Bijna 11 jaar geleden is mijn moeder plotseling overleden, met mijn vader had ik toen al geen contact meer en is ondertussen ook overleden. Soms is het 'al' 11 jaar en soms is het 'pas' 11 jaar. Hoe dan ook, al ver voordat ik onze jongens kreeg. Wat ik vooral mis is een klankbord. Hoe was ik als baby-dreumes-peuter, lijken de jongens innerlijk ook nog wel een beetje op mij (van mijn man zijn familie hoor ik wel hoeveel de jongens wel niet op hem lijken). Mijn zus is maar een paar jaar ouder en familie weet ook maar weinig. Wie herkent dit? Hoe los jij de dingen op waar je tegen aan loopt?
Helaas..hier ook een moeder zonder moeder....mis haar vandaag enorm en zit met tranen in mijn ogen en zag je topic...mijn moeder is overleden toen ik 7 was en ben nu 33. Dochtertje is aanstaande dinsdag 5 maanden. Soms weet ik niet hoe een mama te zijn omdat ik nog zo weinig van mijn moeder herinner
Jeetje. Jij was echt nog jong. Ik heb het geluk dat ik net 20 was toen ze overleed, ik ken haar dus wel. De dag van overlijden komt weer dichterbij, dat is voor mij een van de dagen die toch moeilijk blijven. Heb je je vader nog?
Vervelend meid dat jij dit ook mee moet maken. Het leven kan soms zo oneerlijk zijn!! Mijn moeder is in de zomer ook 11 jaar geleden gestorven, ik was toen 12. De standaard momenten als je eerste huis, ons huwelijk, zwanger zijn, eerste miskraam meemaken, daarna een goeie zwangerschap, bevalling en alle leuke en moeilijke mometen die je met een kindje krijgt. Ik mis haar op al die momenten zeker!! Ik wil graag weten hoe zij alles heeft beleefd, bepaalde kwaaltjes had en of mijn dochter qua groei etc op mij lijkt. Mijn vader had gelukkkig haar zwangerfschapsboekje en cb boekje bewaard. Daar keek ik vaak in tijdens zwangerschap. Als ik ooms en tantes zie dan vraag ik veel aan hun. Mijn vader kan zich helaas niets meer van die tijd herinneren.. Erg jammer! Oplossen kun je het niet maar ik maak er het beste van. Ook heb ik een super schoonmoeder! Zij is als een moeder voor me en lijkt qua uiterlijk en gedrag/opvoeding ook veel op haar. Dus zij is erg betrokken bij de opvoeding van ons kindje. Mijn schoonvader is er ook niet meer dus hun gezin weet wT het is om een ouder te verliezen. Ben zo blij met ze!
Ik heb mijn vader nog maar kan door weer andere omstandigheden vanuit verleden geen objectief beeld krijgen hoe ik was als baby en hoe mijn moeder ermee omging...
Hier ook een moeder zonder moeder. Over 2 weken is het alweer 7 jaar dat zij is overleden. Tijdens mijn puberteit kon zij ook geen moeder voor mij zijn, omdat ze was opgenomen. We waren eigenlijk voor mijn gevoel net een band aan het opbouwen toen ze ziek werd. Ik heb het er moeilijk mee dat ze mijn man niet kent, niet bij ons trouwen kon zijn ookal zei ik op het feest dat ik haar niet miste op dat moment (wou er gewoon niet bij stil staan) en dat ze nooit ons meisje, haar kleindochter, zal leren kennen. Met mijn vader heb ik inmiddels wel een goede band, met zijn vriendin ook, maar met mijn schoonouders absoluut niet. Vooral met mijn schoonmoeder niet. Dat ik mijn moeder niet meer heb, helpt ook niet met die band vermoed ik. Het was fijn geweest als ik haar nog had kunnen vragen hoe zij alles deed toen ik klein was en hoe ze met dingen omging. Ik ben benieuwd of zij mij in mijn meisje terug ziet. Ze lijkt heel erg op mijn man en nu krijg ik steeds opmerkingen van schoonouders te horen als "haar kin lijkt wel op die van de tante van *man*"... Dat soort dingen had ik ook met mijn moeder willen delen. Ik vraag nu veel aan mijn vader, maar hij is altijd erg druk en lastig bereikbaar. Verder aan vrienden waarmee ik aardig op 1 lijn zit qua opvoeden. Verder ga ik vooral mijn eigen weg (wel in overleg met man hoor ) en doe wat goed voelt voor ons.
