Beetje overdreven zeg! ze zegt niet dat moeders het beter weten. Maar mannen en vrouwen zijn gewoon verschillend. nee niet alles gaat voor iedereen op, maar over het algemeen zijn mannen meer gebaat bij nu. En 'nu' kun je ook op een manier zeggen die NIKS met een hond te maken heeft
Ik kan trouwens ook niet tegen huilen maar heb wel het oerinstinct haar da bij me te houden. Mannen leggen het vaak eerder weg en zeggen: het helpt toch niet al sjouw ik m rond. Ik heb veel broers en zwagers, weet er alles van Mn jongste broertje vind ik dan wel weer heel erg, je hebt wel je verantwoordelijkheid natuurlijk. Maar hij wordt echt 'gek' als ze huilen. Zweten enzo, had hij al toen mn zusje en broertje geboren werden. Bij sommigen dringt lawaai veel meer naar binnen dan bij anderen he.
Het ging mij niet alleen om het 'nu' maar ook om hoe het in de hele post staat. Maar verder vind ik het echt geen manier om te communiceren. Je geeft elkaar toch geen commando's?
Esje, ik sluit mij helemaal bij al jouw posts aan ! Alsof ik mezelf terug lees. Ik moest ook dingen leren loslaten, maar het duurde even voordat ik daar achter was. Mysteriousgirl, bij ons was het dus ook precies hetzelfde. Nu bijna 9 maanden later gaat het al zo veel beter! Mijn vriend had ook even langer de tijd nodig om in het vader zijn te groeien. Hou vol en geef het tijd, het komt heus goed. Het zal alleen niet over 1 nacht ijs gaan
Blijkbaar werkt dat voor hun. Zo erg is het toch niet. Als ik zei: wil je .. even halen dan bleef hij vaak ook nog even wat afmaken hoor, als je dan niet tegen huilen kunt ga je zelf al weer, maar dan wel gefrustreerd. Dan zou ik er ook liever 'meteen' bij zeggen. (Klinkt al wat vriendelijker.)
Nou sorry, ik vind het oeroude 'we zijn nou eenmaal verschillend' absoluut geen reden om vader het zorgen maar uit handen te nemen of te zeggen 'zie je wel, wij vrouwen zijn gewoon veel beter in troosten/zorgen/geduld uitoefenen'. Mannen kunnen net zo goed zorgen als vrouwen, en ik vind dat elke moderne, zichzelf respecterende vader zich net zo verantwoordelijk moet voelen voor zijn kroost als moeder. En dat helpt niet door te zeggen 'ik kan niet tegen baby's' of van die kolder. Het is je kind, daar ga je niet van houden pas als hij meer kan!
Houden van staat daar mi los van. Wees iig blij dat het bij jullie beiden goed gaat, het is van mij echt niet bedoeld als dooddoener maar gewoon de waarheid die ik overal om me heen zie. (En nee mijn eigen man is wel geduldiger dan mij maar dat echt zorgen is vaak toch een vrouwending. Maar sinds 1950 ofzo zijn er mensen die daar niet meer aan willen..)
Wat ben ik blij dat ik een andere waarheid om me heen zie. Ik denk dat we het als maatschappij mannen ongekend moeilijk maken om echt te zorgen. En dat begint al met de opvoeding waarin jongens bepaald speelgoed niet krijgen, waarin jongens stoer moeten zijn (of erg geprezen worden als ze stoere dingen doen en minder als ze met poppen spelen etc). Doordat het zorgzame in jongens minder gewaardeerd wordt, onderdrukken ze dat ook in hun karakter. Ik denk dat als mannen dezelfde kansen krijgen als vrouwen ze net zo goed kunnen zorgen voor hun kinderen, ze net zo goed kunnen kennen etc.
Inderdaad Rosao! Ik zie gelukkig ook een totaal andere waarheid, niet alleen in mijn eigen situatie, maar ook om me heen. Vaders die gewoon verantwoordelijkheid nemen en niet allerlei uitvluchten verzinnen om maar niet voor 'die moeilijke baby, want ja, hij praat niet he' te hoeven zorgen. Dat speelgoed of activiteiten 'voor jongens of voor meisjes' kan ik ook gek van worden, kinderen vinden veelal dezelfde dingen leuk, stimuleer die interesses dan ook. 2jees, zou het ook kunnen dat jouw omgeving een beetje is blijven hangen in 1950? De wereld gaat vooruit en de moderne maatschappij vraagt zorgende ouders, niet alleen zorgende moeders. Helaas maakt de omgeving, werk, verwachtingen, etc. het vaders wel moeilijk om deze taak ook daadwerkelijk volwaardig op te nemen, dat is de paradox van het hele verhaal.
