Moeder zonder moeder, wie ook?

Hier helaas ook een moeder zonder moeder.
Mijn moeder overleed toen ik 5jaar was. Ik benn nu 25 en al 3jaar moeder van een prachtige zoon.
Het is en blijft altijd moeilijk. Iedere bijzonder moment mis je iemand.
Ik heb het in het begin ook heel moeilijk gehad met de gedachte waarom leert mijn zoon zijn oma niet kennen. Maar nu denk ik, ze kennen elkaar wel, ik geloof er in dat mijn moeder altijd meekijkt met ons en dat is een hele troost voor mij. Ze is er altijd en kijkt altijd mee.

Het gemis is niet op te vullen door wat anders, een schoonmoeder is heel anders dan een eigen moeder.
Gukkif zijn mijn vader en ik twee handen op 1 buik! En mijn zoontje is super dol op hem. Dat maakt ook veel goed.

En het is niet zo dat ik nu geen goeie moeder kan zijn omdat zij mij dat nu niet kan leren. In die 5 jaar heeft ze me al zoveel meegegeven waardoor ik nu een goeie moeder kan zijn voor mijn zoontje.
Ook met dank aan mijn vader die vader en moeder in een was.

Ik zeg maar altijd, ze is pas 'dood' als ze uit je gedachte is. En ik denk iedere dag nog aan haar!!

Het feit dat iedereen in mijn omgeving zegt dat ik op haar lijk en dat ze super trots op me zou zijn, geeft me zoveel kracht.

 

Jaa helaas ook zo jong
Nee dat klopt helemaal, het kunnen delen en het kunnen bespreken van elk kwaaltje en elke verandering elke fase hoe jij was als kind, dat kunnen we indd niet delen meer met diegene die we dan t hardt nodig hebben. Het zou indd een heel ander gevoel geven ben ik helemaal met je eens.

Ja dat merk ik ook, mensen gaan er altijd maar vanuit dat je iedere ouder nog hebt. En als ze dan vragen waar is je moeder in dit verhaal en je legt het uit is het ow sorry sorry dat wist ik niet. T wordt als gewoonte gezien.
Jaa die mensen heb je er ook, dat ze je uit de weg gaan. Maar misschien zegt dit meer over hun dan over ons.
Ik heb t vele jaren erg moeilijk gehad en eigenlijk niet over gepraat. Totdat m'n zoontje geboren werd had k t erg moeilijk maar sinds hij er is (hoe raar t misschien ook klinktt) een heeel stuk minder geworden. Het is niet te veranderen de situatie. En de gedachte dat ze er 'is' doet me heel goed.
Snap dat als je die dingen niet hoort het erg moeilijk kan zijn
Het blijft zo'n gemis je leert er mee omgaan en er mee te leven. Denk dat je het nooit te boven komt ..

 

Vanaf de diagnose tot de euthanasie ben ik bij haar geweest. Ik ben bij elke chemo, onderzoek, punctie etc. geweest. Heb haar kaal geschoren en verzorgd toen ze het niet meer zelf kon.
De laatste week van haar leven hebben we samen door gebracht in haar kamer in het ziekenhuis. Omringt door familie heeft ze uiteindelijk euthanasie gepleegd. Het was heel heftig. Ook heel raar om een datum te hebben en daar dan naar toe te leven. Ik was zo vreselijk bang die uren ervoor. De laatste nacht heb ik als een klein meisje op haar borst geslapen tussen alle slangentjes door.
Ik herinner me elke benauwde ademhaling van mijn moeder nog. En wát was ik bang...
Heb idd afscheid kunnen nemen, maar heb 1,5 jaar in angst geleefd en nam elke dag een beetje afscheid. Toch heb ik soms het gevoel dat ik iets vergeten ben te zeggen.

 

Hier ook een moeder zonder moeder. Hier is het bijna 4 jaar geleden dat mijn moeder overleed. 3 maanden voor de geboorte van onze zoon is ze overleden. Het blijft moeilijk en met bepaalde momenten wordt het weer erg aangewakkerd. 3 maanden geleden met ik opnieuw moeder geworden van een dochter en dan doet het weer opnieuw veel pijn. Het feit dat zij m'n kinderen nooit heeft gezien of zal zien en andersom. Zij zullen straks geen beeld hebben bij oma. De verhalen die wij vertellen natuurlijk wel en de foto. Moeder van moeder (oma) is jong overleden en ook ik heb alleen een beeld van foto door de verhalen. Dit is erg moeilijk. Maar ook gewoon de dingen als, dochters die je met moeder en kleinkinderen ziet lopen. Gewoon even advies vragwn of hoe ik was vroeger. Gelukkig heb ik een goede band met m'n vader, maar dat is wel anders natuurlijk.

