Vloeken doe ik nooit, maar dan ook echt nooit en dus zeker niet naar mijn kinderen. Schreeuwen is gelukkig ook sporadisch (ik hou helemaal niet van hard en gillen of schreeuwen) maar het is wel eens voorgekomen en het zal nog wel eens voorkomen. Ik verontschuldig me dan altijd, dat vind ik nodig. Ik zit tenslotte fout.. hoe dan ook.
Ja zeker sneu en eigenlijk kan/mag het ook niet...! Maar ik heb het ook wel eens gedaan. voel me afschuwelijk op dat moment en daarna. Heeft ook wel met mijn herstellende burn out te maken. Al mag dat geen excuus zijn natuurlijk. Dus natuurlijk kan er een reden voor zijn, maar een excuus is het niet! En ja ik verontschuldig ik me ook naderhand!
Nu heb ik van mezelf al een vrij harde stem, dus zodra ik ook maar enigzins verhef, hoor ik vaak al van mensen "Schreeuw niet zo"... Die mensen hebben me duidelijk nog nooit horen schreeuwen. Maar waar ik wel lichtelijk jeuk van krijg, zijn die uitspraken, dat alles meteen zielig is voor kindjes. En als mijn ik-zie-geen-gevaar-stuiterbal weer eens de poten neemt, richting een autoweg, dan kan het wel eens voorkomen, dat ineens dat volume naar max gaat en dat ik een echte schreeuw geef. Soms krijg ik die opmerking dan ook wel eens toegeworpen "Schreeuw niet zo tegen dat kind, dat is zielig voor em" ... Nee, dat is niet zielig, onder een auto liggen, dat is zielig. Maar ik zal em volgende keer liefjes achterna roepen, vragen of hij alsjeblieft toe nou naar mama wil luisteren, want dat weglopen vind mama niet leuk hoor schatje... Vloeken zal ik niet tegen em doen. Hij weet absoluut 100% zeker, dat ie geliefd is, dat zijn papa en mama van em houden. Dat we ook op slechte momenten, nog steeds vriendjes zijn. En op sommige momenten, in gevaarlijke situaties dan reageren papa en mama misschien ook wat feller juist OMDAT we zo van em houden, en we never nooit zonder em willen!
Ik vind schreeuwen een teken van zwakte en heel eerlijk; Ja, ik schreeuw ook wel eens. Niet tegen mijn kinderen, maar wel eens om een situatie, alleen helpt het uiteraard niks. Als er geschreeuwd wordt krijg ik altijd een heel naar gevoel (vroeger, thuis werd er ook veel geschreeuwd ), dus dat probeer ik gewoon niet te doen, maarja zwakte af en toe he...
Nee echt not done. De enige keren dat ik mn stem heb verheven tegen mn dochter is om te behoeden voor een gevaarlijke situatie
IK schreeuw ook weleens tegen mijn dochtertje maakt bij haar meer indruk dan wanneer ik op gewone toon vraag of ze wil ophouden. Maar ik zal nooit boos worden/schreeuwen als ze in d´r broek zou plassen/poepen. Maar als deze buurvrouw vaak zo tekeer gaat zal er vast meer aan de hand zijn.
Oh kippenvel loopt over mij heen. Ik vind het zo zielig. Kan dat kind er wat aan doen. Wij zijn mensen en doen die behoeftes is toch normaal? Raar mens en heel zielig voor dat kindje. Ik snap dat je naar binnen bent gegaan. Hopelijk had ze even een slechte bui hoor en gebeurd het niet vaker voor dat arme kindje.
Ik kan ook slecht tegen geschreeuw. Hoorde mijn buurvrouw laatst nog tegen haar dochter. Houd je k*tbek dicht! Sorry maar dat vind ik geen taal die je tegen je kinderen uitslaat. Maar goed, hoorde laatst vd andere buurvrouw dat ze haar dochter eens 's nachts in pyama op straat had gezet. Op de hoek een stel dat altijd op elkaar scheld. 2 jonge kinderen.Dochtje van 2 die veel huilt. Zwaar voor ze. Maar soms....gaat het overdag en 's nachts vreselijk tekeer. Jij vuile vieze t*fusho*r was het laatst en keihard geschreeuw met ramen en deuren open. Jongste kibd altijd helemaal overstuur. Vind het erg sneu. Hier wordt trouwens weleens een stem verheft. Nog niet geschreeuwd.
Ik heb jouw verhaal gelezen en ik krijg er kippenvel van. Ik vind het erg om te lezen dat die buurvrouw haar kindje zo denigrerend aanspreekt. Wie weet is er van alles aan de hand, maar daar kan dat kleine meisje toch niets aan doen?! Ik begrijp jouw gevoel dus helemaal. Ik weet niet hoe goed jouw contact met haar is, maar je zou eens kunnen zeggen tegen haar dat ze zo hard schreeuwt dat jij alles kunt horen. Of vragen of je ergens mee kunt helpen. Ik vind sowieso dat je bepaalde zaken los van elkaar moet zien: je stem verheffen is iets anders dan schreeuwen. Ik ben heus wel eens echt boos geweest op mijn dochter en ik verhef ook zeker mijn stem. Schreeuwen vind ik niet gewoon. Ik ben ook van mening dat als je als ouder schreeuwt tegen je kind, dat je daarna je excuses moet aanbieden. De moeder van een klasgenootje van mijn dochter staat regelmatig te schreeuwen tegen haar kind: op school, op straat...overal eigenlijk. Ik vind dat verschrikkelijk om aan te horen. Laatst deed mijn dochter iets bij haar dochter (ik had het niet gezien) en toen ging ze tegen mijn dochter tekeer. Ik heb haar toen aangesproken & toen kreeg ik zelf de volle laag. Ik ben dagen van slag geweest & ik ben al 37 jaar. Hoe moet zo'n kind zich wel niet voelen?!
