder wordt, maar het is het allemaal waard geweest! Blijf praten met je vriend, dat hielp mij wel. Ik heb veel gehuild, ik moest ontladen na een hele dag alleen met m'n kind. Ik ging af en toe ook even alleen weg, even uit dat gehuil en het controle houden. En het kost tijd, langzaam zul je zien dat je groeit in je rol als moeder, dat je hormonen verdwijnen, en je steeds leukere momenten krijgt. Voel je niet schuldig! Je gevoel is zo herkenbaar. Om mij heen leek iedereen perfecte kindjes te hebben, alleen die van mij huilde veel. Nou ik geloof er niets van, ik durf te wedden dat de meeste moeders die dat zegen niet eerlijk durven te zijn over hun werkelijke gevoel.
Ik heb idd het gevoel dat ik faal als moeder, als ze zo enorm hard krijst, het voor mijn gevoel erop lijkt dat ik haar niet getroost krijg, dit doet pijn. Verdubbeld omdat ik haar niet kan helpen, haar krijsen niet kan doen stoppen. En wat ik ook doe, zodra het huilen begint schiet ik weer in die gedachtengang wat zij natuurlijk aanvoelt en hoppa ik hou de cirkel zelf draaiende. Mijn mopje slaapt ook alleen in haar bedje, als ze slaapt Waar ik heel dankbaar voor ben is dat de avond en nacht altijd goed gaan. Helaas is ze ook geen voorstander van een draagzak/doek. Ik zie ook dat ze snel overprikkeld kan raken maar vind het soms nog lastig te voelen wat dan teveel is. Soms kan ze meer hebben en gister was een ritje met de bus een overkill
Ach lieve meid toch... De eerste maanden waren hier ook een beetje 'hel'.. Al valt het nu reuze mee als ik erop terug kijk. Dat van die spiegel wat Sandana zegt, klopt helemaal. Als jij onrustig of angstig bent, breng je dat over op je kindje. Dat gebeurde hier ook een beetje. Maar als ik het goed lees, ben je hiervoor al in therapie. Maar het is ook niet niks allemaal. Je leventje wordt ineens 'ruw verstoord' door de komst van een kleine baby die helaas geen gebruiksaanwijzing op de rug geplakt krijgt. Je doet maar wat jij denkt dat het beste is en dan nog lijkt het of je alles verkeerd doet... Ook je baby zat lekker warm in mama's buik en wordt zo ineens in die grote boze wereld geworpen terwijl ie daar helemaal niet om gevraagd heeft. Je baby moet ook wennen aan het 'in de wereld zijn'. Het ene kindje heeft maar 2 maandjes nodig om aan deze wereld te wennen en het andere doet daar misschien wel een half jaar over. Probeer gewoon alles over je heen te laten komen en neem elke dag zoals het is. Geen schema's, geen planning, gewoon het ritme van je kindje volgen. Dat werkte hier het beste. Ik werd er zelf rustiger van en de kleine man werd weer rustig van mij. En maak je geen zorgen dat je faalt als moeder. Het feit dat je je er druk om maakt en je zo rot voelt als je kindje huilt, dat geeft aan dat je een topmoeder bent. (Wat betreft het niet kunnen troosten: daar heb ik niet veel ervaring mee. Ik heb 2 grote vriendinnen in m'n bh zitten die kunnen troosten als de beste :-D) Succes en probeer te genieten van je meisje.
