Situatie: Ik vond een knobbel in mijn borst afgelopen maandag. Partner moest alleen op di en woensdag de hele dag weg voor zijn werk. Oke, hij moest in het Zuiden van het land zijn dus een overnachting zat er ook in. De kans zat er in dat ze misschien naar Guus Meewis (voetbal) zouden gaan vanavond maar dat zouden ze vandaag pas horen. (hij is geen voetbal fan en kijkt alleen met wk en ek) Di heb ik de ha gebeld en die verwachte er niet veel van. Gelukkig kon ik gelijk in het ZH terecht voor foto en echo. In de ochtend moest ik nog naar de rouwtherapeut. Allemaal behoorlijk stressvol. Daarnaast maak je je zorgen dus is het hebben van je partner om je heen prettig. Na de uitslag die ik appte (dit was zo afgesproken vanwege zijn werk, hij zou mij dan zo snel mogelijk bellen) kreeg ik pas 4 uur later een belletje van hem. Ik heb gewoon mijn programma met de kids afgewerkt enz. Vanmorgen opnieuw naar de ha voor een betere uitleg over de uitslag. De radioloog had gezegd: ik voel het wel maar ik kan het niet zien door het weefsel. Tja, dat stemt mij niet echt gerust. Partner belt vandaag voor de uitslag. Nu komt het ..Aan het eind van het gesprek zegt hij: Nou ik ga vanavond naar Guus Meeuwis hoor. Of ik het erg vond dat hij dan wat later was. Ik zei: ja, dat vind ik ja. Nou, tja zei hij lacherig: het is verplicht he haha. Toen ik zei dat ik dan wel alleen ging zitten stressen thuis zegt hij: ja sorry schat, ik vind het wel leuk om eens mee te maken! Ik heb gezegd dat ik ging ophangen en toen kreeg ik nog: ik hou van je blegh Alsof dat het goedmaakt. Ik voel mij nu gewoon heel erg in de steek gelaten en mijn vertrouwen in hem (dat hij er is in moeilijke tijden) is echt even weg. Ligt dit nu aan mij? Stel ik mij aan.
Nee ik zou dit niet leuk vinden, maar ook geen drama eigenlijk had denk ik een vriendin of iemand anders gebeld om even langste gaan en even steun te zoeken. Je man is immers voor zijn werk weg en snap hem ook wel enigszins
Ik snap het van beide kanten wel een beetje. Heb je hem laten weten hoe je je voelt? Want dat maakt nog wel uit vind ik. Ws is hij er veel minder mee bezig dan jij en doordat hij ivm werk weg is, heeft hij niet door hoe groot jouw stress is... Sterkte iig
Ja, hij weet precies hoe ik mij voel. Ik heb hem dit gister duidelijk verteld toen hij in de avond belde. Ook gezegd dat ik het toen heel naar vond dat hij pas 4 uur later belde omdat ik erg gestrest was. Hij vindt dat we voor een second opinion moeten gaan dus hij is er wel mee bezig. Guus Meeuwis vind ik persoonlijk geen werk. Dat is gewoon een leuke afsluiter van die 2 dagen. Ik had echt gedacht dat hij niet zou gaan omdat hij wel zou begrijpen dat ik zijn steun hard gebruiken kan. Toen ik zei: dan ga ik thuis wel weer alleen stressen zei hij: ja, sorry schat.
Even langs gaan wordt moeilijk met 2 kleintjes hier. Daarnaast vind ik dit iets om met je partner te delen. Ik denk dan andersom: stel, er wordt wat gevonden bij hem. Zou ik dan zijn gegaan? Mijn antwoord is nee. En anders had ik op zijn minst overleg gepleegd. Het komt gewoon erg rauw op mijn dak allemaal.
Ik zou hier absoluut niet blij mee zijn. Ik vind dat als jij je zorgen maakt hij gewoon bij je moet zijn, voetbal of niet. Het spijt mij maar mijn vriend zou dit niet doen, die zou ik wel heel duidelijk maken dat hij op dat moment de verkeerde keuze gemaakt heeft. Nee ik zou boos zijn.
Sorry maar ik snap hem totaal niet. Wat een rotstreek. Een partner hoort je te steunen. Als het mijn man was geweest die iets zou hebben dan zou die gek van me worden met mn telefoontjes of whatsappjes hoe het ging met hem en of hij meer wist.
