De Swaddle is vooralsnog geen succes. Hij ligt er 2u in en huilt hard sindsdien. Hij is al vanaf 9.30 wakker dus helemaal oververmoeid denk ik. Vriend zit met oordoppen in te gamen en ik doe huishouden en staar uit het raam. Van vriend moet ik het weekend gebruiken om iets voor mezelf te doen, maar ik heb echt nergens zin in...ik moet eigenlijk wel wat doen, zit zelf behoorlijk in een negatieve spiraal de laatste week. Maar ik voel me meteen zo'n egoist als ik Fender laat huilen om iets futiels te doen als lezen ofzo... Ik twijfel of ik hem uit de inbakerdoek moet halen. Vind het zo zielig dat hij zo huilt en schreeuwt.
Als hij al 2 uur aan het huilen is zou ik hem eruit halen hoor. Dit doet je mama hart toch ook geen goed?
2uur huilen is inderdaad wel lang. Wil je vriend niet even met hem knuffelen? Dat jij bijvoorbeeld even alleen kan gaan wandelen?
of een rondje in de wagen buiten lopen?? In bad of onder de douche met hem? Wordt hij daar rustig van?? Je hoeft jezelf echt niet helemaal weg te cijferen hoor meid! Je mag ook best even voor jezelf tijd maken, dan ben jij weer even wat rustiger en dat is voor Fender ook een stuk prettiger. Probeer aan jezelf te denken, want 2 uur hard huilen is wel heel lang hoor.
We hebben hem eruitgehaald, en na zijn fles zijn we gaan wandelen en even op en terrasje gezeten met Fender in de kinderwagen. Hij sliep aan een stuk. Thuis weer huilen dus vriend heeft hem op de arm gehouden terwijl ik eten klaarmaakte. Na zijn vlg fles toch weer in de Swaddle gedaan en in de reiswieg, en nu slaapt hij of hij kijkt rustig rond. Vlak na de middagfles heeft hij ook flink gespuugd, en vanochtend een fles niet opgekregen, dus hij was denk ik ook even niet zo lekker.
Gelukkig is hij nu rustiger. Wij gaan de 6 flessen niet redden vandaag denk ik. Ach ze geeft genoeg reserves en een keertje 5 flessen is niet erg.
wow.. ik laat cay nooit lang huilen. vind ik gewoon niet nodig max 5 minuten,maar zelfs dat al eigenlijk nooit..
Doen wij ook niet. Het huilen doen hij niet voor niets. Honger, vieze luier, behoefte aan knuffelen, krampjes... Thomas laat zich ook altijd prima troosten dus huilt nauwelijks.
En het is zwaar als je kindje veel beroep doet op je en je nauwelijks tijd voor jezelf hebt. Dan is het goed om ff af te wisselen. Paps zorgt voor de baby en mama gaat er ff uit of anders om. Als het zwaar is hou ik me maar altijd voor dat mijn kindje het echt niet doet om mij dwars te zitten en hij er ook niets aan kan doen.
Ik laat hem normaal ook niet langer huilen dan 10min. Maar het CB zei dat hij in het begin erg zou tegensputteren als hij was ingebakerd en dat we daar doorheen moesten, zo lang hij geen honger/vieze luier of koorts heeft. Ik vind het gewoon heel moeilijk om te weten waar ik goed aan doe. Inderdaad, als hij huilt wil ik hem oppakken en knuffelen, maar het CB zegt juist dat hij voor de regelmaat in zijn eigen slaapplaats in slaap moet vallen, ook als hij dan gaat huilen. Dat hij toch niet goed ontspant als hij met onregelmatige tussenpozen wordt opgepakt en dan weer in bed gelegd en dat het huilen een reactie is op het gebrek aan regelmaat, dat hij niet weet waar hij aan toe is. En dat hij daarom onrustig wordt. Net even een stukje gefietst in mijn eentje. Voelde toch niet echt goed. Het was meer dat mijn vriend zo aandrong dat ik me moest ontspannen. Maar ik ben blij dat ik weer thuis ben.
Frustrerend hè, huilen en dat je niet weet waar je goed aan doet... Wij hebben wel ontdekt dat het voor de rust en overprikkeling slimmer is om niet steeds op te pakken bij huilen. Maar er is wel een grijs gebied tussen oppakken en laten huilen. Zachtjes over hoofdje aaien, hand op buikje leggen, achter elkaar zachtjes steeds hetzelfde liedje zingen, een knuffel in het blikveld zetten om op te focussen, allemaal dingen die bij ons erg werken om haar in slaap te laten vallen weer.
Goed dat je er even uit bent gegaan. Even eruit stappen heeft vaak weer energie om et tegen aan te gaan. Tja ik denk dat ik toch meer van een andere stroom opvoeden ben dan het cb. Ik bedoel daarmee niet dat mijn manier de enige waarheid is. Als ik kijk naar hoe de natuur (andere primaten) en ook andere culturen met hun zuigelingen omgaan (dragen, samen slapen, voeden op verzoek etc) lijkt mij dit voor een kleintje heel belangrijk. Slapen bij, op, en om mama. Dichtbij de veiligheid, dicht bij de bron van voeding. Ik begrijp niet zo goed waarom in onze westerse cultuur en baby persee ver van zijn ouders moet slapen en waarom er precies op de klok geleefd moet worden. Ik voel me er goed bij om Thomas (en Emma ook destijds) dicht bij me te hebben. Ze slapen heerlijk diep in de draagdoek soms ruim 2 uur achtereen. En als het lukt slaapt hij ook in zijn bed. Maat lukt het niet dan accepteer ik dat een slaapt hij bij mij op schoot verder. Dit ontspant mij. Ik heb geen stress van een huilende baby en geeft hem ook rust denk ik. Thomas slaapt s nachts gewoon in zijn eigen wiegje naast mijn bed. Emma is vanaf 3 maand goed over gegaan naar haar eigen bed in haar eigen kamer. Huilt nooit als ze naar bed gebracht wordt. Tuurlijk wordt ze s nachts ooit wakker (tandjes/verkouden ed) maar slapen is nooit een probleem geweest. Ik heb dus niet het idee dat ik mijn kindjes verwend of verpest heb Door in de eerste prille periode ((weken/maanden) zoveel mogelijk aan hun behoeften tegemoet te komen. Nogmaals, dit is vast niet de enige weg die naar Rome leidt. Maar wat ik ermee wil zeggen is dat het cb ook niet de enige juiste weg is.
