Ze zit inderdaad in groep 8, maar geen bijzonder onderwijs. Ze is zelfs uitermate intelligent en gaat volgend schooljaar Gymnasium doen. Dat is dus het bizarre. Ze is niet dom ofzo. Juist daarom verwacht je dit niet! En wat betreft s.ex onder jeugdige kinderen. Een jongen hier in de buurt is op z'n 11e al sexueel actief. Meiden in haar klas hebben al regelmatig verkering. En dan wordt er al flink getongzoend en gefriemeld en gevoeld. We hebben mijn ouders gebeld en daar gaat ze dit weekend heen. Kunnen wij even lucht krijgen en nadenken over hoe nu verder. Ik heb de hulpverlening gebeld, maar vrijdagmiddag en de meesten zijn vrij. Crisis doen ze niet omdat er een mogelijkheid is in de directe omgeving om haar een weekend te laten zijn... Vorige week was onze hulpverlener hier nog en toen vroeg ik haar hoe nu verder wanneer onze dochter besluit om verder geen hulpverlening meer te krijgen wanneer ze 12 wordt (dan mag ze zelf beslissen). Toen zei de hulpverlener gewoon, "tja, dan is dit misschien wel gewoon jullie lot"... Daar kan je toch niks mee?!?
Wat een verschrikkelijke situatie voor jullie! Ik ben heel blij dat ze dit weekend even naar familie kan en jullie even kunnen bijkomen want ik kan me voorstellen dat jullie daar veel behoefte aan hebben! Ik vind het verder verschrikkelijk dat jullie van de hulpverlening zoiets te horen krijgen als 'dan is dit misschien jullie lot'! Wat een belachelijke uitspraak en zo niet helpend.. Ik wil me nergens mee bemoeien maar je zegt dat je dochter een hechtingsstoornis heeft. Dit zou in de aanleg al aanwezig zijn geweest. Ik weet niet of jullie psycho educatie hebben gekregen na deze diagnose om te leren begrijpen wat dit nou precies inhoudt en wat dit voor jullie dochter en jullie als omgeving betekent? Ik werk als psycholoog in de jeugdzorg en ik wil absoluut niet betweterig overkomen of jullie in verwarring brengen ofzo, maar een hechtingsstoornis is niet iets wat je in de aanleg meekrijgt maar wat ontstaat door gebrek aan veiligheid, stabiliteit en responsiviteit in de jonge kinderjaren. Zeker wanneer er over een stoornis wordt gesproken, en niet over hechtings'problemen', moet er in de jonge jaren een echt gebrek aan basale zorg zijn geweest, wil dit ontstaan. Wanneer je dit niet herkent van jullie situatie, bestaat de mogelijkheid dat er een verkeerde diagnose is gesteld met alle gevolgen van dien (verkeerde benadering, verkeerde behandeling etc). Misschien de moeite waard om eens naar te kijken of over te denken... Heel veel sterkte, hoe dan ook een verschrikkelijk moeilijke situatie voor jullie!
Dit is ook het eerste waar ik aan dacht, klopt de diagnose wel? Hebben jullie wel eens een 2nd opinion aangevraagd? Als moeder heb ik verschrikkelijk met je te doen, je hart zal in duizend stukjes liggen. Het is toch je kind, je kleine meisje. Verschrikkelijke situatie natuurlijk en onbegrijpelijk dat jullie zó weinig hulp/therapie/steun krijgen. Het hele gezin lijdt onder de stoornis van jullie dochter, krijgen jullie ook nog elk afzonderlijk hulp van maatschappelijk werk of psychologische begeleiding. Ik sta niet in je schoenen, maar ik denk dat ik mijn dochter in deze situatie toch tijdelijk en gedeeltelijk uit huis zou laten plaatsen. Dat brengt toch een zekere rust in jullie gezin en zeker voor jullie hele jonge zoontje belangrijk dat hij zich in elk geval enkele dagen per week volkomen veilig kan voelen. Anders is er een grote kans dat hij binnen afzienbare tijd ook (onherstelbare) psychische schade oploopt. Ik kan jullie alleen maar heel veel sterkte en wijsheid toewensen!
