Hier ook een moeder zonder moeder, alweer 8 jaar. Ze was mijn beste vriendin, ik deelde alles met haar en we leken enorm veel op elkaar, innerlijk en uiterlijk. Wel heb ik mijn vader nog maar eerlijk is eerlijk, heel anders dan 'ons mam' . Ik mis haar ook heel erg maar ik probeer er niet teveel bij stil te staan, althans, niet bij wat ik allemaal mis. We hebben het nooit gehad over zwanger zijn en kinderen hebben omdat dit nog helemaal niet aan de orde was toen ze overleed. Ik weet niet goed hoe ik als baby en kind was, mijn vader weet ook niets meer, en ik heb maar 1 babyfoto van mezelf. En ondanks dat ik dat heel jammer vindt, probeer ik het daarbij te laten, dat het gewoon 'jammer' is. Juist omdat we zo'n goede band hadden en omdat ik er heel hard aan heb gewerkt om aan overlijden een plekje te geven, lukt het nu denk ik best goed zonder haar.. Missen doe ik haar enorm, maar het echte verdriet, de scherpe kantjes, zijn er vanaf. En wat wel leuk is, is dat mijn beste vriendinnen, die haar uit onze jeugd zo goed kennen, nu vaak zeggen hoeveel ik op haar lijk in de opvoeding naar mijn kinderen toe . Dat maakt me trots en blij en daar geniet ik van!
Was niet de bedoeling om je tranen te bezorgen! sterkte meis! Knuffel!! Ons meisje is nog veel te jong, dus ik kan je geen antwoord geven op je vraag, sorry! Ik ga nu al geregeld met ons meisje naar het kerkhof, loop ik langs het graf van mijn moeder, verschoon het graf, nieuwe plantjes, praat ik tegen haar. Nu beseft ons meisje dit allemaal nog niet, maar ik wil haar wel er op deze manier als het ware betrekken in het leven van ons meisje..... !
Nee dat snap ik Het feit dat het bijna de dag is icm hormonen (ong.) zijn mede verantwoordelijk. Mijn moeder ligt helaas net te ver weg om er even heen te gaan, 2 uur enkele reis. Het is wel de bedoeling dat ik binnenkort weer ga, maar dan even zonder de jongens.
Hier ook een moeder zonder moeder. Al 24 jaar geleden overleden (ben nu 33). Sinds ik kinderen heb, vind ik het vooral zo naar dat ze haar eigen kinderen niet heeft zien opgroeien (al heeft ze er zelf voor gekozen helaas). Dat besef raakt me nu meer, omdat ik er niet aan moet denken ze te missen.
Hier nog een moeder zonder moeder 4 juli is het 2 jaar geleden. Ze was mijn alles. Mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat... Gevochten tegen kanker, helaas toch verloren. Ze heeft euthanasie gepleegd. Heb het er heel moeilijk mee gehad en nu nog... Als mijn meisje savonds op bed ligt komen de tranen weer. Mijn lieve moedertje. Oh wat mis ik haar.
Hier ook een moeder zonder moeder (en vader) Mijn vader al dik 20 jaar overleden en mijn moeder ruim 4 jaar. Zij heeft onze dochter nog wel gezien. Maar ik had mij altijd voorgesteld dat mijn moeder gezellig zou gaan winkelen met mijn dochter als ik bv zou moeten werken. Dat mis ik enorm. Ik had een hele goede band met mijn moeder. Het probleem is nog eens dubbel zo groot omdat mijn mans ouders ook allebei al zijn overleden. Dus voor onze dochter helemaal geen echte opa en oma. Gelukkig wel wat mensen die die functie een beetje vervullen. Maar blijft toch anders als een bloedverwant opa en oma. Ik zou het zo leuk vinden als iemand eens zegt: goh dat deed jij vroeger ook of jij deed dat niet. En dat mis ik ook wel erg.
@Averlhach: man werd apart genomen en verteld dat zijn moeder bij Jezus is. Was ook niet op de begrafenis. Er werd erg moeilijk over gedaan. We kunnen het niet meer navragen helaas...
Ik ben ook een moeder zonder moeder. Mijn lieve mama is 6 jaar geleden overleden en heeft haar geweldige kleindochter nooit mogen leren kennen. Zij heeft nooit oma mogen zijn. Mijn vader is ruim 1 maand geleden overleden en heeft ook veel te kort opa mogen zijn, iets waar hij ontzettend van genoot! Het doet het meeste pijn dat opa en oma hun kleindochter niet (meer) zullen zien opgroeien. Ze wordt binnenkort 2 en als ik aan haar verjaardag denk wordt ik een beetje verdrietig. Ze hoort dan vertroetelt en verwend te worden door opa's en oma's, maar heeft helaas nog maar één oma (die wel heel lief is, hoor). Ik herken veel in wat jullie schrijven en vind het erg dat jullie dit (ook) mee moeten maken!!
