jemig... hoe kan je als complete buitenstaander nou in dit topic gaan reageren met "eigen schuld" en wijzende vingertjes!? Gáát het ff? Ts; Ik geloof NIET dat dit geheel bij jullie ligt. Wel denk ik dat je inderdaad heel serieus iets moet doen met hulpverlening want zoals ik het nu lees is de huidige hulp niet goed genoeg (meer).
Dit is ook niet iets wat over één nacht ijs gebeurd is. Zoals gezegd hebben wij al "hulp" vanaf haar 4e. Kastje naar de muur verhaal, hulpverleners die alleen voor de koffie komen of om mee te kunnen eten etc. Voordat iemand de diagnose had gesteld waren we heel wat jaren verder. Zo vaak hebben we aangegeven dat het niet langer ging en dan kwam er een zoetsappig verhaaltje van de hulpverlener en dan dacht je ach het valt wel mee. Om vervolgens weer keihard op je smoel te gaan. ODD heb ik zelf ook al aangegeven, na wat gegoogle op symptomen, maar daar willen ze niet aan. Wel hebben ze het nu over het beginstadium van borderline. Maar ze zeggen ook heel duidelijk tegen haar, als je niet in therapie wil, dan hoef je niet. Je ouders kunnen je niet dwingen en als je 12 bent mag je het helemaal zelf weten. Nou, als ik iets zeker weet, dan is het wel dat je dit niet tegen dit soort kinderen moet zeggen. Ik begrijp ook goed dat wanneer je dit alles hier leest, je geen compleet beeld hebt van wat er allemaal al gebeurd en gezegd en gedaan is. Dit is natuurlijk maar een tipje van de sluier. Dat het me mijn huwelijk zou kunnen kosten komt omdat we allebei alle dagen zo op onze tenen moeten lopen. Ieder verkeerd woord (of door haar verkeerd opgevat) kan voor een explosie zorgen waarbij al het meubilair en servies door de kamer kan vliegen. Haar slaapkamer heeft ze al meerdere malen verbouwd. We zijn gewoon allebei op. Telkens moeten we ons weer bij elkaar rapen en positief blijven. Wanneer je 's ochtends op staat en om 7 uur word je al dood gewenst, is niets goed genoeg en om 20 uur als ze naar bed gaat, gaat het nog steeds door. 24 uur per dag 7 dagen per week. Dat hakt er wel in kan ik je zeggen. Oordelen achter een computer is dan ook erg makkelijk... Dat ik haar op straat wil zetten is natuurlijk ook iets genuanceerder dan als ik het gepost heb. Dacht dat men dat hier ook wel zou kunnen begrijpen en niet alles zo letterlijk genomen zou worden. Ik weet het ook gewoon niet meer. Ik ben moe, op en enorm verdrietig...
TS, wat verschrikkelijk! Ik kan je geen advies geven, want ik zou niet weten wat je op dit moment moet doen. Ik wil je wel veel sterkte wensen. En die types die hier nu met het vingertje naar TS wijzen, BAH. Schaam je diep!
Ts ik heb er helemaal geen verstand van... Dus ik wil je alleen heel veel sterkte wensen en hopen dat je de juiste hulp krijgt voor je dochter, en je gezin !!!
