Hoi bolkje, ik heb mijn eigen jaloezie/verdriet altijd binnenskamers gehouden zeg maar. En dat lukte altijd erg goed. Ik was op een feestje niet de eerste die enthousiast reageerde na een zwangerschapsaankondiging. Maar feliciteerde wel altijd. En na een tijdje bezonk het nieuws dan ook wel. Als het via facebook of whatsapp ging, dan huilde ik meestal wel op die avond, of soms langer. Maar het was MIJN/ONS verdriet. Verdriet omdat het bij ONS niet ging, en geen verdriet omdat de ander zwanger was. Op zulke momenten word je even met je neus op de feiten gedrukt als het ware. Toen wij eindelijk konden vertellen dat we zwanger waren, was iedereen erover verbaasd dat wij via icsi zwanger zijn en dat ik bijna 3 weken tegen kritiek aan in het ziekenhuis heb gelegen daardoor. Niemand had iets aan ons gemerkt. Het is dus maar hoe je ermee omgaat denk ik. Een tiental mensen ongeveer (ouders, enkele goede vrienden, leidinggevende) wist trouwens wel van onze situatie af. We hadden dus wel een soort van netwerkje om ons heen waar we terecht konden.
Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik het vriendinnen of familie ging misgunnen.. Alleen mensen waarvan ik vond dat ik het meer verdiende dan zij, omdat het geen leuke mensen waren En tja.. Dat vond ik toch al geen leuke personen, dus als ik die afstootte, maakte me dat niet uit Met mensen die wél dichtbij me staan, was het juist makkelijk om eerlijk te zijn. Grootste voorbeeld is toch wel mijn zusje; zij was zwanger, ik nog steeds niet. Zodra ze me een foto van haar positieve test stuurde, hebben we afgesproken dat we áltijd eerlijk zouden zijn tegen elkaar. Als ik vond dat ze niet zo moest zeiken over misselijkheid, of als ik geen zin had in gezeur over baby's, kon ik dat gewoon zeggen. En nu.. De situatie is natuurlijk compleet anders, want zij is haar dochter verloren in januari, maar de jaloezie is nu omgekeerd. Nu ben ík zwanger, zij niet. Ik krijg een baby, zij is haar baby kwijt. Ook nu hebben we meteen afgesproken dat, als zij geen zin heeft in gezeur over baby's, ze me dat gewoon zegt. Als ik foto's van de babykamer of iets dergelijks op facebook wil zetten, vraag ik haar of ze dat op dat moment wel trekt. Zo niet, dan wacht ik wel.. Heeft me nog nooit het gevoel gegeven 'dat ik mezelf niet kan zijn'. Ik vind het echt enórm belangrijk om begrip te hebben voor elkaars gevoel..
Ik zie hier wel heel erg veel hormonen rondvliegen.... Mijn taboe? Ik vind dat het (tegenwoordig zeker) een keus is om zwanger te worden/zijn. Je bent niet gehandicapt als je zwanger bent, je bent ook niet de eerste en ook niet de laatste die zwanger is. Als het zwaar is begin er dan ook niet nog een keer aan of deal with it. NB ik heb het nu niet over de jaloezie discussie. Die begrijp ik namelijk prima.
Soms is een kinderwens nu eenmaal véél groter dan de angst of het tegenop zien van de zwaarte van de zwangerschap. Betekent natuurlijk niet dat je, als je amper nog kunt lopen van de bekkeninstabiliteit, uitgedroogd in het ziekenhuis ligt door extreme misselijkheid of vreselijk bang bent voor de bevalling, omdat een eerdere bevalling een hel was, je daar niets meer over mag zeggen, natuurlijk.. Vrouwen die zeuren over elk klein beetje maagzuur of een uurtje bandenpijn; ja, héél irritant, maar over echt heftige klachten.. Hmnee. Heb overigens nog nooit gehoord dat een vrouw haar zwangerschap afbrak vanwege de kwaaltjes, godzijdank In principe 'dealt' iedereen er dus prima mee.
