Hoi meiden, M'n zoontje van net twee jaar schreeuwt telkens heel hard. Waar het vandaan komt, vind ik moeilijk te zeggen. Het gaat de hele dag door, niet op vaste momenten of in bepaalde situaties. Hij is op dat moment ook niet boos ofzo. Hij schreeuwt gewoon in het wilde weg. Ik heb al verschillende dingen een tijdje geprobeerd om het af te leren. Op de gang zetten en heel duidelijk vertellen dat hij niet mag schreeuwen. Negeren. Terugschreeuwen (uit pure frustratie, het is heel erg, ik weet het). Ik heb hem ook uitgelegd dat hij kan praten, dus dat schreeuwen niet nodig is. Heb hem zelfs al een paar keer een tik gegeven (totaal tegen m'n principes in), maar ik dring maar niet tot hem door. Hij lacht me soms gewoon uit. Het is echt erg. Hebben jullie nog ideeen? Ik heb nu al een plantenspuit klaar staan, maar dat is natuurlijk ook niet pedagogisch verantwoord. Toch wil ik die schrikreactie wel graag hebben, want ik heb het gevoel dat dat misschien nog wel eens zou kunnen werken.
Wat schreeuwt hij? Praat hij heel erg luid, zijn het losse kreten, doet hij een dier na, enz? Als je weet wat hij 'beleeft' of bedoeld op dat moment kun je daar op inspelen. Verder zou ik (hoe moeilijk het ook kan zijn om vol te houden) zelf het gewenste gedrag blijven vertonen en zeggen en uitleggen hoe jij het wil. Bijvoorbeeld dat je binnen een normale stem hebt en buiten mag schreeuwen, en dat laatste dan ook bewust af en toe eens samen doen. Verder het zoveel mogelijk negeren, negatieve aandacht is ook aandacht.
Het gebeurt niet tijdens z'n spel. Hij schreeuwt te pas en te onpas. Het lijkt soms zelfs een gewoonte te zijn geworden.
Volhouden! Mijn dochter heeft er ook een handje van. Het is idd heel irritant, maar ik doe gewoon of ik gek ben en zeg iets in de trant van "Nou, doe dat maar niet, dat doet een beetje zeer aan mijn oren." of "Zo weet ik niet wat er is, praat maar even gewoon." En als ze echt doorgaat zet ik haar op de gang met de mededeling dat ze daar lekker zo hard mag gillen als ze wil. Vindt ze het gelijk niet leuk meer . Verder is terug schreeuwen, een tik geven en met een plantenspuit aan de gang gaan (serieus, het is toch geen kat die je niet op het aanrecht wil hebben...) niet echt de meest goede manier, zoals je zelf ook al aangeeft...
Is helemaal negeren geen optie? Hier gilt mijn dochter vaak als ze van oma terugkomt. Die reageert daar heel heftig op en vraagt dan of ze zachter wil doen omdat haar oren er pijn van gaan doen etc. etc. Thuis probeert ze het dan nog een keer, maar ik reageer er echt helemaal niet op (ik kan er ook prima tegen, trouwens, dat scheelt). Na één, hooguit twee keer is het weer verdwenen.
Nee negeren helpt niet. En bovendien doet het écht zeer aan m'n oren, dus hij moet er gewoon mee stoppen. Tja die plantenspuit, het wordt gebruikt voor katten ja haha. Maar dat is tot nu toe de enige manier hoe ik hem denk ik een schrikreactie kan bezorgen. Want boos op hem worden, vindt hij alleen maar lachwekkend. En geloof me, als je me dit verhaal drie jaar geleden had laten lezen, had ik zeker een antwoord gehad over de manier waarop ik het aan zou pakken. Maar ik heb de hele trukendoos inmiddels gehad en niks werkt.
