Ik lees dat hij buisjes gekregen heeft en dat je daarna niet meer bij KNO geweest bent? Misschien toch nog eens opnieuw gaan: bij mijn neefje waren de buisjes meteen weer losgekomen, soms gebeurt dat.
Een duidelijk avondritueel? Bij hem blijven tot hij slaapt en dan wegsluipen (en dit afbouwen?) Mijn dochter slaapt sinds 15 maanden eigenlijk wel goed door, maar soms is het inslapen moeilijk. Dan durft ze niet te gaan slapen, lijkt wel. Ik zit dan op een stoel naast haar bed (uit het zicht, ze heeft een hemeltje boven haar bed) en wacht tot ze in slaap valt. Mijn aanwezigheid geeft haar rust. Het duurt een half uurtje en dan kan ik wegsluipen. Laten huilen werkt hier niet, ze raakt dan zo overstuur dat ze helemaal niet meer slaapt.
Wat mij toch wel verbaast (en misschien niet helemaal de juiste plaats om dit te posten), is de reacties die je hier veelal ziet als het gaat om slapen. Als er een "slecht" slaappatroon is, dan wordt er meestal toch gereageerd met opmerkingen als "het is een fase", "mamahonger, hij/zij wil bij je zijn", "gewoon aan toegeven, dit gaat voorbij", "verlatingsangst, ga er maar naast liggen op een matrasje". En dan komt er nu een post waarin duidelijk wordt dat het soms niet om een fase gaat, maar toch een soort ingeslopen aanpak, die uiteindelijk er toe leidt dat zich niet een goed slaapritme heeft ontwikkeld. Dan kom je toch op het punt gewenning lijkt me... hoe staan jullie dan nu tegenover die uitspraken en adviezen? Ben ik eigenlijk best benieuwd naar.
Ik heb 19 maanden lang alles geprobeerd en weet daarom ook niet meer zo goed wat ik waar precies van vind. Daarom ben ik ook benieuwd en lees graag mee.
Ja natuurlijk werd ze kwaad, en zeker toen ze doorhad dat haar spelletje van steeds opstaan niet lukte.. Maar dat is maar van korte duur, want ze zijn gewoon moe, en je bent er bij.
Het is zo vermoeiend! Wij hebben ook maanden zo gezeten. Dan ging het een paar dagen goed en dan ging het weer mis. De hele avond ben je er mee bezig. Het is gelukkig overgegaan. Het is nu alleen nog met een tandje of kiesje dat ze huilt savonds. We hebben haar nooit laten huilen. Want hoe weet je zeker dat er niet iets is? Eerst troosten we heel vaak boven en bleven we boven maar dat brak ons op. Wat ik veel hoor is dat je tot 1,5 jaar je kind niet kan verwennen of wennen aan iets. Daarna kun je ook makkelijker communiceren en dus zeggen; je kan huilen maar ik kom niet meer terug.. Dan vind ik het makkelijker om te laten huilen. Wij gingen ook wel eens gewoon een rondje met haar lopen buiten of ze ging in de draagdoek en ik deed mijn ding of bij ons op de bank beneden. Ging ze piepen omdat ze zich verveelde; terug in bed. Vaak sliep ze daarna wel. We hebben ook nooit eten gegeven. Wel vaak bv. Nu slaapt ze alleen niet als we ergens anders zijn en ze dus in een vreemde kamer moet slapen. Dat doet ze pas als ze zo moe is dat ze meteen in slaap valt. Dus rond half 10/10 uur slaapt ze dan pas. Ook als wij hier een verjaardag vieren is dat zo. Tja, dat is dan maar zo. Ze hoeft gelukkig nog niet naar school.
