Ik lees vaak in verschillende topics "ik heb een pittig kind". Maar wat is volgens jou een pittig kind? Waarom is het pittig? Hoe vaak moet je herhalen wat je wil/welk gedrag je wil zien, bij welke leeftijd? Wat kan je zelf aan voordat je je geduld verliest? Of is het om een andere reden pittig?
Mijn oudste is wel pittig, ja. Nogal intens, ten eerste. Luistert pas in derde instantie. Snel afgeleid. Druk. Impulsief. Verbaal sterk, dus altijd een weerwoord. Maar ook lief voor zijn broertje, enthousiast, enorm betrokken, heel grappig. Hij is vijf. Misschien is 'pittig' dus bij hem wel: veel aandacht opeisend.
Mijn dochter is ook wel vrij 'pittig'. Ze weet héél goed wat ze wilt, ook altijd een weer woord, gaat nu al flink met je in discussie. Ze snapt heel veel dingen. Als ik haar wat vraag en ik denk van; dat snapt ze niet, maar ja hoor! Ze snapt zo veel. Ze wilt ook vaak haar zin en dramt veel door soms. Anderzijds is ze ook heel lief en soms best gemakkelijk. Mits ze het naar haar zin heeft..
Hier een pittig kind. Zoon is er 1 met een hele duidelijke eigen wil, wat nee is zal nee blijven en hem op andere gedachten proberen te zetten of afleiden is geen doen. Zoon kan ik 100x waarschuwen maar hij luistert niet. Hij is druk, luistert niet of nauwelijks en valt amper te corrigeren, en is een wervelwind eerste klas. Valt hij doet hij het meteen opnieuw (20 maanden btw) Met 16 maanden had hij door hoe hij uit zijn ledikant moest komen (head first) en toen hij zag hoe erg ik daarvan schrok deed hij het meteen nog even een paar keer opnieuw (gezellig zo'n wekdienst ) Onze KA en HA hebben beide onafhankelijk van elkaar gezegd dat ik geen 1 kind heb maar 4 in 1 En ja ik ben er dol op (en word er af en toe dol van) maar ik ben zo blij dat hij een sterke eigen wil heeft. Hij is ongelooflijk slim en weet door zijn lieve koppie menig mens murw te maken (zodat hij toch zijn zin krijgt) Al hoop ik dat hij met de jaren iets of wat milder zal worden en beter te corrigeren en mee te communiceren is, ik zal hem voor niets en niemand ter wereld willen ruilen
Ligt aan de persoonlijkheid , karaktertrekken van je kind lijkt mij. Het ene kind is nou eenmaal koppiger, gevoeliger, dwarser, feller en volhoudender dan het andere. Maar er zijn nogal wat ouders die ik ken die dat als excuus gebruiken waarom hun kind onopgevoed is. Dat zijn dan ook soms (!!!!) de kinderen met wie je gewoon niet fatsoenlijk de deur uit kan gaan. Mijn goede vriendin heeft er twee van, 3 en 4 jaar jong, altijd drama als ze ergens heen gaat met ze. En ze is een schat die zielsveel van haar kinderen houdt, maar ze heeft 0,0 inzicht hoe ze haar bloedjes moet disciplineren en opvoeden dus.
ja.. ik durf wel te zeggen dat ze (dochter 4,5 jaar ) pittig is, maar ook zo lief . En ze kan er ook helemaal niks aan doen dat ze zo is, maar dat maakt het voor ons niet minder pittig. Ze is heel onrustig, snel boos en tot in hysterie. Als ze eenmaal druk wordt is ze niet te temmen met fatsoen. maar wat ik zei, ze kan er niet aan doen en we werken hard samen met verschillende therapeuten om het voor haar makkelijker te maken en voor ons minder pittig.
Ja er is wel verschil tussen "pittig" en "onopgevoed" haha Mijn dochter is pittig, heeft al een echt karaktertje, weet heel goed wat ze wel of niet wil en maakt dat goed duidelijk maar ik vind het niet pittig om haar mama te zijn hoor, ik mag dat wel, dat dr wat in zit
precies dit met mn zoontje, hij weet heel graag wat hij wil en wil zn zin nogal graag doordrammen maar bij anderen/in winkels zegt men juist "ohh wat een zoet kind" dus hij kan het wel
Ik vind een pittig kind een kind dat onrustig is, heftig op situaties kan reageren en moeilijk te corrigeren is. Een kind met alleen een eigen wil vind ik niet echt ptittig, dat hoort er vaak toch bij, al snap ik wel dat ouders dat als pittig kunnen ervaren . Eva is een heel makkelijk kind met soms haar buiten. Lisa is wat bewerkelijker, ze is erg gevoelig en daardoor snel huilerig. Soms is het moeilijk bepalen of ze zich aanstelt of dat ze ergens heftig op reageert door haar overgevoeligheid. Maar pittig is ze absoluut niet.
