Jeetje mina, hij gooit wel echt werkelijk alles zomaar weg he. Ik vind het echt heel erg voor je ook omdat je weet dat dat met die andere vrouw uiteindelijk toch niets gaat worden (meestal dan) maar ja, dan is het leed al geschied. Sterkte
Zijn nieuwe liefde is iets jonger, jaar of 6. Geen kinderen inderdaad. Hij zei dat hij van de zwaarte af wil. Hij wil simpel en licht. Uiteindelijk weer naar zijn oude werk. Waar hij op uitgekeken was, waar hij zich niet genoeg in gewaardeerd voelde destijds.. Op het moment heeft hij een klusje erbij, waar hij wel gewaardeerd wordt. Dat wil hij weer. Niet dat hij nu niet gewaardeerd wordt. Maar het is allemaal te zwaar, te groot. Terwijl hij dat altijd wilde, dat was zijn droom. Hij wil het niet meer. (Maar ja, niet dat het straks dan simpel wordt??? Als hij zijn verantwoordelijkheden op afstand wil nemen, er zo vaak als hij kan voor ze zijn, ons misschien -deels- onderhouden.. en zichzelf) Onbegrijpelijk.
Er zijn geen garanties. Maar hij zegt verder te kunnen kijken. Hij voelt dat het goed is, dat het iets kan worden. Hij heeft haar nog nooit aangeraakt.. Nou ja, volgens mij is het sowieso nooit goed, als je op deze manier aan een relatie begint. En zij net uit een andere (slechte) relatie. Maar ook zij was echt wel gek op haar ex, ondanks alles. Dus eens gaat haar dat ook inhalen. Maar ja mijn... ex... ik weet dat hij niet zomaar verliefd wordt. Niet zomaar dit soort keuzes maakt. Hij lijkt hier ook wel echt over na te denken.. Het gaat hem ook echt aan het hart wat het met mij en met de kinderen doet. Maar hij 'kan' niet anders.. Dat geloof ik. Hij zegt dat hij altijd van mij blijft houden, om mij, om ons blijft geven. Maar dat het gewoon niet meer gaat. Het is op. Maar wat er wel nog is, wat we samen hebben.. dat hij dat niet kwijt wil. Maar als ik het niet aan kan. Dan accepteert hij dat. Al vind hij niet dat de kinderen de dupe moeten worden. Dus ik kan niet anders dan contact met hem blijven houden. Hem dit dus te gunnen. Het liefst wil ik er alles aan doen om het tussen hun niet te laten slagen. Haar gek maken van schuldgevoel. Dat kan ik. Maar wat heb ik er aan? Wat hebben de kinderen er aan.. Hij is de schuldige, niet zij.. Ook zij heeft geprobeert het te stoppen. Alles weg gegooid, telefoonnummer. Maar hij heeft haar weer gebeld en daarna was het niet meer te houden. Het is zijn keuze. Toch haat ik haar.. Ook ben ik als de dood dat als de kinderen straks 12 zijn.. ze mogen kiezen bij wie ze willen wonen. Ik ben altijd de consequente, de strenge geweest. Hij kan niet consequent zijn, hij verwend ze. Ook hier wil hij zijn verantwoordelijkheden in nemen. Afspraken over maken.. Maar dat werkt toch niet in de praktijk..
Dat gaat niet. Hij is onmisbaar voor het bedrijf. Ik ook, maar theoretisch misschien nog wel te vervangen. Hij absoluut niet. Plus, ik ben geen aandeelhouder/directie. Hij wel, samen met een ander.
Ik heb in een zelfde soort relatie gezeten. 9 jaar relatie, koophuis, eigen zaak. Enige verschil was dat hij loog over het feit dat hij vteemd ging met een vriendin van mij. Hier ben ik op een avond achter gekomen met genoeg bewijs, maar blijven ontkemnen. Zij zou namelijk gaan trouwen en had twee jonge kinderen. mijn wereld stortte in. Hij zei ik mak het uit; je moet ander werk en woonruimte zoeken. Mijn wereld stortte driedubbel in, wat kan je je vergissen in een persoon en wat voelde ik mij alleen, ik had het gevoel alsof iedereen mij voor de gek aan het houden was. Ik at niet en sliep niet meer, maar ben gelukkig snel uit het diepe dal geklommen. En nu heel gelukkig met iemand die mij als een prinses behandelt Heel veel sterkte, het klinkt alsof hij de keuze al gemaakt heeft, nu jij mog mentaal!