Een vriendin van mij zit in zo'n zelfde hel..... Al jarenlang en inderdaad van het kastje naar de muur gestuurd. Ik wens je heel veel sterkte, want ik maak van zeer nabij mee hoe heftig en ernstig het is. Mijn vriendin heeft 2 jongens... 1 van 10 en 1 van bijna 16 en het wachten is op het moment dat de oudste zijn moeder in elkaar slaat of nog erger... De hulpverlening doet he-le-maal niets want het kind heeft 2 gezichten. Bij een ander komt hij over als een engeltje en is uitermate beleefd en behulpzaam, thuis is het een heel ander verhaal. Hij scheld haar uit voor alles wat je maar kunt bedenken..leeft in zijn eigen wereld en vandaag of morgen grijpt hij zn moeder. En niemand die ingrijpt...alleen maar zoete woordjes en omdat het kind geen therapie wil, hoeft hij het ook niet te volgen. De vader is inmiddels gevlucht..dus ze staat er helemaal alleen voor. Heel veel sterkte TS
TS wat een heftige situatie zeg. Het is idd niet de dagelijkse gang van zaken zoals een dochter van 11 zich hoort te gedragen. Psychische ziektes kunnen heel lastig zijn. Ik werk zelf met mensen met verschillende aandoeningen en ook al krijgt iemand dezelfde "stempel" het zijn hele andere personen met hele andere kenmerken en gedragingen. Goed van jullie dat jullie je dochter even laten logeren ergens zodat jullie even alles goed op een rijtje kunnen zetten. Heel erg dat jullie dit moeten meemaken en ook voor je zoontje want zo hoort een zus zich niet te gedragen. Wat ik wel schandalig vind is dat hulpverleners zeggen dat als ze 12 is dat ze zelf mag kiezen of ze de therapie wil blijven volgen. Helaas voor sommige mensen die deze keuze op dat moment eigenlijk niet zouden mogen maken, is het systeem nu eenmaal zo. Je dochter is vroeg met allerlei ontdekkingen. Ik hoop echt dat jullie de juiste hulp krijgen en dat ze echt nog wel therapie zal gaan volgen. Het is echt niet makkelijk. Ik vind niet dat TS allerlei verwijten hoeft te krijgen. Ik ben als kind echt niet makkelijk geweest. Mijn ouders zijn door een hel gegaan Uit huis plaatsen is bij mij ook ter sprake geweest maar dit wilde mijn ouders toch niet. Uiteindelijk ben ik een heel stuk rustiger geworden. Oorzaak = geen duidelijkheid, niet consequent en hyper worden van kleurstof. Nu heb ik een eigen bedrijf met mijn moeder dus alles kan nog goed komen.. haha.. Nee TS ik hoop echt dat jullie de juiste hulp krijgen want het is hard nodig. Succes en "sterkte"
Jeetje wat heftig! Onwijs veel sterkte, en ik denk inderdaad dat je andere hulpverlening moet gaan zoeken, voor haar, maar vooral voor jullie als gezin. Petje af dat je ondanks al deze stress toch een situatie voor je zoon weet te creëren waarin hij eerlijk is en dit durft te vertellen. Geef de moed niet op. En zoals hier boven gezegd is Een suikerloos dieet zou de agressie ietwat kunnen verminderen. Suiker geeft meer ellende dan dat het goed doet
Tjonge wat een onzettend heftig verhaal zeg! Als ik zo vanalles lees over je dochtertje, lijkt het inderdaad op borderline. Het is ontzettend belangrijk dat jullie ook als ouders weten wat je dochter 'heeft'. Daardoor kan er meer begrip zijn voor haar. Je hoeft het gedrag absoluut niet goed te keuren, maar begrip is nooit verkeerd! Voor het gedoe met je zoontje: let op hem! Ik weet niet hoe oud hij is (misschien overheen gelezen). Heel veel succes! Fijn dat ze dit weekend even weg is, hopen dat jullie wat meer tot rust komen. xx
Haha, dus toch overheen gelezen! Op die leeftijd kan zoiets al heel heftig zijn. Gelukkig geen ervaring!
daarom zette ik het ook ook achter tussen haakjes.. ik snap natuurlijk (of hoopte) dat je het niet bedoelde zoals het er stond
Helaas heb geen advies of iets om je te helpen.. Wel wil ik je een dikke virtuele knuffel geven en hoop echt dat er snel wat veranderd in deze moeilijke situatie! Sterkte!
Bibaboe, wat zit jij in een verschrikkelijke situatie. Ik denk dat de situatie inmiddels onhoudbaar is geworden. Jullie dochter zal jullie zoontje op deze manier ook ernstig beschadigen. Schakel maandag de hulpverlening meteen weer in en denk na over een plaats buiten huis.
Allereerst wens ik jullie allemaal heel veel sterkte! Fijn dat je dochter dit weekend elders kan verblijven zodat jullie allemaal even op adem kunnen komen. en dinsdag zou ik gelijk aan de bel trekken, want dat er meer hulp nodig is is wel duidelijk en hopelijk ziet je hulpverlening dit ook in. ik zit ook eerder aan odd of bordeline te denken. Bordeline is helaas ook flink gecompliceerde probleem. heb hier zelf helaas last van gehad. al uitte zich bij mij dat in die jeugdtijd anders. Ik sloot mezelf altijd op zocht geen contact en was depresief. later rond me 16e nog veel meer andere dingen. Nu gelukkig geen problemen meer, maar was een zware tijd ook voor mijn ouders. Ik zou er dan ook op staan dat ze nogmaals getest wordt. en dat er meer hulp komt en hopelijk ziet je dochter ook in dat ze hulp nodig is. Sterkte!