Hey! Hier een 'lotgenoot'. Het is allemaal zo herkenbaar wat je schrijft. Mijn dochter is bijna net zo oud als jouw dochter en met haar hebben we ook al het nodige te stellen gehad. In de kraamweek was ze al vreselijk aan het huilen en overstrekken. Ik dacht toen nog: wat een sterke baby heb ik! Maar ze was gewoon helemaal verkrampt. De weken erna werd het huilen steeds erger. Mensen zeiden: 'tja, baby's huilen nou eenmaal'. En bij mij begon de twijfel: krampjes, honger, reflux, allergie, moe? Ik wist het echt allemaal niet meer. En inderdaad wordt je steeds heen en weer gegooid in je gevoel: van het huilen accepteren tot 'ik moet hier wat mee!'. Je wordt er vreselijk onzeker van. Bij mij doet het ook echt fysiek wat met me. Als ze weer begint te huilen, gaat mijn hard sneller kloppen en begin ik versneld te ademen. En inderdaad, op een gegeven moment ga je van ellende mee huilen met je dochter... Uiteindelijk bleek het bij mijn dochter om reflux te gaan en met de medicatie gaat het gelukkig een stuk beter. Maar ze heeft soms nog wel een terugval en dan schiet ik gelijk weer in de stress. Wat voor mij helpt, is om af en toe echt afstand te nemen. Als ze weer ontroostbaar is, loop ik wel eens naar zolder om het huilen even niet meer te horen. Verder wandel ik soms wel 3 uur per dag met haar in de reiswieg. Daar wordt ze rustig van en dan heb ik ook even rust. En ik ben weer gaan sporten, zodat ik even mijn hoofd leeg kan maken. Veel sterkte!
Oh ja, bij mijn dochter werkt het invoeren van regelmaat trouwens heel goed. Een vaste volgorde in haar slaap- en voedingspatroon (wakker, fles, knuffelen, spelen, schone luier, slapen). Misschien heeft dat bij jullie ook een positief effect.
Heel herkenbaar! En helaas niet de oplossing voor je... Mijn dochter is nu 3 maanden en is een master in krijsen. Ze heeft een slechte start gehad en ik heb meerdere malen gehoord dat we blij mogen zijn dat het een meisje is omdat die veel pittiger zijn waardoor ze dat heeft kunnen compenseren. Dat pittige is ze nog niet verleerd zullen we maar zeggen... Overdag slaapt ze niet of nauwelijks, in de box kan ze zich hooguit 20 min vermaken. Draagdoek vindt ze niks dus ik zeul me een ongeluk met de baby we waren op de crèche voor een intake en ze liet haar allerliefste lachjes zien aan de leidsters. Naar mij lacht ze nagenoeg nooit als ik haar overneem van iemand anders dan begint ze te huilen. Heb al een aantal keer gedacht dat ik een waardeloze moeder ben.over 2,5 week mag ik weer gaan werken. Hoewel ik geniet van het thuis zijn, heb ik er ook heel veel zin in om de thuissituatie te ontvluchten. Erg he? Heb nog niet de oplossing helaas, wel lopen we bij manueel therapeut ivm kiss. Dit heeft waarschijnlijk veel pijnlijke klachten veroorzaakt waar we hopelijk wat aan kunnen doen. Ik vind het heel erg zwaar, maar neem elke dag zoals hij is. Veel sterkte. Oh en vooral ook genieten van de heel veel leuke momenten die er ook zijn!
