De opvoeding van mijn dochter is heel pittig. Ze is een kind wat heel goed weet wat ze wel en vooral niet wil, ze laat zich niet zomaar iets verbieden, ze is verschrikkelijk koppig, heel impulsief, zeer prikkelgevoelig en kan vreselijk drammen. Tel daarbij op dat ze een lichte tot matige verstandelijke beperking heeft en dan snap je wellicht waarom ik op sommige dagen echt kapot moe ben . Bijkomende lastigheid is dat ze zeer slecht reageert op straf, en het woord nee bij haar werkt als een rode lap op een stier. Haar opvoeding vereist dus een totaal andere aanpak dan de opvoeding van haar broertje. Winkels in met haar is een drama, ze krijgt een soort kortsluiting, gaat op hol en is totaal niet meer bereikbaar. Mijn zoontje is ook geen doetje, maar is niet zo prikkelgevoelig en goed verbaal te corrigeren. Ondanks dat hij ook niet de makkelijkste is vind ik zijn opvoeding echt een piece of cake vergeleken met die van mijn dochter.
Ik heb een pittige meid: - Heftige driftbuien die uren kunnen duren - Moeilijk nee kunnen verdragen - Continu in de gaten moeten houden of de haar broertje geen pijn doet of niks uitvreet - bij frustratie op school andere kinderen liggen klieren of zelfs slaan - Snel gefrustreerd - veel aandacht opeisen (zelfs als ze die al veel heeft gehad) Maar goed we hebben niet voor niks hulp bij haar gedrag en aan het kijken of ze ergens terecht kan op een school met meer begeleiding en kleinere klassen Overigens is ze pas 4 en hebben al een traject gehad.. Er zijn ook vaak mensen die zeggen "zal wel aan opvoeding liggen etc" maar ook daar is naar gekeken en zeggen duidelijk dit zit in het kind Gelukkig gaat het nu iets beter nu ze medicijnen heeft Ons zoontje is trouwens vrij rustig al heeft hij nu wel zijn peuterpuberteit maar ja nog steeds veeelll minder dan zijn zus
Ik heb volgens zeggen 2 pittige kinderen. Maar mijn mening nee. Het Is hun karakter en ze lijken op mij dus tja. Mijn oudste Is een druk snel afgeleid mannetje waardoor hij geregeld 310 dingen tegelijk aan het doen Is. En daardoor ook best gefrustreerd kan raken. Maar zeg er maar niets van want hij zal je dan precies uitleggen wat de functie van alles Is. Mijn dochter is mijn mini me daar zit echt niets van haar vader bij. Ook het gedrag wat ik vroeger Had doet zij ook. Gillen knijpen bijten slaan alles Is voorbij gekomen maar. Ook hier Is het een kwestie van grenzen en consequenties. Tuurlijk het kunnen draken zijn maar over het algemeen zijn het best kinderen die in het gareel lopen
Ik heb een pittig kind, wat ik daarmee bedoel is dat hij ondernemend, slim, dwars en eigenwijs is. Nu zijn alle kinderen dat in bepaalde mate, maar bij hem is het wat extremer en dat maakt het vooral pittig voor ons tot nu toe. Negatief vind ik het niet, want het zijn ook meteen de eigenschappen in mensen die ik enorm kan waarderen en waar hij later hopelijk veel profijt van kan hebben, maar het legt welextra druk op ons als opvoeders, er zit toch wat meer uitdaging in dan kindjes die rustig zijn en van nature het liefst de kat uit de boom kijken zoals mijn oudste.
Ik heb er in ieder geval al 1 Zijn spanningsboog is zeer kort, hij vliegt echt alle kanten op als hij "opgeladen" is Waarschuwingen komen niet altijd aan (we vermoeden AD(H)D en hier gaat hij ook op getest worden)door een waarschijnlijk slecht korte termijn geheugen Herhalen doen we zoveel mogelijk, maar soms werkt het niet Daarnaast zit hij nu ook in een leeftijd dat zijn peutergedrag zeer puberaal is, dus dat maakt het nog een graadje erger.