Een moeder is gewoon niet te missen.

 

Hier ook moeder zonder moeder. Ze is niet overleden, maar haar gedrag is zeer abnormaal te noemen en we hebben al sinds maart 2012 geen contact meer. Heb ook geen contact meer met mijn vader en mijn 2 jongere broertjes.
Mijn ouders hebben onze dochter 1 keer gezien en mijn moeder deed gewoon een stap achteruit toen ze haar zag(stonden op de stoep voor ons huis) en hebben niks tegen onze dochter gezegd.
Je eerste kleinkind en dan zo reageren..Ik kan er gewoon niet bij! Heb helemaal geen opa's en oma's voor onze dochter(ouders van mijn vriend zijn beiden al overleden).

 

Tjongejonge, wat een hoop moeders zonder moeder!
Had ik niet verwacht.. Je voelt je vaak heel alleen erin is mijn ervaring. Mensen vinden het vaak ook lastig om er iets over te zeggen.
Mijn moeder is 15 jaar geleden overleden toen ik 16 was. Mijn vader is overleden toen ik 23 was. Ben inmiddels 31 en heb een prachtige dochter van bijna een jaar.

Nu ik zelf moeder ben geworden ervaar ik pas wat het is. Van te voren kon ik er geen voorstelling bij maken. Mijn moeder deed alles voor ons wat ze maar kon. Ze zei ooit, ik geniet zo van het leven omdat ik jullie heb. En ik dacht echt (wat een puber) die is gek. Pas nu weet ik hoe je onvoorwaardelijk van iemand kan houden.

Nu begrijp ik mijn moeder ook anders/beter. Ik zou graag nog een kopje thee met haar willen drinken en daar gewoon is over kletsen. Trots mijn meisje laten zien aan haar. Ik mis haar.
Gelukkig niet meer elk moment van de dag. Ik kan mijn eigen leven leven zonder dat het gemis er constant is, maar heel vaak komt het nog even voorbij. Ik had nog zo graag even denk ik dan.

Maar ik weet ook dat mijn dochter de beste beschermengeltjes heeft die ze kan krijgen. Mijn ouders waken over haar. Er staat van mijn ouders hier een foto in de kast en mijn dochter gaat vaak even voor de kast staan en geeft dan een kusje op het glas. En dan zeg ik, doe je opa en oma even gedag zeggen.

Ik ga niet meer met mijn dochter naar het graf, misschien als ze ouder is. Ben er 2x met haar geweest en ze raakte er overstuur van. Alsof ze teveel prikkels opving, of mijn emotie voelde.

Fijn om hier even te kunnen delen!

 

Ooh wat fijn om te lezen dat ik hier niet de enige ben zonder moeder.

Mijn moeder leeft ook nog, maar ik heb zelf het contact 2 jr geleden verbroken. Mijn vader heeft een persoonlijkheidsstoornis en weigert om zich te laten helpen, het ligt immers altijd aan een ander. Mijn moeder heeft altijd de slachtoffer rol op zich genomen en staat 100% achter mijn vader. Mijn broers hebben al jaren eerder het contact verbroken.
Twee jaar geleden vond ik mijn moeder na een wanhopige zelfmoordpoging nadat mijn vader ruim 3 maanden niet gepraat had (lees:de buitenwereld merkt NIETS aan hem!), was 21 kg afgevallen terwijl het al een slanke man was, nachten van huis blijven, dreigen met een scheiding etc. etc. Dit heeft mijn vader al jaren, ik weet niet beter. Van de een op de andere dag is dan alles weer koek en ei en begint het manische verhaal.
Mijn moeder heeft het uiteindelijk overleefd, heeft mij gezworen dat ze nooit meer naar hem terug zou gaan. En wat bleek.. dat deed ze natuurlijk toch. Ze kon alle hulp krijgen die nodig was, maar ze heeft alles afgeblazen. Lachte mij recht in mijn gezicht uit, want volgens haar was ik degene die hulp nodig had. Zij zou naar huis gaan om mijn vader weer aan het praten te krijgen.

