Hoi dames, Hoelang duurde het bij jullie voor het verdriet slijt? Wij zijn nu inmiddels 7 maanden verder en ik zit er nog iedere dag ontzettend mee. Ik ben verschrikkelijk emotioneel, geirriteerd en kan soms op ieder moment in tranen uitbarsten. Ik heb voor mijn gevoel zoveel van de zwangerschap gemist en ik wou zo graag natuurlijk bevallen (bij mijn eerste is het uiteindelijk een ks geworden). Ik ben daarbij ook ontzettend teleurgesteld in mijn lichaam omdat ik zo ziek geworden ben. Mijn zoontje heeft het heel zwaar gehad. Toen hij geboren werd ademde hij niet, 2 weken na zijn geboorte kreeg hij een zware darmoperatie, bloedvergiftiging en de ene infectie na de ander. Nu is hij lekker thuis en ik heb echt niets te klagen. Hij slaapt goed, eet goed, huilt nooit en is altijd zo tevreden. Maar een paar weken geleden kregen we toch weer een tegenvaller. Mijn zoontje heeft een wigschedel waar hij over een paar maanden aan geopereerd moet worden.. alsof zijn vroeggeboorte nog niet genoeg was! Ik snap het soms allemaal niet.. waar hebben we dit aan verdiend. Waarom moet mijn onschuldig mannetje dit allemaal meemaken Helaas kan niemand mij hier antwoord opgeven natuurlijk maar ik ben zo erg opzoek naar een oplossing om dit een plaatsje te kunnen geven maar ik weet niet hoe
als je het weet, laat het mij ook even weten. verdriet en kwaadheid en het waarom toch slijt wel...maar het is er wel altijd. Heb daarom ook zelf hulp gezocht bij een psych hiervoor.
Ik heb hier eerst ook hulp voor gezocht maar op de 1 of andere manier leek het toen alleen maar erger te worden. Alsof ik keihard met mijn neus op de feiten werd gedrukt
klopt, maar is wel de manier om te verwerken..het feit dat het erger word zegt wel dat je het echt geen plek kunt geven.... en door het onder ogen te komen kan je stapje voor stapje gaan denken. Dat was niet mijn fout, daar kon ik niets aan doen....enz enz.. het krijgt een plekje in je leven, en je voelt je er niet meer schuldig om. Mijn kindje is niet te vroeg geboren maar het verwerken van dingen is hetzelfde. Hier is er iets na de geboorte gebeurd wat we niet weten precies waardoor ze een hersenbeschadiging heeft opgelopen.
Zo, heftig hoor! Maar het klinkt wel logisch wat je zegt.. misschien moet ik het toch ook maar weer eens gaan proberen
Ik spreek wel vanuit mezelf he...maar ik neem mezelf heel veel kwalijk en heb een enorm laag zelfbeeld waardoor alles altijd mijn schuld word ondanks ik zelf denk dat ik dat niet doe. daarom kan ik verdriet en woede niet zo goed een plek geven, daar werken we nu aan. mijn psyh praat niet persee over de dingen die ik erg vind maar meer als ik iets omhoog breng zo van...en dan..wat wil je er nu nog aan veranderen? Kon je er iets aan veranderen? had je iets anders willen doen? kon dat ook? is het jouw schuld? als ik zeg ja...dan zegt zei heel nuchter..oke dus het is jouw schuld dat (noem maar iets) je dochter haar mondmotoriek zo slecht is dat ze niet goed praat en eet. Hoe wil je dat dan veranderen nu? en dan moet ikd aar over na denken...zo gaat ze te werk...als ik niets aan kan brengen wat ik kan veranderen of wat ik anders had kunnen doen zegt ze...is het jouw fout dan? Is het jouw schuld? nee? nou dan neem het je niet kwalijk...en dan moet ik heel logisch toe geven...ik kan er neits aan doen, het is nu eenmaal zo...en dan nu proberen om het beter te laten worden door idd logopedie en makkelijker met eten om te gaan (kleinere stukjes en prakken) en dat helpt best wel voor mijzelf. ik weet dus niet hoe het met jouw verdriet zit, maar ik denk dat een pscych je toch wel handvaten kan geven om er mee om te gaan...het kan niet altijd daar diep van binne blijven zitten want je geeft zelf aan dat je er mee zit......dus het moet een plekje krijgen en jouw schuldgevoel en verdriet moet minder worden.
