Ik hoop dat mijn meisje opgroeit tot een mooie zelfstandige vrouw met een gezonde dosis zelfvertrouwen. Dat ze compassie toont, respectvol is voor mens en dier en milieu, maar dat ze absoluut niet het kaas van haar brood laat eten. Dat ze in haar eigen kunnen gelooft en ze zich niets aantrekt van wat andere mensen zeggen en haar weg vindt. Welke richting dat op is, maakt mij eerlijk gezegd niet uit. Ik hoop dat ze een mooie doelen krijgt in het leven, waar ze met plezier voor gaat. Dus eigenlijk moet ze vooral niet op haar moeder lijken, besluiteloos en onzeker. En stiekem hoop ik dat ze vegetariër wordt, zoals ik, maar ze zit iedere dag met smart te wachten totdat haar papa het vlees heeft aangesneden.
Hier precies zo. Creativiteit? "Nee hoor daar verdien je niets mee". Als gevolg heeft mijn vader nu twee kinderen die niet weten wat ze willen en bijna niet een baan hebben gehad waar ze hun ei in kwijt konden. Mag ik vragen of je op latere leeftijd de opleiding tot grafisch vormgever bent gaan volgen? Het lijkt mij namelijk erg leuk. Vind websites ontwerpen ook geweldig.
Ik hoop dat ze ergens gepassioneerd over zijn en daar iets mee doen. Mijn man heeft dat ook, een echte droom waar hij vol voor gaat, en dat bewonder ik enorm. Ik zou dat ook wel willen, maar heb het gewoon niet. Ik ben gewoon tevreden met mijn werk en doe het met plezier, maar passie..? Nee, totaal niet. Ik vind dat jammer en gun het hun wel. Dat is dan ook iets wat wij willen stimuleren: ga op zoek naar wat jou gelukkig maakt en waar je echt van geniet. Trap niet in valkuilen als 'daar is veel werk in te vinden', maar zoek iets dat echt bij je past.
Ik heb geen toekomst beeld. Waarom? omdat ik niet de geen ben die hun toekomst bepaald. Wat voor beroep, relatie, wel of geen kinderen, studeren of vroeg gaan werken etc. Dat is aan hun. Als mijn zoon een homo is die aan ballet doet en kapster wordt vind ik dat prima. Als mijn dochter bodybuilder wordt etc dan is dat maar zo. ( ff 2 extreme voorbeelden ). Ze moeten in hun zelf geloven dan kunnen ze alles aan. Vooral jezelf blijven
Heel eerlijk gezegd boeit het me niet welk beroep hij later doet. Of hij in een fabriek werkt of advocaat word dat maakt me echt niks uit! Wel hoop ik dat hij een man word met normen en waarden, respect heeft voor iedereen en zijn vriendin(nen) en/of vriend(en) met respect behandeld en het allerbelangrijkste, dat hij gelukkig is! Maar dit ligt grotendeels aan de opvoeding die we geven en we hopen dat we dit goed doen Hij zwaait toch al naar iedereen dus dat is al een goed begin
Zo, jij legt de lat hoog! Hier, het zal mij werkelijk een worst wezen. Oké, klinkt harder dan het is... Het is hún leven, niet dat van mij, en ik zal ze bijstaan (als ze dat willen) in wat ze ook willen doen. Van poepschepper tot chirurg - het maakt ons echt niet uit. Ook als ze niks willen doen. Prima. Wel één voorwaarde - het niks doen, doen ze dan wel op hun eigen stekkie, want hier gelden gewoon regels.
Mijn man heeft stiekem wel de hoop dat ze iets met het riet gaan doen, manlief snijd en verdekt het riet. Hij zou het slecht kunnen verkroppen als ze niks van willen weten. Alleen vind ik zelf dat als ze goed kunnen leren dat ze daar eerst wat mee moeten doen en dan pas naar het riet als hobby moeten zien. Het is een beetje zonde als ze goed kunnen leren en er niks mee doen. Met rietsnijden alleen verdien je net een droog plak brood, daarom zit manlief ook op het dak erbij.
Dit. Als ze maar gelukkig worden en hoe dat dan is, maakt mij niet uit en ik heb er ook helemaal geen verwachtingen van. Ik ben er wel nieuwsgierig naar trouwens.
