Hoi, Ik moet even van me afschrijven, in de hoop dat het oplucht. Er is zoveel gebeurd het afgelopen half jaar... Op 14 januari ben ik mama geworden van een prachtige dochter, wat hebben we het daarmee getroffen. Zelf heb ik een moeilijke bevalling gehad, ik kon 5 weken niet plassen, vanwege een beschadigde blaas. Daarna kreeg ik een trombosebeen en longembolie, dat is inmiddels redelijk onder controle. Sinds ik weer werk, voelde ik me eigenlijk wel weer wat beter. Natuurlijk brengt het ontzwangeren, de hormonen, de gebroken nachten en alle veranderingen best wat teweeg in mijn humeur. Ik ben vaak snel moe en slaap slecht. Dus ben niet altijd het zonnetje in huis. En er hing al een dikke donderwolk boven ons hoofd wat nu tot uitbarsting is gekomen. Afgelopen woensdag is mijn lieve vader overleden na een heftige strijd tegen kanker. Gelukkig was ik erbij toen hij zijn eigen adem uitblies.. maar wat vind ik het allemaal heftig zeg. Ik weet echt niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Aan de ene kant ben ik opgelucht dat mijn vader geen pijn meer heeft, aan de andere kant ga ik hem zo ontzettend missen. Het voelt gewoon alsof mijn hoofd ontploft van alle emoties en stress van de laatste maanden Ik ben gelovig en probeer te vertrouwen op God, maar soms bekruipt me de vraag wat de zin is van dit alles en of God wel bestaat.. Mijn man is ontzettend lief voor me, maar zijn geduld raakt nu een beetje op. Hij vindt me toch wel vaak moe en niet zo vrolijk.. maar ja.. ik kan ook niet doen alsof. Ik heb gelukkig geen depressieve gevoelens ofzo, daar ben ik niet bang voor. Maar ik blijf wel wat hangen in het negatieve. Hebben jullie misschien tips voor me?
Ik wil je in iedergeval heel veel sterkte wensen, alles wat er is gebeurd is niet niks! Is er iets waar je veel plezier aan beleeft en energie vandaan haalt? Ik zou me daar op richten als ik jou was. Ik hoop dat je alle gebeurtenissen een plekje kan geven, ondanks dat je aangeeft niet depressieve gevboelens te hebben is het ,misschien wel verstandig als het langer duurt je ha te raadplegen Succes!
Klinkt heftig allemaal!! Gecondoleerd met je vader en heel veel sterkte gewenst. Ik kan me heel goed voorstellen dat het je allemaal boven je pet begint te raken qua emoties, het is allemaal niet niks. Ook de levensvragen / geloofsvragen waar je nu mee zit is natuurlijk heel logisch, juist op dit soort momenten kan je geloof heel erg groeien, maar juist ook heel erg wegzakken. Ga je naar de kerk? Misschien is daar iemand bij wie je jouw hart kan luchten en die je in elk geval met die vragen kan helpen... Ik weet uit ervaring dat het soms fijn is om met iemand te praten die ook gelovig is, omdat die weer heel andere dingen zeggen dan mensen die zich daar niet mee bezig houden. Wat hier goed helpt is om een dagboek bij te houden, ik ben daar een paar dagen geleden mee begonnen en het helpt al heel snel!
Gecondoleerd met je vader! Mijn vader is februari 2013 overleden. Mijn dochtertje was toen 11 maanden oud. Ik weet zo ongeveer wat je meemaakt. Ik heb ongeveer 11 maanden ellendig gevoeld. Ben 10 kilo aangekomen en was continu moe moe moe. Geen energie en dochter en ik hingen veel voor de televisie. Op mijn werk kwam er ook weinig uit mijn handen en zowel huis als ikzelf verslonsden. In december 2013 besloten verandering te willen maken en een afspraak gehad bij de huisarts. Daar in overleg besloten dat ik naar een dietiste zou gaan. Een gezond eet- en leefpatroon zou gaan proberen op te pakken want ik was en ben ervan overtuigd dat dat invloed heeft op je humeur. In januari de eerste afspraak bij de dietiste en inmiddels 16kg kwijt (door een zwangerschap en operatie bbz vorige maand heb ik 2 maanden stilgestaan in gewicht) door simpelweg gezond te eten en 3x per week een rondje te hardlopen. Even tijd voor mezelf, even in de buitenlucht zijn, even mijn hoofd leegrennen. Dit heeft voor mij heel erg geholpen. Ik merk dat ik beter in mijn vel zit, meer energie heb en vrolijker ben. Ik voel me fit om leuke dingen te doen met mijn dochter, man en vrienden en daar word ik blij van. Ik zit nu in de spiraal weer omhoog. Natuurlijk zijn er nog slechte dagen, dagen waarop ik mijn bed niet uit wil komen en alleen maar kan huilen huilen huilen. Dagen waarop ik weer alleen op de bank kan hangen. Maar die worden steeds minder én korter. Soms mag je er best even aan toe geven, voel je niet schuldig dat je soms alleen maar kunt huilen, of alleen maar boos kan zijn of dat je een dag geen energie hebt om ook maar aan te kleden. Maar voel je dan tegelijkertijd ook niet schuldig als er een dag is dat je heel vrolijk bent en heel de wereld aan kan, voel je daarover niet schuldig naar je vader want ook die dagen mogen en moeten er zijn. Elke emotie is nu goed. Het verlies is nog zo vers. Mocht je me willen PB'en dan mag dat natuurlijk...nogmaals sterkte in ieder geval, het is niet niks!
