AARHHGG ik moet echt even mijn ei kwijt... deze augustus 4 jaar geleden hebben mijn man en ik ons eerste huis gekocht.. we waren toen 2 jaar bij elkaar. We wonen in een ruim appartement in een flat, en delen een portiek met 6 andere appartementen (dus 7 woningen per portiek) In het begin hadden we nooit zoveel last van buren, we hebben boven ons 2 jonge mannen wonen en daarnaast woont een jonge vrouw daar heb je nooit last van.. Naast ons een vrouw van 40. De 2 verdiepingen onder ons wonen nog allemaal oudere mensen, 2 van de 3 woningen hebben we geen last van behalve sinds anderhalf jaar misschien zelfs al wel 2 van onze directe onderbuurvrouw. Ze is dit jaar 87 geworden, en voor haar leeftijd altijd erg fit.. Maar het lijkt wel of ze de laatste maanden gigantisch achteruit gaat. Er zijn van die zorgstroom kastjes in het portiek geïnstalleerd en ze heeft van die noodknoppen in huis hangen. Het begon eigenlijk in Januari, net na nieuwjaar waren we de kerstspullen aan het opruimen en ik vond het gelijk ook wel een geweldig moment om de berging op te ruimen.. Hoorde ik opeen een kreet en scherven vallen, eerste wat je doet is rennen natuurlijk.. Vind ik mijn onderbuurvrouw in een hoekje onder aan de trap liggen tussen kapotte kerstballen, 112 gebeld en mevrouw was gelukkig helemaal in orde maar erg in de war. De meneer van de ambulance heeft een van haar zoons gebeld, die kwam 2 dagen later pas kijken!! en sterker nog, hij heeft ons nooit bedankt voor de goede zorgen (mevrouw heeft ons overigens nog wel een slagroomsnit gebracht als dank) tegenwoordig elke keer als je haar tegen komt ben je een half uur verder, ze is eenzaam en dat merk je. de andere buren? die ontwijken haar, dus manlief en ik zijn de enigsten waar ze een beetje aanspraak aan heeft.. Haar ene zoon die komt elke 2 weken een uurtje en die andere enkel met verjaardag, kerst en moederdag. Laatst vertelde ze dat ze in de supermarkt door haar voeten was gezakt, en dat ze geen idee had hoe dat kwam. Zonet ging ik post halen, mevrouw stond beneden op de taxi te wachten (en die was zoals gewoonlijk te laat) ze had een stok in de ene hand en met haar andere hand stond ze tegen de muur aan geleend. Fietsen kan ze sinds 2 weken niet meer. en och wat zag het mensje er slecht uit Ze vertelde dat ze aan haar linker voet 3 eeltknobbels heeft, en aan de andere 2. Ze ging uiteindelijk met mij mee naar boven om te wachten tot de taxi er was, ze liep op haar tenen, en ik zag gewoon aan haar dat ze pijn had, ze hield mijn arm vast en met de andere hand de trapleuning... Haar zoons? zie je eigenlijk nooit, lijken zich er geen zorgen om te maken. Ik vind het zo zielig, en geheid dat het vrouwtje binnenkort overlijd en manlief en ik merken dat ze nooit meer buiten komt, en wij de gene zijn die haar "vinden" Eigenlijk zou ze naar een verzorgingstehuis moeten, maar het is een stugge zeeuwse bejaarde vrouw, die blijkbaar denkt dat ze nog prima op zichzelf kan wonen
He bah wat lastig.. en watzielig voor het vrouwtje.. Heeft ze geen hulp in huishouding ???? anders idee om dit te regelen? ziet ze er verder nog wel verzorgd uit ? red ze zich met wassen en douchen ? zoniet thuiszorg ? Het is idd er rot van haar zoons dat die bijna nooit langskomen... en anders kijken of er een vrijwilligersorganisatie is dat iemand van hun 1 of 2x in de week langs kan komen ? of kijken of die vrouw een aantal keer per week naar dagopvang kan is ze er uit en onder de mensen, vaak is de eerste paar keer eng, maar vinden ze het daarna geweldig,, desnoods een middag gewoon heen met haar (horen haar zoons te doen !! ) om te kijken wat ze er van vind en voor die eeltknobbels lijkt mij een pedicure ideaal Wel vervelend dat jij het dan allemaal moet regelen, maar denk dat dat het vrouwtje wel goed zou kunnen doen.. Weet je wie dat vrouwtje als huisarts heeft ? anders zou ik die inschakelen en je zorgen uitspreken en vragen of de h.a. bovenstaande willen regelen omdat haar zoons er bijna nooit zijn. dan hoef jij niet alles te regelen, tenzij ej het geen probleem vind om dat te regelen
Ik denk dat je het beste even contact kunt leggen met de zoon van mevrouw en hem de (ernst van) situatie uitleggen. Daarbij sturend naar dagelijkse hulp/controle van de thuiszorg.
