Wij hebben een (vermoedelijke) ADD-ADHDer van 6. Die vaak én heel druk is, én tegelijkertijd compleet in zijn eigen wereld zit. Op zulke momenten, simpelweg niet bereikbaar is op een normale manier. Wanneer hij langsraast, krijg ik die gladde aal vaak niet eens te pakken, dus ja dan word er wel eens geroepen of geschreeuwd. De laatste keer dat ik echt tekeer gegaan ben, was dat ook helaas direct en public op straat voor de halve wijk te horen. Waarom? Omdat meneer buiten was gaan spelen, bij een ander speeltuintje, dan het speeltuintje dat we hadden afgesproken. Dat viel in de periode dat er ineens allerlei berichten in de media waren over mogelijke kinderlokkers in busjes die kinderen aanspreken. En we hebben een enorme allemansvriend, die geen gevaar ziet, dus ik zag al miljoenen doemscenarios voorbij komen. Ben ik er trots op? Nee absoluut niet! Voel ik me er schuldig over? Misschien een beetje. Beiden zijn we geschrokken, hebben beiden huilend tegenover elkaar gestaan. Hij van schrik omdat ik zo tekeer ging, ik omdat hij ineens pleite was. Schelden doen we niet op zulke momenten, heb ik zelf genoeg littekens aan over gehouden uit mijn eigen jeugd. En alles word naderhand uitgeknuffeld, uitgelegd en uitgesproken. Schreeuwen om wc ongelukjes, dat hebben nooit gedaan daarentegen. Maar ja, wie weet inderdaad, hoe de rest van de dag er al aan toe ging. Soms krijgt onze kleine ook wel eens op zijn donder, en anderen menen zich daar dan weer mee te bemoeien, maar als ie dan al stevig op zijn donder krijgt, is dat niet voor niks, en zien/horen die mensen, dan maar een moment opname van grofweg 5 minuten. Na 5 minuten staan ze wel klaar met oordelen, maar ze hebben geen idee hoe de dag is geweest tot op dat moment. Vaak verplaatst mijn boosheid zich dan naar de persoon die zich op dat moment met ons bemoeit.
Heel even off-topic, Het is wel of ADD(rustig maar druk in het hoofd) of ADHD(druk en druk in het hoofd) hoor. Wist je trouwens dat de bedenker daarvan op zn sterfbed heeft toegegeven dat het verzonnen ziektes zijn? En ik las net op het nieuws dat men zorgen heeft omdat er dit jaar 4 keer zoveel ritalin is voorgeschreven dan eerdere jaren... Bij mijn zoon riep ook iemand ADD, ik wil daar niets van horen... Psychiater geeft op sterfbed toe dat ADHD een verzonnen Gebruik Ritalin bij ADHD-kinderen verviervoudigd | nu.nl/binnenland | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl
Dit si toch echt een giller! Al die kinderen die de diagnose hebben, in welke klas zitten er geen kinderen meer met een diagnose. Zo zie je maar waar kuddedieren toe in staat zijn!
Het is niet leuk maar ook ik schreeuw weleens tegen mijn kinderen. Tegen de oudste van 8 en 10 jaar. Hier zullen de buren me ook weleens hebben gehoord. Als ik tot 10x toe heb gevraagd om elkaar met rust te laten dan is mijn kookpunt ook weleens bereikt. Ben er niet trots op maar lucht vaak wel op en het is duidelijk. Ik oordeel niet zo snel over iemand anders zijn handelen. Weet ik veel wat er daarvoor allemaal al is voorgevallen. Als je kind voor de zoveelste keer in zijn broek loopt te poepen dan zou mijn kookpunt ook weleens kunnen bereiken, Misschien doet dat kind het wel met opzet.Ik ken genoeg van dat zulk verhalen dus tja...
We leven tegenwoordig toch al in zo'n maatschappij dat iedereen zijn kinderen altijd maar leuk en grappig moet vinden.Daar slaan velen ook weleens in door.