Je bent je ervan bewust dat de ene zwangerschap de andere niet is? En dan bedoel ik niet vrouwen onderling, maar ook bij 1 vrouw kan de ene zwangerschap heel erg meevallen en de volgende kan een hel zijn Of andersom. (Neemt niet weg dat je dit mag vinden hoor Ben het alleen niet met je eens )
Nog een taboe: soms schiet ik in de lach van woorden die helemaal niet grappig zijn . Laatste woordje: bolle fontanel. Ik zie al helemaal voor me dat ik mijn man daar vanavond voor uit ga schelden
Hihi, snap je helemaal. Dat je misschien minder erge klachten hebt dan een ander wil niet zeggen dat je er geen last van hebt. Ik zie het zo: Heel erg als jij je been gebroken hebt maar als ik mijn teen stoot mag ik ook even gillen. Ook al is dat minder erg, blijft pijnlijk.
Herkenbaar hoor! Vooral het 'taboe' om een voorkeur voor geslacht te hebben. Bij ons is de voorkeur een meisje (en dat is ze gelukkig ook nog), maar als ik dat uitsprak voelde ik me haast verplicht om erachteraan te zeggen: 'maar het belangrijkste is natuurlijk dat het gezond is'. Natuurlijk is dat het belangrijkste, lijkt me logisch, maar dan mag je toch wel een voorkeur hebben? Daarnaast wil ik ook geen borstvoeding geven. Nou de reacties die je dan krijgt... "Dat kan echt niet hoor, want borstvoeding hoort er gewoon bij en is het beste wat je je kindje kan bieden..." Ach ik ga me er ook niet voor verdedigen, maar het is opvallend wat een uitgesproken mening mensen vaak hebben over dit soort onderwerpen
Sja, misschien omdat mensen het zien als gebrek aan inlevingsvermogen en als niet aardig. Aardig en beleefd zijn wordt over het algemeen inderdaad een stuk meer gewaardeerd en geaccepteerd
Stom is dat toch hè. Vrouwen die bewust kiezen om geen bv te geven, krijgen daar vaak gezeur over. Ik heb de oudste 1,5 jaar bv gegeven en kreeg daar weer gezeur over. Vanaf een maand of vier gingen mensen het al 'lang' vinden. En met name dat ik op mijn werk kolfde en soms ook wel eens dingen even oversloeg, zorgden vaak voor de reactie dat ik onderhand maar eens moest stoppen. De jongste is nu 7 maanden en ik heb al een paar keer de reactie gehad (met een duidelijke negatieve ondertoon) of ik nu weer zo lang borstvoeding ga geven. Ik vind dat hele bv / kv verhaal misschien wel het gekste taboe wat er is. Het lijkt wel of het nooit goed is. Soms denk ik wel eens dat alleen de vrouwen die kiezen voor bv maar die overstappen op kv omdat het niet goed gaat, op begrip van 'de maatschappij' kunnen rekenen. (Gaat dus even om de omgeving hè, niet op hoe de vrouwen dit zelf ervaren.) Maar er zijn altijd mensen die vinden dat ze het recht hebben zich met je te bemoeien als je bewust (al voor de bevalling) voor kv kiest of juist als je langere tijd bv blijft geven.
+2, bovendien, niemand weet hoe een zwangerschap zal gaan verlopen. Je kiest om er voor te gaan, je mag jezelf gelukkig prijzen als het lukt, maar dat wil nog niet zeggen dat we dan veranderen in gevoelloze baarmachines..
Ja, mooi gezegd. Ik vind wat me2 zegt niet zozeer taboe, als een rare redenatie. Je kiest ervoor om zwanger te worden, je weet dat kwaaltjes / complicaties erbij kunnen horen, dus je mag niet klagen. Geldt dat ook voor anderen dingen in het leven waar je zelf voor gekozen hebt? Stel dat jij een been verliest in een ernstig auto-ongeluk. Zeur je dan ook niet over het verdriet dat daarbij komt kijken en over de pijn bij de revalidatie, want ja: autorijden is ook een keuze en je weet dat daar regelmatig ongelukkig mee gebeuren. Of als één van je kinderen leukemie of een andere ernstige ziekte krijgt. Denk je dan ook bij jezelf 'niet zeiken, je hebt er zelf voor gekozen om moeder te worden en je weet dat kinderen ziek kunnen worden'?