Jij hebt ook wel een ontzettende heftige situatie gehad. Ik denk dat het verschil met mij is dat ik er al weken 'naar uit zag' en hoopte zover mogelijk te komen maar bij Hellp komt er een heftig abrupt einde en ben je zelf ook nog eens doodziek. Uiteindelijk bij mij nog geëindigd in een spoedkeizersnede en een zeer slechte start van ons meisje. Ik keek haar groot en keek enorm uit naar haar eerste verjaardag. En nu denk ik toch wel eens terug aan de eerste tijd die zo niet had moeten zijn. En nu is ze 1 (nou ja eigenlijk nog niet) en is alles geweest. Komt nooit meer terug. En toen zag ik een pasgeboren meisje in een kinderwagen liggen en toen moest ik wel even slikken toen ik daarna mijn eigen inmiddels ws rond de 70-72 cm zag. Psycholoog had voor mij geen meerwaarde. Ze snapte naar mijn idee toch niet waar ik mee zat. Je emoties en snel boos en geïrriteerd zijn herken ik helaas maar al te goed. Heb er nog vaak last van en vind dat heel erg. Deels ook door de vermoeidheid en het feit dat ik nooit helemaal tot rust kom.
Jeetje dames, wat een herkenning in jullie emoties... Ook hier veel boosheid, teleurstelling en snel geirriteerd. Boos en teleurgesteld dat het zo gelopen is. Dat ik 2 maanden zwangerschap heb moeten missen, een uitgemergeld jochie op de wereld heb gezet die ik een zoveel betere start had willen geven. Maar ook boos vanwege onze start als gezin, geen normale kraamtijd, niks niet... Ook het groot kijken herken ik zo enorm! En ergens denk ik dan, deze tijd komt nooit meer terug. Dus probeer ik er af en toe dan ook even bewust van te genieten. Het is zo enorm lastig... Hoe en wanneer hebben jullie je werk hervat? Merk dat ik er behoorlijk tegenop zie maar mij ziek melden met alle rompslomp eromheen, je moeten verantwoorden, zie ik ook enorm tegenop. Hebben jullie daarin nog tips? Wat betreft de vraag van ts, ik heb geen idee nog. Zit er zelf ook nog middenin zoals je merkt...
Ik had de mazzel dat ik toen ik beviel ik al mijn vakantiedagen nog had want doordat ik 'ziek' was tijdens de zwangerschap heb ik die behouden. Dus ik had toen mijn verlof op was nog 5 weken vakantie tegoed. Deze mocht ik eraan plakken. Zelf wel in staat te werken en er weer aan toe. Maar als je dat niet bent dan meld je je ziek.
Volgens mij slijt het verdriet nooit helemaal. Het is zo'n heftige periode en alle emoties beleef je heel intens.. dat vergeet je nooit meer. Het was een hele zware tijd en nu nog steeds maar ik heb er ook zoveel van geleerd en waardeer de kleine dingen nu beter. Ik ben 'gelukkig' thuisblijfmoeder. In deze situatie is dat natuurlijk ideaal.. kan me best voorstellen dat het ontzettend zwaar is om weer te gaan werken
Ik ben inmiddels 2 jaar verder.. Ook heftige momenten gekend. Met 34 weken bevallen door hellp en na 12 dagen door "stomme" pech een van de twee af moeten geven. Het verdriet de boosheid werd nog extra door de naweeën van helpp dit heeft mij mij echt wel lang geduurd. Nog steeds ben ik teleurgesteld om alles wat ik gemist heb. Maar door bepaalde handvaten die ik van een vertrouwenspersoon heb gekregen gaat t nu stukken beter! Geef t de tijd en geniet zoveel mogelijk van je wondertje
Pff, heftig verhaal hoor! Ik geloof best dat je ontzettend boos word als je 1 van je kleintjes af moet geven. Dat is je grootste nachtmerrie als moeder zijnde. Ongelofelijk eigenlijk dat je van iets dat zo natuurlijk is zo ziek kunt worden he?
