Afgelopen weekend vertelde mijn vriendin dat ze zwanger was van hun tweede. Ze wilde het eigenlijk een dag later op haar verjaardag aan iedereen vertellen, maar omdat het voor mij misschien niet erg leuk nieuws was, had ze mij alvast voorgeinformeerd. Ik vond het erg lief dat ze zo rekening hield met mijn gevoelens, maar aan de andere kant wil ik eigenlijk ook geen speciale behandeling. Ik heb haar oprecht enthousiast gefeliciteerd, maar eenmaal thuis kwamen alle emoties weer naar boven en moest ik ontzettend huilen. Blijkbaar heb ik het er toch moeilijker mee dan ik denk. Wie herkent dit? Is dit wel normaal? Gaat dit voorbij als je weer zwanger bent?
Heel herkenbaar! Dus ik vind het normaal. Logisch, want je bent twee "kindjes" verloren, zie ik in je onderschrift. Het verdriet blijft, maar ik merk dat dat bij een nieuwe zwangerschap, door het hcg hormoon, dragelijker wordt. Een nieuw kindje vervangt dat wat je kwijt bent geraakt niet. Het komt "er bij". Heb je bewust, ritueel afscheid genomen van jullie "kindjes" ik denk dat dat erg belangrijk is in het verwerkingsproces. Denk aan je.
Het duurt zo lang als voor jou nodig is. Dat is voor iedereen anders. Bij mij hielp opnieuw zwanger worden wel. Niet dat het meteen 'over' was na een positieve test. Ik vond het ook moeilijk om onbezorgd te genieten van de zwangerschap. Maar nu ons gezin voor mijn gevoel compleet is, blijft het verdriet vanwege de miskramen meer op afstand. Veel sterkte.
Toen ik weer een positieve test had maakte dit mij wat minder emotioneel. Nu de uitgerekende datum v d miskraam er aan komt merk ik dat ik er toch nog wel mee bezig ben, ondanks er een kleintje in mij groeit.
Het slijt maar vergeten doe ik het nooit! Ik heb zelf heel bewust afscheid genomen en dat doet me nog steeds "goed" En idd die nieuwe zwangerschap..ik kon het pas geloven dat ik zwanger was toen ze op mn buik lag.. al die weken niet bewust meegemaakt Succes, sterkte!
Bedankt voor jullie lieve reacties. Nemo, ik heb niet echt een afscheidsritueel gehouden. maar ik wist ook niet zo goed hoe of wat ik moest doen. Ik heb wel een herdenkingsbeeldje gehaald met vlinderprint. Ik wilde iets tastbaars hebben in huis, dus dat heb ik wel. Ik denk dat het wel enorm zou helpen als ik opnieuw zwanger word. Vergeten wil ik het ook niet, maar een plekje geven zou wel fijn zijn. Nu komt het vervelende gevoel steeds in vlagen terug. Mamenzo wat naar dat je helemaal niet hebt kunnen genieten van je zwangerschap! Ik hoop wel als ik weer zwanger raak, er wél kan genieten.
Joh, het is nog hartstikke vers, die emotionele wond! Een miskraam is verschrikkelijk, maar dan ook nog eens van een tweeling, nádat je kloppende hartjes hebt gezien... Pfoe... Ik ben zelf ook een tweeling verloren, maar ik had nog geen kloppende hartjes gezien. Dat zou nog moeilijker geweest zijn denk ik! Het slijt inderdaad. Bij mij heeft deze goede zwangerschap echt geholpen om het achter me te laten. Ik moet wel zeggen dat ik me na de eerste 2 mislukte zwangerschappen ben gaan beschermen door niet meer naar de uitgerekende datum te kijken en dat soort dingen. Ik werd een beetje murw denk ik. Ben ook heel plastisch naar het hele gebeuren gaan kijken. Niet zo van: ik ben kindjes verloren, maar ik ben weer een kans op een kindje verloren. Maar als je daadwerkelijk al zo ver bent, dan gaat die vlieger denk ik niet meer op. Nee, hou er rekening mee dat je tijd nodig hebt om het verdriet te laten slijten. Dat zit diep, hoor! Net zo diep als de liefde die je gehad zou hebben en wellicht nog hebt voor dat wat je verloren bent. Laat dat verdriet er ook zijn, wegstoppen heeft geen zin. Ik hoop voor je dat je snel een goede zwangerschap mag hebben, dat zal zeker helpen in de verwerking! Dikke knuffel.