Wow...heftig hoor. Ik werk ook samen met mijn man in ons bedrijf. Wij hebben ook personeel in dienst. Als mijn man zou kiezen voor de (ex)vriendin van een werknemer en bij mij en de kinderen weggaat: dan zou ook het bedrijf niet lang meer kunnen bestaan. Je verliest ALLE (geloof)waardigheid. Ik zou in ons geval echt niet inzien hoe ik dan door zou kunnen gaan met het werk en me nog (geloof)waardig zou voelen. Ik vind dat wij thuis en op werk als team een voorbeeld functie vervullen. Als wij niet meer 'wij' zijn...en vooral als hij met een ander via werk er vandoor gaat, dan is alles letterlijk verloren. Maar goed, wij hebben een vrij klein bedrijf (<10 man), ik weet natuurlijk niet hoe dat bij jullie zit. Bij een groot bedrijf is dat heel anders. Maar hij wil dus ook bij het werk weg?? (dooddoener, ik weet het: maar zit hij niet onwijs in een midlifecrisis??) Ik vind jou echt heel sterk overkomen. De schulden wegwerken is wellicht wel verstandig. Maar ik zou me voor mijn eigen gevoel toch echt zoveel mogelijk los maken van hem. Dus ook niet meer mee werken. Is het jouw bedrijf? Of zijn? Of van jullie samen?
Ik heb hem altijd 100% vertrouwd. Ik weet ook 100% zeker dat hij nooit heeft gelogen (ja, die paar weken; maar er is verder niets gebeurd). Ik geloof ook niet dat hij een slecht mens is. Hij was bang, hij kon de stap niet zetten. Nu wel. Hij was bang dat ik het niet zou redden, in de periode dat ik ziek was. Nu gaat het beter, maar nog lang niet 100%. En ik hoop dat dit er niet teveel invloed weer op gaat hebben.. Hij denkt dat ik het nu wel aan kan. Want hij weet dat ik sterk ben.. Nou ja sterk ben, je moet wel.. Toen ik ziek was, moest ik wel sterk zijn. En nu, ik moet wel sterk zijn. Opgeven is geen optie..
Ik snap dat je haar haat. Dat zou ik ook doen. Al weet je ook wel dat het niet haar 'schuld' is...zij is toch de oorzaak van de definitieve breuk. En dat doet pijn. Wat voor ziekte heb je het over? Voor je kinderen zou ik niet bang zijn dat ze perse bij jou weg willen als ze 12 zijn. Niet alleen omdat je consequent bent, of streng. Je bent en blijft hun mama! En kinderen vinden regels toch stiekem altijd wel heel prettig. Je weet namelijk precies waar je aan toe bent.
Het is zijn bedrijf feitelijk, samen met een ander. Maar ik ben er ook onderdeel van. Uiteindelijk wil hij bij het bedrijf weg, maar na zijn verantwoordelijkheid genomen te hebben. Ik kan theoretisch volledig thuis werken, dat doe ik nu ook veel. Maar dan nog moet ik wel veel met hem samen werken. Hij verzint het - ik maak het, dat is simpel gezegd de constructie. Ja, ik denk ook dat hij in een soort crisis zit. Dat het hem allemaal teveel wordt. Zwaar werk, schulden, verhuizing, relatie die niet heel goed is (al vond ik het zelf wel veel beter gaan juist door het samen werken). Een vlucht dus. Maar ja, ik geloof ook best dat dat een paar jaar kan duren voor hij hier uit is. En het gekke is. Zijn vader heeft zijn moeder een jaar of 10 geleden verlaten voor een ander (wel langere tijd echt vreemd gegaan). Mijn ...ex... is daar nog steeds kapot van, hij haat die vrouw. En zijn vader was toen burned out. Maar ja, ook al is dat zo.. Door deze verliefdheid is hij weer energiek, kan hij het werk beter aan, alles beter aan lijkt het. Tja, ik weet niet. Zou dat tijdelijk zijn? Of kan dat dan ook daadwerkelijk de oplossing voor hem zijn..?
Hij herkent zichzelf daarin denk ik niet. Oogkleppen voor? Heb je het wel eens gezegd tegen hem, dat hij nu doet wat zijn vader ook deed? Het zal voor jou ook niet makkelijk zijn om ander werk te zoeken zeker? Alhoewel ik dat wel zou proberen...nadat je weer een beetje op je pootjes terecht bent gekomen. Wanneer ga je verhuizen? Is daar alles al voor rond?
Hij doet dus precies wat zijn vader ook doet. Lijkt mij dat hij eens eerst een heel goed gesprek met een therapeut hoort te hebben voor hij doorgaat op dit pad. Ik zou ook in overleg gaan met zijn zakenpartner over hoe het nu verder moet. Lijkt mij het verstandigst dat hij zich terugtrekt en jou en zakenpartner financieel genoegdoet. A, dat betekent voor hem dan meer schulden. Maar dan kan hij beter maar eens bij zijn vader te rade gaan!
