een echte wegloper kun je niet echt veranderen op de leeftijd net 2 jaar oud. TS doet niks verkeerd volgens mij. mijn zoontje was prima met handvast anders liep hij echt weg. langzamerhand leerde ik hem zonder handvast los lopen. echt 1,5 jaar lang oefenen. maar op die leeftijd, net 2 jaar oud dus, heeft hij op de eerste wen uur op psz, in aanwezigheid van 2 leidsters, die dus in de gaten houdend, de deur met 2 sloten open gemaakt en we vonden hem op de straat 150m van psz op weg naar huis lopend. dat was de ergste leeftijd voor ons qua weg lopen. het is echt een karakter. als moeder doe je niks verkeerd. een wegloper is een wegloper. ze leren het als ze ouder zijn en dan nog steeds. het is gewoon vervelend om zo een kind te hebben, constant schrikken, altijd alert zijn, en je moet echt blijven in de gaten te houden en streng zijn met de regels. ik vind het op de grond liggen houden niet erg. mensen op de straat begrijpen het ook wel dat jij met opvoeden bezig bent. kijk, niet weglopen leren zij wanneer dat echt niet zo spannend meer is. dat zijn dus de moedige verkenners! ik heb geen tips. maar het wordt dus beter met de tijd als jij de regels duidelijk vertelt en uitvoert. met kinderwagen ging het goed dus heel lang kinderwagen meegenomen.
Heel erg herkenbaar! Mijn dochter is net twee en altijd zo geweest. En mensen die zeggen dat ze gewoon een hand moeten geven kennen mijn dochter niet. Ze heeft het nog nooit gedaan en je krijgt het ook echt niet voor elkaar. Als ik op de fiets weg ga zonder buggy dan gaat ze op de rug in de Tula peuterdrager.
hand geven moet ze voordat je met haar buiten gaat. dat heb ik hier van iemand geleerd toen zoontje net 1,5 jaar oud was. en het werkt. geen hand?dan blijven we thuis.
Mijn dochter was ook zo vanaf t moment dat ze kon lopen, tot een jaar of 3.. Dus nog even volhouden In de buggy was t krijsen, in de winkelwagen klom ze eruit, ernaast was weglopen.. pfffffffff! Met 3 jaar (of misschien nog iets later) waren we een keer in de supermarkt, ze liep weg, zag me niet.. En begon opeens te huilen..mamaaaaaa! Ze was me kwijt. Hehe, dacht ik, eindelijk
ik heb ook dat moment, hij liep de bakker binnen en ik liep verder,ik zei dat ik verder ging lopen; nou even later rende hij naar mij toe mama loop niet weg mamam enorm huilen!hij was 3 jaar+ ik dacht ook toen eindelijk he he. totdan toe weg lopen maakte geen indruk. hij ging zijn eigen weg.
Yep, hier ook. Ben dr 1x midden in de drukke stad kwijt geweest, was ze 2,5. Was zo de winkel uitgewandeld.. Ik compleet overstuur alle kanten op gerend natuurlijk. En daar kwam ze na een paar minuten lachend en kletsend terug gewandeld, aan de hand van een vrouw die haar gevonden had.
Volhouden, volhouden, volhouden. Als ze keer op keer wegloopt, dan is ze te jong om los te lopen, dus dan moet ze per se aan de hand bv. Wurmt ze zich dan keer op keer los? Dan een buggy mee en daarin als ze niet luistert. Hier hebben we net een fase gehad waarin zelf lopen echt heel goed ging; ze luisterde heel goed, bleef goed bij me in de buurt, luisterde goed als ik zei dat we naar rechts gingen etc. In winkels ook super fijn, bij de kassa bleef ze bv netjes wachten. Maar nu ineens weer een 'terugval'; als ik naar recht wil, loopt zij gewoon naar links. Ze is niet meer onder de indruk van het feit dat ze me soms niet meer ziet, blijft gewoon doen wat ze wil. Laatst liep ze gewoon een winkel binnen, ik zei dat het niet mocht en dat ik verder zou lopen, ik heb een tijdje buiten staan wachten tot ze zou komen (eerder was het;'Mamaaa, wacht op miiiijjj, ik wil ook meee!' maar nu dus niks!). In de winkel toch maar haar gaan zoeken, en daar stond ze op haar dooie gemakje naar twee lelijke met glitters bedekte beelden van biggen te kijken... Volledig níet onder de indruk van mijn afwezigheid Dus, nou ja, nu ben ik weer strenger; ze moet luisteren, doet ze dat niet, dan meteen aan de hand. Wurmt ze zich los of gooit ze zich op de grond, dan meteen in de kinderwagen. Niet praktisch om telkens met de kinderwagen te lopen zo, maar het is even niet anders.
Als ik zeg: "nou mama gaat daar kijken, dag J." Zegt ze: "dag mama" en zwaait. Durf haar echt nog niet uit t oog te verliezen..
ja precies op de leeftijd 2 gewoon dag mama zeggend, zwaaiend weglopen, hij gewoon het weiland in en verdween uit het oog, zo ver dus weg van mij... maar met plus 3 jaar oud snapte hij dat dit misschien niet echt zo verstandig is om te doen. maar eenmaal een weglopertje altijd een weglopertje.we houden zoontje nog steeds in de gaten.
