Soms gaat het daadwerkelijk om het snoepje. Maar heeeel vaak is zo'n een 'excuus' voor een hele andere oorzaak. Het is de bekende druppel die de emmer doet overlopen. Ik denk dat kinderen heel veel prikkels krijgen. Meer dan vroeger. Ik denk ook dat wij kinderen Al veel eerder 'groot' willen hebben dan dat ze daadwerkelijk zijn. En dit zorgt bij kinderen weer voor frustratie. Mama32, dit is heel herkenbaar wat je schrijft.
Tja op de salontafel doet die van mij dan weer niet en zal ze echt niet in dr hoofd halen. Uit dr stekker gaan. .. ja! Het is een ontzettende driftkikker net als ik vroeger was. Maar no way dat ik nij daarvoor kapot ga schamen. ik blijf gewoon bij mn nee
Nou inderdaad... meisje van nog geen 2 die krijst moord en brand als ze geen ijs krijgt. Mijn dochter is anderhalf en weet niet eens hoe een softijsje er uit ziet! Ook waterijs krijgt ze niet. Ze laat het smelten en dat vind ik zonde. Als dochterlief iets niet krijgt is het even sip kijken en klaar. Ik leg uit waarom niet. Soms is heg echt huilen en dan is het zo over. Bij echt krijsen (zeldzaam, 1x tot nu toe) zet ik haar even op haar plek met de mededeling dat het nu klaar is.
Hier is zoon 20 maanden en is dus om het minste of geringste driftig. In de hoek zetten, in zijn kamer, op de trap geloof mij we hebben alles al geprobeerd onze zoon komt niet uit die driftbui. Moedeloos word je ervan en je schaamt je ook nog eens hartstikke kapot! In de winkel is het het winkelwagentje daar wil hij absoluut niet in gaat krijsen, gillen, blauw aanlopen ga maar door. Ik probeer hem te troosten, niet door hem zijn zin te geven maar gewoon te proberen om hem te kalmeren, ik probeer hem te negeren (echt heel moeilijk bij een scheepstoeter) maar serieus niets helpt. Wat het bij onze zoon is hij wil de controle niet verliezen. Een glijbaan vind hij leuk een schommel gaat hij compleet van over de rooie hij is dan het gevoel van controle kwijt. Maar in sommige situaties (zoals een mega drukke AH) moet hij wel in het wagentje blijven zitten en kan het niet anders. We hebben hier een opvoedkundige die tips aan draagt maar ook die zegt al dat zoon een hele sterke eigen wil heeft en dat dit moeilijk te veranderen is (aard van het beestje, mijn genen) Moet zeggen dat we dit niet iedere dag hebben (gelukkig) maar het komt inderdaad voor.
Misschien een kwestie van te weinig duidelijkheid/structuur bieden? Dat het kind zelf eigenlijk ook niet weet wat van hem verwacht wordt? Maar dan heb ik t wel over kinderen vanaf 4 jaar. Want driftige peuters vind ik volkomen normaal, die moeten nog geleerd worden hoe ze met hun frustratie om moeten gaan.
Kinderen hier zijn nogal tam geloof ik. Dochterlief heeft wel eens gegild in supermarkt, maar geen 'ik-gooi-mezelf-op-de-grond-en-krij-de-boel-bij-elkaar' toestanden.
Goh Hoe zou dat nou komen? ! Je komt altijd zo vriendelijk, hartelijk en begripvol over. Totaal niet arrogant en zonder misplaatste kapsones.
Wij hanteren hier een hele vaste structuur. Zodat mijn zoon precies weet waar hij aan toe is. Dit deden wij al vanaf dat hij geboren werd. Rust en regelmaat etc. Hierdoor weet hij precies waar hij aan toe is en wanneer hij dat snoepje mag. Autistisch of niet, ik denk dat elk kind daarbij gebaat is.