Voor mij is het inmiddels 3.5 jaar geleden. De scherpe randjes zijn er af. Maar nu mijn zoon door een moeilijke periode gaat (emotionele problemen/gedragsproblemen -dat laatste vind ik eigenlijk een lelijk woord met negatieve associaties terwijl mijn zoon juist een zachtaardig mannetje is wat de wereld om zich heen niet helemaal begrijpt) komt het wel terug en is het weer even heftig. Hij had al zo'n oneerlijke start (reanimatie etc. Hij moest vechten voor zijn leven) en dan een paar jaar later weer zo'n moeilijke periode voor hem. Het is bekend dat gedragsproblemen vaker voorkomen bij late prematuren al kan ik het voor mijn zoon niet hard maken. Puur het feit dat ik hem weer zie vechten, het onbegrip van andere mensen die het niet snappen en ongevraagd commentaar geven, het laat mij wel weer nadenken en het geeft vragen waar geen antwoord op is. Dus ja, het slijt wel maar af en toe wordt je er weer keihard mee geconfronteerd
Ik begrijp het.. mijn oudste zoon is netjes op tijd geboren en nu heeft hij ook gedragsproblemen die verder onderzocht moeten worden. Hij kan soms heel driftig zijn en zit heel erg in zijn eigen wereldje maar hij is ook zo ontzettend lief. En nu krijgen we alleen maar te horen wat hij niet goed doet.. zo is hij bijv. nog niet zindelijk, praat slecht en luistert vaak niet maar je hoort nooit wat over zijn goede kanten. Zo frustrerend en het maakt me zo verdrietig! Ik ben er bang voor hoe mensen gaan reageren als er straks ook wat 'anders' is aan mijn jongste zoontje. Te gek voor woorden eigenlijk maar de mensen zijn zo hard!:x
mijn zoon is maar 1.5 maand jonger dan jouw zoon. Ook nog niet zindelijk, zit nu zelfs weer volledig in de luiers en heeft een terugslag in zijn ontwikkeling. En dat wil je zo enorm niet voor je kind! Maar goed, dat wordt wel offtopic he. Mijn zoon praat goed, maar wordt daardoor ook wel overschat. Hij is gelukkig klein voor zijn leeftijd en wordt daardoor door vreemden jonger geschat zolang hij niet teveel kletst. Maar emotioneel is hij een stuk jonger dan 3.5
bij mij nogsteeds niet. Ik denk dat het verdriet een beetje afgesleten was geweest wanneer ik na de geboorte van onze oudste met 27 weken, een gezond kindje gekregen had. Maar dat was niet zo. Mijn verdriet is er nogsteeds. Ik ben 2 weken geleden nog in de tranen uitgebarsten toen er iemand een gezond kindje gekregen had en de lof die zij kreeg dat ze 2 dagen later haar kind naar de peuter bracht, terwijl ze rond de 28 weken verzuchtte dat ze wilde dat het al zover was. Toen beet ik al op mijn tanden. Behalve verdrietig ben ik ook boos. maar.. op wie moet ik boos zijn? Ik weet niet waarom ik te vroeg bevallen ben en ik had me het zo ook niet voorgesteld. Nogsteeds zoekend naar een antwoord, dat ik waarschijnlijk nooit zal vinden. Het heeft zoveel onrust in ons gezin gebracht, veel verdriet en machteloosheid, chaos, uit elkaar getrokken, pijn, heel veel angst! trauma`s bij ons, bij onze zoon, bij onze ouders, geen privacy toen, maar nu ook niet altijd. Natuurlijk zijn we erg blij en trots op onze kinderen!! Die gevoelens kunnen absoluut naast elkaar bestaan, kan ik je vertellen. Verder ben ik best wel een gelukkig mens hoor
Normaal gesproken lees ik hier alleen, vaak is het heel herkenbaar en huil ik tranen met tuiten. Na 31 weken een zorgeloze zwangerschap waar ik intens van heb genoten, ben ik met 32,1 weken bevallen van een mooie zoon en dochter. Na een week met nierstuwing, een longontsteking, schommelende bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging en uiteindelijk HELLP ben ik ingeleid en zijn ze op een natuurlijke manier geboren. Ze zijn nu 12 weken oud en ze mochten na precies een maand naar huis. Het is nu een gevecht tegen de onrust die ze beiden hebben. Na veel overleg met de poli in het zkh, het consultatiebureau en ons eigen gevoel zijn we er nog steeds niet en al weken bezig. Wat zitten ze slecht in hun vel! Genieten is zo moeilijk en ik loop op mijn laatste benen. Je probeert het goed te doen, maar soms lijkt het alsof niks helpt. Daarnaast is er zoveel verdriet, boosheid, machteloosheid en van alles meer over de vroeggeboorte en de valse start die ik mijn kinderen gegeven heb door ze te vroeg op de wereld te zetten. Ze hebben nooit gekke dingen gehad, alarmen of medische zaken, ze waren gewoon te vroeg. Ondanks dat neem ik het mezelf zo kwalijk. Er is voor mij geen ruimte om fysiek te herstellen, laat staan dit alles een plekje te geven. Ik moet 4 augustus weer beginnen met werken, maar zou oprecht niet weten hoe ik dat moet doen. Ook ik zie op tegen alle administratieve rompslomp van de Arbodienst, maar het is niet anders. Volgende week een gesprek met de arboarts daarover, ik hoop dat dat niet ook een gevecht wordt. Ik hoop dat ik de tijd krijg om fysiek te herstellen, om dit alles een plekje te kunnen geven en om te gaan genieten van mijn prachtige kids! Ze zijn tenslotte maar 1x zo klein! Bedankt voor het 'luisteren' ladies!
