Hoi dames ik moet even van mij afschrijven. Ben op het moment 28 weken zwanger en moeder van een druk vrolijk meisje. Ik werk zo'n 2 a 3 dagen in de week als verpleegkundige. Sinds het begin van de zwangerschap had ik al last van mijn heupen/bekken omgeving. Ben gewoon met alles door gegaan en het ging wel. Van toen 18 weken zwanger was tot ongeveer 23 weken was de pijn weg, maar komt nu in alle hevigheid terug. Vooral na een dienst gewerkt te hebben. Ik ben iemand van ik kan alles zelf wel en vraag niet snel om hulp. Als iemand vraagt hoe gaat het, is mijn antwoord altijd "goed". Ik wil een ander niet tot last zijn met mijn gemiep. Alleen tegen mensen dicht bij ben ik open. Als ik iets in mijn hoofd heb dan moet het gebeuren ook al heb ik pijn. Heb ook erge nesteldrang dus wil en moet steeds opruimen en schoonmaken. En daarnaast wil ik onze dochter ook nog de nodige aandacht geven. De pijn is er niet altijd waardoor ik dan weer denk van alles te kunnen doen, wat ik dan ook doe. Dit weekend heb ik gewerkt en de pijn in sinds vannacht erger dan het ooit geweest is. Mijn man zegt al weken dat ik moest stoppen met werken, aan mij zelf moet denken en onze dochter. Dat ik niet altijd alles spik en spam hoef te hebben en ook wat aan een ander moet overlaten. Hij heeft gelijk dat weet ik, maar toegeven vind ik zo moeilijk. Het voelt als falen. Waarom zou ik niet tot 34 weken kunnen werken als de rest dat wel red. Waarom heb ik zo'n pijn. Ben ik dan zo'n aansteller. Een ander red het ook. Ben nog maar 28 weken. Wie weet gaat de pijn wel weer weg. Heb nu een oorlog in mijn hoofd en kan niets anders als huilen vandaag. Ik wil nog werken en wil nog actief zijn, maar wordt keihard afgestraft door de pijn Geen idee wat ik met deze topic wil bereiken, maar moet mn hoofd gewoon even leeg maken.
Hoi Blemma! Ik snap je echt volkomen!!! Ik heb precies hetzelfde.. Ik heb een scheefstand de heup (si gewricht) en ben bekend met bekkenklachten.. Met 17 weken kreeg ik last van mijn stuit, onderrug en heup... Ik ben ook verpleegkundige... en werk nu 50%.. Ik doe geen ADL meer, alleen medicatie ronde, computerwerk en af en toe de mensen eten/drinken geven.. Ik wil ook zoooo graag van alles doen! Het minste vind ik nog dat ik zo vreselijk schoon ben.. Ik word gek als het huis (naar mijn idee) niet schoon is.. Maar stofzuigen, dweilen en al die dingen willen niet meer. Ook moet de hond naar buiten. Ik heb een hele lieve moeder (en man, vader, vriendinnen) die echt heel veel voor me doen! Ik voel me daar af en toe schuldig door... Ik heb net een cadeau opgehaald voor mijn moeder (verjaardag) en ingepakt. Maar dit was eigenlijk alweer te zwaar. lig nu nog even languit op de bank, zodat ik zometeen samen met mijn moeder met de honden uit kan. Pff... Ik wil ook zo graag gewoon werken, gewoon het huishouden doen, gewoon winkelen zonder dat ik pijn krijg, gewoon alleen om boodschappen zonder pijn... Ik snap helemaal wat je bedoeld.. En mag het een troost zijn dat je dus niet de enige bent! Succes ermee... Enne geniet van je zwangerschap!!!!
Maak het jezelf niet te moeilijk. Overleg op je werk over een andere taakverdeling, zodat je lichtere klussen doet zoals de opnames, pillen delen en wat administratief werk. En je hebt recht op extra rusttijd hè! Die is er niet voor niks. Nesteldrang, tsja, schoon is schoon en desnoods vraag je hulp van familie, vrienden of je huurt iemand in voor een paar uur per week. Zoek versterking in de entertainment van je dochter - papa mee naar het klimrek en jij aanmoedigend vanaf het bankje, het is even niet anders!