Dit herken ik wel. Ik zie ook wel eens ouders met een 'pittig' kind. Maar ik betwijfel of het wel aan het kind ligt. Het kind doet of zegt dan iets, waarvan ik denk: Dat zou ik nooit toestaan van mijn kinderen. De ouders doen vervolgens niets. Of ze zeggen één keer: "Niet doen" en gaan vervolgens door met waar ze mee bezig waren, zonder überhaupt te kijken of het kind het wel gehoord heeft en ook daadwerkelijk stopt. Of van af de andere kant van de kamer roepen dat iets niet mag, 3 keer, 4 keer, tot de conclusie komen dat het kind niet luistert en dan verder niks doen (i.p.v. opstaan, ernaar toe gaan, en het kind ter plekke corrigeren of zelfs straf geven). Oja, en straf geven... Wel dreigen, maar niet doorzetten. Of de straf niet goed afronden, waarbij ze dus niet 'controleren' of het kind wel begrepen heeft waarom het straf krijgt. Goed, veel dingen liggen ook wel aan karakter, maar m.i. betekent dat ook, dat je bij kinderen 'met een sterke wil' zelf ook sterker in je schoenen moet staan en daar goed op moet reageren. Ze moeten elk geval weten, dat jij de baas bent en dat er consequenties zijn aan bepaald ongewenst gedrag. Kinderen hebben grenzen nodig, helemáál 'pittige' kinderen. En ja, dat kost moeite. Gelukkig gaan de meeste ouders in mijn omgeving daar goed mee om, maar soms zitten er erbij... Nou ja, die maken het vooral zichzelf moeilijk.
@opvoeden: ik heb bij mijn oudste ook wel gedacht of ik iets verkeerd deed in de opvoeding. Maar nu mijn jongste er is zie ik dat het niet aan ons ligt. We voeden ze hetzelfde op, maar de jongste is gewoon heel makkelijk. Natuurlijk heeft hij ook zijn buien (nu in de peuterpuberteit), maar hij kan tijdenlang rustig alleen spelen, luistert meestal meteen en geeft na twee keer zeuren op. Wat het ook is bij mijn oudste: als je er bovenop gaat zitten, wordt het alleen maar erger. Zoals gezegd, hij reageert behoorlijk impulsief, en doet wel eens impulsief niet de slimste/beste dingen. Maar als ik er bovenop ga zitten, wordt hij ten eerste zenuwachtig en loopt helemaal alles in de soep, en ten tweede zie ik dat als we hen juist loslaten dit heel veel voor zijn zelfvertrouwen doet. Heel vaak speelt hij dan juist heel lief. Maar niet altijd dus...
Een pittig kind vind ik den kind wat niet luisterde naar volwassenen, geen respect heeft en slaat en liegt. Kinderen die gaotisch zijn en alles laten slingeren en niks opruimen en de kiet afbreken. Een kind met ADHD vind ik geen pittig kind en je moet ze op een andere manier aanpakken/aanspreken. Duidelijk zijn. ( werk elke maandag met 33 ADHD kinderen in de leeftijd van 5 tot 8 jaar samen met 3 andere ouders voor 1,5 uur. Ben daarna wel kapot maar das gewoon omdat ik zoveel kinderen zowiezo zwaar vind en je heel vaak moet corrigeren en veel geduld moet hebben. Mijn kinderen zijn kind. Dagen mijn vaak uit maar hebben wel respect voor mijn. Is het nee accepteren ze dit ook. Ook bij andere ouders sls ze daar spelen hoor ik dat ze netjes zijn en resectvol. Vind ik fijn ok te horen Bij papa dagen ze veel meer uit en zijn ze veel drukker, zeggen nee als ze wat moetje doen of gaan drammen. De oorzaak is duidelijk . Geen duidelijkheid. Ze krijgen bij hem regelmatig hun zin als ze drammen dus hij doet het zelf. Bij mijn weten ze ondertussen dat drammen niet werkt dus hebben daar ook geen zin in. Ook mogen ze bij hem als ik er niet zou zijn heel de dag tv kijken, computeren etc. Zijn ze rustig. Ik heb graag kinderen om mijn heen en houdt van drukte . Heel de buurt speeld hier en neem regelmatig vriendjes mee uit school. Kinderen horen te spelen En dat gaat niet zonder geluid en rotzooi. Als ze het daarna gewoon opruimen vind ik het prima. Ze spelen hier zelfs