Dit inderdaad... Ik ben ervoor behandeld. Goed dat je haar naar je ouders hebt gebracht. Dan heb je even wat meer rust thuis en kun je met je partner overleggen over het 'hoe nu verder'. De hulpverlener die zegt dat het jullie lot is; schrap haar/hem. Zoek iemand die wel goed bij zijn hoofd is, want dat is gewoon een onzin-uitspraak.
Och jeetje... wil je allereerst even veel sterkte wensen, en een digiknuf... Je hebt nu wel even rust in je huis, maar wat een probleem zeg... Je dochter zal toch op een of andere manier duidelijk gemaakt moeten worden dat dit niet goed is, dat je zo niet met sexualiteit om gaat, en zeker niet als je 11 bent. Wat ook weer moeilijk is omdat ze er op school blijkbaar al zo mee geconfronteerd worden. Maarja, hoe pak je dat aan zonder dat ze het idee heeft dat ze op haar kop krijgt, en daar vervolgens haar broertje de schuld van gaat geven? Boos worden is niet aan de orde in mijn ogen, je dochter is ook gewoon je dochter en heeft ook je liefde nodig. Ik zou ook voor een second opinion gaan, gewoon even weer helemaal opnieuw beginnen met je hele verhaal. Soms kan een andere kijk op de zaak best verhelderend zijn. Ik hoop dat je er achter kunt komen waarom je dochter dit gedaan heeft...
Het valt mij op dat de dochter in middelpunt staat, thuis als hier. Jullie zoon is wel aangerand hoor Hij heeft het als iets naars ervaren en word al met zoveel emoties geconfronteerd thuis als je dochter een boze bui heeft of juist heel lief is. Nu is hij ergens toe gedwongen en zelfs al eens eerder en dit zijn emoties die hij geen plaats kan geven. Schakel daarom zo snel mogelijk hulp in ook voor hem. Sterkte en succes.
ik vind dit best wel erg.. je 11 jarige dochter het huis uitzetten !! (het klinkt anders als je zegt.. dat je hulp voor haar wilt zoeken buitens huis) of ZIJ is de schuld dat jullie huwelijk niet goed is? kom op zeg ! je geeft daar je 11 jarige dochter niet de schuld van.. ik merk dat jij haar de schuld geeft van alles.. en waarschijnlijk heb je ook geen vertrouwen meer in haar? (wat ik lees uit je reacties) dat vind ik echt wel heel erg.. GA aub nu betere hulp zoeken.. niet alleen voor haar maar ook voor jullie zelf!.. het kan echt niet goed zijn voor haar ' toestand ' als ze merkt dat haar ouders zo over haar denken
Ik heb dit met verbijstering zitten lezen. Eerst kon ik het niet goed geloven, maar denk toch echt dat het waar is. Ik wil niet rot overkomen, maar hoe heeft het in hemelsnaam zover kunnen komen? Wat je beschrijft geeft aan dat je totaal geen band met je dochter hebt. Ik ben het ten dele met de andere reageerders eens, er wordt zeker niet goed gehandeld door hulpverleners en de opmerking dat het mss jullie lot is slaat nergens op. Maar in de basis is het toch iets waar jijzelf medeveroorzaker van bent. Dit gedrag ontwikkel je niet van de ene op de andere dag. Teksten als: Dat wijf kan dood vallen etc.... zijn m.i. ook niet normaal voor een 11-jarige. Ga asjeblieft hulp voor het hele gezin zoeken, want voor je zoontje is dit echt heel erg. Bang voor zijn eigen zus........
Dat iemand ooit sexueel misbruikt is betekend niet dat ze het zelf ook gaan doen hoor... Klinkt als een dochter van een vriendin van mij. Ze is nu 21 maar blijft altijd het gedrag van een 11 jarige houden. Je kan haar niet alleen laten want ze kan zich niet zelf vermaken..kiest snel foute vrienden uit en als je tegen haar nee zegt of een andere mening hebt dan haar dan berg je maar hoor.. Ze heeft ook contact gezocht met oudere en meestal foute mannen voor s.ex...haar ouders moeten haar constant controleren met dingen. Ze zoekt ook vriendinnen die meestal in de problemen zitten of er snel inkomen... Ik zou toch iets van de spoedlijn bellen of desnoods de hap zodat je in ieder geval ergens hulp krijgt.. Sterkte..