Wat wappie82 zegt klinkt heeeeeel herkenbaar en wat jij zegt ook TS!! Eerstgeborene was hier heel snel overprikkeld en huilde veel en snel. Veel overstrekken, niet knuffelen/getroost willen worden. Was echt heel heel zwaar (en ik had nóg een baby! dus schuldgevoel naar zus bleh). Anyway. Ik neem aan dat je medisch alles gecheckt hebt?! Goed dat je bij de KA bent. Bij ons was het KISS (daar weet de KA niet altijd iets van!). Kwam daar pas met 5,5mnd achter helaas ondanks dat ik bij cb had gevraagd waarom ze zo overstrekte/huilde en hoofd gek opzij hield... Sinds we bij de manueel therapeut waren is het enorm verbeterd. Ze gebruikte haar rechterkant bijna niet en daarna ging ze met rechts bijv. speeltjes pakken. Wel moet ik erbij zeggen, dat deze dame gewoon ook een heel pittig karakter heeft. Ze kan snel gefrustreerd raken en gilt dan ook. Sinds ze zelf vooruit kan, is het echt beter, en ik denk dat als ze straks loopt het echt nog een keer verder verbetert. Wat ik zeggen wil: check of het niks medisch is (maar daar ben je ook al mee bezig). En kijk ook of ze niet met KISS zit. Hiervoor kan je een kinderfysio vragen om op huisbezoek te komen! Kijk of de kinderfysio met KISS bekend is (deze kan dan evt. een manueel therapeut inschakelen). Hier zeiden KA/cb/pedagoog ook allemaal dat ze gewoon gefrustreerd was. En dat ís ook zo, maar ze had wel ook echt last van haar nek!! Als alles gecheckt is, kan het dus nog steeds dat haar karakter zo pittig blijft, maar het echt huilenhuilen (krijsen dus), is dan (als het goed is.....) wel minder/voorbij. En verder heeeeeel veeeeel sterkte!! Ik kan me de huilmaanden helaas nog levendig herinneren en het is gewoon heel erg zwaar.......
mijn vader belde me net. Hij heeft vrijdag vrijgenomen en nou bood hij aan om haar donderdagavond te halen en dat wij haar zaterdagochtend weer ophalen. Mijn moppie is daar namelijk erg rustig, mijn pa ziet zijn kleindochter (wonen niet in dezelfde stad) ik kan even bijkomen en kan wat tijd met partner doorbrengen. Klinkt heerlijk en BAM daar is dan het schuldgevoel. Zie nou wel...ik ben een slechte mama want ik breng mijn dochter nu al uit logeren...
Dat doe ik idd ook. Er is soms geen peil op te trekken hoe lieffie op prikkels reageert. Merk dat ze nog best wel moet wennen op KDV. Ga dan ook daar aan twijfelen. Vind ze het dan wel leuk? Is dit een teken dat ze het daar niet fijn vind. Al had ze afgelopen vrijdag weer een hele goede dag.
Is helemaal niet erg dat je er naar uitziet om te gaan werken. In tegendeel Wat helpt jou de lastige dagen door te komen?
Hoi Lesley, Wat rot om je verhaal te lezen. Hier waren de eerste 3,5 maand ook hels. Dan kan iemand wel zeggen dat je rustig moet blijven maar dat lukt dan niet altijd omdat je kindje zoveel huilt. Ik had vooral heel veel medelijden met mijn dochtertje en de machteloosheid. Bij ons was er overigens sprake van KMA ivm zware reflux. De combinatie nexium / nutramigen AA was hier de oplossing. Ik lees in jouw verhaal dat jullie ook bekend zijn met reflux, wordt dit wel voldoende behandeld (naar jouw inzicht?!). Hier sinds we 10 mg Nexium gebruiken een tevreden meisje dat doorslaapt van 22-6/7 en overdag ook nog na elke voeding een slaapje doet. Geloof me, ik had niet gedacht dat dit ooit mogelijk zou zijn... Heel veel sterkte en, zolang er niks medisch is, komt het uiteindelijk wel goed maar ik weet hoe zwaar het nu is en hoe je zoiets nu niet wilt horen (been there....). Probeer wat eust te vinden door dingen toch voor jezelf te doen en blijf ook praten met je man/vriend. Anders heeft dit ook effect op jullie relatie want ik kan me voorstellen (waren wij namelijk) dat je op een gegeven moment op bent en superkribbig wordt als de een iets heel simpels vraagt... Succes! Vergeet niet dat je een topmama bent, ook al voel je je nu niet zo....
Toevallig stond er op mijn to do lijstje manueel therapeut of kinderfysio bellen. Ga dat dus vandaag gelijk even doen. Jeetje meis, twee baby's, diepe respect voor jou. Hoe ben je die maanden doorgekomen??
