Inderdaad. En dat is niet omdat ze toevallig hun zin niet krijgen. Er kunnen vele oorzaken aan ten grondslag liggen. En omdat ze zo jong zijn is het 9 van de 10 keer gissen naar de oorzaak. Bij sommige kinderen is het ook angst voor het onbekende. Geen overzicht over bepaalde situaties, spanning en dit uit zich ineens in een enorme aanval omdat ze het anders niet kunnen uiten.
Onze zoon kan ook helemaal hysterisch worden als hij zijn zin niet krijgt, ook in het openbaar. Het is een pittig mannetje. Wat ik dan doe? Ik pak hem beet en maak oogcontact en vertel kort en duidelijk dat dat gedrag niet geaccepteerd word en dat hij nu in de wagen moet zitten. Dan doe ik hem in de wagen en dan ga ik verder met boodschappen doen. Dan krijst hij wel verder maar ik schenk er geen aandacht aan.
Hier was nee je knuffel/speeltje/stukje stof gevonden in de auto gaat niet mee naar de winkel al ruim voldoende om de komende 20/30 min een volledig schreeuw concert te krijgen. waarbij je wel kan praten maar het komt toch niet binnen. Schoenen kopen is nog steeds genoeg om hem over dat randje te gooien. ene paar trekt hij zonder problemen aan volgende paar .nee! hyterisch , niet meer voor praten/rede/ wat dan ook vatbaar pas als hij dan zo moe is geworden door het hysterisch zijn dan kan je weer praten . Maar meer als ik heb er gen zin in komt er niet uit. De schoenen ontwijk ik, bestel ze op internet . Vooral omdat ik het zelf fysiek niet redt , nu grotendeels rolstoel gebonden. Winkels is nu geen groot punt meer , zodra hij goed kon praten was het goed. Hij kan nog steeds boos worden, onwijs zeuren over 1 ding maar hysterisch niet meer.
Wat ik doe als mijn kinderen niet aanspreekbaar meer zijn als ze zo hysterisch zijn?? Geen idee, geen ervaring mee.
OK Ik moet trouwens wel zeggen dat ik nog nooit van te voren heb gezegd dat doet mijn kind niet, of gaat het nooit doen. Ik was er juist op voorbereid om dat mee te gaan maken, maar goed dat was dus niet nodig. Als ik driftige kinderen in de winkels zie heb ik eigenlijk alleen maar medelijden met die ouders. Iedereen (vooral ouderen hier) die je aanstaart etc..
Hier ook niet hoor tuc dan zitten ze allang op hun eigen kamer met de deur dicht. Ergens niet mee eens zijn. Prima maar je hebt een mond om te te praten en als je gaat schreeuwen luistert mama niet. Blijf je na waarschuwing schreeuwen ga je naar je kamer en schreeuw je daar verder als je ons er maar niet mee lastig valt
Wauw, lijkt me erg vervelend zeg! Ik heb met dat soort dingen geen ervaring ( wie het nou gelooft of niet), maar het lijkt me wel lastig hoor. Mijn zoontje vond winkelen altijd gezellig toen hij een jaar of 2 was. Kapper? Hij zat heerlijk stil naar zichzelf te kijken, de kapsters waren verbaasd dat hij zo lief was. Nu is hij 5 en vraagt hij elke keer als we langs de kapper lopen of hij daar heen mag. Dus er zijn ook echt wel kinderen die zo kunnen zijn, ook al wordt dat door weinig mensen voor waarheid aangezien, waarom snap ik niet want ik heb er totaal geen baat bij om hier over te liegen. Kan mijn zoontje vervelend zijn en niet luisteren, grote mond etc. Ja tuurlijk, het is heus geen engel ofzo. Ik heb vaak zat dat hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Maar dat hysterische, nee dat heeft hij nooit gedaan.
Ik heb het ook niet over jullie kinderen, wel over de mijne en nogmaals een antwoord op de vraag waarom kinderen zo kunnen reageren. Dus het slaat wel degelijk ergens op.
