Is ook wel zo, maar tóch 'tekent' het je in de verdere toekomst. Dóór hun. En dat is gewoon triest. Pesten kan veel schade aanrichten. Helaas.
Ik was vroeger (nou ja vroeger) niet 1 van de populaire luitjes en ben toch best redelijk veel gepest.. Mams was maar alleen had niet zoveel geld, dus ik had weinig nieuwe kleren en dat was reden nummer 1 om over me heen te vallen.. Nu kwam ik toevallig laatst 1 van die meiden tegen die daar dan heel erg over heen viel en die was er zelf nogal ongemakkelijk van.. Ik heb daar niet van genoten of om gelachen of zo, maar denk dan achteraf wel gelukkig weet ze NU wel dat ze toen fout zat.. Ik vond het nu overigens best een leuke meid geworden Maar ik ben een geit daarin, kan me heel makkelijk over dingen heen zetten en heb geen zin om altijd op de negatieve dingen van een ander te zitten
Hier ben ik het helemaal mee eens! Ooit de film Shallow Hallow gezien?? Wellicht een aanrader voor sommige hier
@lojo nee ik ben nog steeds dat zwakke meisje van vroeger hoor , je hebt helemaal gelijk. Dat is het gevolg van jarenlang intensief gepest worden hè, een laag zelfbeeld...
Ik herken dit wel maar ik heb nu anders leren denken. Als mijn man en mijn kindje, mijn familie en mijn vrienden mij goed genoeg vinden om mee om te gaan en van te houden, dan doen alle buitenstaanders er niet meer toe. Ik ben nu gewoon Wachtend een trotse vrouw van mijn man, een hopelijk lieve mama naar mijn zoon, een goede dochter voor mijn ouders en een goede vriendin voor mijn vrienden. En meer kan en wil ik niet zijn
Ik weet de namen niet eens meer van de mensen die niet al te lief tegen mij zijn geweest tijdens mijn schooljaren, daar ben ik nog het trotst op eigenlijk. Ik ben ook nooit meer iemand van die tijd tegen gekomen, of ik herken ze gewoon niet eens meer. Ik vind sommige dingen die ik lees ook wel erg ver gaan..
Kan ik me goed voorstellen! Maar ik ben een vechter, in alles! En ik vind het dan te makkelijk om je erbij neer te leggen en hoop dat je er zelf hard aan gaat werken voordat zoiets je leven nog meer bepaald. En meiden die pesten doen dit meestal uit onzekerheid en compensatie. Als volwassen vrouw is dit misschien goed te realiseren om te kunnen relativeren....
Ik was als kind echt extreem klein en dun. Ik werd echt gepest vanwege het "klein zijn"...Mijn moeder moest speciaal een communiejurk voor mij laten maken omdat die pas vanaf maat 128 gingen en ik had maat 110. Nu was ik wel echt goed in sporten, en kon enorm hard rennen. Daar haalde ik wel mijn kracht uit, maar toch heb ik als jong meisje wel veel verdriet gehad. Denk aan schelden (kabouter, lilliputter), uitlachen, uitjoelen enz. En altijd de bloedmooie b*tch met haar handlangers. Spullen verstoppen, mijn (kleine) fiets kapot trappen ik heb het allemaal gehad met die tr*t! ZIJ begon altijd, en dan deden haar slaafjes braaf mee. Was zij er niet, viel het wel mee. Nu is het nog aardig goedgekomen met mij, ben uiteindelijk 1.60 geworden. Een jaar of 5 terug kreeg ik dus ook een uitnodiging voor een reunie. Nu had ik wel 2 vriendinnen op de lagere school, waar ik nog steeds contact mee heb, en zij gingen ook. Dus ik ben gegaan. Ik was nog geen 2 minuten binnen, en wie komt er op me af? Jawel: ZIJ dus. Ze was eigenlijk in tranen, want het had haar op latere leeftijd zo dwars gezeten, en was zo blij dat ze me zag om haar excuses aan te bieden. Wat wil nou: ze heeft een tweeling, en het dochtertje heeft een groeistoornis (dwerggroei)... Ik heb me geen moment triomfantelijk gevoeld, en de tranen stonden in mijn ogen, zo voelde ik haar verdriet en haar spijt. Terwijl anderen, die daar waren, een beetje lacherig waren, zo van: nou, jij zult het wel geweldig vinden, nu ze haar verdiende loon heeft gehad. Nou echt niet hoor, ik heb nog heel erg gehuild naderhand omdat de reunie dus sowieso heel veel oud zeer omhoog haalde, maar ik heb haar nooit zelf een kind "gegund" die zo klein is. Ze was enorm opgelucht dat ik haar excuses aanvaardde , en heeft zelfs nog foto's laten zien van haar tweeling. Ik hoef nooit never niet, geen vriendinnen met haar te worden, maar ik heb het wel afgesloten, en het voelde gewoon goed zo.
