(verhaal dateert uit april) Kom je gezellig je dochter ophalen, zeg je dat je je niet lekker voel, al weken moe bent en het gewoon ff zat bent. Diegene vraagt: Goh ben je niet zwanger? Ik zeg nog: nee joh volgens mij niet hoor! Ik ben gewoon ongesteld geweest! Zegt ze: "Ooooh gelukkig!!!" En nog haar hand op dr hart ook!!!!! Zo'n opluchting vond ze dat... Wat blijkt: inderdaad zwanger geweest (in april dus) en helaas een MA gehad. Ik was echt ongesteld geworden in de tijd dat ik zwanger was (zo'n 10-12 weken). Dus ik vertel enkele dagen later dat het helaas een MA is geworden en dat ik een curretage zal ondergaan. Zegt ze: Nou volgens mij had je een innestelingsbloeding hoor, dat kan niet anders. Oh ja, zij weet het beter blijkbaar. Is ouder, wijzer (ahum). En zij heeft stiekem bij mij onder de dekens gekeken dat ik dus een bloedinkje had blijkbaar... Gaat zij en dr vriendin die ook bij haar was en ik ook best wel goed ken, vragen: Gaan jullie nog voor een 2e? Tsja *naam man* is ook wat ouder he, ik zou het niet doen hoor! Het is nogal wat, een oudere vader. Of ja het moet nu snel weer raak zijn maar dat zie ik ook niet gebeuren." Waar vind je nou nog echte vrienden? Vrienden die je geen steek onder water geven als je een mindere periode heb? Ik hoop dat niemand mijn verhaal herkent Wie heeft echte vrienden? Ik heb er ééntje. Ik zie haar niet vaak maar toch. We zijn er voor elkaar. En de anderen zou ik moeten laten barsten.
He gatver, wat een rotopmerkingen. Ik zou daar dus heel gauw mee klaar zijn he. Echt, waar bemoeien die mensen zich mee en waar halen ze het lef vandaan. Gewoon links laten liggen, en houdt het bij die ene goede vriendin. Je bent zulke 'vrienden' beter kwijt dan rijk.
Echt he. En het dateert uit april. Ik zie ze nog steeds regelmatig. Kan ik dan alsnog zeggen: he joh wat je in april zei ben ik het niet mee eens? Dan zeggen zij natuurlijk: had je eerder moeten zeggen. Kan ik op grond daarvan alsnog zeggen: de groeten? Ik vind dat dus lastig...
Misschien niet zo duidelijk zeggen, maar een beetje de boot afhouden. Niet zelf langsgaan of initiatief nemen om af te spreken, bellen ze jou, zeggen dat je het heel druk hebt.Als je dat steeds zo doet valt het kwartje wel.
Achteraf (toen ik naar huis fietste) had ik ook zoiets van: krijg nou tiete dat zeg je toch niet! maar ja....... ik laat het dan maar weer varen zodat ik weer gekwetst word als het nog een keer gebeurd. Ik bijt niet van me af. Maar het zit nu ZO hoog (o.a. door oppasproblemen, ander topic) dat ik denk: ben ik nou gewoon een stoeptegel waar mensen hun behoefte op kunnen doen? En wat als ik er nu klaar mee ben en het zeg? Dan zeggen ze: tsja had je eerder mee moeten komen.... Dan sta ik weer met een mond vol tanden....
Zoals meerderen hier al zeggen: gewoon het contact laten verwateren. Ik zou het niet meer oprakelen. Ik denk dat je jezelf daar alleen maar verdriet en frustratie mee aandoet. En dan hebben zij weer iets om over te roddelen. Dat zou ik ze niet gunnen. Echte vrienden zeggen dat soort dingen niet!
Ik zou gewoon eerlijk zeggen dat het je nog dwars zit en dat je zo geen prettig gevoel hebt bij deze vriendschap. Zeggen waar het op staat is wel zo netjes. Ook al hebben zij jou niet netjes behandeld, zo kun je ze gewoon recht aankijken mocht je ze nog eens tegenkome .
Lekker aan jezelf denken meis. En indd wat de rest al zegt laat het een beetje gaan Je kan beter 1echt goed vriendin hebben die jou met alles helpt en steunt en die jou begrijpt Ipv iemand die zo tegen je loopt te doen.. Snap uberhaupt niet waar die "vriendin" zich mee bemoeit.. Concentreer je lekker op je dochter want die zou jou niet bevooroordelen en die zal nooit zulk soort dingen tegen je zeggen want voor haar ben jij de beste mama die er bestaat.