Verschrikkelijk he? Mijn buren kunnen ook dagelijks tegen hun dochtertje te keer gaan. Schreeuwen, stampen, schelden, dreigen, alsof het een volwassen kind is (en dan nog) ipv een 3 jarige. Ik begrijp dat ze stress hebben, het gaat financieel niet goed en maken lange werkdagen, maar dat vind ik geen excuus. Bovendien helpt het volgens mij juist averechts aangezien ik ze steeds vaker hoor schreeuwen...
TS, ik snap je helemaal, zeker als ze regelmatig tekeer gaat tegen haar kinderen.... ik heb zelf een onderbuurvrouw in een rolstoel en met 2 kleine kinderen, waarvan in elk geval gelukkig de oudste ook naar school gaat. de mevrouw heeft 2 standen, normaal, en hysterisch gegil. toen ze bezig waren met zindelijkheid van de jongste, en het meisje had een keer per ongeluk in haar broek geplast, nou de tirade die t kind toen over zich heen kreeg of je je dan onmachtig voelt omdat je in een rolstoel zit of niet, zo'n reactie is in geen enkele omstandigheid normaal te noemen. daarnaast dreigt ze ook regelmatig met slaan, heb dr serieus al vaker "ik ga je slaan jongen" horen zeggen of "anders krijg je een klap/krijg je klappen" en ja ik ga nog melding maken ervan, want misschien slaat ze ze wel niet echt, vind geestelijke mishandeling misschien nog wel erger.... en geloof me we horen praktisch alles, dus kunnen ook echt wel beoordelen of een reactie geoorloofd is nav actie van het kind of niet.....
Ohh wat naar Een tijdje terug hoorde ik zoiets op straat; kind van een jaar of 5/6 was met zo'n reclamebord van een winkel (zo'n ding dat op de stoep staat) aan het spelen (hij duwde het een beetje omver en dan veerde het weer terug, misschien niet helemaal oké maar het ding zou er niet stuk van gaan of zo, geen panieksituatie i.i.g.) en de moeder stond een paar meter verderop met haar andere kind. Zegt die moeder steeds 'kom nou, kom nou' en toen het kind niet luisterde zei ze 'Je komt nu hier, anders ga ik je fokking klappen!' Het heeft me zo geschokt dat ik het nog steeds niet helemaal los kan laten Sorry hoor, maar wat voor legitiem excuus je ook hebt waardoor je je dag niet hebt of wat dan ook... dat is echt NIET oké.
Misschien is ze ontzettend moe, net rot nieuws gehad, niet lekker in haar vel etc etc. geen excuus natuurlijk om te schreeuwen, maar een middagje slapen doet soms wonderen, misschien kun je aanbieden haar dochtertje een keer een middagje mee te nemen??
Ik snap de meeste reacties echt niet hoor.. Het gaat er even om dat deze buurvrouw dit vaker doet en als ik het zo lees met veel vloeken en noem maar op. Als je dat goed gaat praten vind ik dat echt absurd. Zoals ik al zei ben zelf geen perfecte moeder en verhef ook wel eens mijn stem, maar als je de beginpost goed gelezen hebt gaat dat toch even een grote stap verder dan je stem verheffen of eenmalig uit frustratie schreeuwen. En btw.. ts bedoeld er alleen maar mee dat het haar veel deed toen ze het hoorde. Kan je allerlei situaties opnoemen van dat de moeder misschien wel veel aan haar hoofd heeft e.d. maar dat neemt niet weg dat het naar is om te horen hoe dat kind uitgeschreeuwd wordt.
Helemaal mee eens. Ook ik verhef mijn stem wel eens tegen ons kindje maar schreeuwen is heel iets anders, laat staat vloeken. Dat vind ik niet goed te praten. Wat kan het kind er aan doen dat je als ouder moe bent of stress hebt. De VOLWASSENE hoort daar dan iets aan te doen. En natuurlijk is niemand perfect en kan het wel eens fout gaan door een samenloop van omstandigheden maar zoals TS het beschrijft is het structureel.
Weet je wat ik fijn vind om te lezen. Is dat meer mensen het doen. Natuurlijk is het niet fijn en niet ok. Maar het maakt menselijk. Als ik om me heen kijk voel ik me namelijk zo nu en dan de slechtste moeder die er bestaat. Want ja, ik mopper op mijn kinderen. En toen smurf laatst iets had gesloopt na vele waarschuwingen heb ik ook flink mijn stem verheft. (Schrijf je dat zo? Verheft? Verheven? ) Ik hoor dat nooit om me heen. Mijn vrienden en kennissen hebben ook nooit moeilijkheden met hun kinderen.... Dus om te horen dat ik niet de enige ben die zo nu en dan haar geduld verliest is fijn.
Ik verhef mijn stem echt weleens maar schreeuwen niet. Tik op de vingers krijgt ze ook weleens maar heel zachtjes.
Ik verlies mijn geduld ook wel is hoor, en schreeuw, verhef mijn stem ook weleens op het moment vooral met zoon, later voel ik me rot. Maar een slechte moeder? Nee dat vind ik mijzelf niet omdat ik mijn stem verhef.