De Gouden Tip zal niet bestaan maar van me aftypen helpt al veel en misschien wat herkenning van jullie. Al mijn vriendinnen herkennen dit namelijk niet Mijn dochter Luna is vandaag 5 maanden. Ik heb een lastige start in mijn Mama in Opleiding. Hoop onzekerheden, twijfels, heel veel liefde allemaal veranderingen. Na dat laatste zal iedereen wel bekend voorkomen. In ieder geval, mijn dochter is een lastige slaper geweest, of ik had pas later door wat haar voorkeuren waren maar goed daardoor nog sneller overprikkeld met als nog meer huilen dan normaal als gevolg. Afgelopen anderhalve maand kwam daar beetje bij beetje meer ritme en regelmaat in. Luna sliep drie tot vier keer per dag een uurtje, ging wel wat rommelen door in de ochtend om 5:00 wakker te worden maar ik merkte dat haar slapen op de dag mij goed deed en haar ook. We leken samen onze weg te gaan vinden. Ik herkende ook steeds meer signalen. Afgelopen vrijdag melde de juf van het KDV dat Luna een slechte dag had, had er zelfs een paar keer aan gedacht mij te bellen om haar op te halen. Luna had last van haar darmen, gelukkig geen koorts, heel veel huilen en zeer verdrietig zijn. Eigenlijk is sinds vrijdag haar slaapritme niet meer wat het was. Slaapt op de dag bijna niet meer en valt na haar laatste fles zeer lastig in slaap en wordt rond 4:00 tot 5:00 wakker. Ik geef haar een speentje en ze valt dan wel weer in slaap en krijgt om 6:15-6:30 haar eerste flesje. Ik weet dat enorm veel piekeren of bang zijn voor een herhaling van het verleden weinig tot geen zin heeft maar lastig vind ik dat wel. Probeer voor mezelf te herleiden wat het kan zijn dat het ritme ineens helemaal weg is. Sinds vorige week kan ze draaien van rug naar buik, weer terug ervaart ze als lastig. Ik kan haar hierdoor niet meer met haar armpjes in de slaapzak laten slapen en Luna is een meisje die die geborgenheid als veilig en fijn ervaart. Gisteren ook nog haar vaccinatie gehad..Arme meid... Sprongetje?? Een fase??? Herkenning??
Ja natuurlijk herkenning. Baby's zijn nu eenmaal geen machines: ze hebben goede en slechte dagen. En als ze ziek of moe zijn, dan kunnen die dagen wel eens weken worden... Dat zal in de toekomst nog heel vaak gebeuren hoor. Maar ik snap ook jouw ongerustheid over 'herhaling' wel. Mijn dochter was een rampzalige slaper tot 11 maand. Ze is nu 21 maand en als ze eens een slechte nacht heeft, schiet ik ook meteen in een paniek van 'het zal toch niet weer gaan beginnen he'. Het is een beetje een trauma (zelfs al is dat een erg beladen woord) en ik denk niet dat het snel zal verdwijnen.
Wilde het woord trauma zelf ook gebruiken maar was wat huiverig omdat ik niet te beladen en negatief over wil komen. Maar zoals jij het beschrijft Shakes zo voel ik het ook. Ik blijf maar op zoek naar die controle
Heel veel herkenning! Van wat ik nu ga zeggen, zul je misschien niet heel blij worden en daarom wil ik benadrukken dat elk kindje anders is! Dochterlief is geen goede slaper, vanaf week 1 al niet en nu met 19 maanden nog steeds niet. Maar weet je, het hoort blijkbaar bij haar. Vanalles verstoort haar in haar slaapritme: "spannende" dingen overdag, prikjes, verkoudheidjes, tandjes, sprongetjes, nieuwe leidsters op het kdv, de woonkamer die we verbouwd hebben ->), bezoekjes van opa's en oma's waar ze gek op is die net even een half uurtje te lang blijven, papa die een beetje gespannen is door het WK voetbal, je kan het zo gek niet verzinnen en dat laatste bedoel ik letterlijk. Ik kan het niet allemaal verzinnen. Dus dat heb ik maar losgelaten. Ik probeer niet elke keer de reden achter het slechte slapen te zoeken. Dat kost mij te veel energie en bovendien merk ik aan mezelf dat ik er negatief van wordt. Natuurlijk let ik op koorts, ziekte, te koud, te warm, honger, dorst e.d. Maar als dat het niet is, probeer ik het los te laten. Go with the flow, we pakken uiteindelijk weer een ritme op, het bestaande ritme of misschien wel een heel nieuw ritme. Wat ik wil zeggen: soms is het blijven zoeken naar de reden alleen maar jezelf kwellen. Tuurlijk moet je de dingen die ik hierboven al noemde in acht nemen, maar als dat het niet is? In- en uitademen en je dochter maar een dikke knuffel geven is mijn advies!
