Mijn man is mijn eerste echte relatie. Daarvoor wel vriendjes gehad en verliefd geweest, maar langer dan een half jaar duurde dat niet. Heb mijn man leren kennen toen ik 17 was op de kermis. Ik vond hem leuk, maar hij zag me (nog) niet staan. Een jaar later is daar verandering in gekomen en inmiddels 7 jaar samen en 3 jaar getrouwd. Onze ups en downs hebben we in het begin gehad, maar sinds onze zoon is geboren gaat het beter dan ooit. Ik hou vreselijk veel van hem en kan me niet voorstellen dat we ooit gaan scheiden.
Al 8,5 jaar samen, waarvan 6 jaar samenwonend, 3 jaar getrouwd en 2 kindjes! We hebben zeker onze up en downs en met een bepaald ding erger ik me kapot aan hem maar poeh kan niet zonder hem! Zou ook niet weten wat ik zonder hem zou moeten dus scheiden neeee dat zie ik niet gebeuren (hopelijk)
Ik heb ook een schat van een vent. We zijn 5.5 jaar bij elkaar. Ook wij kennen ups en downs.. maar we zijn er altijd uitgekomen. Ik zou absoluut niet weten wat ik zonder hem zou moeten... Ja hij heeft zo zijn dingen waar ik mij aan irriteer, maar dat zou andersom hetzelfde zijn. We zijn nog niet getrouwd.. hopelijk gaat dat snel gebeuren. En hopelijk gaan wij nooit scheiden/uit elkaar. Ik moet er niet aan denken.. bijna is het zover gekomen en dat was mijn fout. Nooit meer zou ik zo dom zijn.. nooit meer dat vreselijke gevoel. Ik hou zielsveel van hem, hij is mijn alles! En hopelijk ook snel de papa van ons kindje!!
Wij zijn 4,5 jaar samen en twee kindjes verder, het is snel gegaan . Geweldige man, we hebben het super samen maar ook moeilijke momenten gehad. Ik zeg ook niet dat we nooit uit elkaar zullen gaan omdat je nooit weet hoe het leven loopt. Het is absoluut de intentie om samen heel oud te worden en ik denk niet dat ik met iemand meer gelukkig zou kunnen zijn dan met hem, maar je weet het nooit.. Vroeger zei ik regelmatig 'dat zal mij nooit gebeuren' oid maar inmiddels weet ik beter.. . Is ook niet erg, het leven zit zo in elkaar en ik geniet van het hier en nu en ieder moment dat we samen hebben. Wat de toekomst brengt, dat gaan we samen ontdekken, hoop ik..
Ik was 9 jaar bij mijn ex man en 5 jaar getrouwd. Wij zijn gescheiden omdat de koek op was, leefden meer als gewone vrienden dan als echte partners. Onze scheiding is heel rustig verlopen, en er is geen woord ruzie geweest. Woon nu ook nog om de hoek bij hem wat fijn is voor onze jongens. En we helpen elkaar nog steeds waar we kunnen en hebben vrijwel dagelijks contact. Als ik sommige mensen hoor, besef ik me maar altijd goed dat ik een lieve ex man heb. Omdat bij ons de koek op was, hebben we besloten om elkaar niet voor de voeten te lopen zijn beide van mening dat we dan beter geluk met een ander kunnen opbouwen
Mijn vriend en ik zijn gelukkig weer samen, vorig jaar 3.5 maand uit elkaar geweest, dat hadden we toen samen besloten, was toen echt het beste, uit eindelijk was hij degene die zei dat hij met mij wilde praten over de situatie, kwam de volgende dag zoon ophalen barst ie zo in janken uit. Nu gaat het gelukkig weer goed.
