Mijn vriend heeft een aanbod gekregen voor werk in het buitenland. Nu weet ik dat er een aantal meiden zijn die in het buitenland wonen, hoe was het voor jullie om te verhuizen? Ik ben redelijk avonturistisch ingesteld en het lijkt mij een geweldige ervaring, maar het lijkt me toch ook lastig om alles achter te laten.. Ik hoop op ervaringen haha
Ik zou het doen. Maar dat is mijn eerste indruk omdat ik het heb gedaan. Heerlijk om een nieuwe omgeving je eigen te maken. Erg genoeg ben ik nu al heel wat jaren hier en wil graag nog verder kijken. Waar zou je naar toe gaan?
Het achterlaten vond ik geen probleem, maar de dat het er vooral vanaf hangt waar je naar toe gaat en wat daar je verwachtingen mbt werk ed zijn en of die realistisch zijn.
Meerdere malen gedaan, zit nu in Engeland en hier zijn we van plan te blijven (misschien ooit, als het lukt naar de VS, maar voor nu zitten we hier zeker helemaal goed). Ik vond het helemaal niet lastig om alles achter te laten, maar buiten mijn moeder en zusje had ik toch al niet veel in Nederland.
Leuk! Waar ben jij toen heen verhuisd? En vond je het niet moeilijk om je ouders en vrienden achter te laten? We zouden naar London verhuizen. En dat vind ik opzich helemaal te gek, want ik houd van die stad. Daar hebben wij elkaar ook leren kennen (ik als aupair, hij als student) dus we kennen daar beide goed de weg, hebben nog vrienden en zelfs familie wonen in Engeland. Maar vind het toch wel eng om alles achter te laten geloof ik.
Ik zou het doen en dan zeker naar Londen! Zou ik zo naartoe gaan, geen twijfel mogelijk! Mij viel het achterlaten van familie en mijn thuisbasis wel zwaar, maar je went er aan. Londen is een afstand die nog goed te doen is. Doen!
Ik heb 14 jaar vlakbij Londen gewoond en woon nu in Frankrijk. Ik zou zeggen: doen! Fantastische ervaring en echt, je bent zó in Nederland wanneer het nodig mocht zijn.
Super zoveel positieve verhalen! Hoeveel tijd zat er bij jullie tussen de beslissing en het daadwerkelijke verhuizen? Hoe hebben jullie een huis gevonden? Werd het geregeld of moesten jullie zelf opzoek? En met welke maatschappij hebben jullie alle spullen laten verhuizen?
Natuurlijk valt er het e.e.a. af te wegen maar het is echt wel een mooie kans die ik niet onbenut zou laten! Vooral niet als je avonturistisch ingesteld bent. Het is echt een mooie kans! Ikzelf ben verhuisd naar Turkije. Nederland heb ik nog nooit een seconde gemist. Natuurlijk mis ik vrienden en familie wel maar we zitten niet in de middeleeuwen. De mogelijkheden om contact met elkaar te hebben is echt enorm. Facebook, skype en what'sapp worden dus ook goed benut. Het contact met familie is er alleen maar beter op geworden omdat we allemaal beseffen dat het niet meer zo vanzelfsprekend is om elkaar te zien of spreken. Dus genieten we extra wanneer we wel contact hebben of elkaar zien. Nederland zelf mis ik dus niet. En als ik echt iets uit Nederland wil hebben dat ik hier niet kan krijgen, is er altijd wel iemand die deze kant op komt en het mee kan nemen, of iemand die het toe wil sturen. Wat de emigratie zelf betreft, dat was wel even moeilijk in het begin. Turkije is geen land waar het vanzelfsprekend is dat mensen Engels spreken. Dus ik kwam in een land waar ik de taal niet kende. Ook kende ik nog niet zo veel mensen en kende ik de omgeving niet goed. Dat was dus best een geïsoleerd bestaan. Voor ik emigreerde was ik al op zoek gegaan naar Nederlanders die ook in de omgeving wonen en dat was zeer fijn. Heb veel gehad aan de contacten en er zijn mooie vriendschappen uit ontstaan. Het eerste jaar was dus best lastig. Een jaar waarin ik me vaak alleen en eenzaam voelde. Dus wanneer je emigreert kan ik je zeker de tip meegeven om er echt werk van te maken om je nieuwe leven er zo snel mogelijk op te bouwen. Leer de taal zo snel mogelijk kennen en ga er vaak op uit om de omgeving weer eigen te maken. Het is echt zo dat je vanaf scratch een nieuw leven opbouwt dus doe er ook je best voor. En heb geduld. Geef het de tijd. Dan komt alles goed Inmiddels woon ik hier 5 jaar en zou echt nooit meer weg willen. Ik voel me hier meer thuis dan ik me ooit in Nederland gevoeld heb. Dus ik zeg: Doen!