Hij zegt dat het inderdaad anders is dan bij zijn vader.. Maar daar denkt hij absoluut over na. En zijn nieuwe liefde, die heeft dit zelf als kind meegemaakt.. Het is voor mij heel moeilijk om nieuwe werkt te vinden inderdaad.. We gaan over 1,5 maand verhuizen. Ons huis is rond, maar we hebben nog geen nieuw huis. Dus de vraag is ook hoe ver ik daar nu in wil gaan. Moet ik iets goedkopers nemen, dan wat we eigenlijk eerst wilden? Eigenlijk vind ik gewoon dat ik recht heb op een goed huis. We zouden dichter bij familie gaan wonen, dus daarom ga ik dit ook sowieso doorzetten. We gingen ze een nog betere basis geven.. En dat wilde ik nu, omdat ze op een leeftijd zijn dat het nog net kan (oudste gaat naar gr3).
Wat een ontzettend moeilijke situatie! Vind dat je er super goed mee omgaat! Heel veel succes de aankomende tijd!
Ik zou het accepteren.. je kunt er namelijk niks aan veranderen en je hebt geen controle over hem. Loslaten is het enige dat je kunt doen. En dan een goede constructie bedenken die fijn is voor iedereen. Ik lees in dit topic veel adviezen die ervoor zorgen dat hij eigenlijk tekort gedaan wordt.. Dat zijn goede adviezen als je graag een vechtscheiding wil, maar ik vind dat alleen maar heel erg voor alle partijen inclusief de kinderen. Zoals ik het begrijp stelt hij zich verder nu heel schappelijk op en maakt hij deze keuze niet om jou te kwetsen, maar omdat hij denkt dat hij er zelf gelukkiger van wordt. Wij hebben in hetzelfde schuitje gezeten en pas toen we alles samen uitgedacht hadden m.b.t. ons bedrijf en de kinderen kwam er weer lucht om nog eens goed na te denken over onze beslissingen. Als je opeens precies weet hoe alles gaat uitpakken kun je je ook het gemis van de ander voorstellen. Wij hebben toen toch besloten er nog keihard voor te gaan vechten en dat is goed gelukt! Maar wij zouden dus inderdaad blijven samenwerken met een goede taakverdeling en we zouden allebei de kinderen bijna iedere dag blijven zien. Al was het maar even van school halen en bij de andere ouder afzetten bijvoorbeeld. Vraag hem eens goed na te denken over hoe hij het allemaal eerlijk zou willen regelen en doe dat zelf ook, maar denk ook aan het belang van de ander. Ga er dan eens samen voor zitten en bedenk in grote lijnen hoe je het wil gaan vormgeven. Dat geeft al een hoop rust. eventuele wrok of jaloezie moet je echt loslaten om dit allemaal fijn te laten verlopen. Zelf zul je ook weer gelukkig worden!
Ja, ik zou wensen dat dat iets zou helpen, maar dat denk ik niet. Ik denk niet dat iemand hem nog in een gesprek iets kan laten inzien. Zijn moeder is therapeut en die heb ik gisteren gebeld. En daarna hem gevraagd haar te bellen. Zij kiest geen partij voor een van ons, zij kiest voor de kinderen. Ze hoopt dat wij er goed uit kunnen komen voor hun. Maar wat betreft zijn beslissing of inzichten na het gesprek, niets in veranderd. ze had t naar mij wel over een bevlieging en de koppeling met zijn vader; history repeats itself. Heeft ze ook met hem besproken, maar hij zei na t gesprek dat hij dat anders (?) opvatte dan dat ik dat heb opgevat. (? tja geen idee hoe je dat anders kan uitleggen) Hij moet het zelf willen, en hij wil niet. Praten is zinloos. Daarom wil ik ook dat hij zsm weg gaat. Laat hem maar nadenken en echt voelen/zien hoe hij denkt zijn verantwoordelijkheden naar de kinderen op zich te nemen.
Ik denk dat de kinderen liever in een kleiner huis wonen met ouders die nog gewoon bij elkaar over de vloer kunnen komen, dan in een groot huis na een vechtscheiding. Denk er ook aan dat een vechtscheiding sowieso ook zorgt voor slechte cijfers op school en zeker niet voor een beter basis...
Hij zal nooit zorgen dat het een vechtscheiding wordt. Als ik iets wil, dan doet hij dat en neemt de consequenties. Een kleiner huis vind ik ook niet erg. Sterkter nog, ik wil geen heel groot huis, daar zou ik me verloren in voelen. Maar ik wil ook niet op een appartementje gaan zitten. Dat idee benauwd me enorm. En ik wil dat de kinderen lekker buiten kunnen spelen.
Ik vind dat je zowel als zakenpartner als als moeder van je kinderen echt wel iets te eisen hebt. Ik vind persoonlijk dat je van hem kunt eisen dat jullie met z'n drieen, dus partner, stoorzender en jij in gesprek gaan met een relatietherapeut, en een mediator. Ik denk dat zijn moeder helemaal gelijk heeft met 'bevlieging' waarschijnlijk omdat hij zich onder druk voelt. Maar wat kun jij aan als de bevlieging over is? Kun jij dan weer samen door een deur en samen ouders voor jullie kinderen zijn?