Jeetje meiden, wat en herkenning. Ik zit het ook huilend te lezen... Allereerst een dikke Knuff voor jullie allemaal! Ik kan de gebeurtenissen van de afgelopen 2 jaar ook nog steeds niet verwerken of een plaatst geven. Siem werd bij 30 wkn geboren met spoed ks, ik had hellp en de placenta liet los. Norah werd met 35 wkn met spoedkeizersnede geboren, ik had pre eclampsie. Siem is maar 8 dagen bij ons mogen blijven, (mijn verhaal staat bij vlinderkinderen) en Norah mocht na 2 weken Neo naar huis. Ik ben zelf een onzeker en bangig persoon, en geef ook vaak mijn eigen lichaam de schuld. Het voelt enorm als falen. Waarom heb ik mijn mannetje niet langer in mijn buik kunnen houden, dan was hij er misschien nog geweest. Toen Norah in het ziekenhuis lag, was de situatie natuurlijk een stuk beter, maar het voelde hetzelfde, weer zonder baby naar huis. Weer gefaald. Ik heb het er verschrikkelijk moeilijk mee, en heb ook hulp van een psycholoog, daar was ik al bij voor de geboorte van Norah. Ik was heel bang dat ook haar wat zou gebeuren, in mijn hoofd zag ik al een urntje naast die van Siem staan... Ook kom ik bij een psychiater voor medicijnen. Ik heb er hulp bij, maar nog kan ik er moeilijk mee om gaan. Gelukkig kan ik wel enorm genieten van m'n meisje en is ze een enorme steun. Ik voel me vak waardeloos, een mislukkeling zeg maar. En dan nog kan men zeggen dat het niet zo is, maar ik heb geen knop die ik kan omzetten. Het gaat op en af, met de dag. Sorry voor m'n lange verhaal! Lieve meiden, veel sterkte, vroeggeboorte, dysmatuur, overlijden, ziekte, het is allemaal zo verschrikkelijk moeilijk. Edit; ik vind wel wat steun in het forum, kan van me af schrijven en doe ook mee met bv. Spelletjes. Ook probeer ik veel te lezen, en met de hond te wandelen, het geeft me wat afleiding.
Jeertje wat een heftige verhalen! @Angelique heb je wel eens overwogen om naar een osteopaat te gaan? Mijn meisje heeft er ontzettend veel baat bij gehad. Was heel gespannen en dat is door de osteopaat opgeheven. Hopelijk vinden ze beiden snel de rust!
Oh meid, ik zit tranen met tuiten te huilen bij jouw verhaal. Ik herken zó ontzettend veel... Ik denk dat onze kinderen zo'n beetje even oud zijn... Wat je schrijft over je gevoel van machteloosheid, boosheid en verdriet vanwege de valse start, verschrikkelijk he. Het is net alsof ik het zelf heb opgeschreven, je verwoord exact wat ik voel... Krijg je wat steun van je omgeving? Hier wordt er voornamelijk gezegd dat ik vooruit moet kijken niet achteruit, dat is geweest. Was het maar zo gemakkelijk he Ik moet ook 4 augustus weer aan de slag en wat je zegt over de arboarts, zo herkenbaar... Ook ik hoop nog wat meer tijd te krijgen, zonder te veel druk en rompslomp. Dat kan ik er niet bij gebruiken... Dikke knuffel meis!