Heb in april ook een miskraam gehad, merk dat ik twee weken nodig had om mezelf wat minder rot te voelen. Ik functioneer weer normaal en ben weer vrolijk maar al die berichten van bekenden waarbij het wel is gelukt steken toch wel.. dan komt die gedachten weer van waarom bij ons niet..
Het verdriet slijt maar vergeten zul je het nooit. Regelmatig gaat er wel eens door mijn hoofd heen, ik had nu misschien wel een jonge/meisje gehad van 1 jaar oud. In het begin vond ik het echt moeilijk om te horen als vriendinnen van mij in verwachting waren, ik feliciteerde met een grote glimlach maar binnen in huilde mijn hart. Neem de tijd voor je verdriet en pijn, op een gegeven moment heb je het plaatsje gegeven of het nou tastbaar is of niet. Voor mij was het echt een afsluit moment toen ik mijn tatoeage liet zetten. Sterkte ermee meid, dikke knuff
Dit herken ik echt! Het is nu 3 weken geleden en de afgelopen week voelde ik me eindelijk weer een beetje mezelf en kan ik ook echt genieten en blij zijn zonder continue aan de miskraam te denken, maar het blijft zeer doen.
Pfff en meteen natuurlijk een zwangerschapsaankondiging vandaag. Ik ben heel blij voor haar maar heb er wel even flink om gehuild.
Ik denk dat je gevoelens heel gewoon zijn. Ook hier veel zwangeren in de straat, en ik betrapte me in het begin bij de gedachte dat het niet eerlijk was, en die ene buurvrouw die al eerder een miskraam had gehad, daar was ik dan wel weer blij mee... Maar het werd wel steeds minder en heb ik er voor mijn gevoel goed mee afgesloten. Het lijkt al heeeeel lang geleden terwijl het nog maar 2 maanden zijn ( het was ook een tweeling, en in week 8 had ik de hartjes nog zien kloppen). Ik zie het zo: Gewoon vooruit kijken, want er was dus iets mis, en dan was het beter zo! Sinds vandaag weet ik dat ik weer zwanger ben. Ik hou me nu wel behoorlijk in met emoties, ik geloof het pas na week 13 of zo. Maar het voelt alsof er nu geen plek meer is in mijn hart voor het verdriet om de verloren kindjes, alleen de liefde voor mijn dochter en de hoop voor het nieuwe kindje... Neemt niet weg dat ik er nog af en toe aan denk en zal blijven doen, alleen dan niet met dat bittere gevoel. Heel veel sterkte wens ik je. En blijven hopen, gewoon niet op geven!
Hoi Zomersproet, Je bericht zette mij wel even aan het denken. zoals jij er naar kijkt is misschien ook wel zo, maar ik merk ook dat ik mijn gevoel niet altijd in de hand heb. Wat fijn dat je nu weer zwanger bent! Ik denk wel dat dit bijdraagt aan het 'herstel'. Op dit moment is mijn omgeving een babyboom aan geboorten en zwangerschapsaankondigingen. Natuurlijk ben ik blij voor ze, maar soms wordt het mij gewoon allemaal even te veel. Ik wil helemaal niet blijven hangen in dit gevoel, maar ik heb het echt niet in de hand.
Bij mij is het momenteel heel erg. Ik ga liever ook niet meer mee met etentjes van vriendinnen omdat zij kleine kinderen hebben (net 1 jaar of net een paar maanden) en heel veel over hun kinderen praten. Sommige weten niet dat ik een miskraam heb gehad. Dan laten ze mij een echo zien van hun schoonzus die in verwachting is, ik zou ongeveer net zo ver zijn en dan kan ik wel janken. Heeft ook mee te maken dat ik geen familie heb. Met een kindje zou ik zelf ook weer familie hebben. Deze week heel veel huilbuien hierover gehad.
Van de miskraam in augustus heb ik er lang last gehad. De positieve test in maart verzachtte de pijn.. Huil wanneer je huilen wil, ga vooral je verdriet niet voorbij.