Sommige kinderen doen dat, andere kinderen niet. Ik was zelf altijd een heel rustig kind (zoals mijn moeder me heel vaak vertelt ) dus bij mij kwam zoiets niet voor, maar dat is gewoon ook mijn aard. Lijkt me moeilijk om van tevoren te gaan voorspellen hoe je kind over X jaren zal gaan doen, vooral als het in de peuterpuberteit of zo zit kan gedrag toch wel veranderen, dat weet je toch van tevoren niet Ik zou niet zo snel denken dat het kind slecht wordt opgevoed of wat dan ook puur omdat het kind krijst. Zou eerder een oordeel hangen aan hoe de ouders ermee omgaan - als die ook hysterisch gaan doen/schreeuwen/etc dan denk ik wel dat ze het verkeerd aanpakken bijvoorbeeld. Voor de rest heb ik vooral medelijden, dat ik dan denk 'jeetje wat zou ik me nu opgelaten voelen als ik die ouder was', niet alleen omdat je kind overlast veroorzaakt maar ook omdat er dus allemaal mensen zullen zijn die gelijk gaan denken dat je een slechte ouder bent puur en alleen omdat je kind z'n dag niet heeft
Mja ik heb hier 2 hele pittige karakters en 1 rustige. De baby kan ik niet over zeggen maar de andere 2 halen het echt niet meer in hun hoofd hoor dat Is Denk ik 5 keer gebeurd en daarna niet meer. En dat wijt ik wel aan opvoeding want ik hoef alleen maar te kijken
Hier 2 hele lieve kinderen, krijgen we altijd te horen van anderen. Zelfs hier kunnen ze vanuit het niets omslaan. Daarbij kan dochterlief niet tegen inverwachtesituaties. Bijv. Als je zegt we gaan naar de winkel om koekjes te halen, en ze hebben niet die wat je zocht, kan ze totaal in paniek raken en in een driftbui raken. We proberen dochterlief zo min mogelijk info te geven, van situaties die wel eens zouden kunnen veranderen. Maar je kunt je voorstellen, dat dit niet altijd te overzien is. Dus ja krijsende kinderen komen hier zeker wel eens voor. Zelf rustig blijven en proberen tot ze door te dringen,maar meestal lukt dat hier niet en moet ik eerst wachten totdat Mila zelf weer rustig is!
Ja en buiten alle andere psychische afwijkingen vraag ik het me nog steeds af. En ja ik denk een stuk opvoeding en een stuk verandering van maatschappij. Ik kan gewoon niet geloven dat het gros van de kinderen 'gewoon zo zijn' en er niks aan te doen valt. We hebben het hier over peuters en kleuters (en zelfs dreumessen) die compleet los gaan om een snoepje of een stuk speelgoed of weet ik het. Vroeger en in heel veel landen op deze wereld is dit volstrekt ontoelaatbaar.
Wacht maar Joycey tot het je zelf een keertje overkomt.... En ja... been there done that. Het is zo'n momentopname, kan zelfs de beste overkomen Ik zie trouwens dat je zoontje 9 maanden is, wacht maar tot hij 2 is en een eigen willetje heeft
Ja dat vraag ik me ook af. Wij hadden pas het kinderfeestje van mijn zoontje. Daar was 1 etter bij. Die verpestte het echt wel ( was ook het eerste kinderfeestje van mijn zoontje). Jochie wilde niet luisteren, als wij vroegen of hij op de bank wilde gaan zitten, zei hij nee, bij spelletjes zei hij nee dat wil ik niet etc. Op een gegeven moment waren we op een veld een spelletje aan het doen met de bal. Hij wilde niet mee doen en liep te klieren. Mijn vriend vroeg of hij even bij hem wilde komen en vroeg hem op te houden. Dat jochie keek hem ten eerste al niet aan (als ik ergens een hekel aan heb is dat het wel, hoe bedoel je geen respect) en ten tweede hij begon mijn vriend na te praten op een hele bij de handte manier... Wij moesten ons beide in houden. Bij onze zoon is het niet alleen 'ja' zeggen als hij ons begrijpt, maar ja 'papa/mama'. Mijn vriend wilde dus ook bijna zeggen 'wat ja', maar hield zich nog net op tijd in. Ik vraag me dan echt af wat er met dit kind aan de hand is dat het denkt zo een grote mond te kunnen geven hoor. Een keer daarvoor was hij bij ons aan het spelen. Zijn moeder kwam hem halen (hij was al stront vervelend toen hij hier was) en hij kreeg een beetje een woede aanval omdat hij geen snoep mocht (het was in de ochtend). Ik was werkelijk verbaasd hoe dat jochie op onze bank te keer mocht gaan en de moeder er bij zat. Ik had vriendelijk bedankt voor het spelen en had mijn zoontje buiten uit laten razen. Ze zei niks, ze liet hem gewoon gaan...(jochie is 5)
Er gebeurt vaak niks voorafgaand. We lopen in de winkel, dochter wil iets pakken, ik zeg nee en vervolgens gaat zij al hysterisch krijsend op de grond liggen. Dit gebeurt natuurlijk niet standaard als we in een winkel zijn, maar het kan wel eens voorkomen. En echt, als ik mijn zoontje als enigste kind had gehad, had ik ook voor onmogelijk gehouden dat kinderen zo doen en dat het toch echt aan de ouders ligt als kinderen zich zo gedragen, maar uit eigen ervaring kan ik dus zeggen dat dat echt niet zo is.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het door jou geschetste beeld totaal niet herken. Ik woon in een zeer kinderrijke buurt en de keren dat er een kind in het openbaar totaal hysterisch wordt in mijn bijzijn zijn uiterst zeldzaam. Maar het gebeurt weleens, een enkele keer. En dan denk ik: arme ouders, dat kindje is moe/heeft z'n dag niet/wordt vast ziek. Maar de meeste kindjes die ik tegenkom, daar heeft niemand 'last' van. Net als 'vroeger' dus.