Allereerst vind ik het ontzettend sneu voor je, maar knap dat je je verhaal durft te vertellen. Dat zal vast niet makkelijk zijn geweest... Ik denk dat je heel snel hulp moet gaan zoeken, want je gevoel hoort niet zo te zijn (dikgedrukt). Mijn alarmbellen gingen af bij het lezen ervan. Het komt op mij over alsof je de pnd misschien nog niet helemaal uit bent en/of er een andere soort relatie is gekomen met je oudste kind waar je aan moet gaan werken. Misschien voel je je op dit moment erg schuldig naar je oudste toe, maar de actie die je gaat ondernemen doe je óók uit moederliefde naar hem. Komt vast wel goed meid Sterkte en succes!
Psychotisch klinkt bij sommigen gelijk als een soort schizofrenie maar daar heb je ook gradaties in, ik heb het dus over kenmerken en die kunnen heel mild zijn en dan kan het gewoon al zijn 'het niet herkennen van eigen kind' of het gevoel dat het allemaal wat onwerkelijk is of dat je jezelf niet herkend. Daarbij stel ik geen diagnoses maar heb ik het gevoel dat je juist beter hulp kan zoeken bij professionals dan op een forum als het om zoiets ernstigs gaat (nu lees ik dat ze dat gelukkig ook wel gaat doen).
Als ik mijn bericht zo teruglees klinkt het inderdaad botter en betweteriger dan ik het bedoel. Ik heb mijn beroep erbij gehaald niet uit betweterigheid maar gewoon omdat ik ervan schrik en denk dat je het hier over een serieus psychisch probleem hebt (wellicht: pnd, hechtingsproblematiek), niet iets triviaals wat via de buurvrouw/een forum kan worden opgelost (maar je gaat hulp zoeken en dat is heel goed en je openheid bewonderen we allemaal)! Maar goed alles is al gezegd, ik hoop echt dat het goed komt. Mijn manier van verwoorden onprofessioneel noemen terwijl ik m'n professie niet uitvoer, vind ik ook een beetje apart trouwens.
Ik denk dat die reactie kwam omdat je in je bericht aangeeft dat je het juist niet als forumlid zegt, maar als psycholoog.
Ja omdat ik denk dat je dit soort dingen niet echt kunt oplossen/diepgaand bespreken op een forum waar mensen je niet zien of kennen, moeten af gaan op wat ze lezen en dus de situatie niet volledig kunnen uitpluizen op die manier. Dat vind ik het gevaar aan een forum. Daarom zeg ik het als psycholoog, ga naar een hulpverlener (dat hoeft overigens geen psycholoog te zijn). Depressies als ze niet behandeld zijn in een situatie als deze kunnen uit de hand lopen. Dat was eigenlijk mijn boodschap.
Is geen veroordeling van ts want ik weet wel dat het fijn kan zijn om even je hart te kunnen luchten en ik bewonder haar openheid maar hoop dat het via de hulpverlening goed gaat komen. Maak me gewoon net als iedereen hier veel zorgen om haar.
Ts heb je de poppoli gebeld? Want dit kan evengoed een pnd zijn! Een pnd richt zich niet alleen maar op de pasgeborene. sterkte!!
Ik vind het knap van je dat je dit hebt kunnen toegeven. Want je weet dat je oordelen krijgt... Hopelijk krijgen jij en je kindje snel hulp hierbij! En dat je dit inziet, wilt veranderen en je kindje hier geen pijn mee wilt doen, dat alleen al is een groot teken van liefde!
Zoals ik had verwacht heb ik gisteren een mail gehad. Ik heb volgende week een afspraak in de middag!
Fijn dat je terecht kunt en wat knap dat je het zelf inziet. Dit is echt niet normaal en geloof me dat je oudste hier flink door beschadigd kan raken. Hopelijk is dat nog niet gebeurd en krijg jij straks de hulp die je nodig hebt, en kan je gaan werken aan je moederliefde. Ik herken het totaal niet en zelfs mensen die zeggen 'een lichte voorkeur te hebben maar het niet te laten merken' zal ik nooit en te nimmer begrijpen. Je kan het ene kind misschien sneller begrijpen omdat hij/zij meer op jezelf lijkt, maar dit aangeven in gradaties van liefde? Nee, dan is er echt iets mis en het kind zal daar altijd door beschadigd raken.