Verzonnen of niet.. Die kinderen hebben wel allemaal dezelfde problemen. En oké soms roept men al snel ADHD, maar als je kind echt problemen heeft is het echt niet fijn. Mijn oudste heeft (nog) geen diagnose maar zegt wel dat hij druk is in zijn hoofd bij name als er teveel prikkels zijn
Ik vind het zo jammer dat vaak alleen negatieve kanten gezien worden door de omgeving. Ook ik schreeuw/heb geschreeuwd tegen mijn kinderen omdat je na 40 x iets zeggen/vragen gewoon klaar ermee bent. Ik denk dat de buren ook mee hebben kunnen genieten, vooral als de achterdeur open staat en de mensen in de tuin zitten. Zolang je niet het hele verhaal weet, kun je er niet over oordelen. Ik voel me soms als ik uitgevallen ben ook schuldig over het feit dat ik toch niet de rust heb kunnen bewaren die er van mij verwacht word in de ze tijd. Want tegenwoordig hoor je de altijd rustige, onderhandelbare, pedagogisch correcte, na 2 keer waarschuwende op een rustige manier en dan straf moeder te zijn die de media ons voorschoteld. Maar ik geef toe, ik voldoe niet aan dat perfecte moeder beeld aangezien ik ook maar gewoon een mens ben die af en toe moe, verdrietig, gefrustreerd of ziek is.
Elke dag meerdere malen schelden en schreeuwen tegen je kind vind ik echt not done. Ik heb ook wel eens geschreeuwd want ook ik ben niet perfect, maar meerdere keren op een dag schelden en tieren tegen mijn kind doe ik niet. Als ik hier een buurvrouw zou hebben die daar in ene mee begint zou ik een gesprekje met haar aangaan om te kijken of ik zou kunnen helpen met iets, of er iets aan de hand is.
Ja en als dat kind het met opzet zou doen. En dan? Als jij schreeuwt heeft dat kind je precies waar hij jou wil hebben: alle controle over de situatie verloren. Maar inderdaad, we zijn allemaal mensen en we schreeuwen allemaal wel eens. Maar wat die vrouw van ts haar verhaal doet is schreeuwen, schelden en kleineren. Dat vind ik veel te ver gaan!
Hij loopt nu pas zijn 4e hulp traject door met hulpverlening, en zijn vader en ik zijn ook gediagnosticeerd. En ja ik lees ook het nieuws. Nu krabbelt er ergens weer iemand terug. Straks komt er weer wat anders op, op dit moment bvb de superfoods... Right... Ook geldklopperij. Bio producten... Evenzo... Maar volgens mij ging dit topic over schreeuwen tegen kinderen. Waarom je overigens de link naar Ritalin erbij moet vermelden!? Ik heb nergens gezegt dat m'n kind medicatie gebruikt.
Of ik wel eens schreeuw tegen mijn kinderen..? Eigenlijk nooit, ik verhef wel eens mijn stem als ze me niet (willen) horen. Maar schreeuwen met allerlei lelijke woorden gebeurt hier bijna niet. Ik merk dat het veel beter helpt om de dingen die GOED gaan te benoemen als dat ik de dingen die NIET GOED gaan continu benoem. En dat helpt ook zeker bij mijn 2 kinderen met diagnoses (of ze nou wel of niet bestaan )
Om te beginnen is dit inderdaad volslagen offtopic en ik ga me daar nu ook schuldig aan maken. Ik maak me namelijk erg kwaad als mensen klakkeloos, zonder enige poging tot 'fact checking' allerlei onzin van internet gaan overnemen als de waarheid Om te beginnen is Eisenberg niet 'de bedenken' van adhd. De combinatie van kenmerken die wij nu adhd noemen, werd al beschreven twee decennia voordat de man überhaupt geboren was. Het was een compleet andere man (Bradley) die ging proberen het gedrag van kinderen met deze kenmerken te veranderen m.b.v. medicatie. Verder heeft Eisenberg niet gezegd dat het een verzonnen ziekte is. Misschien moet je het hele artikel eens lezen. Hij geeft wel aan dat de diagnose te snel gesteld wordt en dat er te snel naar pillen wordt gegrepen. Hij wil dat er meer naar andere factoren wordt gekeken. Wat Eisenberg echt gezegd heeft, is trouwens met deze quote nog niet duidelijk, hij sprak blijkbaar zwlf geen Duits, dus dit is een vertaling van iets wat hij heeft gezegd. Overigens speelde dit interview zich helemaal niet af "op zijn sterfbed" zoals zoveen beweerd wordt (want ja, dat klinkt nog geweldiger allemaal, alsof er sprake is van een groot schuldgevoel ofzo.) Het interview is enkele maanden voor zijn overlijden gehouden. Verder wil ik je er nog even op wijzen dat er inderdaad al meerdere keren aangetoond is, dat te veel mensen de diagnose ADHD krijgen en dat dit dus bij een deel onterecht is. Maar inmiddels is al meerdere keren (reproduceerbaar onderzoek dus!) door middel van hersenscans getoond dat bepaalde delen van het brein van 'echte' adhd-ers wel degelijk andere functioneren dan bij mensen zonder adhd.