Tja, toch volhouden met op neutrale toon iets tegen hem zeggen. Niet boos worden etc. En trust me, ik weet waar ik over praat. Mijn dochter reageert slecht op straf en boosdoenerij, dat maakt dingen vaak alleen maar erger. Als ik gewoon zo neutraal mogelijk tegen haar zeg dat ik iets vervelend vind, is de lol er voor dat moment snel af.
niks doen! laat het. hij stopt zelf na een tijdje. als hij kon stoppen had hij het al eerder gedaan. jij dus even uitzitten helaas. ik denk een paar dagen negeren. als je inderdaad al alles geprobeerd hebt. kan hij verder wel goed praten? hoort hij goed? zo te lezen is het geen frustratie dat hij schreeuwt maar meer zijn eigen stem aan het testen is. het heeft met gehoor ontwikkeling te maken denk ik. mijn zoontje was juist bang voor harde geluiden rond die leeftijd. je kunt hem naar muziek laten luisteren, liedjes leren,zingen. speltjes met hardop tellen enzo. zodat hij zijn eigen stem voldoende hoort en test.
Of z'n gehoor goed is weten we niet. Al sinds hij baby was hebben de artsen z'n trommelvliezen niet kunnen zien. Hij praat voor zijn leeftijd wel goed geloof ik. Spreekt sommige letters, zoals de K en de F nog niet goed uit, maar dat is vrij normaal toch?
vooral niet meer terug scheeuwen dan maak je er een spel van. Blijven negeren werkt bij ons het beste...maar het is een fase hoor komt goed
Nee hoor, ligt maar net aan waar de ontsteking zit. Een middenoorontsteking hoef je echt niet al aan de gehoorgsng te zien, soms zie je zelfs aan de trommelvliezen niks.
Het zou bijvoorbeeld kunnen dat er vocht achter z'n trommelvliezen zit, maar dat is dus ook niet te zien.
Begrijpen doet ie ons prima. En ik denk dat ie voornamelijk oost Indisch doof is... Ik zal wel eens vaker proberen te fluisteren. Kijken of hij me dan hoort...
Het is verder een heerlijk mannetje hoor. Niet dat jullie denken dat ik een hekel aan m'n eigen kind heb, haha Maar het is totaal het tegenovergestelde van m'n oudste, die altijd heel braaf was, nooit rare streken uithaalde of ineens stond te gillen bijvoorbeeld. Dus ik sta gewoon af en toe met open mond te kijken wat ie allemaal 'uitvreet' haha. Ik ben het gewoon niet gewend. En dat gillen werkt mij gewoon heel erg op m'n zenuwen. Omdat het mij ook letterlijk pijn doet aan m'n oren, kan ik het ook niet negeren.
Het kan ook gewoon een uiting van emotie zijn hoor, sommige peuters gaan springen en met hun handen wapperen, anderen gaan schreeuwen of rondjes rennen. Ik snap dat het niet fijn is als hij zo hard schreeuwt, maar zou het zelf niet afstraffen (en al helemaal niet met terug schreeuwen of natspuiten met een plantenspuit, laat staan met een tik, wat verwacht je dat hij daarvan leert?), maar 't toch echt te blijven negeren en te wachten tot deze fase voorbij is en hij zijn emoties anders uit.
Jee, heel herkenbaar dit. En mijn 3 kindjes gaan elkaar dan ook nog opjutten waardoor ik echt hoofdpijn krijg. De plantenspuit had ik nog niet bedacht maar verder heb ik alle pedagogisch verantwoorde en minder verantwoorde truken al geprobeerd. M'n dochter had me gisteren aan het huilen gekregen (door stress rondom verhuizing en het feit de verzorging en opvoeding momenteel hoofdzakelijk op mij neerkomen omdat mijn man veel in het huis bezig is, kan ik gewoon even wat minder hebben) en ze stond me gewoon uit te lachen. Haar verklaring was, mama's huilen niet, dus daarom moest ze lachen. Het is vooral mijn oudste die gewoon niet wil luisteren en waar ik gewoon totaal niet doordring als ze in een opstandige bui is. Ik kan boos worden, negeren, fluisteren, schreeuwen... het werkt allemaal niet. Ik zet haar in de gang, dan doet ze zelf de deur open en loopt ze weer terug... ik weet het gewoon ook niet meer... dus ik lees graag mee voor tips!