Aller eerst wat knap dat je dit hebt durven schrijven en met ons hebt willen delen. Ik heb niet snel de neiging om topics die lang zijn door te lezen, maar door deze topic werd ik aangetrokken, en heb ieder verhaal stuk voor stuk zitten lezen. Heb me geprobeerd een voorstelling te maken over hoe jij je moet voelen, en heb het tijdens het lezen zelfs met mijn man besproken. Ik denk dat het voor iemand die dit niet voelt of mee heeft gemaakt onmogelijk is om een voorstelling te kunnen maken, dus ook voor mij. Mijn zoontje is mijn alles, ik kus en knuffel hem de hele dag (soms wordt hij er gek van ) maar toch haalt hij regel matig het bloed onder mijn nagels vandaan en ook ik kan dan behoorlijk nijdig worden. (soms vraag ik me wel eens af of ik de enige ben die daar last van heeft) Ook herken ik dat stukje van agressie. Ik ben sinds zijn geboorte, of eigenlijk vanaf het moment dat hij een eigen willetje is gaan opbouwen een stuk korter voor de kar komen te staan. Ben snel geïrriteerd en een ontzettende control freak (was ik al maar is veel erger geworden) Ik vind het moederschap af en toe best zwaar maar toch hou ik zo verschrikkelijk veel van hem dat is gewoon met geen pen te beschrijven. Zou me geen raad weten als hij niet bij ons zou zijn. We willen ook heel graag een tweede om het gezinnetje compleet te maken. Wat ik me nu wel af vraag in jouw geval, waar is je man/vriend. Ik lees wel dat hij trots op je is dat je hulp zoekt (wat ook super is) maar verder lees ik niks over hem. Praten jullie er over? En hoe is het nu met je. Ben erg gegrepen door je verhaal. Wil je ook echt heel veel sterkte en succes wensen.
Het gaat nu wel iets beter maar ik kijk wel heel erg uit naar morgen. Dat ik mijn verhaal kan doen en wat zij voor mij kan betekenen. Waar ik heel erg op hoop zijn de woorden 'het komt wel goed' want als ik iets hoop is het dat wel. Ik ga vanavond ook dingen opschrijven die ik kwijt wil. Want ik weet als ik daar eenmaal zit ik niet goed uit m'n woorden kan komen of dingen vergeet te vragen. Mijn vriend houdt zich een beetje op de achtergrond. Hij vind het denk ik moeilijk om het met mij te bespreken omdat hij mij zo ziet worstelen met dit. En hij begrijpt het gewoon niet. Wel vind hij het gewoon heel vervelend voor me en hij weet ook dat dit geen aanstellerij is oid. Hij vind het ook fijn dat ik morgen het gesprek heb bij de Pop Poli. Wel zegt hij dat het wel goed komt. Dat de vermoeidheid gewoon een grote rol speelt en ik gewoon een goede mama ben voor onze kinderen. En dat het misschien rustiger gaat worden als de oudste na de vakantie naar de basisschool gaat. Dat doet mij ook goed om te horen. Hij heeft er iig vertrouwen in. Nu ik nog... Ik ben best zenuwachtig morgen voor morgen en ik denk ook dat ik vanavond nog minder slaap. Ik ga iig morgen heel eerlijk zijn en geen dingen verbloemen. Dit moet gewoon echt stoppen.