oordeel niet te snel. je weet idd niet wat er aan de hand is. misschien nu poepbroek maar je weet niet wat er vooraf is gebeurt. mijn kids halen ook regelmatig bloed onder mn nagels vandaan. dan kan ik op een dag wel 300x er wat van zeggen maar ik ben ook maar een mens en dan verhef ik ook zeker mijn stem dat het nu écht een keer klaar is. blijf jij maar eens rustig als je kind je muren zit onder te kladden met stiften dat is hier 3x op 1 dag gebeurd. geen idee hoe ze aan de krijtjes en stiften kwam want die berg ik altijd hoog op. maar schijnbaar had ze nog wat gevonden. woonden hier net paar weken, nieuw behang op de muur en hoppa paar mooie Picasso's op de muur erbij. nou dan ben ik ook niet poeslief meer hoor en heb van mezelf al een luide stem helaas, en als ik dan mijn stem nog ff een zetje geef dan lijkt t ook dat ik ze continu schreeuwend benader.
Wat er vooraf gebeurd is, is toch eigenlijk niet zo belangrijk? Tegen een kind schreeuw je niet. En als dat wel gebeurd dan is dat fout. Hoe begrijpelijk er reactie ook is. Tuurlijk ben he als opvoeder gewoon een mens, maar je bent geen kind meer. Je bent het voorbeeld voor je kind. Ts schrijft dat het vaker gebeurd, ik zou daar ook een brok van on mijn keel krijgen. Ik heb twee jongens en zeker met de oudste is het niet makkelijk, maar schreeuwen doen we hier niet. En mocht ik een keer uit mijn vel springen, zeg ik niet achteraf: ja, maar jullie kennen niet het hele verhaal.... Nee, dan sla ik mezelf voor m'n kop (figuurlijk dan he) en dan baal ik daar ontzettend van.
Ik herken dit gedrag. Bij mijzelf. Vroeger vond ik het ook verschrikkelijk wanneer ik zoiets zag bij anderen. Nu weet ik, dat er waarschijnlijk iets heel anders aan de hand is daar. 2012-2013 was een heel zware periode voor mij. Even in het kort: Zwanger en een peuter erbij. Bij (dementerende) moeder borstkanker gevonden toen ik 8 maanden zwanger was. Heb alles opzij gezet, waaronder mijn eigen emoties, om mijn moeder in daar traject te begeleiden (mee naar alle afspraken, informatie geordend, etc). Heb alles weggerelativeerd. Al die tijd werkte ik maandag, woensdag, donderdag en vrijdag (32 uur). Dinsdag thuis met de oudste, waarin ik het huishouden en de boodschappen en zo deed. Behalve tijdens mijn verlof natuurlijk, toen werkte ik niet. Ook nog in de laatsste week voor mijn verlof een heel zware cursus gedaan én ceremoniemeester geweest op de bruiloft van goede vrienden. Mijn man was zeg maar voor de periode van anderhalf jaar doordeweeks niet thuis, ook niet de nachten. Hij kwam elke week op donderdagavond (20.30 uur) thuis en vertrok maandagochtend om 4.00 uur weer. Ik had nauwelijks hulp. Mijn eigen ouders zijn daar niet meer toe in staat. Mijn schoonmoeder (woont ver weg) kwam misschien 1x per maand een dagje helpen. Dat scheelde iets. Oja, en al die tijd kwam mijn jongste (geb. sept. 2012, een week na mijn moeders operatie) nog steeds 2 à 3 keer per nacht. Ik hoef denk ik niet uit te leggen, dat ik oververmoeid was en er totaal doorheen zat. Het was op een gegeven moment zover, dat ik donderdagavond de kinderen niet eens meer op bed kon leggen. Ik ging zelf op bed liggen, de kids bij me, liggen wachten tot mijn man thuis zou komen, die de kinderen op bed zou leggen. Ik had in het weekend geen fut meer om voor de kinderen en het huishouden te zorgen. In die periode, was ik ook écht geen leuke moeder. Ik snauwde naar mijn oudste. Ik liet - totaal tegen mijn gevoel in, wat het nog moeilijker maakte - mijn jongste in bed huilen. Kussen over mijn eigen hoofd om het maar niet te hoeven horen. Tranen over mijn wangen, maar ik had geen energie om er heen te gaan en hem te troosten. Toen ik voor het eerst doorhad, dat ik buitenproportioneel schreeuwde tegen mijn zoontje (toen ook 3) heb ik me meteen ziek gemeld. Ik had meteen door, dat ik hulp nodig had. Heb op eigen initiatief een afspraak gemaakt met de arbo en ben doorverwezen naar een psycholoog. Er werd een burnout met onderliggende depressie geconstateerd. Ik ging een behandeltraject in (gelukkig zonder medicatie!) Inmiddels zijn we 14 maanden verder. Mijn man werkt al bijna 11 maanden dichterbij en komt nu 80% van de avonden/nachten naar huis. Mijn schoonmoeder komt iets vaker. Ik werk alweer 8 maanden op mijn oude 32 uur. Ben een half jaar geleden officieel beter gemeld, maar ben nog niet helemaal de oude. Ik kom de week door als een normaal functionerend mens, maar zonder rare fratsen (feestjes, stappen, etc) en ik lig er gemiddeld 2x per week al vóór 9 uur in, omdat ik na het naar bed brengen van de kinderen helemaal op ben. Maar het belangrijkste is: Ik schreeuw niet meer tegen de kinderen! Oké, heel eerlijk: Heel af en toe nog wel. Dat gebeurt nooit als ik me fit voel en lekker in mijn vel zit. Mijn conclusie is dan ook: Als iemand buitenproportioneel tegen zijn/haar kinderen schreeuwt, dan zal er wel iets aan de hand zijn. In plaats van te veroordelen, zou je misschien hulp kunnen aanbieden. Zeker als het om een bekende gaat.
Ik sluit me ook aan bij 'je weet ook niet echt wat er speelt'. Natuurlijk is het veel fijner als dingen rustig uitgelegd kunnen worden en alles altijd vreedzaam en kalm verloopt. Helaas werkt het bijna nergens zo. En -kleineren of andere psychische mishandeling uiteraard niet meetellende- een kind mag ook wel een beetje wennen aan dat niet iedereen altijd aardig is. Ruzie en dan uitpraten en merken dat je voor jezelf 'boos' kunt opkomen en dat dat niet het einde van vriendschap/relatie betekent is ook een leerproces. Dat mama er ook wel eens doorheen zit maar wel onwijs veel van je blijft houden, ook. Ik ben zelf ook sterk voor rustig uitleggen, en als je het zelf even niet redt time-out voor jezelf. Ook probeer ik kalm te reageren en ten alle tijden consequent, duidelijk en liefdevol. Echter, sinds ik tweelingmoeder ben geworden van een regelmatig fysiek agressief jongetje met een autistische spectrum stoornis en verstandelijke handicap, en een normaal, vooral gericht op lekker druk klimmen/springen (lees dus triggeren van een ander die prikkelgevoelig is) etc., jongetje, lukt dat niet altijd. Sterker nog, het is niet altijd de beste manier van benaderen. Mijn autistische mannetje 'hoort' me niet als hij zelf geagiteerd is, als ik met een rustige stem dingen uitleg. Ik moet regelmatig zeer kort en bondig met stemverheffing hem stoppen als hij zijn broertje slaat, of probeert te bijten, krabben en haren trekken. Dan roep ik 'STOP' en pak zijn pols stevig vast om de boodschap over te brengen. Fysiek zie je weinig aan mijn autistische zoontje, dus ja, ik ben voor mijn nieuwe buren die het niet weten en vooral meestal sowieso niet snappen, soms luidruchtig en boos tegen mijn kinderen. Ik schreeuw tenslotte 'STOP', 'NIET DOEN' en pak daarna zijn arm stevig vast. Dat is wat ze horen. Vervolgens begint er natuurlijk gemakkelijk eentje te huilen. Klinkt erg naar. Het alternatief is echter dat ik mijn autistische zoon te weinig grenzen leer hanteren