Na maanden wikken en wegen en een weloverwogen besluit genomen te hebben (met ontzettend veel dank aan de trauma psycholoog die ik na haar zelfmoordpoging heb bezocht) heb ik het contact verbroken.

Enerzijds een enorme opluchting. Ik hoef nooit meer 'bang' te zijn voor feestdagen, vakanties en andere bijzondere gelegenheden waarin mijn vader altijd depressief was en mijn moeder alleen maar huilde.
Anderzijds mis ik ouders. Dit zou hun eerste kleinkind worden. Maar ik kies er bewust voor om het contact te laten voor wat het is. Ik wil mijn kind beschermen tegen alle ellende die ik in mijn jeugd heb meegemaakt.

Maar het doet pijn.. Als ik zwangere moeders met hun moeder in de winkel zie lopen, als ik collega's en vriendinnen hoor praten over hoe trots hun moeder op ze is, dat hun moeder oppast etc etc etc. Dat doet zeer, en dat steekt. En het valt niet altijd mee.. Helemaal omdat mijn moeder zich weer verschuilt in de slachtoffer rol. 'Erg he, alle kinderen hebben mij in de steek gelaten' en alle andere vervelende verhalen die ze over mij en mijn broers verspreid .

 

Jeetje, wat een verhalen allemaal! Zeker als je kinderen krijgt weet je opeens wat het is om moeder te zijn en komt het gemis opeens harder aan. Sterkte allemaal!

Hier een ander verhaal. Ik heb mijn moeder gelukkig nog, en ook veel mooie momenten met haar mee mogen maken. Maar helaas is ze gediagnostiseerd met een vorm van dementie en gaat het zeer snel bergafwaarts met haar. Communiceren met haar gaat bijna niet meer. Ook al is ze er nog, moet ik helaas concluderen dat ze mijn moeder niet meer is. Zo verdrietig! Ik probeer er zeker nog wel voor haar en mijn vader te zijn, en nog leuke dingen met ze te doen. En vaak met mijn pasgeboren dochtertje langs te gaan. Maar het doet wel pijn. Geen gesprekken meer over hoe ik was als baby, hoeveel mijn dochter op mij wel of niet lijkt, geen mogelijkheid om vragen die ik als kersverse moeder heb te beantwoorden.

Toen ik de eerste keer zwanger was vorig jaar, dat helaas snel eindigde in een miskraam, was ze al ziek, maar dat wisten we nog niet. Al vond ik haar erg vlakjes reageren en trok dat mij wel aan. Kon het niet zo goed plaatsen. Ze wist toch dat ik graag een kindje wilde, maar dat het maar niet wilde lukken?

Ook toen ik voor de tweede keer zwanger was, was er weinig warme reactie, maar toen hadden we al wel door dat er iets was. Uiteindelijk kwam een paar maanden voor de geboorte van mijn dochter duidelijkheid, en werd het ook duidelijk dat het nooit meer goed gaat komen.

En ze kon zo genieten van haar kleinkinderen. Doet ze nog gelukkig, op haar manier, maar ik durf mijn dochter bijna niet aan haar te geven aangezien ze onvoorspelbaar is... Ow, wat doet dat pijn....

 

Hier een moeder zonder vader en een vader zonder moeder. Er zat slechts 6 maanden tussen het overlijden van beide.

De moeder van mijn man overleed na 3 jaar kanker, net 3 maanden voor ons trouwen.

Mijn vader overleed plots aan een acute hartstilstand toen wij op huwelijksreis waren (3 maanden na ons trouwen).

Beide worden nog dagelijks gemist!! Onze kinderen hebben ze nooit gekend. Onze oudste kent ze alleen van foto's, de jongste is nog een baby.
Wat zouden ze trots op de kindjes zijn. Zo jammer dat opa en oma nooit van onze mooie kindjes zullen genieten en andersom... kan zo weer janken..
Nu na 4 jaar blijft het een moeilijk onderwerp, als we er te lang bij stilstaan zijn we allebei in tranen. Zal waarschijnlijk altijd wel zo blijven..

 

Dat zou wel fijn zijn

 

Wat vreselijk Dat zag je natuurlijk ook helemaal niet aankomen. Gewoon zomaar uit het leven gerukt...
Denk wel wat ze je gehoord heeft.

 

Hier ook helaas een moeder zonder moeder in april net een jaar geleden ik was toen 23 weken zwanger toen ze overleed aan een rot ziekte! Ik mis haar heel erg!