Ha Kimk, heb jouw verhaal ook gevolgd. Diepe respect en zo blij te lezen dat het beter gaat. Wij waren eerst ook aan de Nexium maar gaf zoveel krampen dat wij zijn overgestapt op vloeibare en door apotheek gemaakte Omeprazol. Ik heb het idee dat de reflux haar niet de erge pijnen meer geeft maar dat ze nog wel hinder heeft van het eten wat nog steeds terugkomt. Iemand tips? Ben erg huiverig om te gaan verdikken ivm darmen. Daar heeft ze met tijd en wijlen nog steeds last van.
En mijn huwelijk begint toch wel een beetje onder spanning te staan hoor. Niet door lieffie maar door wat het met mij doet...
Ik herken het hoor! Ik was mezelf ook een beetje kwijt met en een huilbaby én een dreumes van (nu) 18 maanden. Pittig. Maar, en dat meen ik echt, probeer eens een dag iets samen te plannen. Een saunadagje? De kleine een dag naar oma en jullie ontspannen en weer op 1 lijn komen.... Echt ik kan het je zo aanraden.... Overigens: is er geen KMA? Omdat je ook nog steeds darmpkrampjes aangeeft. Is dat ooit getest?! Heb je eens pepti geprobeerd?
Dag voor dag. Flink veel meehuilen met baby of in bed. Steeds ergens hoop houden dat het beter zou worden en googlegooglegoogle. Zo dus bij KISS uitgekomen. En op gegeven moment kwam mijn moeder één keer per week helpen en schoonmoeder (woont in DL) kwam elke maand paar dagen. Ik ben vlak na bevalling ontslagen en dus fulltime thuis. Ik kon ze helaas niet naar oma brengen (ze is alleen en twee baby's, dat ging gewoon niet), of naar de opvang (geen KOtoeslag omdat ik neit werk), maar jij kan dat wel zag ik bij je andere bericht! Heerlijk!! Doen!!! Wat super dat je vader dat aanbiedt! Goed slapen, goed eten, lekker douchen. Bijkomen en dan weer door. Niet schuldig voelen, echt. Beste twee adviezen waar ik me aan heb vastgehouden: je kan alleen goed voor je baby zorgen als je ook (eerst!) goed voor jezelf zorgt. Én: dit gaat echt voorbij, ze blijft niet huilen tot ze 18 is.
Lekker je kleintje wegbrengen, jij even bijtanken zal je waarschijnlijk heel goed doen! Relatie onder spanning is ook herkenbaar. De nodige discussies zijn hier al geweest. Gisteravond ben ik heerlijk tot 23 uur hij schoonheidsspecialiste geweest, dan krijgt partner toch wat meer begrip voor min situatie (hij heeft in 3 uur tijd niet eens wat te drinken kunnen pakken...). En op wie van kiss-kinderen staat geloof ik een lijst met geregistreerde kiss therapeuten voor kinderen. Je kan er zo zonder doorverwijzing naar bellen en bij goede verzekering wordt manueel therapeut vergoed. Elke keer na behandeling is het een kleine terugslag en daarna merk je dat het beter gaat. Lastige dagen doorkomen heb ik helaas niet de ultieme tip voor...soms is het echt uitzitten. Nu er wat meer ritme in komt en min werk bijna weer begint zorg ik ervoor dat ik s ochtends als ze nog slaapt delen van het huis een grote beurt geef zodat ik s mddags eventueel op de bank met haar kan zitten. Neem allemaal programma's op van tlc, dus ik vermaak me wel s avonds geef ik haar bijna altijd aan partner zodat ik handen vrij heb. Deze routine gaat nu aardig goed, maar niet altijd loop nu bijv nog steeds in pyjama terwijl mevrouw nu net na voeding ligt te kirren in de box. Vind het nu wel beter te handelen nu ik weet dat kiss hoogstwaarschijnlijk de oorzaak is. Ze heeft gewoon pijn... Therapeut zei: na een aantal behandelingen zul je zien dat ze gelukkiger wordt, maw: dat is ze nu niet... Dan breekt je moederhartje wel...