Jeetje wat een lastige situatie.. Dit kun je inderdaad niet alleen, hier moet een professioneel iemand bij komen. Eerste wat door me heen schoot is dat ze misschien nadoet wat een ander bij haar heeft gedaan. Daar wil je natuurlijk niet aan denken maar hoe eerder het boven water komt als het zo is, hoe beter. Wens jullie allemaal heel veel sterkte!
Ik vind alle veroordelende berichtjes naar TS toe niet echt op zijn plaats.. Ze hebben hulp en erkent dat er meer nodig is.. Dan kunnen mensen hier gaan vertellen hoe slecht ze dingen zou doen maar dat lost toch niks op.. Geef dan opbouwende feedback! Daarbij denk ik dat TS zich ook vaak genoeg afvraagt hoe het zo is geworden.. TS heel veel sterkte en ik hoop dat voor jullie er snel rustiger vaarwater komt!!
Ik vind de veroordelende berichtjes naar topic starter ook niet terecht. Hun hebben het als gezin al moeilijk genoeg om dan ook nog eens hier als een bulldozer over iemand heen te gaan is te erg... Ik snap ts wel, als je een kind hebt met een beperking/stoornis hoe je het ook wilt noemen dan probeer je al als ouder zijnde van alles om het maar zo goed mogelijk te doen. Ik zal ook met de crisisdienst contact opnemen, leg hun jou verhaal voor en wacht af wat hun voor jou kunnen betekenen op dit moment.
Niet persoonlijk bedoeld, maar ik heb alles gelezen en pik er nu een paar quotes van jou uit maar er zijn er meer die in deze trant reageren. Ik heb heel sterk het gevoel dat je geen idee hebt waar je het over hebt en dat je/jullie TS daar ontzettend mee kwetst en onrecht aandoet omdat je iets roept waarvan je totaal geen kaas gegeten hebt. Correct me if I'm wrong. Ik sluit me dus ook volledig aan bij de post van Duvellie. Denk aub verschrikkelijk goed na voordat we hier met ons alwetende veroordelende vingertje klaar staan terwijl er sprake is van heftige complexe problematiek die wij verder niet kennen! TS: sterkte.
Oefff, dit is wel een hele harde reactie en sommige uitspraken die je hier doet lijken mij behoorlijk misplaatst. Gelukkig voor de meesten van ons hebben we allemaal 'normale, gemiddelde' kinderen en is het heel erg moeilijk, zo niet onmogelijk, je te verplaatsen in een situatie als die van TS en haar gezin. Kinderen worden niet geboren als 'blanco engeltjes', iedere baby heeft al een uniek karakter en persoonlijkheidskenmerken. Helaas heeft een klein percentage ook neurologische en/of psychische stoornissen die in eerste instantie niet altijd zichtbaar zijn maar na enige tijd wel aan de oppervlakte komen. Ouders per definitie de schuld geven van het 'rot gedrag' (en soms ernstig crimineel gedrag) van hun kind is dus volkomen onterecht en onnodig kwetsend. Dit is vaak al in aanleg aanwezig en KAN verder versterkt worden door opvoeding en omgeving, maar dit hoeft natuurlijk echt niet het geval te zijn. Nature and nurture noemen ze dat. Kortom, TS verwijten dat ze 'mede-veroorzaker' is, geen band met haar dochter zou hebben, zelf schuld aan het bijna mislukken van haar huwelijk en nog wat uitspraken die ik hier voorbij heb zien komen zou ik voortaan achterwege laten aangezien hier geen enkel bewijs voor is. Deze moeder gaat al door een hel, waarschijnlijk al vele jaren lang en zit ongetwijfeld niet op dit soort dolk steken te wachten. Ik benadruk idd wèl dat ze betere hulpverlening moet gaan proberen te zoeken en vooral ook niet moet vergeten te waken voor het psychisch welzijn van haar zoontje. Ook al moet ze dan op dit moment een verschrikkelijke keuze maken tussen twee kinderen.....