Hè moeders! Mijn dochter is eigenlijk een super lief vrolijk meisje, nu is ze 9,5 maand maar lijkt er een klein draakje in haar te schuilen. Ze heeft vier tanden op een rij op haar onderkaak en die komen ook regelmatig tevoorschijn als iets niet wil lukken of naar haar zin gaat. Hihi V.b: -Als de fles niet snel genoeg komt ochtends ligt madam te schreeuwen. -Een pamper aandoen RAMP! Ze draait steeds op haar buik en is erg sterk ik krijg haar alleen even rustig door haar iets in haar handen te geven wat geen speelgoed is pamperdoekjes of Zwitsal flesje -Trekt alles van de muren af of van tafel alles moet op de grond, en ligt het op de grond gaan we lekker huilen. -zit geen minuut stil wil lopen de hele kamer door dat kan ze alleen met hulp van mij. - middaguren gaan moeizaam ligt lang te schreeuwen of huilen voor ze gaat slapen terwijl ik zie dat ze gewoon moe is. Ik moet er altijd wel om lachen dat het zon klein draakje is, zeg ook vaak tegen mijn moeder dat word volgens mij zon meisje dat straks buiten speelt en altijd zwart binnen komt, en dan een kikker in haar hand heeft en zegt :" kijk eens mama wat ik heb" haha Ik wil graag een hele consequente moeder zijn, ze moet weten wat wel en niet mag. Maar wanneer begin je daar nu echt mee? Soms lijkt ze nog zo klein terwijl ik het wel vaak doe. Hoe doen of deden jullie dit? Hebben jullie oplossingen? Of ideeën? Bedankt!
Klinkt precies als mijn zoontje! Helaas dus niet veel tips, maar hier moet ik soms ook wel (stiekem) lachen als ik zie wat een bende hij er weer eens van heeft gemaakt . Wel zou ik nu al consequent zijn wat wel en niet mag, naar mijn idee weten ze dat al wel. Mijn zoontje is iets ouder, maar weet echt wel dat hij bijvoorbeeld niet aan de tv mag komen. Doet hij dat wel en ik kijk alleen al naar hem, gaat hij ondeugend lachen Ik zou niet alleen maar nee zeggen, maar proberen af te lijden, of uit te leggen waarom ze iets niet mag.
alsof ik mijn dochter lees. super gezellige griet maar o jee als het niet naar haar zin gaat. het woordje nee gebruik ik alleen als ze mij of iemand anders of dier pijn doet. bijten, schoppen of haren trekken. verder vooral negeren en afleiden waar nodig. bij verschonen inderdaad wat ik haar handen. zeg haar altijd: wil je mama helpen met de doekjes vasthouden en dan blijft ze stil liggen met haar pak billendoekjes. pakt ze dingen die niet mogen, ruil ik zonder te zeggen om voor iets anders. gaat ze richting iets wat niet mag, roep ik haar en prijs haar voor het luisteren en dat ze dan terugkomt. goed gedrag belonen dus en minder leuk gedrag vooral negeren, voorkomen en ombuigen naar positief
Gek genoeg lees ik niet echt iets wat ik als pittig beschouw maar dan ga ik af op wat ik lees hoor. Niet onaardig bedoeld trouwens! Allereerst je dochter is 9,5 maand. Dat heb ik als de meest pittige periode in de babytijd ervaren (tussen de 8 en 10,5 maand om precies te zijn). Ze ontwikkelen zich dan heel snel (maar willen vaak meer dan ze kunnen), er ontstaat verlatingsangst door (flinke) hersengroei beseffen ze dat pappa en mamma weg kunnen gaan. De evolutietheorie zegt dat je vooral bij degene in de buurt moet blijven die voor je zorgt voor het behouden van de soort (vooral als je nog niet geheel zelfstandig bent). -Als de fles niet snel genoeg komt ochtends ligt madam te schreeuwen. Het begrip geduld is nog niet duidelijk. Bestaat gewoonweg niet bij baby's en moet worden aangeleerd. Dit heeft tijd nodig. -Een pamper aandoen RAMP! Ze draait steeds op haar buik en is erg sterk ik krijg haar alleen even rustig door haar iets in haar handen te geven