Niks is gek en het is logisch dat het weer even zeer doet bij een zwangerschapsaankondiging. De allereerste zwangerschap van mij was een miskraam, wel al bij 6 weken en nog geen hartje gehoord/gezien. Ik heb me er rot over gevoeld totdat ik weer opnieuw zwanger was. Totdat ik dat termijn voorbij was heb ik er ook niet van kunnen genieten, 10 keer per uur naar de WC om te kijken of ik bloed verloor, ik was echt een freak Vorig jaar ben ik een kindje na 23 weken verloren (kindje had een ernstige hartafwijking), daar heb ik soms nog steeds last van, maar ook van de zwangerschap daarna heb ik wel kunnen genieten. Ik heb mezelf toen gezegd, als het niet goed is, heb ik in ieder geval genoten van de tijd dat het kindje wél bij mij was. Ik hoop voor je dat je snel weer zwanger bent!
Cat2 zo herkenbaar! Bij mij net zo. Lang niet iedereen weet het en ik heb ook geen behoefte om het te vertellen alleen om medeleven. Springday wat vreselijk dat je na 23 wkn nog een miskraam hebt gehad! En wat knap dat je het zo kunt relativeren! Ik weet dat je geen pijn met pijn moet vergelijken, maar ik probeer zelf te relativeren door te denken dat het niet in een nog later stadium is gebeurd. Want ik denk wel dat het vele malen zwaarder is om een kind op de wereld te zetten die je dood in je armen sluit en vervolgens moet afgeven. Die pijn lijkt me onbeschrijfelijk zwaar!
Ik heb er ook nog steeds last van... Vorige week ook aankondiging van een stel uit onze vriendengroep. Zij en ik hebben allebei al een dochter en hadden het er vorige zomer nog over dat we allebei hopelijk volgend jaar zomer met een dikke buik zouden zitten. Haar is het wel gelukt en mij niet. Heb toch op de fiets naar huis een potje zitten janken in m'n eentje. Ik gun het ze heel erg maar het doet gewoon pijn om ze te zien.
Andersom kan het trouwens ook moelijk zijn. Ik was gisteren uit met een group vriendinnen. Iedereen zat aan de Aperol en Gin Tonic en ik de hele avond maar alcoholvrij bier drinken terwijl ik anders echt altijd wel mee drink. Ik vond het ook niet gepast om mijn vriendinnen een verhaal voor te schotelen van 'blaasontsteking' of zo, en ze wisten ook van mijn miskraam, dus ik heb maar verteld dat ik zwanger ben. Alleen, een vriendin heeft er ook al 2 miskramen gehad en ik vond het heel erg tegenover haar, want ik weet natuurlijk hoe dat voelt en hoe verdrietig het kan zijn. Van de anderen weet niemand dat zij de miskramen had, dus ik had het later op een rustig moment bij het afscheid met haar over dat het me zo spijt en dat ik niet goed wist hoe ermee om te gaan tegenover haar. Ze zei dat ze heel erg blij voor me was, en dat ze weet wat ik heb moeten doorstaan en dat het zo fijn is dat het nog eens is gelukt. Maar toch, het blijft naar want ik zie natuurlijk het verdriet in haar ogen. Heel, heel erg is dat! Nu is het nog maar erg pril bij mij en kan er nog van alles mis gaan, en ik maak me ook veel meer zorgen over alles dan vroeger. Niets is meer vanzelfsprekend. Maar ja, ik wilde het toch kwijt vooral omdat mijn vriendinnen zo hadden mee geleefd, maar toch blijft het lastig als je weet dat er iemand is waar het niet wil lukken. Hoe ga je er toch het beste mee om...?
Ik denk dat je jezelf even de tijd moet geven. De tijd heelt alle wonden en het wordt zeker minder. Misschien heb je inderdaad even meer tijd voor jezelf nodig en wil je minder pril babygeluk en zwangerschappen om je heen. Ik heb al een kind en heb daarom misschien sneller kunnen afsluiten met de hele gebeurtenis. Ik heb juist veel met mijn dochter ondernomen, veel geknuffeld en had ook echt behoefte om haar veel om me heen te hebben. Er komt vast en zeker een moment dat je een baby mag uitdragen en in je armen houden! Ik stond verbaasd hoe veel vrouwen om me heen ( van alle leeftijden) al een miskraam bleken te hebben gehad toen ik er eens over begon. En bij de meesten is het allemaal goed gekomen en hebben ze het toch allemaal een plek kunnen geven. Dus, gun jezelf de tijd en weet dat de natuur niets zo maar doet. Er is toch altijd een reden, en het kon beter nu gebeuren dan een kind baren dat niet levensvatbaar was of heel erg ziek. Sterkte, meid!!