Ook hier herkenning hoor. Met onze dochter hebben wij denk ik de eerste 5 maanden van haar leven voortdurend gedoe gehad. Vermoeden van kma, niet willen slapen overdag, de juiste fles niet kunnen vinden..Uiteindelijk werd het na die eerste 6 maanden een stuk makkelijker. Dat felbegeerde ritme kwam er eindelijk en ik leerde steeds beter loslaten. En nu onze dochter 1 jaar is, ben ik dat nog steeds aan het leren. Want weet je, er zijn elke keer wel dingen waardoor dat ritme weer weg is. Tandjes, ziekte, sprongetjes. Moeder zijn is voor mij dan ook vooral: rolling with the punches en proberen je over te geven aan de situatie. Je kunt je kind nou eenmaal niet in alles sturen..Sterkte!
Ik heb al veel topics gezien van je Zelf maak ik me niet zo snel zorgen. Denk dat het een sprongetje is. Mijn dochter heeft een paar weken geleden ook ineens wat moeizame dagen gehad. Gewoon veel troosten en vertrouwen op je eigen gevoel. Mommy knows best
Realiseer me inderdaad dat het rolling with the punches is. Soms twijfel ik tijdens die moeilijke dagen extra aan mezelf. Dan is het zo zoeken naar wat voor mijn moppie het beste is. Begrijp me niet verkeerd ik probeer haar niet te sturen maar beter te leren lezen.
Af en toe word je er gewoon even gek van he! Als ik weer zo moe ben van de erge nachten dan kan ik vaak ook niet meer zo goed relativeren. Hier ook vanaf het begin slaap ellende. Nu weer een heftige periode die al 6 weken duurt. Sowieso in 9 maanden nog geen nacht doorgeslapen. Overdag slapen gaat sinds hij 7 maanden was eindelijk iets beter, maar nog steeds niet altijd even goed. Sommige treffen makkelijke kindjes en sommige blijkbaar niet Er kunnen zoooveel oorzaken zijn... Maar ik zit ook altijd nog te denken zou het dit of dat zijn. Tandjes? Sprongetje? Oorontsteking? Etc. We moeten t maar uitzingen denk ik
Heel herkenbaar! Hier was het één drama tot 14 maanden. Toen heb ik met heel veel moeite, structuur en ja, uiteindelijk laten huilen... voor elkaar gekregen dat hij iedere nacht doorslaapt!! Dat is nu al acht maanden het geval, echt heerlijk! Maar als hij eens een keer huilend wakker wordt, durf ik bijna niet naar hem toe omdat ik bang ben dat hij dan voortaan telkens weer wakker gaat worden en eruit wil. Maar die angst blijkt toch ongegrond, want het blijft gewoon super gaan.
Je hoort soms ook zoveel adviezen, wel laten huilen/niet laten huilen. Meerdere slaapplekken aanleren, juist 1 slaapplek aanleren, wel wiegen, niet wiegen. Kijk naar wat je kindje nodig hebt...Zegt het iets over mij als moeder dat ik dat nog niet altijd weet of durf ik niet op dat gevoel te vertrouwen? Hoe heb jij dat aangepakt qua huilen? en vanaf hoeveel maanden?