Wat is het belangrijkste voor je? Werken, het huishouden of tijd met je dochter? Ik denk dat je je erbij neer moet gaan leggen dat dat niet alledrie meer kan. Is een schoonmaker een optie? En heb je al contact gehad met de bedrijfsarts/arboarts?
He wat vervelend om te lezen Blemma. En is snap je helemaal hoor. Ik moet me hier er ook echt bij neerleggen dat het huis dan maar wat minder schoon is. Dat kot vanzelf vast wel weer een keer. Bij mij irriteert de kleine mijn ribben echt verschrikkelijk, dus ik ben ook op als ik thuis kom. Gewoon naar je lijf luisteren hoor! Je hebt je energie straks harder nodig dan nu.
Meid, jouw verhaal had mijn verhaal kunnen zijn! Ook ik loop vanaf het begin rond met bekkeninstabiliteit, maar ben te eigenwijs om naar mijn lichaam te luisteren en ga dus steeds maar weer over mijn grenzen. Ook ik werk in de zorg en ook ik wil een ander niet tot last zijn, wil niet dat mensen denken dat ik me aanstel en ook ik wil er voor mijn dochter zijn zoals ik dat voor de zwangerschap ook was en mijn huishouden kunnen doen zoals altijd. Mijn man werkt erg veel en wil hem dan ook niet tot last zijn. Maar uiteindelijk kwam het moment daar dat ik niet eens meer fatsoenlijk mijn bed uit kon komen zonder vreselijke pijn. Ik besloot dan ook te luisteren naar wat iedereen mij al adviseerde : stop met werken! 2 weken terug heb ik mij ziekgemeld. En ik voel me er vreselijk rot door! Ik heb al meerdere telefoontjes gehad van onder andere het uwv, mijn werk en de bedrijfsarts. En iedere keer als ik uitleg wat ik heb en hoe ik me voel dan voel ik me zo'n zwakkeling. Ik heb maar 1 nare reactie gehad en dat is dat iemand beweerde dat bekkeninstabiliteit vroeger helemaal niet bestond en niemand er last van had. Diegene vond het maar een vreemd soort modeverschijnsel! Maar dat is nu juist wel waar ik me zo rot door voel. Aan de andere kant heb ik nu minder pijn dan toen ik nog werkte en die extra energie steek ik weer in mijn dochter. Dat is voor mij nu het belangrijkste! Op die manier probeer ik zo positief mogelijk te blijven. Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt en ik wens je heel veel sterkte toe! Liefs boonie
Heel herkenbaar. Ik begin nu toch echt fysiek te merken dat ik zwanger ben maar toch wil nog regelmatig sporten & zwemmen, afspreken, uitjes doen, schoonmaken, het huishouden, werken etc. Kortom eigenlijk wil ik alles doen wat ik al deed en in hetzelfde tempo. En ja schoonmaken etc doe ik het liefste zelf want ik kan het het best Maar ik word nu echt moe en merk dat ik toch nee moet gaan zeggen. En dat is lastig zeg!! Ik ben er nog niet over uit hoe ik het ga oplossen. Wie weet dat ik hier nog wat tips lees Sterkte in elk geval!
Dank je voor jullie reacties. Ik moet ik gewoon voor mn dochter kiezen, vind haar veel belangrijker dan mn werk. Ben oproepverpleegkundige maar sta we ingeroosterd tot aan mijn verlof. Vervangend werk gaan ze mij denk ik niet geven. Moet denk wel meer mijn grenzen aan geven, dat doe ik nooit. Ik moet ook meer om hulp vragen en aangeven dat ik iets niet kan maar vind dat zo moeilijk! Het moeilijke is dat na ik dagen heb dat de pijn mee valt, dan kan ik wel alles doen naar mijn idee. En het gaat dan ook totdat ik weer ik rust kom. @ boonie wat een gemende reactie dat bekkeninstabilteit een modeverschijnsel is! Vroeger stopten vrouwen gelijk met werken toen ze gingen trouwen en waren ze niet zwanger aan het werk. Daarom kwam het ook minder voor. Ben ook heel erg bang voor die reacties dat mensen vinden dat ik mij aanstel. Een schoonmaker vind ik te duur en hou niet van een vreemde in huis. Ben zo'n iemand die het dan na de hand over gaat doen.