Nooit gescheiden en hoop dat ook nooit mee te maken. We zijn 11.5 jaar samen en 6 jaar getrouwd, 2 kids en veel mee gemaakt. Ik hoop dat het altijd zo blijft
Op mijn 19e onverwachts zwanger. 1 dag voor mijn 20e getrouwd (juli 2008)omdat eigenlijk ons wijs werd gemaakt dat dan alles goed voor de baby geregeld was enz (vanuit ex-schoonouders). In nov/dec 2009 weer uit elkaar omdat ik totaal niets meer voor hem voelde en hij continue loog en bedroog. Sept 2010 uiteindelijk pas officieel gescheiden, toen had ik inmiddels al een tijdje een vaste relatie weer (waar ik nu nog steeds mee samen ben). Beste keus in mijn leven geweest! Om te scheiden dan he haha
ik heb gescheiden aangevinkt, hoewel ik nooit getrouwd ben. Ik heb die aangevinkt omdat ik niet meer samen ben met de vader van het meisje dat op komst is. De ongeplande zwangerschap beangstigde hem dusdanig dat hij mij niet meer wilde, maar meerdere andere vrouwen wel. Wat zoiets met je doet - en zeker tijdens een zwangerschap- is pijnlijker dan ik in woorden kan vatten.
Ja ik ben gescheiden. Waarom ik toen voor hem koos tja was helemaal weg van hem en zag ons toen echt oud worden. Maar dat ging heel anders, agressief lichamelijk en mentaal wat ik eerst dacht dat kwam doordat het zwanger raken maar niet lukte. EN dit aan hem lag. Toen zoon na KID behandeling werd geboren en hij deze niet als zijn zoon zag, en nog veel dingen die gebeurd zijn was het na bijna 8 jaar genoeg geweest. En heb ik voor mijn zoon en mij gekozen.
Niet gescheiden en ik denk daar ook niet aan. We zijn nu bijna 16 jaar samen ( ik was 13 en hij 15 ). Over twee weken zijn we 6 jaar getrouwd.
Gezien het feit dat de meeste vrouwen hier zwanger willen worden, zwanger zijn en / of in de kleine kinderen zitten, zal het in ieder geval geen gemiddeld beeld geven. Hier: niet gescheiden. 9 jaar samen, 6 jaar gehuwd, 3 kinderen en ik ben heel blij met mijn man en hoop dat altijd te blijven. Hij zelf is na 15 jaar 'gescheiden' van zijn toemalige vriendin (waren niet getrouwd, geen kinderen)
Al 10 jaar samen waarvan 3 jaar getrouwd met de liefste, zorgzaamste en meest behulpzame man die ik me kan wensen. Dus scheiden? Geen haar op mijn hoofd. Mijn laatste zwangerschap heeft bewezen hoe sterk wij als stel zijn, never nooit niet!
Wij zijn 8 jaar samen waarvan 2 jaar getrouwd. Hij is de liefde van mijn leven en we zijn dolgelukkig. Ik kan mezelf niet voorstellen dat er voor mij een betere man op deze aardbol rondloopt. *zwijmeltnogffverder*
Niet gescheiden, we kennen elkaar nu 6 jaar, zijn bijna 5 jaar een stel en sinds afgelopen woensdag getrouwd! Ik hoop ook dat ik nooit zal scheiden, want mijn man is de mooiste en fijnste persoon die ik ooit heb ontmoet. Hij is lief, zorgzaam en eigenlijk alles wat ik graag zou willen! Hij is de beste papa en de fijnste partner, ja ik heb het heel erg getroffen met hem!!!
Al 7 (en een half...) jaar gelukkig getrouwd. En wij zijn heel snel gaan trouwen dus dat zegt niet altijd wat.
Nooit gescheiden maar ook nooit getrouwd. En trouwen gaat waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Ik heb te veel (vecht) scheidingen in mijn omgeving gezien/meegemaakt. Waaronder die van mijn ouders. Dit heeft een groe stempel op mij gedrukt. Ik zie het huwelijk dan ook gewoon als een stukkie papier. Die toch doorgescheurd kan worden als het niet meer gaat. Het is niet meer de eeuwige trouw enzo... Klinkt misschien dom maar de enige rede waarom ik zou willen trouwen is omdat we dan allemaal de zelfde achternaam zouden hebben. ( dit gevoel komt voort uit mijn ouder hun scheiding. In het samengestelde gezin van mijn moeder hoorde ik er voor mijn gevoel niet bij. Was de enige met een andere achternaam.