wat geen speelgoed is pamperdoekjes of Zwitsal flesje Ook normaal gedrag. Dit heet: oefenen van je vaardigheden en de strijd om autonomie. Druist lijnrecht tegen elkaar in en geeft daarom ook frustratie. -Trekt alles van de muren af of van tafel alles moet op de grond, en ligt het op de grond gaan we lekker huilen. Zie hierboven (nog verder oefenen van grijpvaardigheden en speelgedrag in een). Verder is het begrip er nog niet helemaal wat huilen en frustratie teweeg kan brengen. -zit geen minuut stil wil lopen de hele kamer door dat kan ze alleen met hulp van mij. Kinderen (net zoals jonge dieren) zitten boordevol energie die ze kwijt moeten dus bewegen ze veel. Daarbij is het ook weer een nieuwe vaardigheid maar heeft ze het nog niet onder de knie maar het is leuker dan de hele dag buikschuiven/kruipen. Wat is er nu leuker dan het gevoel hebben zelfstandig te lopen, dus dit willen we de hele dag doen. - middaguren gaan moeizaam ligt lang te schreeuwen of huilen voor ze gaat slapen terwijl ik zie dat ze gewoon moe is. Dit lijkt me heel lastig (ongeacht of het erbij hoort of niet). Ik herken het wel en ik denk (maar ik weet het niet zeker) dat het met verlatingsangst te maken kan hebben. Slapen is als het ware loslaten, je laten gaan. Dat is gebaseerd op vertrouwen. Wij hadden het ook tijdens deze periode en gingen dan uit wandelen met de kinderwagen daar werd ze rustig van maar ik weet niet precies wat goed werkt voor jouw kindje. Ik heb het gezien als een zware periode maar ik heb er achteraf veel van geleerd. Ben er sterker uitgekomen.
Hè moeders!!! Bedankt voor de tips, ik moet er zelf ook vaak om lachen hoor. Dan denk ik wel eens volgens mij deug jij echt niet haga. Wel fijn om te weten dat dit even voor je Kind maar ook voor ons een moeilijkere periode is. Wist ik niet? Ik verwachte het vaak wel want dan zei ik bv. tegen mij moeder. Ja weet je ze krijgt allemaal tandjes wat pijn doet dus word je daar opstandig van. En dan wil je graag zoveel maar lukt het nog allemaal niet. Lopen kun je alleen met hulp, En kruipen doet ze wel maar van het consultatie bureau zeiden ze dat zij doet tijgeren op haar manier van kruipen. Dus ik begrijp het wel, maar het is even voor mij gevoel een ander meisje. Nog steeds natuurlijk mijn liefste schatje. Maar dan met een klein draakje op haar schouder. Wat ik wel Soms lastig vind zijn inderdaad die slaapjes tussendoor. Pas lag ze gewoon bijna in mijn armen te slappe na een flesje. Leg ze in bed gaat even goed begint vervolgende te huilen. Normaal last ik ze meestal 10 min liggen dan haal ik ze eruit. Maar eerst sliep ze gewoon binnen die tijd. Nu heeft ze soms wel 20 min nodig, dan denk ik vaak ja wat is wijsheid? Eruit halen want misschien wil ze echt niet slapen? Terwijl ik natuurlijk zag van wel... Of eruit halen en dat zij gaat beseffen nou als ik maar kang genoeg huil komt mama vanzelf. Wat doen jullie in deze situatie? Lopen werkt soms wel, maar Zodra we op de stoep staan doet ze haar ogen open en is klaar wakker. Liefs cindy
Je kindje is hoogstwaarschijnlijk in de verlatingsangstfase. Dat moet je serieus nemen. Die angst is heel echt voor je kindje. Gewoon omdat ze het nog niet helemaal snapt. Hoe je haar over die angst kan helpen is er voor haar zijn. Haar in slaap helpen (de manier die werkt verschilt per kindje). Je kan haar nog niet verwennen. Het is een fase die overgaat. Ik zou haar zeker niet langer dan 5 a 10 min. laten huilen. Ze is niet verwend (daarom huilt ze niet), want dat snapt ze ook nog niet. Ze huilt niet om je uit te proberen maar ze is bang/of moet het ritme nog leren.