Naar mijn mening, en daar ben ik dus ook (te laat) achter gekomen, wennen de kleintjes echt wel aan gebruiken, en verwennen hebben ze ook veel sneller door dan gedacht! Ik ga daar niet over in discussie, je hebt daar gelijk in. Wij zijn denk ik net op tijd geweest met de switch maken van ons bed, naar haar eigen bed, en dan absoluut niet meer bij ons, ook niet halverwege de nacht. Als we dit nog hadden moeten doen na de geboorte van ons 2de kindje was dat nog zwaarder geweest en een regelrechte ramp denk ik. Daarbij wilde we haar het gevoel geven van opgeruimd nieuw leuk eigen plekje voor haar, ipv nu is nummer 2 er en moet je van onze kamer naar je eigen kamer want nr 2 moet hier slapen. Het is geen fase, het is doorzetten en je kleintje op tijd leren wanneer het aandacht mag krijgen en wanneer er geslapen moet worden. Jij bent uiteindelijk de baas, niet de mini.. Maar ik geef toe het is lastig hoor, en late huilen kan ik echt niet, maar dat terugleggen wel, en soms moet ik dat een half uur volhouden, maar dan snapt ze het wel weer een tijdje, en tegenwoordig ga ik er met m'n rug naar toe staan als ze een stierbui heeft, want hurken lukt niet meer Kindjes blijven dingen uitproberen om papa en mama bij ze te houden, geef er niet aan toe..
Ik snap je punt en deels ben ik het ook met je eens, maar ergens knaagt er bij mij dan ook het gevoel dat liefde en veiligheid bij mij prioriteit nummer 1 zijn als het om het ouderschap gaat. Ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen weten dat wij er voor ze zijn als ze dat nodig hebben. Nu is 'nodig hebben' een nogal rekbaar begrip natuurlijk. Ik geloof er erg in dat in de eerste jaren van ons leven een fundament wordt gebouwd waar je de rest van je leven op kunt teren. (als je geluk hebt) Als je je eerste jaren altijd mag ervaren dat je gewenst, geliefd en gehoord wordt, lijkt me dat een hele goede basis. In die zin geloof ik niet in gewenning, niet in de negatieve zin van het woord. Als mijn kinderen wennen aan het gegeven dat wij er voor hen zijn, dag en nacht, zou ik daar heel dankbaar voor zijn. Wat niet wegneemt dat kinderen meesters zijn in het bespelen van hun ouders. De kunst is hier een midden in te vinden denk ik. En jezelf als ouder toe te staan dat je het ook af en toe gewoon even niet meer weet en dan toch maar weer je baby bij je neemt, of je peuter later naar bed laat gaan.
Ik snap je ook helemaal. En als ik verhalen zoals dit topic lees dan ben ik altijd bang om ook zoiets te krijgen met mijn dochter en 2e kindje. Zeker in bepaalde perioden waarin ze wel in een sprong zit of ziek is of tandjes krijgt. Ik ben dan altijd bang om haar ergens aan te laten wennen wat ik helemaal niet wil. We zijn dit weekend op vakantie geweest en slapen daar in bed was een drama. Ik ben dan ook van mijn principes afgestapt en ben bij haar gaan liggen om haar rustig te krijgen. Toen ze gisteren weer thuis moest slapen was ik doodsbang dat ik het verpest had de afgelopen 3 nachten. Gelukkig ging ze thuis weer goed slapen, waarschijnlijk omdat het maar 3 nachtjes weg was. Ik denk ook dat je kindjes echt ergens aan kunt laten wennen, maar soms denk ik ook dat sommige ouders zo veel geprobeerd hebven dat je het uiteindelijk ook niet meer weet en uit nood je kind de 'verkeerde' gewoonte aanwendt.
Het is vaak ook heel lastig. Mijn dochtertje sliep de eerste tijd ook zo slecht en als ik dan advies vroeg, zei men ook, ach ze is nog zo klein, hou haar lekker bij je. Maar na een paar maanden wil je toch ook weer eens wat doen, de ramen wassen, lekker etentje voorbereiden, en dat gaat niet als je continu je kindje moet vasthouden. Maar laten huilen wil ik ook niet. Nu leg ik haar wel in bed als ze moet slapen, en moet ik vaak nog een paar keer terug om haar te troosten. Ik leg haar dan weer neer als ze stil is. Kost veel tijd, maar ik wil gewoon niet dat ze straks niet meer slaapt als ik haar niet vast heb, hoe graag ik haar ook bij me wil houden en hoe klein ze ook is. Ik ben namelijk wel van mening dat ze gewoon moeten leren om te slapen en dat mama er daarna wel weer is. Maar soms ben ik ook moe en dan kies je weer voor de weg met de minste weerstand. Het blijft heel lastig, baby's en slapen. Maar ik blijf erbij dat ik haar niet wil laten huilen. Dan kost het me maar wat meer tijd om haar te leren dat ze moet slapen als ze in bedje ligt.
Ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom 'even laten huilen' zo'n weerstand opwekt. Ok, bij jonge baby's vind ik het ook geen optie. En uiteraard ook niet wanneer er medisch iets is. Maar een kind van een jaar negeer je overdag toch ook wanneer het door huilen zijn zin wil krijgen? Waarom in bed dan opeens niet?
Iemand had het over de kno arts. We zijn nog een keer terug geweest laatst en de buisjes zaten nog prima. Maar zoiezo heb ik nooit verschil gemerkt.. En over verkeerde gewoontes dat vind ik moeilijk.. ik heb 2 kinderen bij allebei hetzelfde gedaan in de eerste tijd maar toch sliep de oudste met 7 wkn door en de jongste nog steeds niet.. Hij heeft een tijd gehad dat hij alleen maar op schoot wilde slapen. Maar dat hebben we toen afgebouwd met de 10 min methode. Dat was binnen 3 dagen klaar dan ging hij gewoon 's avonds naar bed zonder te huilen. 'S middags kan ik hem ook zonder problemen wakker in bed leggen. 'S avonds na het avondritueel ook. Maar het is dat wakker worden 4 a5 keer per nacht.. en het gekke is meestal na 3.30 slaapt hij tot 08.00 of 08.30.
Maar ik laat r pas alleen als ze slaapt, niet eerder, ik ben er, ze hoort me ademen. Alleen krijgt ze even niet het soort aandacht die ze wil, oppakken, mee naar beneden etc, maar ze krijgt wel degelijk aandacht.. Noem dat maar s liefdeloos, blijven wachten tot ze lekker slaapt
Het schijnt dat ze je met 6 maanden al kunnen uitproberen. Lastige situatie, ik heb helaas geen raad.
een huisarts die kno problemen kan uitsluiten moet ik nog tegenkomen. moet je echt bij de kno zijn,die kunnen veel meer zien.
Bij oudere baby's vind ik dat ook een optie als ze echt niet zelfstandig willen slapen. Mijn dochtertje is pas 15 weken, dus dan vind ik het inderdaad geen optie. Ondanks dat iedereen me zegt dat ik het moet doen en dat het de oplossing is om je kindje te leren slapen. Ik geloof tot nu toe nog dat het ook anders kan.
Mocht je enige reden hebben om, ondanks dat huisarts zegt dat er geen oorproblemen spelen, te denken dat dat toch wel het geval is, dan zou ik eerst om een verwijzing KNO vragen. Hier hebben zowel huisartsen als kinderartsen de oorproblemen bij beide dochters over het hoofd gezien... @TS: ik zou nog even een controleafspraak bij de KNO plannen, (die heb je helemaal niet gehad? Dat moet toch sowieso na 6 weken?). Even zeker weten dat de problemen onder controle zijn.
Mijn dochter heeft gelukkig altijd wel goed geslapen. Tot een maand of 10/11 was eventjes wiegen/ haar uit haar bedje halen voldoende om haar daarna zonder problemen weer te laten slapen. Toen kwam hier dus het moment dat ze opeens 's nachts wakker werd en haar er eventjes uithalen juist ervoor zorgde dat ze niet ging slapen. Na haar een paar nachten tussen ons in te hebben genomen werd ons duidelijk dat we dit dus niet wilden. Ze stond 's nachts al rechtop in haar bed met knuffeldoek en speen, armen gestrekt zo van 'kom me maar weer halen'. Toen hebben wij de 5 minuten methode gebruikt en binnen een paar nachten was het 'probleem' weer opgelost. Dus ja, wij hebben er wel baat bij gehad door haar te laten huilen, het was steeds niet langer dan 5 minuten en binnen een kwartier viel ze in slaap. Hadden we dit niet gedaan dan had ze nu nog tussen ons in gelegen; ik sliep slecht erdoor en mijn dochter was veel eerder wakker dan normaal en de rest van de dag ook moe. Ik denk dus echt dat adviezen als: lekker bij je nemen etc kunnen leiden tot gewenning. Ik heb haar nooit laten huilen, kon dat echt niet. Maar vanaf 10/11 maanden merkte ik dat ze echt begreep wat er gebeurde, aangezien simpel eventjes knuffelen en weer terugleggen niet meer voldiende was, en gewenning sluipt er dan echt in. Het zijn geen kleine babys meer he op die leeftijd..