Ik heb mijn zoontje als baby nooit laten huilen, ik ben hier ook echt op tegen. Een baby heeft geborgenheid en structuur nodig. Die structuur vond ik heel lastig om te bieden, omdat hij alleen bij mij in bed wilde slapen. Het ging eigenlijk van kwaad tot erger en ik denk achteraf dat ik bepaalde patronen ook zelf, wel uit alle liefde natuurlijk, in stand heb gehouden. Ik wilde er altijd voor hem zijn en gaf hem niet de kans om zelf in slaap te leren vallen. Maar goed, dat is achteraf, bij een tweede zou ik het iets anders aanpakken. Met 14 maanden viel hij alleen in mijn armen in slaap en kon ik hem ook niet meer wegleggen, want dan werd hij direct wakker. Gevolg was dat ik twee keer per dag met hem op bed lag totdat hij weer wakker werd en dat ik 's avonds uren bezig was om hem in slaap te krijgen en weg te leggen. Ik was echt kapot. Toen was de grens bereikt en heb ik hem heel duidelijk vertelt dat we het voortaan anders gingen doen. Ik heb een heel duidelijk ritueel ingevoerd, hem in zijn eigen bedje gelegd en niet meer bij hem gebleven. En ik ben gestopt met nachtvoedingen. In eerste instantie wilde ik om de paar minuten naar hem toe gaan om hem te troosten, maar daar werd hij echt razend om. Uiteindelijk heb ik hem dus laten huilen. De eerste nacht 58 minuten (vreselijk, maar ik kon echt niet meer), de tweede nacht 22 minuten (ik weet het nog precies, de derde dag 10 minuten en vanaf de vierde nacht sliep hij voor altijd door!! Wat ben ik blij dat ik toch heb doorgezet. Ik vond mezelf weer terug, ben echt weer een ander mens. Ik liep erbij als een zombie en was extreem afgevallen. Nu voel ik me echt weer super goed en ben een veel leukere moeder. Dit was wat bij ons werkte, maar dat hoeft bij een ander kind natuurlijk helemaal niet te werken. Adviezen zijn soms fijn, maar je eigen moedergevoel gaat boven alles. Jij kent je kindje het beste en het blijft gewoon altijd zoeken.
Zou je iets meer willen delen over de aangeleerde patronen uiteraard uit een hoop liefde? Hoe ben je die eerste 58 min doorgekomen? Ging je af en toe wel naar boven voor een aai over de bol? Niet uit kritiek hoor deze vragen maar oprechte interesse.
Ik wilde er gewoon altijd voor hem zijn. Al vanaf het begin, ik kon hem niet boven in bed leggen, dus sliep hij overdag in de box en later in de wandelwagen. 's Avonds zat ik uren met hem op de arm op de bank en ik had hem vaak in de draagdoek. Ik wilde hem altijd bij me hebben en kon hem moeilijk alleen laten. Hij sloeg veel om zich heen met zijn armpjes waardoor hij de rust niet vond. Ik hield hem daarom altijd vast zodat hij in slaap viel. Ook de nachtvoedingen werden op een gegeven moment gewenning en niet meer iets wat hij echt nodig had. Het was ook wel makkelijk om hem te voeden en hem daarna naast me in bed te laten liggen ipv hem weer terug te leggen in zijn eigen bedje. Dit bedoel ik met patronen. Op een gegeven moment vraag je je af of het wel echt het beste is voor je kindje of dat je misschien toch andere keuzes moet gaan maken. Ik ben die eerste avond twee keer naar hem toe gegaan, want mijn hart brak natuurlijk. Maar dat maakte het dus alleen maar erger. Hij stond echt rechtop in bed te gillen omdat hij eruit wilde. Uiteindelijk heb ik hem inderdaad gelaten en heb ik ook een uur op bed liggen huilen.
Mijn zoontje had met 14 maanden voor mij wel echt de leeftijd om de patronen te doorbreken. Ik had het niet eerder kunnen doen, toen waren we er allebei nog niet klaar voor. Dus de tijd moet er ook gewoon voor zijn. Uiteindelijk ben ik altijd van mijn eigen gevoel uitgegaan en daar sta ik nog steeds achter.
Oh elke keer als je denkt een ritme te pakken te hebben gooien ze hem weer helemaal om. Dat blijft nog wel eventjes vrees is (zo ging het hier althans). Hier ging het beter toen ze een jaar was...tot die tijd gewoon meegegaan in haar ritme. Nooit laten huilen of iets dergelijks. http://www.zwangerschapspagina.nl/baby-dreumes/493341-vreselijke-slaaprituelen-door-reflux.html
Bedoelde het niet flauw hoor Wordt je niet juist onzeker van iedereen zijn goedbedoelde tegenstrijdige adviezen? Sinds ik niet meer overal over nadenk, gaat het hier stukken soepeler.
Ik denk je dat je het perfect wilt doen en dat je zelf vindt dat je het niet perfect doet. Ik denk juist dat je een hele goede moeder bent. Mijn dochtertje was ook best moeilijk met slapen, maar ik merkte dat ritme en rituelen haar heel goed doen. Ik ga gerust 's avonds laat, na d'r laatste flesje, met haar wandelen (piyama slaapzakje alvast aan) succes gegarandeerd Bij thuiskomt leg ik haar in d'r bedje.