Onze dochter van 11 heeft een hechtingsstoornis en is volgens de hulpverlening depressief. Nu krijgen we daar thuis IPG voor (intensieve pedagogische gezinsbegeleiding) 1 x per twee weken alleen voor ons als ouders. En onze dochter gaat sinds 6 weken naar emotie-regulatie therapie. De hechtingsstoornis is een jaar geleden vastgesteld, maar we lopen al jaren tegen problemen met haar aan. En steeds werden we niet serieus genomen. Nu gaat ze naar therapie, maar ik heb het idee dat ze zich daar beter voor doet ,dan ze eigenlijk is. Ze belooft daar alles wat ze haar leren in praktijk uit te voeren, maar bij thuiskomst zegt ze gewoon "dat wijf kan dood vallen, ik doe toch niks". Nu is ze vaak angstig 's nachts en slaapt ons zoontje van 7 vaak bij haar op het logeerbed. Dat geeft haar rust, en hij vind/vond het ook gezellig. Tot opeens gisteravond hij ons na een uurtje riep dat hij niet meer bij haar wilde slapen. Hij vertelde dat zij hem had beloofd dat hij in haar bed mocht (een twijfelaar) en dat zij dan een nachtje op het logeerbed ging. Maar alleen als hij twee "opdrachten" had gedaan. Hij mocht ons niet vertellen wat die opdrachten waren. Nou, na veel praten met hem en licht aandringen en belofte er niet met haar over te praten, kwam het hoge woord eruit. Hij moest van haar z'n geslachtsdeel uit z'n broekje halen en aan haar borst voelen. Later vertelde hij dat hij eerder ook al eens met haar moest tongzoenen en dat hij met z'n kleren aan net moest doen alsof ze aan het vrijen waren. Echt, de grond zakte onder mijn voeten vandaan... Misselijk ben ik er van. Ik heb hem in mijn bed laten slapen en gezegd dat wanneer ze dat ooit nog weer eens zou vragen, hij direct bij mij moest komen. Verder geprobeerd om het niet te groot voor hem te maken. Maar wat moet ik hier nou mee. Met haar praten heeft geen zin. Naast dat ze het sowieso gaat ontkennen (in haar ogen doet ze nooit iets fout) is onze zoon gigantisch de sjaak en zal ze hem flink te grazen nemen vrees ik. Ze is zo agressief en vol woede altijd, dat ik bang ben dat ze hem iets aan gaat doen. Vanochtend voelde ze al iets nattigheid geloof ik. Want toen wilde ze al om kwart voor acht naar school. Zonder ontbijt oid. De hulpverleners van haar en ons werken allebei vandaag niet, dus die kan ik ook niet bereiken. Ik weet het echt even niet meer. Als ik m'n gevoel volg nu, zet ik haar het huis uit! Met haar gedrag heeft ze ons huwelijk al bijna om zeep geholpen en is onze zoon doodsbang voor haar. Hij kruipt onder de gordijnen van angst als ze weer een boze bui heeft. Bah, kan wel weer janken... Wat wel duidelijk is, is dat de logeerpartijtjes voorbij zijn!
Wow ik weet eerlijk gezegd niet wat ik hierop moet zeggen. Alleen dat ik het goed vind te horen dat jullie zoontje dit dus wel tegen jullie vertelt...die veiligheid hebben jullie hem gegeven! Verder wil ik je heel veel sterkte wensen.
Wat erg om dit mee te maken met je dochter en wat moet het verschrikkelijk zijn voor je zoontje. Ik heb geen tips, maar wil jullie wel heel veel sterkte en goede hulp wensen.
Jeetje wat heftig zeg!! Ik heb helaas geen advies voor je maar wil je een dikke knuffel geven en heel veel sterkte toewensen!
Och meis, wat een drama als moeder!!! Ik zou wel een spoedlijntje bellen vandaag nog... Anders wordt het pas dinsdag.