Ik denk dat het maar net is hoe iemand het zelf ervaart. De een zal een kind sneller pittig vinden dan een ander. Geen ervaring hier ik vind mijn kinderen super makkelijk, eitje dus. Wat ik trouwens wel vind dat je als moeder "leider van de roedel" moet zijn anders ga je in mijn ogen tegen de natuurwetten in...dat kan niet goed gaan
@Lindangel: zo zou ik mijn 2 jongens ook kunnen omschrijven. Ik noem zelf het woord pittig ook wel eens maar het inderdaad meer het veelvuldig aandacht vragen en veel geduld hebben. @ wachtend: zo dat klinkt ook druk. Als ze meer kunnen praten en zich duidelijker kunnen maken scheelt vaak al heel wat. Nikki88: het ligt heel erg aan het karakter van een kind vind ik. Dat karakter maakt hem/haar zichzelf. Zelf vind ik het woord onopgevoed best heftig klinken. Lara1: moeilijk zeg, succes voor jullie Snoopy: mooi omschreven. Er is natuurlijk een verschil tussen pittig zijn of het als pittig ervaren. LAdyXochi: helder verhaal! Ik ben het er wel mee eens. Hier merk ik bij de jongens ook heel duidelijk dat ik de "teugels" te los heb gelaten. Ik leg de schuld dan ook altid bij mezelf (en mijn man natuurlijk) als ze drukker zijn dan normaal en er slechter geluisterd wordt. Maar wat mij betreft is het niet alleen de opvoeding maar ook zeker wel het kind zelf. Janna: moeilijk he als mensen om je heen je niet geloven en het eerst zelf moeten meemaken, frustrerend! Hier luisteren ze ook niet na 1 keer vragen, meestal moet ik er een concequentie aanknopen en dan reageren ze wel. Maar dat maakt het voor jezelf zo vermoeiend. Dennise: gaat het nu beter met je zoon? Pittig traject doorlopen, moeilijk voor jullie en ook voor hem lijkt me. Amethist: ik heb al wel vaker verhalen gelezen over jouw dochter en de dingen waar jullie tegen aan lopen of hoe julie er mee omgaan. Hoe reageert je zoon op het verschil in opvoeding? Kleintje88: dat is ook al behoorlijk voor 4 jaar. Wat krijgt ze voor een medicijnen? hopelijk gaat het beter traks op een andere school Suus1983: het zijn ook mooie eigenschappen, heel handig voor later. Mijn zoon is ook heel ondernemend, hij is niet bang om anderen aan te spreken, dingen te vragen of even te regelen. Soms een beetje te enthousiast maar zeker geen eigenschap die je de kop in wil drukken. Merken jullie kinderen verschil in de opvoeding of benadering van de verschillende kinderen? Grootsgezin: je hebt helemaal gelijk en daar kwam mijn vraag eigenlijk ook vandaan. Het is natuurlijk maar net hoe je het ervaart, wat je gewend bent etc. Ik heb twee enthousiaste, drukke jongens waar ik mijn handen soms echt aan vol heb. Mijn vriendin heeft een minder drukke jongen die altijd lief aan het spelen was en goed luisterde. Van haar kreeg ik soms ook wel een van die lieve tips hoe met dingen om te gaan. Totdat haar zoon 3 jaar was geweest en ineens ook wat minder goed ging luisteren en drukker gedrag vertoonde. Dan keek ze me soms aan met zo'm blik wat moet ik hier nou mee? Ja dacht ik dan, daar heb ik er 2 van de hele dag. Ze was het niet gewend en ervaarde het als druk en moeilijk terwijl ik alleen maar dacht "het kan nog erger". Nu heeft ze er een dochter bij die meer op mijn jongens lijkt
Hier is de pittitge fase aangebroken vd oudste, hij kan gerust de hele dag echt de hele dag huilen krijsen en jengelen omdat die bijv zoals vanochtend geen plakje kaas mocht..En niks anders is dan goed vreselijk. En maar doorzeuren tussen het huilen door het woord kaas laten vallen tot die s´avonds naar bed gaat.. De jongste ervaar ik ook wel als pittig veel huilen, lastig drinken, niet slapen zonder mama hoop dat de osteopaat gaat helpen
Hij reageert daar, voor zover ik kan merken, niet op. Het is gewoon zo. En voor beiden gelden natuurlijk dezelfde regels. En ze worden voor dezelfde dingen terecht gewezen. Het enige verschil is dat de terechtwijzing van mijn zoontje vele malen makkelijker is en sneller effect heeft dan bij mijn dochter. Maar ik denk niet dat het uitzonderlijk is dat kinderen binnen één gezin een andere manier van opvoeden krijgen.