voordat hij te sterk wordt of gevaarlijk zou zijn. En mijn andere zoontje te weinig bescherm. In de afgelopen jaren (ze zijn nu 4) heb ik mijn zoontje reeds afgeleerd om mijn vroeger volle haar uit te trekken (heb het kort moeten knippen omdat het te dun werd voor echt lang haar), ik liet bij nachtelijk niet kunnen slapen/angst van hem, hem bovenop me slapen voor gezamenlijke rust en als hij dan ongemerkt gefrustreerd wakker werd, gaf hij me een harde kopstoot die leidt tot een ei en blauwe plek op mijn voorhoofd. Hij slaat mij en mijn man bijna niet meer en zijn broertje steeds minder (broertje is uiteraard ook niet heilig). Ik heb echter ook nog fysieke littekens van krabben als we vergaten om zijn nageltjes zo kort mogelijk te houden (lekkere taak bij een autist is het ook niet, maar hij kan er nu wel mee omgaan). Hij vaart wel op een ZMLK inmiddels en verder houden we hem veelal prikkelarm en hebben waar wenselijk voldoende hulp. Het zal hopelijk de zwaarste kluif van mijn leven zijn naast mijn jonge moeder in deze zelfde periode verliezen aan de ziekte van Alzheimer, maar ik ben oprecht trots op hoe we het aanpakken. Maar voor mijn buren ben ik veelal een minder sociale buurvrouw (ik sta bij het ophalen van school van mijn 'gewone' zoontje bijvoorbeeld achteraf als mijn autistische zoontje erbij is om het prikkelarm te houden, anders mogelijk kopstoten en andere agitatie), probeer te middelen tussen bij ons achter spelen en prikkelarm houden en dat ik gewoon niet de hele tijd kan opletten wegens werk/huishouden etc. (er is tevens water en mijn kleine autist is daardoor geïntrigeerd en valt zijn lichaam achterna). Maar wat zien de buren die te weinig kennis hebben van de situatie en wat het beste is/wat autisme in deze situatie is: een niet zo sociale buurvrouw, die regelmatig haar stem verheft en haar zoontje stevig bij de pols vastpakt met stemverheffing. En uiteraard zit ik er ook vaak doorheen en handel ook wel eens minder adequaat (we hebben voldoende hulp, vakantie is lastiger i.v.m. werk/oppas weken weg/zorg kids). Als ik te boos of niet goed reageer, leg ik dat op het niveau van mijn normale vier-jarige later uit. Mijn kleine autist knuffel ik en kalmeer met lieve woordjes (maar dat hoor je niet als buurvrouw hè ). Kortom, voor de onwetende mensen die gemakkelijk oordelen kan ik wel eens als een slechtere moeder overkomen. Niks is minder waar, maar hier dus een voorbeeld over hoe dingen kunnen lijken en echt zijn. Ik móet regelmatig met verhefde stem mijn autistje bereiken en voor zijn eigen bestwil en dat van anderen grenzen leren hanteren. Overigens ook genoeg geluksmomenten en plezier hoor, maar daar gaat het even niet over. En een off-topic compliment aan Tupp: goed stuk over ADD/ADHD!
Tupp, echt ontzettend fijn dat je het even helder duidelijk hebt gemaakt! Ik ben dat artikel al eerder tegen gekomen in een discussie en toen irriteerde het me ook al enorm... (wat is dat überhaupt voor vage site trouwens?!)
ik schiet hier ook wel eens uit mn slof hoor. dan verhef ik mn stem, maar ik ga niet vloeken of schelden ofzo. voorafgaand is ze dan al even bezig geweest met niet luisteren of dingen expres doen wat niet mag. en als ik dan ook nog een drukke dag heb gehad of vermoeid ben dan kan ik wel eens gefrustreerd iets roepen. onmacht; ja idd het is onmacht van mij, maar wel een menselijke reactie..
Ik vind schreeuwen niet kunnen. Natuurlijk verhef ik wel eens mijn stem na 100x waarschuwen, maar schreeuwen? Nee.