Ze is niet overleden maar geen contact meer. Om mijn ouders echt ouders te noemen gaat ook gewoon veel te ver. Klinkt enorm hard van mijn kant maar heeft echt zn redenen. Ik mis het inderdaad om een vraag te kunnen stellen...gewoon een keer te kunnen praten...dingen te kunnen delen...of dat ze eventjes op kan passen om naar de kapper te kunnen ofzo. Nooit zullen ze lekker verwend worden bij opa en oma. Het is gewoon knudde Ik vind het heel jammer dat ik haar geen opa en oma kan geven. Denk dat het toch wel een gemis is.
Ookal zo jong... Miskraam heb ik gelukkig niet meegemaakt. Mijn man 'kent' mijn moeder wel, al is het meer dat mijn moeder en zijn moeder elkaar vroeger (toen ik nog jong was) wel eens zagen en wat kletsen. Wij waren 3 maanden samen toen mijn moeder overleed. De rest herken ik wel... Ik maak er ook het beste van, althans dat probeer ik. En ik kan gelukkig ook goed met mijn schoonouders overweg, maar het blijft anders. In hun gezin snapt niet iedereen wat het is. Als je elke keer (continu) krijgt te horen hoeveel de jongens op mijn man lijken, doet dat best wel pijn. (Betreft vooral 1 pers, schoonouders doen dat juist erg weinig) Ook een hint of opmerking laat het kwartje niet vallen
Voor mij over 11 dagen. Ik was in mijn pubertijd erg dwars en wou maar weinig met mijn moeder te maken hebben. Pas toen het wat beter ging tussen ons overleed ze. Dus dat herken ik erg in je verhaal. Lastig dat ze ook je man niet kent. Het vet gedrukte, dat is het punt wat voor mij het moeilijkste is. Uiterlijk zie ik wel overeenkomsten (blond en blauwe ogen net als ik, man zwart haar en bruine ogen), maar innerlijk is zo lastig. Opvoeden doe ik idd ook zoals ik (wij) denk dat goed is. En kijk naar mensen om ons heen hoe zij het doen.
Hier ook een moeder zonder moeder en een moeder zonder vader (vader is 5 jaar geleden overleden, mijn moeder 4 jaar geleden). Eergister was de sterfdag van mijn moeder 4 jaar geleden. Het is soms erg moeilijk en je wilt graag dingen weten van jezelf. Hoe was ik vroeger, lijkt mijn dochter op mij, hoe pakten zij dingen aan, etc. De relatie met mijn ouders was niet goed en het is erg jammer dat dat niet anders was. Nu heb ik het niet goed "afgesloten" en zal ik nooit weten hoe het geweest was als ze nu nog hadden geleefd. Hoe zouden ze zijn als opa en oma? Zou de relatie tussen hun en mij veranderd zijn? Nu zit er nog veel wrok en verdriet... Ik mis het soms ook wel, mijn moeder en ik gingen vaak shoppen. Kochten veel en dure kleding. Nu kost het me echt moeite om naar de stad te gaan (het komt er vaak niet van of er wordt roet in het eten gegooid), ik koop veel minder en nu regelmatig 2e hands en nu heb ik vaak dingen echt nodig en ben ik er naar op zoek. Ik verlang er nog wel eens naar terug om samen met haar te gaan winkelen, eventueel met mijn dochter erbij. Gezellig! Mijn schoonmoeder is geweldig, maar toch is er een soort gemis...
