jeetje dames wat een reacties.... fantastisch! dank jullie wel daarvoor!! ookal is het probleem hier niet mee opgelost, het doet me wel goed om zoveel lieve berichten te mogen ontvangen! en wat een heftige verhalen ook van jullie kant! @abri .... wat verschrikkelijk dat er melding is gemaakt door jullie buurvrouw.... dan stort toch gewoon je wereld in..... kan me dat heel goed voorstellen!!! ik ben ook wel erg benieuwd hoe het uiteindelijk is afgelopen, met je buren en met jeugdzorg.... @Nyn, ook echt vreselijk die buren van jou.... en heel dapper dat je nog meer kinderen hebt durven krijgen..... ik laat het op dit moment echt wel uit mn hoofd om zwanger te raken.... oke dit klinkt vast heel triest maar dat zal inderdaad wel moeten slijten....ik ben heel benieuwd hoe het straks met de tweeling zal gaan!! @Ingrid E.... jeetje wat een tenenkrommend verhaal ook van jou buren! hoe halen ze het in hun hoofd om het 'beter te weten'..... wel jammer dat zoiets dan zo moet lopen en dat je elkaar nieteens meer normaal kunt groeten he..... te triest voor woorden eigenlijk....maargoed helaas gaat het hier ook zo kinderachtig eraan toe.....jullie buren zullen wel gewoon mazzel hebben met 2 makkelijke slapers dan...... of ze denken dat zij de perfecte ouders zijn die het allemaal super aanpakken waardoor hun kids zo goed slapen...... @ Pumbaa, jeetje een anonieme brief nog wel! via jeugdzorg ook?? of gewoon van diegene zelf? wel heel herkenbaar verhaal ja dat je haar snel weer naar binnen brengt..... ik doe dat hier ook vaak..... @piepie.... pff vreselijk.... zo te lezen zijn onze buren dus niet uniek ofzo en lopen er meer van dit soort zeikerds rond.... hoop niet dat wij ook zo worden over 20/30/40 jaar.... @panda81....oh echt joh, bizar!! en ik denk niet dezelfde buurvrouw want ze wonen echt al lang hier in zuid holland.... (jij limburg zie ik)... @all; nogmaals super bedankt voor alle hartverwarmende reacties, doet me echt goed! mijn vriend heeft vanmiddag (op aanraden van een aantal van jullie) het CJG gebeld wat we hiermee aanmoeten......degene die daarover gaat (hoe je moet handelen in dit soort situaties) was niet aanwezig dus we worden morgen of maandag teruggebeld..... ik ben trouwens ook niet zozeer bang voor het AMK....laat ze maar komen ik heb niks te verberen (alhoewel het me wel een verschrikkelijke rot ervaring lijkt natuurlijk!!!) maar meer wat mijn schoonvader zei toen we dit vertelden: 'nou pas maar op met dat mens.... zo komen de verhalen de wereld in...'
Wat vreselijk zeg! Ik kan mij heel goed voorstellen dat je je zo opgelaten voelt! Bah zeg! Aan de ene kant vind ik het wel eerlijk van de buren dat ze zeggen dat ze kindermishandeling hebben vermoed. De meeste mensen denken dit en zullen het nooit zeggen. Na een gesprek blijkt maar weer dat het nergens op slaat en ook zij weten hoe het is om met een huilend kind te zitten. Maar dan die tang van een buurvrouw! Hallo zeg!! Is ze gefrustreerd ofzo? Zij zou juist als geen ander moeten weten hoe het is om te zitten met een huilende baby!:x Misschien toch haar recht op de man vragen waar haar probleem zit?
volgens de buurman is het puur wrok die ze niet kan verwerken.... en over dat eerlijk zeggen.... ach wat zal ik daar eens over zeggen.... als je dat al maanden lang vermoed vind ik het nogal apart op dat ineens in zo'n impulsief telefoontje te melden.... had potverdrie eerder iemand ingeschakeld!!