Je moet zeker eerlijk zijn en geen dingen verbloemen, daar heb je alleen jezelf en je kind mee. Natuurlijk wil je dat dit stopt en daarom heb je de juiste beslissing genomen door hulp te zoeken. Wordt een open boek en bespreek alles wat je dwars zit en wat je voelt. Goed dat je vanavond alvast dingen gaat opschrijven zodat je morgen niks kan vergeten. Ik snap de reactie van je vriend niet helemaal. Dit is in mijn ogen juist iets wat je samen moet doen, en vooral moet kunnen bespreken. Hopelijk gaat dit jullie niet in de weg staan. Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen morgen. Hopelijk laat je hier nog even weten hoe het gegaan is
Ik vind het moedig dat je dit durft te delen hier, en het getuigt van liefdevol ouderschap dat je hier nu wat aan gaat doen! Er zijn verschillende therapieën voor jou en je oudste om weer meer naar elkaar toe te groeien. Je oudste heeft je enorm nodig, goed dat je dit taboe hebt doorbroken. Dat is echt de eerste stap!! Sterkte en ik hoop over een tijd terug te kunnen lezen dat het tussen jullie beter gaat! Liefs
Wat goed dat je dit aan durft te pakken. Ik zou me zo schamen (doe jij volgens mij ook), daarom is het extra dapper dat je er met iemand over gaat praten. En als je dan hulp krijgt, komt het vast wel goed. Het is vast niet iets unieks, al hoor je er nooit wat over (want wie wil er nou in het openbaar voor uitkomen dat je een voorkeur voor een kind hebt). Ik weet zeker dat professionele hulp je hieruit kan krijgen. Heel veel sterkte en succes in elk geval.
Nou ik ben vanmiddag geweest een ik heb een goed gesprek gehad. De vrouw waarmee ik het gesprek had en waar ik dus vaker een gesprek mee heb gehad vond het moedig van me dat ik weer terug ben gekomen met dit. We hebben gepraat over m'n voorkeur van de jongste, mijn vermoeidheid en de agressie die erbij komt kijken. Ze zag aan mij dat ik erg vermoeid was en ik erg worstelde met de dingen van mijn pnd van toen. Ze vertelde dat het dan ook logisch was dat ik de nieuwe baby nu zag als mijn '1e kind' als het ware. Bij de oudste voelde ik mij die tijd zo ellendig en vetdrietig en de jongste maakt het nu als het ware onbewust goed. Ik voel mij nu hoe de meeste kersverse moeders zich horen te voelen. Dus dat ik de jongste nu liever en leuker vind dan de oudste die nu ook nog eens in de peuterpubertijd zit was in die zin normaal voor mijn situatie. Wat niet normaal is dat ik mijn andere kind als het ware daar door weg 'duw' en het hem kwalijk neem voor wat ik toen voelde. Want dat is wat er nu aan de hand is. Het gaat dus niet echt om een voorkeur maar om iets wat gebeurd is en ik dus niet heb afgesloten. De agressie/boosheid was ook in lichte mate normaal want dat is niet raar als je oververmoeid bent. Maar niet normaal is dat ik dat weer tegen de oudste richt. Wat ik nu moet doen van haar is 2x per dag een moment met de oudste inplannen. Al is het maar samen een boekje lezen of samen kleuren en 2x in de week een wat grotere activiteit gaan doen zoals samen boodschappen doen. Dus alleen m'n oudste en ik. Zo heb ik een grote kans dat het vanzelf beter gaat. Over de agressie/boosheid hebben we het maar even over gehad. Die staat voor de afspraak over 2 wk want dan moet ik weer terug. Maar ze gaf mij wel het advies om een keer de oudste uit logeren te laten gaan en mijn man de nachtvoedingen van de jongste te laten doen zodat ik een keer goed kon bijslapen. Helaas kan dit niet op korte termijn maar ik ga zeker mijn ouders en keer lief aankijken of de oudste na hun vakantie een keer kan logeren. Ze heeft het ook over medicijnen gehad maar ze vond me op het randje van een depressie. Ik voel mezelf nog redelijk goed en ik gaf dat ook aan aan haar. Met medicijnen wordt er dus nog mee gewacht en hopelijk zijn die ook niet nodig. Al met al was het dus een fijn gesprek en ga ik haar adviezen zeker opvolgen. Over 2 wk zie ik haar weer en dan kan ik hopelijk vertellen dat ik 2 fijne weken met de oudste heb gehad. En als er voor die tijd is is kon ik haar altijd nog mailen of bellen.