Ach, wat sneu. Arm mensje. Egoïstische zoons ook, tsss. Is er geen organisatie, een soort dagopvang voor zulke mensen? Dat ze wat meer aanspraak hebben? En red ze zichzelf nog wel, met douchen en eten koken?
Dankje voor je reactie, ze heeft geen hulp, doet het allemaal zelf nog (wat ik op haal leeftijd heel knap vind), tenzij er een lamp oid vervangen moet worden, dan staat ze hier voor de deur. Ze ziet er ook nog altijd erg netjes en verzorgt uit, ze word alleen oud, bleek, en een stuk minder beweegbaar. Ik vind het alleen niet onze taak om ons over haar te ontfermen en soort van te gaan dwingen om naar een verzorgingstehuis te gaan. Ze verteld altijd erg veel, ook van heel lang geleden (nog van de oorlog, waternoodsramp etc) Zo gaat ze elke week met de taxi naar haar zus. Haar zwager zit in een verzorgingstehuis met allemaal takels ed die kan niet meer lopen, tja als je dat kent van een verzorgingstehuis zou ik er ook niet heen willen. Ik weet nog wel van mijn Oud-oma die was 93 en die was zo vaak van de vloer gehaald door thuiszorg dat ze na een val waarbij ze haar heup heeft gebroken door mijn tantes (haar kinderen waren er toen al niet meer) overgehaald is om in een tehuis te wonen. ze is daar uiteindelijk 95 geworden. Haar huisarts weet ik ook niet, ik denk ook niet dat ze daar vaak heen gaat. ze lijkt te ontkennen dat ze oud word, niet oud willen worden. Ze is heel erg tegen op moderne dingetjes. snapt niet zoveel van het heden, ze praat zelfs nog in guldens
haar schoondochter die loopt trouwens ook altijd te zeuren over een verzorgingstehuis, daarom ziet ze hun ook niet zoveel meer denk ik.. Ze zegt tegen ons altijd "mijn schoondochter zeurt altijd zo veel, daar heb ik geen zin in hoor"
Ik dacht ook meteen aan thuiszorg, zielig hoor. Inderdaad, als je weet wie haar huisarts is anders daar je zorgen uitspreken, denk dat er anders weinig verandert aan de situatie. Met thuiszorg heeft ze ook wekelijks iemand om tegenaan te kletsen, haar verhaal kwijt te kunnen en die kan ook in de gaten houden of mevrouw erg achteruit gaat.
mijn man heeft al een keer aan haar zoon die om de week komt gezegt, is het geen idee om zorgstroom in te schakelen dat er elke zoveel dagen een vrouwtje langs komt, heeft ze wat hulp, en wat aanspraak.. Maar daar wil onderbuurvrouw niks van weten (heeft hij blijkbaar al een keer voorgesteld) Het is trouwens best lastig haar zoons aan te spreken, ik ben 22, mijn man 29. De zoons van mevrouw zijn al in de 60, hun hebben kinderen van onze leeftijd
Vervelende situatie, voor die vrouw, maar ook voor jullie, want of je wilt of niet, je maakt je nu toch zorgen.