Veel sterkte missmara, het is vreselijk om een ouder te moeten verliezen. Ik snap dat je blij bent dat je vader geen pijn meer heeft. Hij is op een beter plek en kan op afstand van zijn kleindochter meegenieten. Maar dat neemt niet weg dat jij hem mist en hem liever veel langer bij jou en je dochter had gehouden. Je mag echt wel toegeven aan je verdriet en hoeft je niet te schamen als je ook gevoelens van opluchting hebt omdat zijn lijden voorbij is. Die gevoelens kunnen en mogen naast elkaar bestaan. Net zoals ook geloof en twijfel naast elkaar mogen bestaan. Twijfel maakt je geloof niet zwakker of minder. In tegendeel: dat je durft te twijfelen en toch kunt geloven, maakt je geloof juist sterker. Dat denk ik tenminste. Misschien is het goed om inderdaad eens met een dominee of pastoor te praten. Of misschien kan hij je verwijzen naar een rouwbegeleider.
Sterkte meid. Je maakt nu teveel mee om het zonnetje in huis te kunnen zijn. Soms kun je dat niet van jezelf verlangen.
Gecondoleerd met het verlies van je vader. Ik ben zelf ook gelovig en dan heb je met sommige momenten echt iets van God waar bent U nu dan?? Ik luister op die moeilijke momenten naar christelijke muziek die dicht bij mij gevoel komen, zoals van Matthijn Buwalda: Schreeuwen naar de hemel enz. Heb je misschien een fijne predikant of wijk/ouderling waar je een goed gesprek mee kunt voeren? Of iemand anders waar je goed mee kunt praten en boven al die naar je luistert. Ik heb nog wel tips voor je als je alleen thuis bent: schrijf je gedachten op als je het moeilijk hebt, gewoon in een schrift of als je aan je vader denkt een soort brief aan je vader. Schrijf gewoon van je af dat lucht echt op, huil als je moet huilen hou je niet groot desnoods een cd opzetten waar van je weet dat het je emotioneel maakt als je tranen maar weg zijn ook dat lucht op. (was je vader trouwens kort ziek? Hier is namelijk in de kerk een baby eerder gedoopt dan de doopzondag omdat een vader(opa baby) slecht was en die man is van de week overleden)
Wat veel allemaal in korte tijd! Gecondoleerd! Hier ook veel heftige dingen gebeurd na de geboorte van mijn oudste, en ook na de jongste. Moeilijk om dan te genieten, omdat je dan ook zo moe bent. Relativeren is dan ook veel moeilijker... Ik ben zelf ook gelovig, maar had soms ook niet meer de kracht om te bidden. Het is dan fijn als anderen het voor je willen doen. Misschien kun je dat vragen aan mensen in je omgeving? Het gedicht van voetstappen in het zand krijgt ineens ook veel betekenis.. Een practische tip: magnesiumtabletten slikken. Dit helpt echt tegen de vermoeidheid. Verder: blijf de positieve dingen benoemen. Hoe klein ook.. Verder heel veel sterkte!
Gecondoleerd en veel sterkte. Sowieso is het eerste jaar, of eigenlijk de eerste twee jaren van een kind tropenjaren. Vaak speelt mee dat er nog nachtvoedingen zijn of slaapt een kleintje niet door snachts. Je lijf moet weer wennen aan het normale ritme... wat al heel anders is geworden door de komst van je kindje. Dus al met al is het gewoon uberhaupt al heel normaal dat je je moe voelt, sikkeneurig bent en op zn tijd emotioneel. Tel daar bij op dat je afscheid hebt moeten nemen van een zieke vader... Mocht je binnen je kerk geen geschikte persoon hebben om me te praten, dan zou ik willen adviseren om bijv via de huisarts in contact te komen met een maatschappelijk werker of een psycholoog.
Dank je wel voor je reactie. Mijn vader is in totaal 2 jaar ziek geweest, eerst endeldarmkanker waarvan hij was genezen en in oktober vorig jaar kwam het nieuws dat hij niet meer beter zou worden. Onze dochter is in februari gedoopt, gelukkig heeft hij dit nog mee mogen maken.
Jeetje het klinkt wel heftig ja. Wat ontzettend naar voor je dat je je zo voelt en wat je allemaal meemaakt. Ik denk dat je misschien eens een beetje hulp moet zoeken. Iemand die je weer een beetje naar het positieve kan helpen. Een ggd ondersteuner bij de huisarts, een psycholoog of eventueel een maatschappelijk werkster. Qua geloof kan ik je niet helpen, ik geloof zelf namelijk niet. Maar ook daarin kun je door middel van hulp weer wat verder komen. Sterkte, het is allemaal niet niks! (Ben herstellende van een burn out)
Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je vader. Mijn vader is een maand geleden ook overleden, heel heftig allemaal... Ook aan kanker, was 9 maanden ziek. Ik ben ook gelovig, en dat was mijn vader (gelukkig) ook. Voor mij voelt het als een grote troost dat ik weet dat hij nu in de hemel is. Als ik dat geloof toch niet had, voelde ik me denk ik een stuk ellendiger nu... Ik weet dat hij het goed heeft. Je mag me altijd pb-en als je wil. Veel sterkte met alles, je hebt flink wat voor je kiezen gehad.