Dus wij gaan de 'pittigste' tijd nog in? Ai! Wat TS hierboven beschrijft lijkt heel erg op wat bij ons thuis allemaal gebeurt... Hier nu al een klein draakje dat heel goed weet wat ze wil (en dat is alles wat niet mag)! TS, wat bij ons goed werkt met slapen is een knuffel. Deze krijgt ze alleen in bed en is ze helemaal dol op! Hierdoor slaapt ze een stuk beter, nu is het vaak zo dat ik niet eens meer naar boven hoef om haar te kalmeren/troosten. Hopelijk blijft dat ook zo! *duimduim*
Ja tja.. Dat hebben we van geboorte pittige dame. Enige is wat ze niet doet is bijten, slaan etc. Maar ze is zeer eigenwijs en ondernemend. Ik merk zelf pas het verschil als ik andere kind naast haar zie haar leeftijd of ouder. Ze is zeker geen adhd of hyperactief dat verschil zie ik ook en andere op kdv of speeltuin. Ze was ook erg lastig na de geboorte en kon ze nog niets maar wat een lastige baby was dat we keken vol jaloezie op babys die rustig zaten te drinken of op schot hihi Maar dus ze wil iets dat doet ze en als niet mag dan gaat ze met gezicht op de grond krijsen. Dus we hebben zelf zo aangepast dat ze alles mag in principe en wat niet mag gewoon herhalen en herhalen.. Dus of het een fase is of het blijft zo dat zie je wel in toekomst... Ik ben nu zwanger en wat hopen we op "normale" baby hihi
ohhhh, je bent niet de enige met zo'n dame in huis!!! onze is net zo oud en ook vanaf geboorte pittig van karakter! Ook onze dochter is verder ontzettend lief. Eet goed, slaapt goed. Maar wat een druktemaker. Terwijl ze ook heel rustig kan zitten spelen. Hier sinds kort het vervelendste moment vd dag de late ochtend. Mevrouw word smorgens vroeg wakker(vanmorgen al om 6 uur!), ligt dan te spelen en valt regelmatig daarna weer poos in slaap. Ze meld zich dan weer om half 8. Maar je merkt wel dat de ochtend dan lang is hoor, sliep ze voor paar maand terug nog even lekker rond een uur of 11 tot aan de fles van 12 uur, nee hoor, geen mens die haar nu in slaap krijgt! Op zo'n jengel moment, wanneer niks meer leuk is, ga ik vaak even met haar wandelen of fietsen. Ook hebben we sinds kort een babyschommel, mocht ik geen tijd meer hebben voor wandeling of fietstochtje zo vlak voor haar middag-eten, dan gaat ze even in de schommel. Deze 3 dingen helpen wel om even die sleur te doorbreken. Ze slaapt na haar boterham en fles 9 vd 10 meteen in. Maar moet zeggen dat ze daar nooit moeite mee heeft gehad. Tuurlijk heeft ze ook haar periodes gehad, maar wat ik zeg, ze is een goeie slaper. Wat betreft de andere dingen die je noemt, die herken ik ook. Verschonen en aan-uitkleden vind ze niet erg, maar moet haar regelmatig even tot de orde roepen, want dan ligt ze ook enorm te draaien en te doen. Ik geef haar vaak een lege verpakking vd billendoekjes, dat gekraak vind ze reuze interessant, blijft ze ook rustiger liggen, hihi. Ben er toch bij, kan niks gebeuren. Zonder toezicht mag ze er natuurlijk niet me spelen. Ik probeer wel consequent te zijn in alles met haar. Hou me elke dag aan vast ritme, dan weten we allebei waar we aan toe zijn. Veel succes, en je bent echt niet de enige hoor!
Herkenbaar, gelukkig lag mevrouw wel rustig haar fles te drinken toen ze nog echt "baby' was9is nu bijna 10 maand). Maar lekker tussendoor op schoot liggen/zitten, nee hoor! Ik geniet dus ook van de momentjes dat ze wél een keertje lekker tegen me aan zit op de bank. Of savonds laat, als ze haar laatste fles krijgt om 23:00, dan is ze ook zo heerlijk soezig Ik hoop dat ons 2e kindje(nog niet zwanger)ook wat rustiger van aard is
Nora1983 Je heb geluk dat ze tenminste goed slaapt want hier dat ook niet ze slaapt nooit door en vandaag was een feest 04.00-07.00 in onze bed. Ze wilde niet. Punt. Om 7 uur toch in slaap gevallen en belt om 10.00 kdv vragen waar ze is haha nou we liggen nog in bed hoor hihi Maar ik ken niet anders dus klacht ik ook niet al wow wat geniet ik even als ze weg van huis is hihi kan ze andere dicteren Kijk straks erg na uit als ik hoogzwanger ben en hele dag voor mijzelf heb! Ze gaat nu 1x per week naar kdv