Ik hoop gelukkig, zelfstandig en zelfvoorzienend wbt zijn levensonderhoud (en dat van zijn gezin). En ja, inderdaad dat is allemaal een beetje cliché, gezond, gelukkig, etc. etc. Maar in welke branche of beroep? No idea. Ik wil hem in ieder geval wel een richting opduwen dat hij gaat sporten, maar ook bijvoorbeeld een instrument leert bespelen en dat we gewoon gaan ontdekken waar zijn talenten liggen. Schaken? Analytisch? Technisch? Creatief? Sportief? Hij mag alles uitproberen wat hij wil en soms ook wat hij niet wil maar waar wij hem lichtjes toe dwingen. Ik ben ervan overtuigd dat hij alles kan als hij maar wil En ik ben stekeblind verder! 1 van zijn talenten is toch wel ervoor zorgen dat zijn moeder sowieso apetrots op hem is en dat ik tot over mijn oren waanzinnig ultra mama-verliefd op hem ben en héél veel van hem hou - dus tja, waar de rest van zijn talenten liggen gaan we samen wel uitvinden !!!
Ik hoop dat mijn dochter straks wilt gaan studeren, dan willen wij haar daar alle kansen voor geven die ik nooit heb gehad. Maar zo niet dan vind ik het ook goed, al vind ik het wel. Belangrijk dat ze echt d'r best doet met alles. Doet ze d'r uiterste best en haalt ze een 6 dan ben ik enorm trots, haalt ze een 8 maar doet er helemaal geen moeite voor zal ik het daar iets moeilijker mee hebben. Mijn man hoopt dat ze niet de horeca ingaat, omdat hij daar zelf in zit en het heel veel en hard werken is voor vrij weinig wat je ervoor terugkrijgt. Maar ze mag worden wat ze wilt. Als ze er echt voor wilt gaan dan wil ik haar daar voor 100% in steunen.
Toen ik 18 werd mocht ik van MBO wisselen van mijn ouders en tada: grafisch! Elke keer als mijn dochter naar een pen staart dan maak ik een vreudge dansje haha, ik wil haar ZOO graag leren tekenen en elke keer als ik aan 't tekenen ben op m'n tekentablet komt ze heel nieuwsgierig kijken en ze zit opeens heel braaf niet aan mama's tablet (en heb dat nooit aangeleerd!) ik heb hoop Maar, als ze later niet wilt tekenen ook geen probleem. Van mijn part word ze..Tja, wat niet
Mijn zoon heeft nogal interesse in putten... als hij een put ziet moet hij erop staan en als er stromend water te horen is blijft hij even luisteren. Ik zeg dan wel eens voor de grap dat ie later putjesschepper wordt Het belangrijkste is natuurlijk dat hij gelukkig is en plezier heeft in datgene wat hij wil gaan doen.
Ik heb niet echt een toekomstbeeld. Ik hoop altijd wel dat hij fijne vrienden zal krijgen. Ik zie hier soms kinderen in de buurt die erg asociaal en agressief naar elkaar reageren en dan hoop ik altijd stiekem dat mijn zoontje niet dat soort vriendjes krijgt....
Dito. Als ze niet zouden gaan studeren zou ik wel teleurgesteld zijn, omdat ik dan bang zou zijn dat ze hun carrières bij voorbaat al zouden beperken. Dit idee hebben we zelf ook van huis uit meegekregen.
Ik ga er eigenlijk vanuit dat ze gaan studeren, waarschijnlijk omdat eigenlijk de hele familie dat bij ons wel doet. Wat ik wel heel erg hoop is dat ik ze op bepaalde kansen kan wijzen. Mijn ouders hebben in dat opzicht nooit een hele brede blik gehad, gewoon lokale basisschool, middelbare school etc. Wel altijd aangemoedigd om te sporten maar met mijn kennis achteraf zie ik dat er zoveel leuke dingen zijn die ik had kunnen doen toen ik bijv. een jaar of 12 a 13 was waar ik toen niet eens aan gedacht heb. "Nuttige" bijbaantjes ipv folders lopen, vrijwilligerswerk om te ontdekken waar je passie ligt, jonger dan ik beginnen met zelfstandig reizen, studeren in het buitenland en de voorwaarden waar je aan moet voldoen om binnen te komen. En als je er te laat aan begint zijn er altijd wel kinderen die al meer hebben gedaan die dan voor zulk soort dingen gekozen worden. Ik zou er dus voor willen zorgen dat mijn kinderen op z'n minst van alle opties op de hoogte zijn, wat ze er vervolgens mee willen doen moeten ze zelf maar bekijken.
Ik wil dat mijn meisjes gelukkig zijn in alle vormen en maten. Dat zij gepassioneerd hun keuzes maken en veel liefde om zich heen creëren. Dat ze sterk in hun schoenen staan en niet mensen (vooral mannen) over zich heen laat walzen.
Ik hoop dat mijn dochter een zelfverzekerde, gelukkige en gezonde vrouw mag worden, die doet waar ze blij van wordt. Studeren vind ik niet echt een pré, zelf gestudeerd en geen werk en ml gaan werken die heeft de leukste baan die er is. (Vind hij zelf gelukkig )