Heb je naast dat je wil dat je kind gezond ter wereld komt en opgroeit als een deugdzaam en respectvol volwassene... ook een beeld over zijn of haar toekomst? Hoe hoop je dat de toekomst is weggelegd? Ik bedoel niet trouwen, kinderen, maar eerder welke richting op. Hoop je dat hij of zij in je familie bedrijf gaat werken of voor een bepaalde sport zal kiezen die je zelf ook regelmatig beoefent? Dat soort dingen..
Zowel ik en mijn man zijn duikers en we hebben samen een duikcentrum opgericht. Ons kind zal dus vanzelfsprekend ook in deze wereld opgroeien. We staan hierdoor zeer dicht bij de natuur en doen ons uiterste best om deze te beschermen. Ik hoop dus ook echt dat ons kind een mooie toekomst in de duikwereld krijgt. Met veel respect voor de natuur! Zou het zo gaaf vinden om het duikcentrum later aan hem of haar over te kunnen dragen en als familie met elkaar te kunnen duiken. Met natuurlijke liefde voor het vak. Hoop dus ook dat het een echte waterrat wordt, zoals wij
mijn kind mag zelf weten wat hij word, profvoetballer, profbasketballer, dokter, advocaat, tandarts.... Zolang hij gezond en gelukkig is, ben ik het ook
Mijn man is muzikant en ik ben ook veel actief binnen de muziekwereld, dus ik hoop dat de kleine meid hier ook wat mee gaat doen Ze hoeft er niet haar beroep van te maken, maar hobbymatig zou het ook leuk zijn!
Ja dat is wel het belangrijkste. Uiteraard krijgt onze kleine de vrije keuze! Maar dromen mag altijd toch
ik heb werkelijk geen idee.... tuurlijk zou ik laaaaaaaaaaaaaateeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer graag oma worden, maar verder dan dat....... fly little bird, fly! en doe lekker waar je zin in hebt!? (binnen maatschappelijke grenzen en zonder mensen te kwetsen uiteraard )
Nee, eigenlijk niet. Ik hoop dat ze gelukkig worden! Het zou me niet uitmaken of ze onze hobbies leuk vinden. Ik vind het veel leuker als ze zelf iets ontdekken waar ze goed in zijn en wat ze leuk vinden.
Onze kleine man mag worden en doen wat ie wil.. Als hij straks in een tutu mee wil naar de winkel: prima. Als hij kapper, timmerman, advocaat, nagelstylist, psycholoog of wat dan ook wil worden: prima. Ik hoop echt dat hij gaat doen wat hem gelukkig maakt. Zelf zou ik er meer moeite mee hebben als hij zou emigreren naar een ver land. En uiteraard zouden criminele activiteiten een no go zijn. Verder kan het me echt geen barst schelen, ik zou hem steunen in zijn doel. Natuurlijk zal ik hem wel 'pushen' het goed te doen op school. Maar als blijkt dat hij alleen maar op z'n tenen moet lopen om een bepaald niveau te halen, dan maar een niveau minder. Voor nu is het ook nog lastig te zeggen wat voor mannetje het wordt straks met z'n 7,5 maand oud, maar met zijn oog voor detail grap ik weleens dat het een horlogemaker of modeontwerper wordt.
Onze oudste (3,5 jaar) kletst ons nu soms als vierkant onder tafel. Je ligt echt in een deuk soms met de zeer overtuigende 'logica' hij soms op ons loslaat om zijn zin te krijgen. Ik ga er dus vanuit dat onze zoon vrede gaat brengen in het middenoosten. (Al is het maar omdat hij ze dan zo knettergek maakt met zijn eindeloze stroom argumenten, dat ze overal mee instemmen om maar van hem af te zijn, haha.) Nee, serieus: ook hier geldt: als ze maar gelukkig zijn. Ik denk alleen dat veel ouders hun eigen idee van geluk op hun kind projecteren. En daar past dan vaak een plaatje bij (bijv. getrouwd, kinderen, leuk huis, stabiele baan etc.) Ik ben benieuwd of ik me daar 'straks' ook schuldig aan ga maken. Ik ben bang van wel. Niet dat hij per se hetzelfde werk moet doen als wij. Maar we sparen wel voor ze zodat ze later kunnen gaan studeren. Dus dat is blijkbaar wel iets wat wij in hun toekomst zien. Ik kan me nu namelijk niet voorstellen dat we dat geld zomaar aan iets anders voor ze zouden uitgeven. Maar dat zien we dan wel weer.