Beste ona! Ik dacht dat ze nu rond deze leeftijd wel verwend kunnen worden. Dacht dat dat onder de 6 maanden niet kon? Ja het is ook een lastig iets hoor, het is natuurlijk niet zo dat ik ze voor de lol laat huilen. Maar ik ben ook bang als ik iedere 5/10 min aan haar bedje sta zei denkt van hè als ik maar lang genoeg huil komt mama vanzelf. En natuurlijk wil ook ik het beste voor mijn dochter. Het gekke is dat ze om half 8 de laatste fles krijgt die geef ik altijd boven op de slaapkamer, daarna leg ik ze in bed en huilt ze eigenlijk nooit. Gaat juist dan wel heel braaf slapen, ook heel de nacht door en word weer rond half 8 8 uur wakker. Wat dat betreft niks te klagen hier. Weet je wat ze ook steeds meer doet, misschien herkennen jullie dat. Bij de laatste fles pakt ze met haar handje mijn gezicht en duwt mijn gezicht dan weg van het hare. Maar krast daarbij over mij gezicht heen, of pakt de binnenkant van de lip en zet haar nagels erin Begrijpen jullie het? Liefs cindy
Ik zou zeggen nagels kort knippen ) Hier dochter is ook niet van dat soort dingen vooral niet als ze flesje drinkt blijf ik uit de buurt met mijn gezicht ) Ze ze hier verder erg lief en vrolijk maar moet op haar manier soms vraag je kusje geeft ze soms niet duwt ze je weg. Soms komt ze ineens kusje geven. Maar elk kind anders jou heeft het blijkbaar op slaan en bijten gericht. Mijne dan krijst als een zwijn en ligt op de grond. Hier ook altijd huilend wakker en zoiezo 20x per nacht. We laten haar altijd 5 min even huilen dan komen terug. Langer lukt niet ze is dan erg van streek ligt nog te snikken kwartier. Ze is bijvoorbeeld altijd honger, dus als ze iemand ziet eten ook buiten bijv. gaat ze die richting en eist eten op. Wordt niet gegeven dan pakt ze het af, lukt niet dan gaat ze op grond rollen. Ik laat haar dan zo even en loop weg. Na 5 min is het rustig maar dan de trigger moet ook weg zijn anders stopt ze niet.
Stel je ligt in een plek ergens. Je bent helemaal alleen en kunt niet weg. Je mist de warme armen je mams maar het is net alsof zij voor altijd is verdwenen. Diep in je voel je een oerangst. Een doodsangst. Misschien is er wel ergens gevaar. Ooooh wat ben je alleen. En bang. Zo bang. Hey... daar is mams. Gelukkig... o wat fijn. Oh wat ben ik blij! Oei... mams weer weg. Ooooooh ik ben baaaaaang! Etc. Een baby denkt echt nog niet... aha! Als ik nu brul gewoon omdat ik dat leuk vind dan komt mama. Wacht eens... dat ga ik strategisch inzetten! En ook oudere kinderen vertonen niet dit soort gedrag (vaak bestempeld als stout of vervelend) niet met een dieperliggende strategie maar wel vanuit dieperliggendd behoeftes. Ik troost mijn kinderen en geef ze warmte en zekerheid: wij zijn er altijd voor je. Dat lijkt mij het beste middel tegen verlatingsangst: vertrouwen geven dat je er wel bent.
Hier ook zo'n pittig dametje, heerlijk! Steeds vaker probeert ze 'los' te staan, al zal dat nog de nodige oefening nodig hebben Ik denk zeker wel dat je kinderen dingen kunt aanwennen, dus of dat nou verwennen is of niet, gewoontes hebben ze zo door. Ik volg elke dag min of meer hetzelfde ritme, zodat het voorspelbaar is voor ons beiden. Met slapen hebben wij ook een tijdje huilen gehad, maar dat gaat eigenlijk onderhand weer heel goed. Zolang ze genoeg gegeten heeft gaat ze rustig liggen voor haar dutjes (een kort dutje 's morgens en langer 's middags) en slaapt ze prima. Wij zitten momenteel met het vroege wakker worden. Het huilen is hier dan echt geen verlatingsangst, want ze ligt nog bij ons op de kamer en kan mij zien vanuit haar bedje. Ze wil er gewoon uit! Maar rond 6 uur vind ik het toch nog te vroeg en laat ik haar een tijdje mopperen en huilen. Ik wil net als jou niet dat ze leert dat mama haar gelijk komt halen wanneer ze een kik geeft ... ze moet tenslotte ook leren dat ze soms even moet wachten en dat ze niet gelijk uit bed kan wanneer ze vroeg wakker wordt. Volgens mij werkt consequent zijn het beste Dat en voorspelbaarheid. Ook al zijn ze nog zo klein, ik denk dat ze een stuk meer door hebben dan soms wordt gedacht!