Ik weet niet of je er wat aan hebt maar hier gaat het het zelfde. Of handje vasthouden of in de wagen.een keer waarschuwen als ze los laat waarbij ik vertel wat er gebeurt als ze niet luisterd en anders in de wagen. Ik leg er buiten er ook bij uit dat auto's gevaarlijk zijn en dat ze dus altijd op de stoep moet blijven. Tenzij we samen oversteken.
Yup, ik ook nog steeds. Nu met 5 jaar, wil ze vaak spelen met de buurtkindjes. Maar die zijn weer net wat ouder en mogen verder weg. Ze loopt er gewoon achteraan. Ook al weet ze nu heel goed dat ze het niet mag, het is vaak nog te verleidelijk..
Hier kunnen we die strijd ook hebben, al gaat het sinds kort steeds beter. Ik ben erg streng en consequent in die dingen. Op de fiets weg, betekend een karretje kunnen gebruiken of de buggy mee. Een hand geven, betekend een hand geven. En ja... Met menig driftbui hebben we dat moeten doorstaan.... Maar met die dingen ben ik erg streng. Het gaat gewoon om gevaar.
Ik was vandaag met ml en dochter aan t wandelen. Zij los, buggy mee. Ging best goed, af en toe op randje stoep- straat dus corrigeren. Rent ze ver vooruit, ik zeggen dat ze rustig moet lopen en bij ons moet blijven etc. Zegt ml: jeetje wat zeur jij op haar.. Pfff ik ga heel vaak met haar de deur uit dus weet hoe ze kan zijn.. Voelde me even een zeur moeder..
Ik voelde me ook een zeurmoeder toen ik vond dat ons zoontje op een parkeerplaats aan de hand moet lopen. Vriendlief vond het onzin. Tot hij dus de hand lostrok naar de auto rende en zo achter de auto vandaan rende waar auto's reden. Ik heb echt mijn boodschappen ter plekke laten vallen en ben er naartoe gerend. Wat te langzaam maar kon hem nog net vast grijpen. Wat was ik boos. Hij mag van mij niet zonder handje of ik draag hem als hij echt niet luistert. Vind het ook gewoon gevaarlijk. In het dorp laat ik hem de buggy vasthouden als hij er niet in wil en wil lopen. Dat doet hij wel redelijk netjes. Maar niet luisteren is er gewoon in. Ben hier ook heel gemakkelijk in. Ook in de winkel is niet luisteren in de kar. Maar hem een klein karretje geven en meehelpen met boodschappen doen werkt tot nu toe heel goed hier. Hij luistert dan echt wel goed. Hij wacht als hij moet wachten en mag alles in de kar leggen. En zo ook weer alles op de lopende band leggen en zelfs afrekenen doet hij soms als hij niet hoef te pinnen. Hij is dan zo trots dat hij ook wel goed luistert.
Het spijt me maar er wordt heel generaliserend gedaan, dat moet dan de truuk zijn voor alle 2 jarige peuterpubers? Ook wat Eylem zegt; streng doen met aan het handje lopen werkt hier echt niet. Het werkt alleen maar strijd in de hand en dan gaat het over in forceren en dan kom je echt geen cm. vooruit. Terwijl een buurjongetje van een maand jonger, keurig aan het handje loopt. Ik denk dat we het hier echt hebben over karakterverschillen. Zegt een gefrustreerde moeder die echt al heeeel wat truukjes heeft geprobeerd. Ik heb dus ook zo'n eigenwijze wegloper. Sinds ze kan lopen doet ze dat ook het liefst. De buggy is min of meer uit de gratie en ze moet nog 2 worden. Ik doe haar wel in de buggy met shoppen. Meestal gaat dit redelijk maar ongeveer de helft van de trip (tijdens de terugweg) is brullen geblazen. Ik laat haar dan lopen en pak haar bij haar capuchon vast. Ik zit erover te twijfelen om ook maar een tuigje te kopen. Ik denk dat het hier doorzetten tot haar 3e verjaardag wordt.
Typisch he.. Echt van die: "ik kan het zelf wel" karaktertjes. Mijn dochter ook, ze loopt dan alsof ze al vier is ofzo. Handjes in de zakken.. Tuttebel.
Hier ook een weglopertje. Handje geven wil ze als ze in de buggy of op de fiets zit, maar bij het oversteken van de straat wil ze niet. Ik pak haar dan stevig bij de pols en ben streng. In de winkel mag ze ook weleens los, maar als het niet gaat dan gaat ze na een aantal waarschuwingen in de wandelwagen. De verleidingen zijn zo groot voor dat kleine meisje. Ik snap het wel, maar het is wel lastig. Ik heb ook een polsbandje, maar nog niet gebruikt.
Ik zal wel een hoop over me heen krijgen, maar dit is nou typisch zo'n situatie waarin ik een tuigje of polsbandje zou gebruiken. Dan kan ze zelf lopen, wat ze blijkbaar leuk vind, maar kan ze niet te ver bij je weg, wat jij belangrijk en veilig vindt. Bovendien leert ze wel om lange stukken te lopen, wat niet lukt als je haar steeds in de buggy zet, want dat gaat dus geheid elke keer gebeuren. Daarnaast zit je, als je het oplost door haar in de buggy te zetten, steeds met een krijsend kind in de buggy. (En ja ik zit ook regelmatig met een krijsend kind in de buggy, en natuurlijk heb ik daar dan schijt aan, maar als er een andere oplossing is, waarbij het kind wél blij is, dan is dat wat mij betreft te verkiezen.)