Ik heb een hele makkelijke meid moet ik zeggen, met af en toe een pittig dagje erbij, maar dan is ze meestal moe. Dan is het huilen, niks willen, gillen en soms slaan. Overigens heeft ze vanaf negen maanden driftbuien gehad als ze iets wel of niet wilde, wat dan niet gebeurde haha. Echter, kind van een vriendin is zooo druk, rennen, gillen, schoppen en haalt je hele huis overhoop. Pff dat vind ik echt pittig haha.
Iedereen die mijn dochtertje meemaakt zegt het. Het is mijn enige kind, dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Iedereen zegt alleen dat het niet normaal is. Het intens krijsen/ huilbaby/ rent de hele dag, slaapt overdag en snachts niet. Oostindisch, altijd haar zin hebben en alle emoties ook de vrolijke zijn intens en moet iedereen mee kunnen genieten. Ze heeft ontzettend veel energie en is een weglopertje. Ze heeft een sterke eigen wil al vanaf geboorte. Overal in op tussen en doe 1x wat voor of ze ziet iets, dan doet ze het na. Sleutels omdraaien. Bepaalde traphekjes krijgt ze open en ontzettend gevaarlijk. Ze is niet bang voor hoogte of water, dus loopt zo in een sloot of iets. Ik vond het huilen 20 uur per dag pittig. Ik heb echt met mijn handen in het haar gezeten en werd pas met een jaar ietsje minder. Ze hebben nooit wat kunnen vinden. Nu vind ik haar af en toe alleen vermoeiend, maar als anderen even op mn meisje moet/ wil passen zijn ze altijd blij dat ik er ben, want ze is zo pittig. Ik vind het niet meer zo pittig, maar andere vinden haar doodvermoeiend. Ik zit geen seconde stil met haar en ik laat haar geen minuut alleen. Ze gaat zelfs mee naar de wc als ik moet plassen, ondanks haar 20 maanden. Ze vreet altijd wat uit haha erg ondernemend op alle vlakken. Geef haar 20 seconde en je huis staat op z'n kop of ze staat via de stoelen op tafel. Ze is gevaarlijk en durft heel veel, motorisch is ze goed en maakt ze graag gebruik van. O ja en het krijsen of ze geslacht wordt, huilen intens verdrietig, want ze krijgt haar zin niet, of iets lukt niet zoals zij in haar hoofd heeft.k kan me er gelukkig niet zo druk om maken. Maar omstanders zeggen nog wel eens, word je daar niet moe van haha. Ik zou allang. Het helpt niet, ze gedraagt zich al zoveel beter. Had je haar een jaar geleden mee moeten maken haha. Zolang anderen het zeggen en ik het niet vind, is het goed denk ik dan maar.
Mijn kids zijn/waren hele pittige baby's. Beiden 16 uur per dag krijsen, allebei om andere redenen (kma/zware reflux). Oudste van 1,5 was tot 8 maanden heel pittig, nu is het een heel makkelijk kind (tot nu toe). Jongste is nu 4 maanden en blijft pittig. Ze krijste zo'n 16-20 uir per dag, sinds we op goede reflux-medicijnen zitten huilt ze nog maar zo'n 4 uur per dag. Nog steeds vrij heftig maarja, we redden het. Als ik dan lees soms dat een kind van 6 weken hele dag slaapt maar niet doorslaapt 's nachts en dat zo'n moeder dan zeurt dan denk ik wel eens: ruilen? Dat is voor zo'n moeder blijkbaar ontzettend zwaar. Ik vind dat dan echt een beetje zeuren, maar dat is omdat ik het gewoon heel zwaar heb gehad en dan zoiets echt peanuts vind....