En ik denk dat Thomas ondanks onze "onregelmatigheid" prima weet wat hij kan verwachten. Namelijk dat mama of papa altijd in de buurt zijn en altijd komen als hij huilt. Dat lijkt hem juist een relaxte baby te maken.
Eens met Rian, zeker over dat CB ook maar een visie is en niks meer. Maar daarbij denk ik dan weer dat het ook niet schadelijk is om je kind gewoon te laten huilen als je er echt even zat van bent (hier nog niet gebeurd, maar kan het me goed voorstellen). Nog belangrijker is dat je als moeder zorgt dat je kunt opladen als dat nodig is. Op de manier die bij jou past. Ik geniet echt van het doen van de weekboodschappen op zaterdagochtend terwijl mn man thuis is.
Ik denk dat er zeker momenten zouden kunnen zijn waar je misschien beter even weg kan gaan uit de situatie. Maar als je dat punt bereikt hebt is het ook erg belangrijk dat je Hulp inroept. Ouders/vrienden/partner/buren die even een uurtje of twee op je kleine kunnen laten dat jij inderdaad de boodschappen kan doen of zwemmen of een rondje fietsen.
De dingen die je noemt, hoofdje aaien, steeds hetzelfde liedje, hand op buikje leggen, zijn precies de dingen die ik inderdaad ook doe. Als hij huilt dan ga ik vaak naast de reiswieg zitten zodat hij in ieder geval weet dat ik vlak bij hem ben.
cb heeft naar mijn idee alles uit een boekje soort "standaard".. ik vind het zelf geen fijn idee om hem te laten huilen, hij zal het niet voor niks doen. ze hebben er nu nog geen besef van van"als ik huil komt mama" o.i.d. het actie-reactie besef. caylen huilt meestal voor honger of zn speen. slapen doet hij snachts niet al te best, dan neem ik hem bij me in bed oke dan slaap ik ook amper, maar dan huilt hij niet. liever in bed kroelen dan beneden met hem zitten. ieder vind zn weg hier wel in wat voor jou en je kindje het beste is ieder heeft zn eigen visie erop.
Dag Lumiere, ik heb je verhaal gelezen en geïnterpreteerd. Maar misschien rare uitspraak, maar heb meer vertrouwen in jezelf en je eigen kunnen. Ik heb het gevoel dat je jezelf te veel vertrouwd op de mening van een ander, terwijl het tegen je eigen gevoel ingaat. Je eigen moeder instinct ontwikkelen is lastig vooral in het begin bij je eerste. Je kunt het nooit fout doen bij je eigen kleine en als je het gevoel hebt dat je je kleine moet knuffelen of troosten dan doe je dat toch lekker en even huilen is nooit verkeerd mits dat hij over de kook gaat. Even huilen is goed voor de longen, maar als je denkt nu ga ik je troosten dan doe je dat toch. Mijn man zegt ook wel eens laat maar huilen, maar dan kan hij in een hele hoge boom klimmen ik doe wat mij op dat moment ingeeft en niet wat hij zegt. Klinkt misschien wel raar zo, maar mijn man weet dat van mij en accepteert dat ook. Cb heeft altijd een bepaalde visie, maar mijn opvoeding sluit daar niet altijd op aan. Wel ben ik van de drie Rs. En hoe gestreste ik ben hoe meer mijn kleine gaat huilen. kortom mijn tip is vertrouw op jezelf je kent je eigen kereltje het beste
Klopt, ik ben heel onzeker. Het gevoel "ik heb maar 1 kans om hem een stabiele basis voor het leven te geven" spookt vaak door me heen. Daarom dat ik het ook moeilijk vind om hem te zien/horen huilen. Misschien zwaar overdreven, maar ik wil dat hij opgroeit tot een gelukkig kind en later een volwassene is die terugkijkt op een veilige jeugd waarin hij voelt dat er van hem gehouden word. Want dat doen we! Ik ben inderdaad erg geneigd om de mening van "kenners" snel aan te nemen omdat ik zelf een leek ben qua opvoeding. Hij heeft nu 5min gehuild, toen ben ik er 5min bij gaan zitten, zachtjes gepraat, geaaid, speentje gegeven en gezegd "nu weer even proberen te slapen schat", en nu ligt hij rustig. Hij is zoveel wakker geweest vandaag, ik denk echt dat hij oververmoeid is. Daarom zou 2 of 3u slaap hem goed doen. Hopelijk lukt dat. Ik ga zelf ook op tijd slapen, vriend doet de nachtvoedingen. Dan sta ik er morgen zelf vast ook weer positiever in.