Blemma heel herkenbaar, ( en ook de rest van de dames trouwens ) heb zelf ook erg last van mijn bekken gehad. Bij mij was het niet het heup gedeelte maar doordat mijn bekken scheef staan + druk van kindje had ik her gevoel dat van alles werd afgekneld in mijn benen. Kon vaak amper lopen en ook niet langer als een minuut in dezelfde houding liggen zitten of staan. Werd er helemaal verdrietig van. Heb toen met mijn vriend afgesproken dat ik alleen zou werken en hij alles in huis en was enz zou doen. ( heel moeilijk want ik ervaar het net als jullie je kunt zelf alles het best haha ) om eens te kijken of het daar beter van werd. Nou nee niet dus. En daarbij ben ik ook nog kapster, dus ook niet het minst lichamelijke beroep. Gelukkig op mijn werk waren ze uiterst begripvol daar niet van. Maar je wilt gewoon geen aansteller gevonden worden. Goed, vervolgens toen het niet beter werd ben ik verder gaan zoeken. Eerst na fysio geweest, maar die zeiden ja bekkeninstabikiteit niet zo veel aan te doen. Paar tips meegegeven zoals met 2 voeten op elke trap trede en niet met je benen over elkaar gaan zitten. Maar goed die dingen had ik zelf al ondervonden omdat ik anders te veel last had. Er is een tijd geweest dat mijn vriend zijn hoofd onder mijn kont had ter ondersteuning met het na boven lopen kun je nagaan. Ma goed vervolgens ben ik terecht gekomen bij een osteopaat en echt waar, had ik dat maar veeeeeel eerder geweten. Toen ik daar de eerste keer vandaan kwam voelde het alsof ik was aangereden door een vrachtwagen maar wél op een goede manier, je merkt dat er iets gebeurd. Vervolgens heb ik dus eigen van week 28 tot 36 ( aan mijn verlof ) veel makkelijker kunnen werken dan in de weken daarvoor. ( mijn klachten begonnen bij 19 weken ) en dan zeggen klanten de laatste loodjes wegen het zwaarst he! Nou! Echt niet haha. Misschien heeft iemand er wat aan vandaar dat ik het vertel. Zo'n osteopaat kan natuurlijk ook niet toveren maar ik heb er echt heel veel aan gehad. Ook weet ik dat het lastig is maar het codewoord is loslaten, als het niet meer gaat gaat het niet. Daar heeft iedereen begrip voor vaak voelt het vooral voor je zelf als aanstellen maar dat is echt niet zo. Ik ben blij dat ik uiteindelijk tot aan mijn verlof heb door kunnen werken, maar heb ook zoveel pijn gehad dat ik vaak zat op het punt stond om te stoppen dus ik heb daar bij anderen ook zeer zeker begrip voor. Ook is het goed om altijd in gedachten te houden dat zelfs als je zit ben je nog aan het werk want er groeit wel een kindje in je en dat kost veel energie ( dit zegt mijn vriend altijd als ik aan het klagen ben, maar hij heeft wel gelijk! ) Zo een heel verhaal. Succes dames in jullie keuzes, en zwangerschappen.
Lieve Blemma, wat vervelend voor je! Moeilijk hè, naar je lichaam luisteren als je normaal altijd maar doorduwd... Ik herken het, wil het niet toegeven dat sommige dingen (te) zwaar voor me zijn. En daar heb ik dan later thuis last van. Stom, stom, stom! Probeer toch wèl naar je lichaam luisteren, jij bent de enige die het voelt, en de enige die voor jullie baby kan zorgen en opkomen. Heel belangrijk dus! Sterkte!
Tja als je geen schoonmaker wilt moet je man het doen, of jijzelf voor zover dat kan. Maar lijkt me geen prioriteit ...