Een ding wat je zegt mag nooit gezegd worden , dat zei met haar gedrag jullie huwelijk naar de knoppen heeft geholpen . Want dat is nooit waar als je huwelijk naar de knoppen gaat was je huwelijk blijkbaar niet sterk genoeg om het te overwinnen . Dat is wat ik nu weet maar toen ik het vroeger hoorde dacht ik ook dat het door mij kwam en dat maakt haar gedrag alleen maar erger . Ik zei ook tegen mijn ouders als ik bij hulp verleners was geweest dat ik lekker niet luisterde naar die debielen. Maar het wordt er als het ware in gestamp , dus als je in een situatie zit waarin je wel angstig bent , denk je altijd terug aan wat ze zeiden en doe je er zeker wat mee . Dat doen alsof ze toch niet luistert zal ook naar jullie toe express zijn natuurlijk , niet laten merken dat jullie je zin krijgen . Wat betreft dat tongzoenen en geslachtsdeel laten zien . Dat lijkt voor ons iets heel groots maar voor kinderen ligt dat toch heel anders . Ik weet niet of het nog een kind is , of echt een puber en wat meer ontwikkeld enzo want dat maakt ook wel verschil .
Ik zou me wel afvragen waar je dochter dit vandaan heeft. Lijkt me niet normaal voor een 11 jarige ondanks haar stoornis. Kan je hier met haar over praten? Anders idd een spoedlijn bellen. Kan je bij de hulpverleners van je dochter terecht in geval van nood? Sterkte, lijkt me heel moeilijk.
Sorry correctie , lees nu dat zei hem dwong en hij het zelf geen grappig spelletje vond . Dan is het natuurlijk anders .
ALs ik jouw was zou ik eens gaan uitvissen door wie ze misbruikt is (naja laat dit door de specialisten over en ga nood nummer bellen), dit komt voort uit seksueel misbruik en verklaart nu ook misschien de hechtingscrisis, woede, agressie. Hier heeft ze heel lang mee gelopen en waarschijnlijk van diegene niet mogen vertellen, ze uit dit dus door de stress agressie etc etc Het misbruik kan zelfs onbewust mee zijn genomen toen ze een kleuter of erger ... was. Is er de afgelopen tijd bij familie/vrienden/kennissen/school seksueel misbruik voorgekomen? Heel veel sterkte, nu gaat er zoveel tegelijk komen, je sterk gaan maken en met beide voeten op de grond blijven staan, als eenmaal alles loopt komt er ook rust in het gezin en zal je dochter ook tot rust kunnen komen als ze eindelijk alles kan gaan verwerken. Je hulpverleners kunnen je hierbij beter helpen ik heb beknopt even hier neergezet, heel veel sterkte voor jouw en je gezin ps. ook al verwacht je het niet, ze zal jullie heeel hard nodig hebben, mede door alles wat naar boven gaat komen, laat voelen en weten aan haar wat er ook gebeurd dat je ten alle tijden er voor haar bent. En ook al slaat ze, schreeuwt ze pak haar op een gegeven moment beet en laat haar niet meer los tot ze in huilen uitbarst.
MMeid wat vreselijk, ik kan mij voorstellen (voor zover ik dat kan) dat je de wanhoop nabij bent, ik zou toch zeker wel een spoedlijn bellen denk ik. Nu schiet mij door het hoofd is er niet iets mogelijk als opname? Gewoon een gedachtegang ik ben er niet zo goed in thuis, maar het lijkt mij dat dit niet de manier meer is om verder te gaan, je hebt een gezin en op een gegeven moment moet je toch voor de veiligheid van jezelf en de rest van de gezinsleden kiezen hoe moeilijk ook. Heel veel sterkte.
Wat vreselijk moet dit zijn voor jullie. Hebben jullie ook uithuisplaatsing overwogen? Klinkt misschien heftig, maar als het om de veiligheid van je zoontje gaat en jullie huwelijk is het misschien het overwegen waard. Bovendien kan ze dan misschien 1 op 1 begeleiding krijgen. Ik zou in ieder geval de spoedlijn/crisislijn of hoe dat ook heet bellen.
heftig, lijkt me heel erg om mee te maken met je dochter en zielig voor je zoontje. heb geen advies voor je maar wil je een hele dikke knuffel geven en sterkte wensen, ik hoop dat er goede hulpverlening komt.