Een daarvan ben ik. Bij ons thuis is mijn man degene die veel verzorgender is dan ik, en ook in mijn omgeving zie ik het bijna altijd dat de mannen minstens even veel zorgen.
Zullen we religie er buiten houden? Want ik ben ook christelijk en ik sta er toch echt meer in zoals Nescio Ik denk persoonlijk dat geloof los staat van deze discussie.
ja, je hebt de religie niet nodig om te zien dat mannen heel anders reageren op hun huilende baby's dan de moeder's. bijvoorbeeld deze vader hier,die is dus aan het schreeuwen, met deuren van de kasten aan het slaan; zo erg hard dat TS wakker wordt. ik heb nooit moeder meegemaakt die zo op het gehuil van haar baby zo reageert. om TS nu zeggen dat dat gedrag van deze vader een normale proces is van het 'wennen', van het 'leren verzorgen' en dat ze beter in haar bed blijft ipv naar kamer te gaan,te kijken...dat gaat me te ver. om melk uit een koe te krijgen doet men iets met de kont van de koe, dat stimuleert bij de koe melkproductie. bij de mens is dat het gehuil van de baby. heeft direct effect op de moeders hersenen(ik verzin dat niet) de moeder produceert prolactine. maar het heeft dus effect op de moeder; fysiek effect. man en vrouw zijn totaal anders bij hun kinderen. een moeder krijgt bij het gehuil van haar baby rustige zachte hormonen etc. de vader heeft deze biologische luxe niet. het zou heel vreemd zijn dat TS in bed zou blijven. ze denkt nu dat zij haar eigen moeder instink moet leren negeren, om papa de kans te kunnen geven; dat hij ook leert verzorgen. een beetje onzin. dat moeder gevoel heb je echt nodig in de toekomst. moet je het juist leren verder ontwikkelen. het is natuurlijk. en het helpt je om je kindje te verzorgen, begrijpen, communiceren. want het gaat nu echt nog jaren duren totdat je alleen met je verstand op je kind kunt reageren en het goed kan hebben. dames; even af van deze discussie over emancipatie; daar gaat het niet om. dat er papa's zijn die goed voor baby's kunnen verzorgen; en dat er moeders zijn die lekker kunnen blijven liggen terwijl de buren wakker worden van papa's gedrag...dat kan. maar daar gaat het niet over. als je baby huilt en je hoort dat je man aan het knoeien is, nou klaar. papa weg, die moet zich kalmeren en nadenken over 'waar hij nou mee bezig is'. baby komt op de eerste plaats; papa's emancipatie proces, principes, maatschappelijke discussies op de laatste plaats.
@belize, ouders zijn toch samen verantwoordelijk voor hun kinderen? Je moet toch een vader de kans geven zijn vaderinstinct te ontwikkelen, en niet bij elke kik alles uit handen nemen? Dan is het voor de vader ook wel makkelijk om te zeggen: tot over een paar maanden, als ie meer kan. Want waarom kan mijn man, en de mannen in mijn omgeving, het wel, een baby troosten en rustig krijgen, terwijl ze toch echt niet verschillen qua hormoonhuishouding? Waarom zet mijn man zijn eigen ontspanning op de allerlaatste plaats en zijn pasgeboren dochter op nr 1, en kan een ander dat niet? Dat heeft toch met leren en acceptatie te maken. Verantwoording durven nemen, je bent nu ouder en je moet groeien in die rol. Dat doe je alleen door het te doen. Ik zeg niet dat je hem maar moet laten aanrommelen en het kindje overstuur laten worden, helemaal niet, maar je moet toch als moeder ook weleens een boodschap durven doen als je man thuis is bij de kleine. Of krijgen we dan het "hij past even op" verhaal? Ook zo'n onzin, op je eigen kind pas je niet op. Een vader die met keukenkastjes gaat slaan kent waarschijnlijk ook weinig geduld op andere vlakken... en moet misschien aan zichzelf gaan werken. Juist het vaderschap geeft hem dan een reden iets aan dit ongewenste, onvolwassen gedrag te doen. Want ik vind het niet normaal, of hij nou de moederlijke hormonen mist of niet. Andere vaders kunnen het ook.