Ik denk heel eerlijk gezegd dat de enige reden dat het misschien(!) vroeger minder voorkwam (maar ik moet zeggen dat ik het bijzonder weinig meemaak, een hysterisch krijsend kind in de winkel... Misschien 1x per jaar of zo? Dus waar is dat 'vroeger was het beter' eigenlijk op gebaseerd?) is dat je dan een tik kreeg. En van een tik word je bang, dus dan hou je op uit angst, niet omdat je gekalmeerd bent maar omdat je bang bent voor je ouder/voor meer pijn als je niet ophoudt etc. en dat vind ik nou best een bezwaarlijke opvoedtechniek... Je kind angst voor jou inboezemen. Vroeger heette dat respect ja, maar ik noem het gewoon angst. En ik heb 10x liever een kind dat krijst dan een kind dat bang voor mij is.
Dat is ook wel een grote reden denk ik. Ik heb het zelf ook, soms heb ik dagen dat ik zoveel prikkels binnen heb gekregen, dan word ik al boos als ik mijn zoon en vriend hoor lachen bijv. Laat staan hoe dat soms voor kinderen kan zijn.
Hmmm nu ik erover nadenk mijn zoon doet het inderdaad nooit in de buurtsuper blijft netjes in zijn kinderwagen zitten en is gezellig maar in een uber drukke AH gaat hij los. Teveel prikkels dus waarschijnlijk??
Denk dat alle kinderen dit wel is hebben .( 1x per jaar als ze slechte dag hebben ) Ze hopen natuurlijk dat je jezelf doodschaamt en het kind zijn speelgoed teruggeeft. Nou echt niet dat ik daar intrap he. Straf is straf en ga mijn kinderen niet belonen met dit gedrag door ze hun zin te geven. Zou ff kind negeren en rustig laten worden en dan bijv afspreken dat hij sorry zegt en indien hij zich netjes gedraagt je gaat nadenken of hij zijn speelgoed terug mag zodra je thuis bent. Gedraagt hij zich niet tja dan zou hij het voorlopig met ander speelgoed moeten doen. Wat de rest denk of doet in de winkel of centrum maakt mijn niet uit. Als ze er last van hebben lopen ze maar door. Ga mijn kinderen niet verpesten door ze vol te duwen met eten om ze stil te houden en om drift bui te voorkomen maar te doen wat ze willen Gelukkig gaat het eigenlijk altijd wel goed . Geef ze vanaf dat ze jaar of 2.5/3 zijn opdrachten. Bijv lijstje met daarop boodschappen. Bijv eieren en melk te pakken . Ze voelen zich dan zo groot
Als volwassenen hebben we nog het vermogen om ons terug te trekken idd. Bij kindjes loopt dat net even anders. En als afleiden niet lukt, dan kun je de bui soms maar beter uitzitten. Dan is het kind de frustratie kwijt.
Daar durf ik niks over te zeggen, maar idd ik kan dan zeggen ik ga even zonder telefoon, muziek of wat dan ook op bed gewoon rustig liggen. Mijn zoontje is ook gevoelig voor prikkels, mijn schoonma wilde daar niet aan. Tot ik haar dr zin gaf en ja hoor... kind overstuur (was nog baby toen kun je na gaan)
Nou precies, ik ga mij zo langzamerhand afvragen of er iets mis is met mij dat ik mij niet heb geschaamd op zo'n moment. Ik heb ook wel eens zulke buien meegemaakt. Nu niet meer, want mijn dochter is 4 en inmiddels voor rede vatbaar en mijn zoontje is 10 maanden en dan speelt dit nog niet. Maar op zo'n moment interesseerde mij de omgeving niet. Ik heb mij nog nooit geschaamd hiervoor. Sowieso hou ik niet van mensen die veroordelen en probeer dat zelf ook niet te doen. Ik probeer mijn kind op zo'n moment zo goed mogelijk op te vangen en dat is een kwestie van trial and error. Leven en laten leven.
Erg jammer deze beide reacties...heb op helemaal niemand commentaar gehad..puur uitgelegd hoe ik het aan pak en als je goed leest zie je dat er nog wel meer zo zijn.