Als ons kind wil emigreren kan ik hem of haar moeilijk tegenhouden haha. Heb het zelf immers ook gedaan Natuurlijk laat ik onze kleine ook helemaal vrij. Ik hoop dat het een gezond, vrolijk en gelukkig mens wordt en zal er alles aan doen om hem/haar die kansen te geven <3
Nee helemaal niks...ook niet qua opleiding. Het enige wat ik hoop is dat ze later tevreden zijn met hun beslissingen.
Ik wil ook dat Ivan zijn hart gaat volgen en vooral gaat doen was hij leuk vind. MAAR.. ik moet eerlijk zeggen dat ik het ontzettend jammer vind dat mijn ouders heel erg vrij hebben gelaten qua keuze van studie. Had graag gewild dat ze me misschien iets meer hadden gestuurd... Heb nu opleiding dierverzorging management niveau 4 + certificaat wildlife op zak, en wees eerlijk.. wat kun je daar nu mee??
Maar dan was je misschien doodongelukkig op school geweest. Ik vind het juist super van je ouders dat ze je die 4 jaar hebben laten doen wat jij echt wil. En een opleiding is geen garantie voor een baan of geluk.
Ik hoop dat mijn kinderen de wereld gaan ontdekken en genieten van hun zorgeloze, jonge bestaan. Dus ik hoop dat ze gaan studeren, op kamers gaan, beetje gaan rondhangen, reizen enz... voordat ze aan het echte, volwassen leven gaan beginnen van huisje, boompje, beestje. Dit zal ik zeker ook meegeven in hun opvoeding. Ik heb mezelf te jong in het keurslijf laten duwen, studeren, werken, huis kopen, trouwen enzzz.... Dus hoop dat mijn kids het anders gaan doen.
Zo hoorde ik laatst iemand zeggen dat die persoon het heel erg zou vinden als hun kind homo of lesbisch zou zijn en dat hebben ze die kinderen ook verteld (zijn al wat oudere kinderen van rond de 18). Zulke kinderen durven dan toch nooit meer uit de kast te komen?
Als mijn kind er de hersenen voor blijkt te hebben, zou ik toch wel graag hebben dat hij "iets" studeert. En niet dat hij op zijn 18 (hier in BE kan 't niet eerder) gewoon stopt met school. Voor de rest moet hij of zij (ben nog niet zwanger) gewoon gezond en gelukkig worden. Emigreren zie ik precies ook niet zo zitten . Tijdelijk voor een jaar ofzo eventueel nog wel. Maar definitief ... toch liever niet. Wij zijn allebei nogal radicaal links van standpunten. Ik hoop dus dat onze toekomstige kinderen niet gaan dwepen met partijen à la Geert Wilders of extremer. Kan anders nog pittige discussies geven aan tafel .
Sluit me hier compleet bij aan. Verder maakt het mij weinig uit wat ze willen worden. Als ze maar gelukkig zijn. Al zijn ze allebei niet dom, dus ik hoop van harte dat ze gaan studeren. De oudste wil graag "bij mama in de klas", en ik geef les aan de universiteit, dus dat klinkt me als muziek in de oren . Alleen mag hij van mij best een ander vakgebied kiezen, iets minder soft. Ik zal alleen de deur sluiten en voorlopig dichtlaten als ze witte veters in zwarte kisten gaan dragen met bijbehorende parafernalia. Dat hoef ik echt niet mee te maken.
onze dochter roept al 3 jaar dat ze dokter wilt worden.. een zingende-dansende kinder dokter. Ze wilt later een groot huis met 10 paarden. dat is haar 'kinderdroom' en vind dat wel een mooie! ik hoop dat ze niet zo jong moeder word als ik, en zo wel, zou ik er alles aan doen dat ze toch kan studeren. ik hoop dat ze wel iets met dans gaat doen.dat vind ze zl leuk
Ik zou willen dat ze gelukkig is met de keuzes die ze maakt, waar kan zullen we bij steuren maar ze moet zeker haar eigen hart volgen. Ik wilde vroeger iets met mijn creativiteit doen, maar volgens mijn vader was dat niks en kon ik daar geen geld mee verdienen. Dus ben ik een hele andere richting op gegaan maar was totaal niet gelukkig met de opleiding waardoor ik er met de pet naar ging gooien. Nu een aantal jaren later werk ik als grafisch vormgever, hier word ik echt gelukkig van en kan ik mijn creativiteit in kwijt. In dat opzicht had ik dus niet naar mijn vader moeten luisteren en mijn hart moeten volgen. Wij hopen beide dat ze goed haar best zal doen op school, Mijn vader was te streng daarmee en de ouders van mijn man waren daar weer te makkelijk in. Wij gaan de gouden middenweg in dus haha