Het inderdaad verschrikkelijk om te horen, mijn vader zei dat ook bijna dagelijks dat hij liever dood wilde zijn. Maar troost je, meestal (niet altijd helaas) als ze het zo zeggen zullen ze het niet echt uitvoeren maar is het een schreeuw om aandacht. En daar moet je dus niet te veel gehoor aan geven want dan lijd je alleen maar mee. Zeker nu ze zich ook zo aan je broertje vastklampt en deze straks het huis uitgaat, wordt het tijd dat ze haar eigen leven weer gaat opbouwen. Dat zal misschien met hele kleine stapjes moeten en uiteraard met steun van jullie en psycholoog, maar meer kan je op een gegeven moment niet doen. Je moeder zal eerst en vooral moeten inzien dat ze niet gezond bezig is en zichzelf willen helpen, anders is jullie hulp volkomen nutteloos. Nogmaals sterkte!
Dit gedeelte herken ik vooral van mijn eigen moeder. Wat zij op een gegeven moment zei was: "die dagjes uit enzo zijn erg leuk en gezellig, maar benadrukken ook de eenzaamheid als je weer thuiskomt. Want daar is niemand en zit je weer alleen. Dat omt het alleen zijn 2x zo hard op je af." Daarmee wil ik niet zeggen dat je je moeder maar niet meer mee moet vragen, maar voor mij hielp dit wel om te begrijpen hoe zij zich voelde. Wat bij mijn moeder uiteindelijk hielp om zich bter te voelen, was eigenlijk heel simpel. Ze kocht een hond! Vroeger hebben we altijd honden gehad, maar toen de laatste overleed, heeft mijn moeder geen nieuwe hond meer genomen. Dat was in de periode vlak voor mijn vader overleed. Binnen een paar jaar na dat overlijden gingen mijn zus en ik het huis uit en was mijn moeder alleen. Toen ze weer een hond kocht, moest ze de deur uit om hem uit te laten, er werd tijdens het lopen een gesprekje aangeknoopt door andere hondenbezitters en ze had wat "leven" om zich heen als ze thuis was. Mijn moeder stak hele verhalen af tegen dat beestje... Maar het heeft haar wel goed gedaan, langzaam maar zeker krabbelde ze weer een beetje op en inmiddels heeft ze alweer 10 jaar een vriend. De hond leeft niet meer, maar we zijn het beestje wel dankbaar!
We hebben mijn moeder wel een kat gegeven 2,5 jaar geleden ze is echt geen hondenmens, ze vind het leuk als die van ons komt logeren maar is veel gelukkiger als die weer weg gaat zeg maar. Wat ik nog even wilde zeggen is dat zij een verschrikking is met de pc en mijn moeder heeft een enorme hekel aan het internet social media en dat soort dingen, (dat is in mijn ogen ook een reden dat zij minder weet en minder contacten heeft maar zij vindt het verschrikkelijk) Daardoor denk ik dat wat ik ook probeer ik haar echt niet aan het internet daten krijg( helaas al heel erg vaak geprobeerd maar zij wil het echt niet ziet het als wanhopig) Inderdaad wat iemand al zei een dag op pad benadrukt dat zij alleen is, ik ben aan de ene kant niet bang dat zij zichzelf wat aandoet aan de andere kant vaak wel. Heel stom gevoel, het zou mij niet verbazen zeg maar. Als hibby heeft zij tuinieren, de afgelopen maanden is zij dan ook bezig geweest haar tuintje helemaal naar haar zin te maken een heel project geweest ook nog eens voor zo min mogelijk geld maar het is gelukt en hij is echt onwijs mooi, maar het ondehoud hiervan vergt lang zoveel tijd niet meer.
Hoi Senta, Ik zie dat je in Brabant woont. Nu weet ik niet in welke plaats, maar ik werk voor een welzijn instelling in de gemeente Oss en deze hebben voor mensen die eenzaam zijn en weer graag een partner willen een speed date dag/avond georganiseerd. Dit is voor 50 plussers. Op de website www.rigom.nl staat meer informatie. Misschien is dit een leuke manier voor je moeder om met andere mensen in contact te komen en leuke dingen te kunnen gaan doen.