Uhm, bij mij ging het heel snel haha. In mei kwam ik op vakantie. In augustus ben ik 15 terug gegaan en op de dag dat ik terug kwam in Nederland heb ik direct een enkeltje geboekt. Die zelfde week heb ik mijn huur en baan opgezegd en heb ik mijn hele emigratie in 2,5 maanden geregeld. Ben op 31 oktober geëmigreerd. huis hebben we hier zelf gezocht. Gewoon met de brommer door de straten rijden. Bij alle woningen die te huur of te koop zijn hangt een spandoek met een telefoonnummer en dan konden we binnen 5 minuten tot een uur diezelfde dag kijken en beslissen. Zo gaat dat in TR Ik heb alle grote spullen in Nederland gelaten. Weggegooid, gegeven of verkocht. Ik heb 110 KG verstuurd via de pakkettenpost, een maand voor ik ging emigreren. Het duurde 6-8 weken voor het aankwam nl. Deed er geen waardevolle spullen in. Dat heb ik allemaal zelf meegenomen in het vliegtuig. In de koffer en handbagage. Ook daar nam ik zoveel mogelijk KG mee als mogelijk. Heb nog steeds een hoop in NL staan maar iedere keer als ik naar NL ga neem ik mee wat ik kan.
Londen, leuk! Ik woon er ook (of nou ja, ik woon tegen Heathrow aan, maar toch) Bij ons zat er 3 maanden tussen het besluiten (bij was het ivm thuisschooling van de kinderen en grote problemen op school)en het gaan. Huis vinden was niet heel makkelijk anders waren we al eerder vertrokken. Wij zijn vanuit een huis met 5 slaapkamers en 2 garages in Nederland naar een klein 3 slaapkamer appartement gegaan en hebben slechts 1 verlengde bus vol spullen meegenomen. De rest hebben we verkocht. Hou er rekening mee als je een auto wilt dat de verzekering hier voor buitenlanders niet te betalen is.. Ik heb 4 jaar mijn rijbewijs en zou op 450£ per maand uitkomen.
Ik zou ook zeggen, doen! Ben voor de liefde naar België verhuisd en geen seconde spijt gehad. Maar ik moest wel echt omschakelen, ondanks dat het dichtbij is is het toch een heel ander land dat je moet leren kennen. Ook had ik geen werk en ik vond het moeilijker dan verwacht 'afhankelijk' te zijn van mijn man. Dat is na dat eerste jaar ook goedgekomen. Na de geboorte van onze eerste en de koop van ons huis ben ik helemaal zeker dat ik hier nooit meer weg wil. Ik heb weleens heimwee, maar dat zijn nostalgische dingen, bijv. het station van Utrecht in de ochtendspits de terreinen rond de universiteit, vrienden en familie... Met 3 uur rijden zijn we ook bij mn ouders, dus het is echt wel te overzien. Londen is ook niet zo ver. Zeker als het voor een werkaanbieding is zou ik ervoor gaan. Maar weet wel dat het eerste jaar echt een aanpassingsjaar is.