Inderdaad. En hoezo: 'what goes around comes around'? We hebben het hier over (dik) volwassen vrouwen die zich Verkneuteren over het gewicht van andere dik volwassen vrouwen, alleen omdat de laatste zich als tiener onder groepsdruk van andere tieners niet zo netjes gedragen hebben. Wie zit hier nu verkeerd? De volwassene of het kind?
Ik kan ze nog zo allemaal aanduiden, die pestkoppen van vroeger. En ja, ik duik nog altijd weg als ik hen toevallig tegen kom, gewoon uit angst. Gelukkig ben ik intussen 30 kilometer verder verhuisd, maar mijn ouders wonen nog altijd in 't dorp en mijn moeder ziet hen nog geregeld ... Met hun kinderen moet ik niks te maken hebben, maar als ik dan hoor - via mijn moeder bijvoorbeeld - dat het leven voor hen ook niet echt perfect is ... tja, dan heb ik daar geen lol in, maar wel iets van "zie je wel". Naar reünies stuur ik gewoon mijn kat. Alleen de eerste 2 jaar na mijn afstuderen braafjes geweest naar die van de middelbare, maar sindsdien ... roddelen ze maar over mij zonder dat ik erbij ben. Hier was de grootste reden van pesten overigens mijn autisme. En 't feit dat ik nu nog altijd maar 1m56 ben en altijd klein ben geweest.
zoiets is wel heel erg ja. Dat zou nou nooit in me op komen maar iemand die vroeger ontzettend uiterlijk gericht was iedereen ander erop pesten en er nu uitziet als een onverzorgde dikke trol.... tjah... lulllig voor der zeg pfffff... kan ik echt geen sympathie voor opbrengen hoor.
Nou precies. En niemand neemt het op voor de pesters, alleen zijn die pesters nu geen kinderen meer, maar volwassenen. Ik ben zelf vroeger ook wel gepest, door een toenmalige beste vriendin, die in het verkeerde circuit terecht kwam. Om haar te bewijzen moest ze mij een keer in elkaar slaan. Ik ben daar altijd heel verdrietig over geweest, want we waren echt goede vriendinnen. Maar wat ik altijd erger heb gevonden, is dat zij die druk zo hoog voelde, dat ze dit moest doen, dat ze het ook deed. Dát heb ik nooit begrepen. Als ik dan hoor, dat ze uiteindelijk door die jongen achter het raam is gezet op 16 jarige leeftijd, dan denk ik niet: Haha, vieze hoer, eigen schuld. Nee, dan heb ik oprecht heel veel medelijden met haar! Als ik nu verhalen over haar hoor, dat ze van het ene opvanghuis naar het andere ga, dan kan ik alleen maar medelijden voelen ipv rancune. En ik ben wel meer gepest en als ik die tegen kom, dan denk ik serieus alleen maar: Kijk mij nu eens, getrouwd met een leuke man, eigen huis, 2 fantastische kinderen, 3de op komst...wie het dat nou gedacht he Ik ga niet bedenken: He wat ben jij dik geworden, of Ha, nog steeds vrijgezel met rammelende eierstokken. Want dat maakt me toch helemaal niet beter? Nee, het maakt mij nog lager dan hun destijds. Want ik ben de volwassene, zij waren het kind.
Goh, ik dacht al dat ik de enige was... Maar van zoiets kan ik dus echt niet 'genieten'. Ik ben zelf veel gepest, en eigenlijk kom ik nooit pesters van vroeger tegen. Maar pas hoorde ik dat een jongen die mij vaak pestte een eind aan z'n leven had gemaakt, en dat vond ik dus echt erg voor hem. Idem met als ik iemand zou terugzien die er 'lelijk' zou uitzien, of waarmee iets anders ergs is gebeurd... Snap echt niet dat je aan zoiets plezier kan beleven, dat vind ik inderdaad net zo laag als het pesten zelf. Maar he, misschien zijn die 'dikke' vrouwen wel allemaal heel gelukkig. Vind het een beetje oppervlakking om te stellen dat wanneer iemand dik is, dus ook maar ongelukkig moet zijn en het er slecht mee moet gaan... Net alsof het hebben vaan maatje 36 alles is. Denk dat er genoeg slanke depressievelingen rondlopen. Vroeger ben ik onder behandeling van een psychologe geweest, en heb daar best wat slanke mensen in de wachtkamer zien zitten, dus ja.
Het word toch niet recht in de face gezegd zoals dat destijds wel bij "slachtoffer" is gebeurt? Als je jaren gepest ben? lijkt het mij het opzich een hele logisch eerste gedachte... helemaal als je er in het dagelijks leven nog hinder van ondervind.
Ik denk dat je er sowieso nog hinder van ondervind als je nog zo blij kan worden van andermans ellende. Dan ben je duidelijk nog niet "klaar" met je verleden. Het tegenovergestelde van haat is niet liefde, maar onverschilligheid.