Apart hè mama's dat we allemaal zo onze eigen ideeën hebben wat is het beste voor mijn kind. Wel erg leuk om te lezen en het gekke is ik kan me bij iedereen wel iets indenken, ik vind het een beetje dubbel en moeilijk om nou te bepalen wat het beste is. Ik denk wel dat als ik besluit na 10 min haar eruit te halen en te troosten, als ik ze na het troosten en knuffelen terug leg. Het gewoon weer van voor af aan begint, want weer gaat mama weg. Komt terug gaat weg enz.. Dat is nou ook het punt wat zo moelijk is. Ik ben wel eens terug gegaan naast haar bedje gaan zitten rustig gepraat dat mama beneden is en als Jenna haar slaapje gedaan heeft mama weer terug komt. ( snapt ze misschien helemaal niks van haha) Merk wel dat opvoeden inderdaad niet zo makkelijk is, ze is pas 9,5 maand maar word nu al moeilijker. Haha x
Die van mij is 9 mnd vandaag en ik herken alles wat je typt, maar ik denk, het hoort er allemaal bij... gaat vast weer over Dat moeilijk in slaap vallen, die van mij sliep eerst na 5 tot 10 min, nu duurt dat vaak 20 min. Waarbij ze nu in het begin heel hard krijst (als ik de kamer uitloop), na een minuut gaat jengelen, brabbelen. Zolang ze niet overstuur is laat ik haar begaan... ze heeft altijd even een huiltje of jengeltje nodig gehad om te slapen. Als ik terug ga naar haar kamer, dan stoor ik haar alleen maar met in slaap komen, duurt het nog langer. En grijpen naar je gezicht, ja dat doet zeer!! Ik probeer haar nu 'zachtjes' aan te leren... dat gaat met ups en downs lol. Oh en nagels kort houden haha, ik moet 2x per wk haar nageltjes knippen. Ze kennen hun eigen kracht nog niet.
Misschien moet je het omdraaien. De verlatingsangst is er niet (of latent aanwezig) vanwege het feit dat ze bij jullie op de kamer ligt. Dit deden wij ook in de periode van de verlatingsangst en dat hielp! En ja een kind kan aan iets wennen maar kinderen onder de anderhalf kun je nog niet (echt) verwennen laat staan verpesten. Sterker nog, ze hebben je nog heel erg nodig. Jij bent degene die ze in leven houdt (om het maar heel direct te zeggen). Er bestaat nog een enorme afhankelijkheidsrelatie. Ik zie onszelf als apen. Die dragen hun kinderen het eerste jaar bijna overal mee naar toe. Wij zijn van het wegleggen en niet huilen. Natuurlijk is iedere ouder anders Cindy. Doe vooral wat je moederhart zegt dan is het altijd goed. Wij proberen enkel de theorie te schetsen. Grosso modo lopen de ontwikkelingsfases van kinderen ongeveer synchroon met elkaar. Uit jarenlang onderzoek is gebleken dat het werkt om je kindje bij je te nemen in de periode van verlatingsangst. Niet gezegd dat ze in deze periode zit maar de kans is wel groot gezien haar leeftijd.
Haha nou dat hoeft niet hoor. Er zijn natuurlijk ook kinderen die het niet heel heftig doormaken. Bij mijn dochter was dit wel zo. We hebben best wat te stellen gehad met haar. Het is gelukkig ook helemaal goed gekomen. De eerste 5 maanden sliep ze bij ons op de kamer en al vanaf 6 weken sliep ze door, heerlijk was dat! Toen ging ze tot 7,5 maand naar haar eigen kamer en ledikant. Dat was nog rustiger voor ons. Vanaf de 7,5 maand sliep ze opeens heel slecht in haar eigen kamertje en begon de verlatingsangst. Het was elke nacht huilen en er tot 5 of meerdere keren naar toe! We hebben zelfs 1 keer een all nighter gehad en zijn met haar rond gaan rijden uit wanhoop. Toen hebben we haar op de slaapkamer genomen van 8 maanden tot 10,5 maand. Dat ging iets beter. Met 10,5 maand begon ze weer door te slapen en hebben we haar weer in haar eigen bedje en kamer laten slapen. Dat ging al vanaf de eerste nacht zonder moeite. In een keer was het over! Niks verwent ze had door dat wij er voor haar waren en daardoor was haar vertrouwen dusdanig gegroeid dat ze wist dat we reageerde als ze bang was. Haar kamertje is naast onze kamer dus we zijn er nog steeds heel snel mocht er iets zijn. Nu gaat het weer bijna altijd goed. Er komt gelukkig een tijd dat ze erover heen groeien. Dat is het fijne nieuws.