Allereerst respect en knap dat je hier je verhaal zo doet. Geloof goed dat je enorm verdrietig bent, en knap dat je dan toch nog goed gehandeld ( zoals je dochter even naar je ouders te doen) zodat jullie zelf even kunnen nadenken en het laten bezinken. En wellicht voor haar ook even beter. Helpen kan ik je niet helaas, ik kan alleen maar luisteren!! Wens je heel heel veel sterkte en. Een hele dikke knuffel voor jou.
De manier waarop jij je dochter beschrijft TS doet me heel erg denken aan mijn achternicht. Zij was als kind - als baby al - "anders" en reageerde gewoon nooit zoals je zou verwachten bij een kind van die leeftijd. Mijn moeder heeft het meerdere malen gezegd dat er ergens iets niet klopte aan haar maar je kon niet goed uitleggen wat er dan niet klopte. Ze was ook agressief naar haar ouders en broertje en op school was het ook vaak een drama tussen haar en andere kinderen. Ik kan me ook nog goed herinneren dat ze in haar puberteit meerdere malen haar vader of moeder op hun werk belde met de mededeling dat ze NU haar polsen ging doorsnijden en dood wilde. Dus haar ouders in blinde paniek naar huis racen en dan stormden ze binnen en zat zij doodleuk een bak chips voor de tv te eten. Ook heeeeeeeeeeel veel hulpverleners aan huis geweest, therapie en video opname etc etc etc en uiteindelijk bleek ze ook Borderline te hebben. Gelukkig kan ik nu ook zeggen dat het heel goed gaat met mijn achternichtje! (ze is nu 25) Ze heeft veel (juiste) begeleiding gekregen hoe ze moet omgaan met haar aandoening en in de loop van de jaren werd ze steeds rustiger en vooral gelukkiger! Veel sterkte de komende periode want ik geloof direct dat dit loodzwaar is en overal een wissel op trekt......dikke knuffel!
maar dan word er borderline in wording van gemaakt want borderline kan pas vast gesteld worden na 18 jaar met fatsoenlijke hulpverlening wat hier dus niet aan de orde is.
Jeetje! Ik kan je geen advies geven, ondanks dat ik zelf ook altijd in behandeling geweest ben bij jeugdhulpverlening, maar ik wil je wel veel sterkte wensen. Ik had trouwens een hechtingsprobleem doordat ik al jong heen en weer geslingerd ben tussen mijn ouders, mijn moeder mij mijn vader later niet meer wilse laten zien, mijn moeder, stiefvader en andere familieleden in mijn jonge leven overleden (allemaal voordat ik 8 was) en ik op een botte manier heb gehoord dat mijn vader mijn echte vader was. Ik kon bijvoorbeeld ook geen sorry zeggen. Ik loog om alles, zelfs als je naar de kleur van mijn schoenen vroeg, ben tijdelijk uit huis geplaatst geweest en op mijn 13e met een fout vriendje weggelopen en toen in een pleeggezin geplaatst. Ook ik was al vroeg "rijp" en was al erg jong bezig met s.ex! Ik ben nooit misbruikt geweest! Ik wilde gewoon graag liefde omdat ik dat nooit had gekend. Ik wilde zelfs zwanger worden toen ik 13 was om iets van mezelf te hebben. Op mijn 17e is er vastgesteld dat ik een zich ontwikkelende gemengde persoonlijkheidsstoornis had maar dat mijn hechtingsprobleem weg aan het gaan was. Dit was niet met zekerheid vast te stellen omdat ik nog geen 18 was. Toen vond ik het raar, maar bizar genoeg veranderde ik toen ik 18 werd. Ik stopte met mijn belachelijke vreemdgaan, kreeg een vaste vriend (nu mijn man) en werd rustig! Nog steeds heb ik af en toe wat depressieve tijden, maar het gaat eigenlijk gewoon goed! Ik weet nist waarom ik dit vertel maar misschien kun je er iets mee?! Heel veel sterkte in ieder geval! Ook met de hulpverlening, want ik weet hoe slecht dat vaak kan zijn omdat je van het kastje naar de muur wordt gestuurd!