Ik vindt dat hij je moet steunen en guus moet laten zitten, hij moet je niet alleen laten met dit soort dingen , daar heb je toch een partner voor. Verder wil ik je sterkte wensen de komende tijd
Ja ik wel Ik vind het ook rot voor je, en vind dat je man ook best even rekening met jou had kunnen houden. Mijn man zou uit zichzelf al niet de keus gemaakt hebben om naar een concert te gaan, wetende dat ik thuis zat met de kinderen terwijl ik me zorgen zou maken om mijn gezondheid. Hij zou zeker thuiskomen en proberen mij een gerust gevoel te geven, of me in iedergeval steunen. Als partners hoor je elkaar te steunen, zeker als de één aangeeft het echt nodig te hebben. Sterkte
Ja, ik hoop ook echt dat het allemaal met een sisser afloopt maar dan weet ik niet of ik zo snel vergeten kan dat hij liever naar Guus Meeuwis ging. Het zal ongetwijfeld gewoon een klier zijn die ontstoken is. Ik zit nu al de hele dag te wachten op het telefoontje van de ha die voor half 2 zou bellen. Niks. Ik hun gebeld en kreeg ik te horen dat ze om 16:30 zou bellen. Nu nog niks. Ook asociaal wel vind ik. Als ik voor een second opinion wil gaan dan blijft hij maar thuis. Dan zet hij maar lekker een dvd'tje Guus Meeuwis op! Maar goed, nu reageer ik zo omdat ik gewoon teleurgesteld en kwaad ben.
Even eerlijk. Ik snap jou, het is doodeng zoiets, en je staat diep van binnen waarschijnlijk al doodsangsten uit. Dus ik snap dat je ergens wilt dat je partner bij je is. Maar aan de andere kant snap ik hem ook wel. Er is ook nog geen diagnose gesteld, dus het is allemaal nog koffiedik kijken. Je weet immers nog niks. En wie weet vind hij het ook moeilijk om met de situatie, stress om te gaan. En reageert hij misschien onbedoeld zo laconiek. Ik kan me namelijk niet voorstellen, dat als hij van jou houdt, dat hij zich geen zorgen maakt. Heel zwart wit gezegd, hij kan nu ook niks voor je doen. Ja bij je zijn, en je steunen, maar of hij nu naar zit, en hij zich nog even lekker kan ontspannen als hem dat al lukt, of dat hij bij jou zit en je handje vasthoudt. De situatie veranderd er nu niet door. Ik heb zoiets ook een tijdje terug gehad. Zeer slecht nieuws, waar ik voor mijn gevoel kapot aan ging. Manlief zat in het zuiden des lands. Hij vroeg mij ook meteen of hij terug moest komen. Was ook voor plezier weg dus. Heb gezegd, of je nu vanavond om 23u terug komt, of nu meteen, het maakt voor de situatie geen verschil, en uithuilen kan ik om 23u ook nog wel.
Ik snap hem ook niet echt. Dit zijn juist de dingen waar je je partner als steun nodig hebt. Maar als het hier zou gebeuren zou het aan zijn manier van brengen liggen.
Ja dat wel. Maar goed.. Ik duim voor je dat het "niks" is.. Wel asociaal dat de HA nog niet gebeld heeft. Zou nu gewoon weer bellen.
Ben het in principe met Ingrid eens. Ik begrijp dat je er mee zit, maar aan de andere kant is het gelukkig niet zo dat je een slechte uitslag of iets anders dramatisch te horen hebt gekregen. Mannen zijn over het algemeen wat nuchterder en praktischer, en ik blijkbaar ook. Dus nee, ik zou niet teleurgesteld zjn en het gezellig maken vanavond met vrienden o.i.d. Is gelijk een goede afleiding voor jezelf! Sterkte, ik duim voor een goede uitslag!
Allereerst, ik duim voor een goede uitslag! En verder, ja, ik denk dat je hier best over teleurgesteld mag zijn. Maar heb het daar gewoon nog eens met hem over als hij thuis is en tja, misschien is het ook gewoon iets voor mannen. Zo van, tja, uiteindelijk is er nog niets vastgesteld, dus waarom thuis gaan zitten sippen?! Mannen...
Ook ik ben het ermee eens, het is natuurlijk balen dat hij er nu niet is, maar ik zou hem ook zijn lolletje gunnen persoonlijk. Zijn aan of afwezigheid veranderd nu niets aan de situatie.. Tuurlijk is het fijn als hij er wel is, maar hij zal ook niet elke maand naar guus meeuwis kunnen? Naja hoe dan ook veel sterkte, wachten is gewoon klote..
Tja eerlijk gezegd snap ik hem wel. Als ik het goed begrijp ben je naar de radioloog geweest en die kon geen punctie doen omdat het niet zichtbaar was op de echo. Er is tot nu toe geen reden om aan te nemen dat het foute boel zou zijn. In mannen opzicht is er vandaag dus niets anders dan gisteren...je hebt vandaag niet iets ergs te horen gekregen dus echt reden om nu thuis dingen te bespreken of uit te halen is er niet echt. Als er nou iets verontrustens gevonden was...dan was hij denk ik wel naar huis gekomen. Hij kan ook moeilijk op werk zeggen dat hij naar huis moet omdat er niets gevonden is. Ik snap dat het schrikken is hoor. Wat is het verdere plan van aanpak?