ja klopt, wij zijn op zoek naar een eensgezinswoning, met tuin.. Met een kindje van bijna een jaar is het niks om geen tuin te hebben. dan is het onze "zorg" niet meer, maar ik zit er toch over te denken, het is zo sneu, en van het portiek zijn wij haar enige aanspraak
Lastige situatie.. Zou dan toch de zoon opbellen en zeggen wat jullie er van vinden en hoe jullie haar vaak zien. even tot hun door proberen te dringen dat of ze vaker langs moeten komen, of extra hulp moeten inschakelen Snap ook heel goed dat het niet jullie taak is om wat ik eerder zei te doen hoor, is ook allemaal taak van de kinderen! bedoelde ook niet dat het jullie taak is, maar jullie lijken de enige die wat contact met haar hebben.. Echt zielig voor het vrouwtje
En als je zelf met je onderbuurvrouw erover praat? En dan niet alleen negatieve dingen opnoemen maar bv: ik zie dat het de laatste tijd wat minder gaat. Vind het ontzettend knap dat u nog zoveel doet maar hoe red u dat? Waarschijnlijk zal zij daarna wel gaan praten waardoor je misschien zo het onderwerp thuiszorg voorzichtig naar voren kan brengen.
Zou graag willen, maar je kan er niet tussen komen zoveel praat ze, en kan je er tussen komen luistert ze niet of komt het niet binnen.. Heb een keer gehad dat ik naar mijn werk ging hield ze me aan de praat, en ik heb toen 3 keer gezegd dat ik moest werken, maar kwam niet binnen ze bleef maar praten (en ik vind het dan ook wel weer zielig om weg te lopen) Zo vroeg ze vandaag hoe het met de kleine ging, dus ik probeerde te vertellen (als trotse mama) wat ze allemaal al kan.. Maar voor ik verder kon praten verranderde ze van onderwerp en ging het opeens over hitler??
Vreselijke situatie van mw maar je kunt niet zomaar iedereen veroordelen aan de hand van een verhaal. Je weet niet wat de rede is dat mw en haar zonen zo weinig contact hebben. Er kan vanalles voorgevallen zijn in het verleden. Kan idd ook zo zijn dat het egoisme is maar ja weet jij het?
denk ik overigens wel, dat ik haar zoon nog een keer aanspreek als we ook daadwerkelijk gaan verhuizen
Ik heb inderdaad wel eens met andere buren gepraat over haar situatie, maar die vertellen dan dingen die er tussen hun en mw is voorgevallen, deze mw is niet voor de poes geloof ik
je zegt al meerdere keren dat het vrouwtje met name over het verleden praat hier lees ik het en een eerder bericht ook al waternoodsramp. dit zijn ook tekenen van aftakelen van dementie. misschien kan je overleggen met je eigen huisarts en weet die een oplossing sneu voor het vrouwtje maar zo kan het ook niet.
Krijg het gevoel (uit je verhalen) dat mw terug aan het gaan is in het verleden, beginnende dementie dus. Je zou kunnen proberen uit te vogelen wie haar huisarts is en deze opbellen en daar je zorgen voorleggen. Deze arts kan dan altijd besluiten om een huisbezoek eraan te wagen. Maar hou wel in de gaten dat er aan het buren zijn ook een grens zit, ik snap best dat je wilt helpen maar haar zover krijgen dat ze thuiszorg neemt of verhuist naar een verzorgingshuis zijn toch taken voor de familie en haar arts(en)
Volgens mij erger je je niet aan de buuf (wat je titel doet vermoeden) maar aan haar zoons. Meer doen dat je al doet kun je niet!