Voor mij is een pittig kind niet iets negatiefs, ik denk dan meer aan een temperamentvol karaktertje. Dat heeft mijn dochter ook. Al bij de geboorte werd ze voor het eerst pittig verklaard, toen door de verloskundige. Wat een decibellen uit dat kleine lijfje! Bij de gehoortest op t cb merkten we dat andere kindjes ook zachtjes kunnen huilen. En een dramakoningin is ze altijd gebleven. Met veel gevoel voor theater zet ze de volumeknop open als ze iets heeft of iets haar niet zint, liefst met een flinke ademstop voor extra effect. Daar tegenover staat dat ze allesbehalve verlegen of bang is, en op alles en iedereen afstapt, bij voorkeur een dansje opvoert als ze denkt publiek te hebben, en net zo uitbundig kan lachen, kletsen en zingen als ze kan huilen. Verder vind ik haar een makkelijk kind dat zelden ziek is en in het algemeen heel goed aan te sturen (nu ben ik denk ik ook wel een makkelijke moeder die zich niet snel zorgen maakt over hapjes, slaapjes en troep in huis) Ik heb veel liever een pittig kind dan een muisje!
Ja, wat is pittig? Mijn zoontje van 2,5 heeft een duidelijk eigen willetje, begint zijn mening nu te ontwikkelen, heeft energie voor 10, is een echte jongen (klimmen, klauteren, door de modder heen, wild spelen, voetballen en vechten). En ja, een driftbui hier en daar hoort er ook bij. Aan de andere kant zegt hij altijd dank je als jij te drinken/eten krijgt van een ander, vraagt of hij iets mag doen, ruimt z'n speelgoed op, wil met alles meehelpen, etc.
Dat is absoluut waar! Het hoeft nog niet eens aan het kind te liggen, maar kijk ook eens naar de ouders. Er zijn een hoop moeders die na hun bevalling behoorlijk in een dip (pnd) zijn terechtgekomen. Die ervaren het denk ik zoieso al zwaarder dan iemand die op een roze wolk beland.
Moeilijk, pittig is voor iedereen anders denk ik. Hier is de oudste naar mijn idee pittig. Een huilbaby de eerste drie maanden, daarna tot een jaar aan de medicatie. Een kindje dat bij het minste erg gefrustreerd was (en is) en gewoonweg erg temperamentvol was en is. Ik heb mijn handen vol aan hem, terwijl ik echt wel consequent handel en erg duidelijk ben (rrr). De tweede vind ik weer een stuk gemakkelijker. Hij red zich veel beter, huilt minder snel en sowieso veel minder. Wil niet continu aandacht, en slaapt een stuk beter. Ik ervaar dit (in de baby periode) als minder pittig.
Pittig is maar relatief naar mijn mening. Ik ken ouders die vinden hun kind pittig of zeggen dat ze regelmatig met hun handen in het haar zitten. Als ze dan mijn zoontje eens meemaken dan piepen ze vaak ineens anders. Andersom trouwens dus ook,voor mij is een kind niet snel meer pittig,gezien ik mijn zoontje dus ken. Als ik daar over moet schrijven ben ik morgen nog bezig. Maar hij is het type hyperactief en zijn mond staat werkelijk nooit stil.
Hier wordt pittig geïnterpreteerd als een lief/schattig kindje, dus het tegenovergestelde van wat ik hier lees. Mijn man moest hier erg aan wennen haha.
Pittig zie ik ook niet als iets negatiefs. Mijn dochter is ook wel pittig, omdat ze ondernemend is, een enorm eigen willetje heeft en snel de dingen door heeft. Wanneer er iets moet gebeuren wat zij niet in haar hoofd heeft dan gebeurt het ook niet volgens haar, daar denken papa en mama anders over, dus er is weleens wat strijd. Dus pittig zie ik als ondernemend, temperamentvol, sterke eigen wil en altijd in beweging.