Misschien financieel helpen bijv eens voor haar koken, en dan brengen en het gezellig samen opeten met een wijntje erbij, kaarsjes op tafel. of uitnodigen voor een barbecue, Haar iets geven om naar uit te kijken, bijv samen een dagje sauna (jij betaald).
Kan ze zich dan niet aanmelden als vrijwilliger bij het plaatselijk verzorgingshuis? Of misschien gewoon bij een lokale organisatie zodat ze bij mensen thuis wat in hun tuintje kan helpen? Vrijwilligers zijn overal nodig en dat geeft haar ook het gevoel weer nuttig te zijn. Ik krijg namelijk een beetje het gevoel dat je moeder zichzelf niet meer nuttig vind, waardoor ze in een isolement is gekomen. De oplossing moet echt uit haar zelf komen, daar kun jij eigenlijk niet bij helpen. Het is hartstikke lief dat je van alles wil doen met haar en voor haar wil zorgen zogezegd, maar uiteindelijk moet ze het toch zelf doen. Als ze het zelf doet, is dat ook een enorme boost voor haar zelfvertrouwen!
Ik zie hier een paar keer het woord vrijwilliger voorbij komen, maar mijn moeder heeft nu een ww en gewoon sollicitatieplicht, vrijwilligerswerk mag zij niet doen, dan wordt zij gekort (wat ook nog eens meespeelt ze is door een fout bij het uwv flink gekort onterecht en moet ook nog eens geld terug betalen onterecht, maar voor die fouten hersteld zijn en als jij al bijna geen inkomsten hebt en dan krijg je bericht dat er 40% af gaat en vervolgens nog eens 1000 euro ingehouden wordt van je uitkering over een paar maanden omdat je gewerkt zou hebben voor jezelf notabene ??? ) In ieder geval het wordt er niet rooskleuriger van. Vrijwilligerswerk is dus helaas geen optie. Mijn moeder woont in zuid holland trouwens en zij is afhankelijk van een fiets en ov dus oss is wat aan de verre kant. Helaas, maar ik ga eens zoeken of zoiets in de buurt ook gedaan wordt. Meeeten doet ze hier al heel regelmatig, vaker wil zij niet, ook mijn opa en oma halen haar regelmatig op of nemen eten mee en gaan daar eten. Als wij pasta eten dan maak ik altijd wat extra voor haar ook paar porties en ga dat even brengen of mijn man fietst er heen en gaat een bakkie drinken.
Je moeder is nog jong, waarom komt ze niet naar jou? Als ze het niet breed heeft, kunnen jullie misschien een ov-chipkaart voor haar kopen met tegeod erop? Ik vind het wel erg voor jou en je moeder natuurlijk. Aan de hand van je eerste bericht dacht ik dat ze stokoud was en toen las ik dat ze pas 53 was! Waarom word ze niet lid van een club?
Goed idee zeg! Kan toch ook een vriendin of vriend zijn zijn zonder sexuele relatie te hebben? Wandelen, praten, koffiedrinken kost niet zoveel en levert misschien wel heel veel op!
Lastig zeg! De optie vrijwilligerswerk en hond wilde ik ook roepen maar helaas is dat dus geen mogelijkheid. Misschien dat je moeder dan wat mensen zou kunnen helpen met tuinieren als dat haar ligt? Misschien een advertentie ophangen bij de plaatselijke super? Vaak voelen mensen die eenzaam/ neerslachtig zijn zich niet meer nuttig. Daarom is een doel en een vaste routine erg belangrijk. Zij haar voldoening en een stukje waardering. Zijn er anders geen activiteiten in een buurtcentrum bij haar in de wijk? Alles wat je aandacht geeft groeit. Het is daarom ook erg belangrijk om niet te ver mee te gaan in haar lijden maar vooral het positieve te blijven benadrukken anders bevestig je alleen maar haar misère. Ook jij zou hulp kunnen vragen aan de huisarts met deze casus. Maak het in ieder geval niet helemaal jouw probleem, ze zal zelf stappen moeten ondernemen om haar geluk te creëren. Sterkte hiermee