Schoonmaken is ook zeker niet het belangrijkste, het is alleen die drang dat je het schoon wilt hebben. Elke kruimel irriteert @madamev wat fijn dat de osteopaat je zoveel heeft geholpen! Ik zal mij er ook in verdiepen.
zo heb ik mn keuzes ook gemaakt. ik ben thuisblijfmama, dat dan weer wel. ik doe s ochtens het huishouden voor een deel. dan gaan we samen slapen, s middags gaan we wandelen, naar de supermarkt en samen koken. daarna gezellig op de bank en dochter naar bed. zelf ga ik ook vroeg zodat ik de tijd heb om in slaap te vallen de ene dag doe ik alleen het aanrecht, terwijl dag 2 mn lijf misschien ook het toilet wel laat doen. ik ben gestopt met en en en en en en en en en.. succes met je zwangerschap!
Heb mij ziek gemeld op het werk. De reactie van hun was: oke meld maar wanneer je weer kunt werken. Vind dit erg moeilijk. De ene dag heb ik enorm last en de andere dag valt het best mee. En denk dan ook wel te kunnen werken. Het voelt alsof ik verzuim. Heb nu alleen een verbod van mijn man, moeder en schoonmoeder opgelegd gekregen dat ik niet meer mag werken van hen. Dat mij gezondheid en de zorg voor dl het belangrijkste is en dat weet ik zelf ook wel Dit keer was de vk heel direct dat ik mij echt moest aanmelden bij de bekkentherapeut. Dit geeft ze eigenlijk elke keer aan. Dus ditmaal heb ik mij aangemeld. Maar helaas hebben ze het smoor druk en valt het ook nog in de vakantieperiode. Moet nog terug gebeld worden wanneer ik er terecht kan.
Hoi Blemma Hier een zelfde situatie als bij jou. Ik wilde ook maar doorgaan terwijl mijn collega's al riepen of ik nog niet minder werkte. Wat mij heel erg geholpen heeft om het te accepteren is dit: Aan de eindstreep staat er niemand met een lintje voor je klaar als je maar bent blijven doorgaan! Oftewel, luister naar je lichaam. En als je nu dagen geen pijn hebt heb je dus de goede beslissing gemaakt met je werk. Want je hoeft toch niet altijd maar pijn te hebben? Ik ben niet helemaal gestopt met werken maar doe alleen nog halve dagdiensten. Dat is ook mooi zat! En een bekkentherapeut is een hele goede zet. Zij vertelde mij ook rustiger aan te doen trouwens, dat was de beste manier om je bekken nog een beetje 'normaal' te houden. Ik werd rechtgezet en had meteen minder pijn. Nu 3 behandelingen later hoeft ze alleen de boel nog steeds los te masseren. Owja en als tip: laat je dochter (als ze dat al kan hoor, ze is nog erg jong aan je banner te zien) zelf trap op gaan en zet her en der stoeltjes/krukjes neer. Wel erbij blijven, maar scheelt een hoop sjouwwerk! Succes met accepteren
Idd dat zegt mn man ook, dat ik alleen mijzelf er mee heb als ik blijf doorgaan. Ben ip ook niet een onmisbaar figuur op het werk. Het is ook meer het idee van falen in mijn hoofd. Ben nog maar 28 weken en moet nog een hele tijd. Fijn dat de bekkentherapeut je zo geholpen heeft! Dat geeft mij wat meer moed. Gelukkig is dl motorisch erg snel en kan ze zelf de trap op en af. Dit scheelt idd.
@ blemma. Goed dat je voor jezelf hebt gekozen. Bij mij was het met de bekken therapeut ook zo. Geen tijd etc. Ging er weer 2 weken overheen. Toen dus zelf in overleg met de vk contact gezocht met osteopaat. Had me 2 weken kunnen schelen want net als balie zegt ze zet het rechter en dan is het daarna vooral nog soepel houden etc. Dus mijn tip laat je niet te snel afpoeieren of zoek wat anders. Kan echt zoveel verlichting geven! En idd iedereen is vervangbaar, klinkt hard. Ik ben kapster en klanten doen ook heel moeilijk van ja wie moet mij dan knippen enz enz. Maar toen ik van baan veranderde en na een andere salon ging vonden ze dat allemaal jammer maar geen 1 klant kwam me achterna. ( dan is 20 min rijden toch al snel teveel ) dus sindsdien denk ik er ook een stuk luchtiger over. ,meid gaat het niet dan gaat het niet.