Ik zou zeker geen spoed opname doen . Dat krijgt ze alleen maar het gevoel dat ze als een gevaar gezien wordt . Wel zou ik rustig kijken voor een time-out , een opname ( geen spoed of overhaast ) waar zei van tot rust komt en het naar haar zin heeft en gewoon de weekend thuis is . Dat is dan 6 weken een time-out voor haar en tegelijk wordt ze geobserveerd en krijg je een diagnose .
Ik zou vandaag nog actie ondernemen. Is er idd geen spoednr ofzo? Wat vreselijk dit... heel veel sterkte
Even zonder alle instanties erbij, want als haar begeleiders er momenteel niet zijn houdt dat even op... Kun je haar niet bij familie/goede vrienden laten logeren? Ik was ook een probleemkind vroeger - of althans, mijn ouders waren het echte probleem, maar dat is een compleet (lang) ander verhaal - en ik werd toch wel vaak bij een tante of oom gebracht. Ik bleef ook het allerliefste weg op die leeftijd Dus wat dat betreft zou je dochter dat ook misschien niet eens zo heel erg vinden. Misschien bij iemand waar ze een niet zo goede band mee heeft, zodat ze die persoon niet kan bespelen, etc. Denk er maar eens over na. Voor mij was een 'change of scenery' gewoon altijd goed. En dan heb je haar vandaag nog uit huis Dan kun je daarna nog de instanties inschakelen voor een 'betere' optie.
Beetje kort door de bocht om gelijk er van uit te gaan dat ze dan zelf wel misbruikt zou zijn. Vanaf het moment dat ze geboren is, heb ik al geroepen dat er "iets" is met haar. Ik kon er de vinger niet op leggen, maar je moedergevoel zegt het gewoon. Veel hulpverleners later kom je er dus achter dat ze een hechtingsstoornis heeft. Iets wat bij haar in de aanleg al aanwezig was, zoals hulpverlening zegt. Geen sprake van adoptie of misbruik zoals in de meeste gevallen wel zo is. Ze is al vroeg rijp. Sinds kort menstrueert ze en er zijn kinderen bij haar in de klas die wel een grote interesse hebben in s.ex en alles wat er bij komt kijken. Ze komt dan soms ook wel eens met verhalen in huis dat ik denk, hallo! Ik weet 100% zeker dat er op school niets gebeurt is, maar dat ze misschien wel nieuwsgierig was naar hoe en wat. En dat ze dacht/hoopte dat haar broertje er geen punt van zou maken in al zijn onschuld.
Wat een heftig verhaal! Ik snap dat je verdrietig, boos en machteloos bent. Kan je alleen geen tip geven want ik heb geen ervaring en wil geen speculaties doen. Wel wil ik zeggen dat ik het knap vind dat je het met ons deelt en wil ik je heel veel wijsheid, sterkte en kracht toe wensen met je kinderen.
Je dochte hoeft inderdaad helemaal niet misbruikt te zijn hoor, laat je niet gek maken. Sommige kinderen vertonen dit gedrag zonder dat ze precies weten wat ze doen, waar het over gaat, al kan het voor jullie zoon wel een hele nare intimiderende ervaring zijn. Zit ze in groep 8? Bijzonder onderwijs? Ik schrik er wel van dat s.ex al leeft onder kinderen van 11. Waar je nu loopt met haar en jullie zelf doet er even niet toe; ik zou voor je eigen gemoedsrust en voor advies wel even een instantie bellen: ggz, cjg, riagg?
ik zou als ik jouw was wel inlichting zoeken bij de spoedlijn. hoe vervelend het ook is voor je dochter zoals wel blijkt ben je ook een veilige haven voor je zoon en dat moet zo blijven staan. ik hoop voor je dat je allebei goed kan begeleiden en zou ook echt wel proberen te regelen dat er voor jullie ook rust momenten bij komen want anders houd je dat zelf nooit vol. is een zorgboederij of dergelijke geen optie voor de weekenden?