Wat naar dat het op deze manier is gegaan. Het verlies opzich is al erg, maar zo... Pff Ik hoop dat je het een plekje kunt gaan geven. Ik blijf me trouwens ook afvragen hoe mijn moeder als oma zou zijn geweest. (Mijn vader heeft te veel gedaan om de naam vader te mogen dragen).
Hier ook een moeder zonder moeder. A.s. zondag is ze al 17 jaar weg. Ik was 13 toen ze plots overleed . Ik kan aan me zus een hoop vragen. Die is 13 jaar ouder als mij en heeft 3 kinderen. Me moeder mis ik best veel sinds ik zelf moeder ben. Met me vader heb ik weinig contact en met de ouders van mijn man hebben we helemaal geen contact
Ik hoop dat ik hier ook terecht kan. Mijn man heeft geen moeder meer, is overleden toen hij 7 was. Aangezien zijn vader 2 jaar geleden is overleden weet hij niks van de tijd dat hij baby en kind was. Hij kan het aan niemand vragen. Zijn ene broer en zus heeft hij geen contact mee. Zijn oudste zus kan verhalen vertellen die iedereen gelooft maar echt totaal nergens op slaan. Dus geen info en daar heeft hij het erg moeilijk mee. Vooral omdat hij gern afscheid mocht nemen van zijn moeder.
Herkenbaar meiden! Ook ik moet mijn moeder missen, volgende maand alweer 11 jaar! Ik mis haar op veel momenten: opvoedkundige vragen stellen, vragen hoe zij het vroeger ervaarde met mij, maar vooral: even een knuffel of een blik van 'het komt wel goed, meis'. Ik ben nu sinds 5,5 maand moeder van een ontzettend lief meisje. Ik ben -net als iedere 'nieuwe' ouder- af en toe best onzeker. Graag had ik van mijn mama willen horen dat ik het goed doe. Mijn man zegt dat, mijn vader zegt dat, maar op de een of andere manier zou ik dit graag van mama willen horen. Maar, ik denk dan- en dat geeft mij dan weer rust- dat ze met me meekijkt, dat ze wil dat ik er het beste van maak... Dat geeft mij dan weer de kracht en het vertrouwen dat het goed komt!
@ Fleur, pff. Jullie kindje(s) hebben dus eigenlijk geen opa en oma. Wel fijn dat je nog wat kunt navragen. @ kwebbel, natuurlijk. Voor mij gaat het vooral om wat herkenning te zien. Weten dat ik niet de enige ben die hiermee kamp. Ik gun het niemand om jong een of beide ouders te verliezen, maar vind het dan wel fijn om er met iemand over te kunnen praten en horen hoe anderen bepaalde dingen oplossen. Wat naar dat je man geen afsvcheid heeft kunnen nemen zeg! @ trulyhappy, jij omschrijft precies hoe ik mij voel ik zit nu dan ook met tranen in mijn ogen. Ik mis het gevoel van onvoorwaardelijke liefde van mams. Het gevoel wat ik nu naar mijn kindjes heb. Wat ze ook doen, al halen ze honderd keer het bloed onder mijn nagels vandaan toch te denken 'wat is het toch eigenlijk een schatje' En sinds ik kinderen heb is het alleen maar meer bevestigd dat ik het enorm mis. Soms kan ik zo jaloers zijn op anderen. 'Oh ik ben dat en dat met mijn moeder gaan doen'. Dat wil ik ook. Ik gun het de ander wel hoor, maar zou het mezelf ook gunnen! Hoe doen jullie het met je kinderen? Onze oudste is nu 3 en ziet dat het buurmeisje 2 opa's en 2 oma's heeft. De afgelopen 2 weken hoor ik; x heeft 2 opa's en oma's en ik heb 1 opa en oma. (Hij is momenteel ook erg van het tellen) Ik laat het zo en bevestig dat het idd zo is, maar van binnen denk ik ach kind je moest eens weten. Ik weet zeker dat mama een trotse oma was geweest op al haar kleinkinderen.