We kregen een brief met daarin een datum en tijd waarop iemand langs wilde komen voor een huisbezoek waarbij iedereen van ons gezin aanwezig moest zijn. Toen gepraat over wie wij waren, hoe onze jeugd was, welke regels we in huis hebben, wat wij belangrijk vinden en wat niet, hoe we belonen en straffen en hoe wij onze kinderen omschrijven. Vervolgens nog allerlei papieren in moeten vullen waarin we toestemming gaven om informatie op te vragen bij school, peuterspeelzaal, consultatiebureau, huisarts etc. En toen dus 2,5 maand afgewacht.. In de tussentijd wel al te horen gekregen van cb en school dat zij ook enorm geschrokken waren en zelf geen enkel alarmerend signaal hadden gezien en ook niets vermoeden op basis van hoe ze ons en onze kinderen zien, hoe de ontwikkeling van de kinderen is etc. Na ruim 2 maanden dus een brief ontvangen van BJZ met daarin dat er geen redenen waren om aan te nemen dat het vermoeden van kindermishandeling klopte en het daarbij dan ook afgerond was. Wel in het gesprek nog de vraag gehad of we de melding als deze onterecht/vals bleek moest blijven staan (alszijnde vals) of niet. Eerst dachten we 'nee, echt niet. Moet uit al die systemen'. Maar vrouwtje (meisje eerder) gaf aan dat het mogelijk verstandig was de melding juist wel geregistreerd te laten staan als vals zodat bij een volgende melding van dezelfde persoon (bij hun bekend, bij ons alleen als anoniem) niet alles weer opnieuw opgestart en onderzocht hoeft te worden e.d. Met die buren is het contact overigens vreemd. De buurvrouw (in onze ogen echt 100% melder) negeert ons, draait d'r hoofd weg als ze ons ziet etc. Terwijl we met haar man gewoon ok contact hebben en geregeld een praatje maken. We vermoeden dat hij niet eens weet van de melding. Praten over het gebeurde heeft weinig zin aangezien ze ons geen blik/woord waardig gunt en vermoedelijk toch ontkent dat ze die melding gedaan heeft. Proberen het dus zoveel mogelijk los te laten, maar o wat moeilijk. Helemaal als haar kleinkinderen er zijn en flink 'tekeer' gaan met eenzelfde reactie van haar dan is de neiging om haar eens te laten voelen hoe het is zo'n melding erg aanwezig. Maar die woede/wraak-gevoelens zijn onder controle hoor Vind het triest te lezen dat er zoveel mensen zijn op het forum met buren-issues.
Ga gewoon verder met je leven, want dit gaat onbewust aan je vreten. Laat je buren hun gang maar gaan en zeg gewoon de standaard dingen: goedemorgen/goedemiddag, en als ze wat vraagt gewoon antwoorden. Een bekend verhaal, alleen hebben wij buren die 40+ zijn en zelf 2 kinderen hebben. Wij hebben de pech dat allebei onze kinderen veel pijn hadden/hebben met het doorkomen van tandjes en kiesjes, bij ons dochtertje was ik geestelijk op en onzeker en ik kon dan moeilijk tegen haar huilperiode's en onze zoon had het KISS-syndroom, dus veel "drama" nachten. Bij onze dochter zeiden ze er niet veel van, ik kreeg wel eens te horen dat ze haar hoorden huilen wij namen haar 's nachts tussen ons in en dan sliep ze rustig verder, maar bij ons zoontje was het echt drama hij huilt heel hard tot krijsen toe hij wordt niet rustig van troosten. Ik heb van de buren te horen gekregen dat wij hem maar harder moesten aanpakken en maar op de zolder moesten leggen in een campingbedje en laten huilen. Nou echt niet, dit was de druppel voor ons (zij paste op onze kinderen) en toen besloten dat we het oppassen stop zetten (ik kon werktijden veranderen.) Nu worden wij dus al maanden genegeerd en soms wordt er nog op de muur gebonkt als ons zoontje een huilbui heeft.
Jeetje wat een nare buurvrouw zeg! Ik hoop dat je het snel los kunt laten want zo kun je niet leven. Probeer jezelf toe te spreken en dus je kindje ook. En mochten zij wel een melding willen doen, wees maar gerust, zo'n vaart loopt dat echt niet zomaar daarna. En daarbij: je hebt niets te verbergen! Sterkte! Ik weet wat het is om geen hele fijne buren te hebben.
dan hebben we idd niet dezelfde, ze woont niet zo ver weg al is ze verhuisd. Hier hadden we toen gewoon ineens het amk op de stoep staan, zonder eerst een brief. Ik was toen met die 2 van ons naar het cb en man was ziek thuis. We hebben toen afzonderlijk ons verhaal gedaan. Hier ook niets uitgekomen trouwens, we deden het super.