boven en vaak lijkt er een bom ontploft maar als ze naar bed gaan in de kamer altijd weer netjes opgeruimd door de kinderen en hun vriendjes. Doen ze het niet is het paar dagen klaar met boven spelen . Geduld hebben is soms wel moeilijk. Zeker na zware nacht maar als hun hun stem verheffen en ik zou dat ook doen wordt het gillen tegen gillen. Als ik merk dat er niet te praten valt met een van de kinderen laat ik ze ff met rust om na te denken en hebben het er daarna wel over. Kinderen die gillen, onbeschoft zijn en dwingen luister ik niet na. Negeren is dan mijn kunst. Tuurlijk hebben ze ook hun streken maar ben van positief belonen en negatief ( en zover het verantwoord is) negeren
Dit. En dat is tegelijk ook ontzettend frustrrend, want daardoor ziet niemand het. Wij horen overal dat het toch zo'n lief, zoet kind is, dat zo goed zelf kan spelen. Wij zitten ondertussen soms met de handen in het haar. Een enkele keer krijgen ouders of schoonouders er iets van mee. Die zitten dan echt stomverbaasd te kijken. "O dus dit bedoelen jullie?! Ook de leidsters op het kdv, waar ze al van het begin af aan bij zit en waar zeeen ontzettend goede band mee heeft, ziet er soms iets van. Maar verder begrijpt niemand wat we zeuren. Ze is trouwens 2,5. En wat het inhoud? Waar moet ik beginnen. Inderdaad een hele sterke eigen wil, waarbij alles op haar manier moet. Daar doen we natuurlijk niet aan mee, dus dat is dan huilen en krijsen. Ze zit bijna dagelijks meerdere keren in de hoek. Belangrjikste reden dat ze ons slaat. Hoe vaak we ook uitleggegn dat dat niet mag en haar in de hoek zetten, ze blijft dat doen. Ze luistert vrijwel nooit meteen de eerste keer. Als we niet waarschuwen of straffen luistert ze het liefst helemaal niet, al zeg ik iets 20 keer. Tegenwoordig bebrijpt ze "ik tel tot 3!" De eerste twee tellen doet ze of ze ons negeert en de derde gaat ze als een speer doen wat ze moest. Maar het laatste stukje begint ze dan weer te treuzelen, waarbij ze je voortdurend in de ogen kijkt met zo'n uitdagende blik. Ze is heel enthousiast en is niet te stoppen.
Ik vond mijn zoontje het eerste jaar wel pittig omdat hij niet alleen wilde slapen, erg gevoelig was en snel gefrustreerd als iets niet lukte. Nu gaat het super goed, maar hij heeft nog steeds een heel sterk eigen willetje, waar ik meestal alleen maar van geniet. Ik zou hem nu zeker niet meer pittig noemen.
Ik heb een zoon die ADHD heeft met een IQ van 120. Het is pittig geweest om dit traject te bewandelen want hij compenseerde zijn drukke gedrag met wenselijk gedrag. Alleen thuis was hij zichzelf en ontplofte hij ( woede aanvallen, niet luisteren, weerwoorden, huilen, somberheid ) School, huisarts en diverse professionals in mijn omgeving vonden dat hij geen ADHD kindje zou zijn. Maar naar onderzoek bleek het dus wel zo te zijn. Dat traject was pittig de afgelopen 3 jaar. ( hij is 7 maar ik begon pas verschil te merken toen hij naar school ging ) Ik ben als gastouder veel in aanraking met kinderen. Inmiddels 15 kindjes om me heen ( gehad ). 1 daarvan was extreem pittig, hij heeft me zelfs buiten gesloten met een baby in de box. Als ik wilde praten deed hij zijn oren dicht en ging er door heen zingen. Hij zei dat hij hier in huis alles zou slopen. Als ik hem wilde 'straffen' riep hij moord en brand dat ik zijn arm zou breken. Uiteindelijk na een gesprek met moeder bleek dit kindje behoorlijk trauma te hebben opgelopen in zijn verleden. Dat was schrikken, maar verklaarde heel veel. DAT vind ik een pittig kindje. En niet om hem, maar om zijn gedrag. Hij was ook ontzettend lief voor baby's en dieren. Hartverscheurend om te moeten zien hoe dit kindje moet lijden van daden uit zijn vroegere jaren.