@ merel. Pff lijkt me erg heftig. Weet ook niet zo goed wat te zeggen... @ Mienemuisje. Voor jou is het nog wel heel vers. 2 jaar is nog zo kort! Heb je wel nog afscheid kunnen nemen? @ biseco. Bloedverwant is anders dan niet bloedverwant. De band is toch anders he? En dat gemis herken ik. Het zou fijn zijn als iemand, gemeend, herkenning zou zien en zou zeggen. @ kwebbel. Wat? Dat meen je toch niet? Iedereen behoort afscheid te kunnen nemen van een persoon. Zeker een kind van zijn moeder.
Mijn ouders zijn ook overleden 4 jaar geleden. Ik weet zelf ook veel niet ook antwoorden van wie en wat had in familie is van wat ik mij herinner. En hoe ik was herinner ik niets maar laatst keek ik fotos en vol verbazing liep ik al met 8 mnd los!! Echt he zo n serie fotos van elke stapje op de gras. Had ook stiefzusje vroeger ze was 10 jaar ouder (van mijn vader 1e huwelijk) maar ze is dus overleden bij 20 jaar oud (12 jaar geleden) aan aangeboren hartafwijking. Nu is lastig want artsen willen precies weten wat het was maar dat weet ik niet dus. Krijg altijd bij elke zwangerschap structurele echo ivm dat ik niet veel weet van mijzelf en familie. Ik heb nog tante is zus van mijn moeder maar ze herinnert zich ook weinig. Ik woonde al 7 jaar in nl zonder mijn ouders op moment toen ze overleden dus veel fysiek contact hadden we zoiezo niet maar wel vaak bellen etc maar dat ervaart anders als je weinig had ouders eromheen en nu. Ik mis het opzich niet omdat ook niet anders weet want was altijd zelfstandig etc maar soms wel lijkt mij leuk dat ze zouden met klein kinderen konden spelen etc. Maar helaas
Gecondoleerd met je vader. Kinderen horen ook vertroeteld te worden door opa's & oma's en dan eigenlijk 2 oma's en 2 opa's.
@Averlhach, ookal bijna dus... Mijn meisje lijkt in uiterlijk op mijn man, getint, donker haar en donkere ogen. Zelf ben ik echt heel wit, rood haar en blauwe ogen. Qua innerlijk is het denk ik nog wat te vroeg om echt te oordelen, gezien ze net 3,5 maand is. @Mienemuisje, hier ook 4 juli...
Niet echt in de zin van overlijden, maar mijn moeder heeft erge korzakov, dus ze is er nog wel..maar eigenlijk ook niet helaas
Kwa uitelijk lijken ze dus bepaalde kenmerken wel op mij. Ik ben blond, blauwe ogen en lichte huid. Mijn man is half aziatisch, met zwart haar, bruine ogen en aziatische huid. Oudste blond, blauwe ogen, maar kleurt wel snel bruiner Jongste nog lichter blond, blauw met wat bruine ogen en huid is nu licht. (Nu nog weinig over te zeggen denk ik) En toch hoor ik altijd dat ze op mijn man lijken Hier trouwens 1 juli.
Ja klopt hij heeft het er nog steeds moeilijk mee. Mijn man is ouder en dan nog, elke keer, tranen over zijn wangen. Gelukkig leeft de zus van zijn vader nog, daar kunnen we terecht voor foto's. Pfff wat een hoop verdriet hier zeg....
Ik kan mij enigszins wat voorstellen. Het verlies opzich is al erg, maar niet afscheid mogen nemen... Pfff. Ik vind het altijd zo spijtig te horen als mensen elkaar zo veel pijn en verdriet doen.
Het is heel erg idd... Mijn man heeft het ook. Zijn moeder is overleden voor ik hem kon.... Zijn vader was al bijna 30 jaar dood toen ik hem leren kennen (toen hij 2 was). Hij hoort van zijn tante wel hoeveel de kids op hem lijken maar ik zie, ook al zegt hij dat hij er niet zo mee bezig is, toch dat het hem wel eens pijn doet.... Vooral denk ik ook omdat zijn moeder dol was op kinderen maar haar eigen kleinkinderen nooit heeft mogen kennen...
Herkenbaar helaas.... Mijn mama is al 14 jaar geleden overleden toen ik 15 was aan borstkanker. Het missen van een klankbord vragen over zwangerschap enz dat herken ik. Ook toen ik zwanger was en vooral van de oudste werd ik ook erg verdrietig als.ik babyspullen ging shoppen en daar zwangere meiden zag met hun mama's. Vorig jaar net voor de positieve test van de tweede viel ook mijn sm nog eens weg.(56) hartstilstand. Sv.is in 2009 al overleden dus alleen mijn vader is er nog.