Verhuizen naar het buitenland is héél anders dan tijdelijk wonen in het buitenland. Ik ben geëmigreerd naar Frankrijk. Beste keuze ooit, maar ook de moeilijkste keuze ooit. Naast de zware emotionele tijd die je doorgaat, komt er ook een hoop administratie bij kijken waar je écht goed mee om moet gaan. De eerste paar maanden gingen prima bij mij. "Alles is beter geregeld, alles is beter dan in Nederland, viva la France!" (yea, right). Na die paar maanden kreeg ik een klap in m'n gezicht, opeens realiseerde ik mij dat de vakantie over was, dat ik mijn vaderland had verlaten en mijn moedertaal niet meer sprak in het dagelijks leven. Ik mis(te) de NLse cultuur, de gebruiken, de mensen, de producten die je altijd koopt, de taal, je veilige omgeving waar je bent opgegroeid en kent, de wetten en regels, ... mijn fiets! Nu woon ik hier 1,5 jaar en begin een plekje te vinden. Ik heb hier vrienden, maar toch mis ik Nederland Waar ik nu problemen mee heb ik dat ik eigenlijk nergens thuishoor. Ik heb geen recht meer op een Nederlandse uitkering of hulp of wat dan ook. Maar ik ben ook niet Frans, waardoor de Franse overheid mij ook niet erkent. Dat is lastig .. Maar dit is de negatieve kant van emigreren. Ik heb ook zat leuke verhalen hoor, haha
Ik denk dat je het beste ook minimaal een jaar uit kan trekken om te integreren. Dat je in ieder geval een jaar wacht en dan evalueert hoe het gegaan is. Kun je in FR / ENG de dubbele nationaliteit aannemen? Ik heb in het begin ook wel even een soort van identiteitscrisis gehad maar nu niet meer. Ik ben bezig om Turkse te worden en omdat ik getrouwd ben met een Turk zal ik de Nederlandse nationaliteit ook behouden. Ik ben er blij mee want straks heb ik als Turkse plichten, maar ook tenminste weer rechten zoals het opbouwen van een pensioen, gewoon mogen werken waar ik wil zonder werkvergunning en zonder de hele rompslomp van het verlengen van de verblijfsvergunning waarbij je toch steeds als stempel "buitenlander die langdurig in TR mag verblijven" krijgt. Ik zie TR als mijn thuisland nu, maar hoor er tóch niet helemaal bij. Dat is het fijne aan de dubbele nationaliteit. Straks 'tel' ik ook weer mee in de maatschappij.
Ik heb in Vanuatu, Fiji, Nieuw Zeeland, Indonesie en Australie gewoond en volgend jaar vertrek ik naar Italie. Ik vind het een geweldige ervaring dus ik zeg doen!
Zes weken heeft het geduurd toen de knoop was doorgehakt en daadwerkelijk alles achter liet. Familie en vrienden leuk als ik ze weer zie maar je maakt natuurlijk ook (vaak) snel nieuwe vrienden. Wat ik wel vind is dat er veel expat leven om ons heen is dus echt een langere vriendschap is erg moeilijk op te bouwen. Maar goed vanuit Frankrijk zijn we zo terug in NL ... zelf zou ik nog wel eens naar Spanje of US willen ... londen erg gaaf. Al zou ik zelf niet in de stad willen wonen ... gewoon door de drukte en het feit dat je je zelf toerist blijft voelen ... Althans dat heb ik als ik in Parijs rondloop.
Je zult een paar maanden nodig hebben om aan je omgeving te wennen en vooral ook aan de dingen die anders gaan dan in nederland, maar daar moet je echt even doorheen bijten. Ik woon nu sinds 12 jaar in Duitsland en heb ook geen behoefte om terug naar Nederland te komen. Na zoveel jaar heb ik mn leven hier echt opgebouwd en helemasl gelukkig. Natuurlijk mis ik mijn familie ook wel maar om die te zien hoef ik dan ook maar 3,5 uur rijden. Wat ik trouwens heb gemerkt is dat je tenminste weet wie je echte vrienden zijn. Die blijven contact houden. Die andere zijn verwaterd en dat vind ik dan ook prima zo.
Ik heb 4 jaar in Belgie gewoond, 7 jaar in Duitsland en nu woon ik sinds december 2013 in Saoedie Arabie. Verhuizen naar Saoedie was een moeilijke beslissing maar we zijn blij dat we het gedaan hebben. Ik heb al zoveel leuke mensen leren kennen. We wonen hier echter wel in een soort bubbel (geen compound maar iets anders internationaals) dus we moeten straks wel weer wennen aan rekeningen, belasting betalen etc. Maar voorlopig zitten wd hier nog even.
Ik vond het een paar maanden leuk maar daarna nam het meer en meer af en bleef ook zo. Als het kon, zou ik zo terug gaan. Helaas gaat dat niet meer.