Geloof staat er zeker los van, dat is ook mijn mening. Emancipatie is volgens mij een ontwikkeling in de maatschappij die nog lang niet uit is gespeeld, en gewoon broodnodig is. Het is geen houding waar je voor of tegen bent.
Ik had het zelf meer over mijn visie over de rol van man/vrouw in verzorging en opvoeding in het algemeen. Niet meer dit specifieke voorbeeld. Maar zeker, als het even te veel wordt voor één van ons, dan neemt de ander het over. Absoluut. Dat is dan meestal niet zo zeer een 'man/vrouw ding', maar meer een 'relatie ding'. Ik begrijp wel je punt hoor. Sommige dingen zijn biologisch bepaald. Zo word ik wakker van het eerste kikje van onze kinderen en mijn man slaapt overal doorheen. Ik bekijk het natuurlijk ook heel erg vanuit mijn eigen situatie. Ik zie dat het mijn man prima afgaat. Ik vind mijn partner echt een lieve, geduldige, participerende vader, direct vanaf de geboorte van onze dochter. Vanaf dag 1 doet hij zijn deel in luiers, badjes, voedingen, troosten etc. Gister was ik bijvoorbeeld een tijdje weg met onze dochter. Toen ik thuis kwam bleek dat ons zoontje onrustig was geweest door krampjes. Dan zie ik ons ventje rustig en getroost bij mijn man liggen en dat is zo'n mooi gezicht. Mijn man reageert dus geduldig en liefdevol op het huilen van onze baby. Nou ja, behalve 's nachts dus als hij er gewoon volledig doorheen slaapt
Heb niet alles gelezen maar dan mis ik zeker oer instinkt ik heb ook wel eens zo gereageerd als de man van t.s. Zeker in het begin. In bedje leggen en dan ging ik even naar de keuken slaan met keuken kastjes niet maar ik had ook soms minder geduld zeker als ik een slechte nacht met baby gehad had. Maar ook ik wilde het wel precies zo als het moest maar ja dat gaat niet altijd met baby.s. Mannen zijn ook mensenlijk. Mijn vriend is niet de makkelijkste maar wel de geduldigste van ons twee. Emancipatie tja als het hier omdraait negen van de tien keer zit toch moeder er mee op gescheept is mijn ervaring ach ja alles went. De fout die ik als moeder wel eens maakte als het flesje niet op ging was van het moet er toch in. Om het daarna weer te proberen ook baby.s zo jong zitten wel eens vol volgende voeding weer beter. Of krijgen ze weer wat eerder. Alles is wennen voor jou je man. O ja heb wel oerinstinct. Elke kik gelijk wakker net bevallen dochter verslikte zich in haar slaap en ook al had ik nog een ks wond en was net thuis vloog uit mijn bed. Toch raar. En ik heb gewoon wat minder geduld. Niet iedereen is het zelfde.
je praat hier echt onnodig. deze vader waar het over gaat doet het wel heel vreemd. was je man ook zo schreeuwend eerst als de baby huilde van honger en dat hij een tijdje later heel rustig werd en leerde troosten?denk van niet. papa hier ook niet, boos op de baby als zoontje honger had. dat is echt vreemd. je kunt wel zeggen dat zij in bed moest blijven en deze vader zijn gang moest laten gaan. ik ben dus helemaal niet met je eens. baby huilt man schreeuwt en natuurlijk komt de moeder. ik zou zeggen, laat deze vader slapen en zich herstellen.hij doet dus alle nachtvoedingen en hij kan dit echt niet aan kennelijk.
kijk, gelukkig overgrote meerderheid van de mannen zijn zoals jouw man. en ze kunnen best veel doen. maar aan een vrouw moet je niet zeggen dat zij het geschreeuw in de kamer moet negeren die samen gaat met het gehuil van de baby. gewoon gaan en kijken wat er aan de hand is. ik zou als het om mijn man ging echt een serieus gesprek hebben hierna. en vragen wat hij had, hoe hij zich voelt en wat hij denkt enzo.
Maar je haalt hier twee kwesties in dit topic door elkaar. Het ene feit van de roepende papa, nou ja, daar kan je nog van zeggen dat mama dan inderdaad best even rustig tussen komt. Die emancipatiekwestie, dat gaat vooral om de lange termijnvisie. Namelijk dat papa's echt wel even goed kunnen troosten als mama's, als mama ze de kans geeft en als papa die kans grijpt.