Het feit is niet dat wij als zwangeren raar denken, het feit is dat het zwangerschapsverhaal geromantiseerd wordt. Op elke website lees je dat misselijkheid zo rond de 12 weken wel weer over is, de vriendin van mn neef had vorig jaar echter tot week 26 last :') en tot week 37 kan ook best. Dat schrijven ze alleen nergens. Heb je last van wat schopjes? duw je baby dan gewoon aan de kant. Dat die grote foetus nauwelijks ruimte heeft in die krappe buik, dat wordt niet aangemerkt. Als je met je eerste zwangerschap begint heb je echt GEEN idee wat er allemaal bij kan horen. Je hoort wel eens ingeknipt/uitgescheurd/kotsen/gevoel van dik worden, maar je hebt totaaaaaal geen benul. Op het moment dat je zwanger bent... kan je niet meer terug en dat wil je ook niet, want je wilt wel een kindje.. maar joh ze doen alsof de zwangerschap 40 weken feest is... Volkomen onjuist.. Natuurlijk mag je een voorkeur hebben voor jongen/meisje. Je moet zelf weten of je borstvoeding wilt geven, want het is jouw lijf. Iedereen die oordeelt.. doet het zelf niet altijd beter. Die mensen die het hardste schreeuwen, lopen je zo achterna.
Je mag het natuurlijk vinden...echter vind ik het een behoorlijk onbeschofte opmerking. Dus als jij morgen word aangereden door een auto...tsja...je koos er zelf voor om op die weg te gaan lopen he... Niemand kiest voor een zwangerschap vol ellende. Damn...soms.. even de stoute schoenen aangetrokken en gekeken naar je eerder geplaatste berichten...lekker makkelijk snel achter elkaar zwanger en makkelijke bevallingen...dat is wat ik zo 123 zie...verassend.. ohja...vandaag heb ik inderdaad last HORMONSTERS
Nou inderdaad! Je hebt gewoon geen idee waar je aan begint! Iig bij de eerste niet, maar bij volgenden ook niet echt, want je weet nooit hoe het gaat lopen. En ja, ik wil heel graag nog een kind: ik vind mijn dochter geweldig. Ik hou zo veel van haar en vind het fantastisch om haar te zien groeien en ontwikkelen. Daar doe ik het voor. Niet voor die 40 weken (grootste deel misselijk) of voor de kraamtijd (was bij ons ook pittig en zie ik nu dus als een berg tegenop).
Wat een heerlijk topic en zo herkenbaar. Zo had ik ook het idee, op mijn werk gaven ze aan dat het inderdaad geen ziekte etc etc is. Ok, dat zijn vrouwen met kinderen die op de middelbare school zitten of in ieder geval al een hele tijd terug zwanger waren: ik heb fluitend gewerkt tot 4 weken van tevoren. Want, je hebt een zittend beroep en dat is makkelijk vol te houden, aha. Tja, als ik een paar uur zat dan moest ik echt op gang komen, stijf en zere heupen. Vergeet wel eens dat die dames wel 10 jaar jonger waren dan ik nu. Ik was zo blij toen ik met verlof mocht, ondanks mijn zittende beroep. (en dan nog zeggen: ja dat is toch wel lekker he, met verlof, je zult er wel echt aan toe zijn ) En inderdaad: geniet ervan. Waarvan? Dat ik niet lekker buiten kan zitten omdat ik dan opzwel en loop te hijgen omdat ik te weinig lucht binnen krijg? Tja, je mag blijkbaar dingen niet zeggen. (verlof na je bevalling, ik zei eens: je krijgt toch niet voor niets die tijd? Nou je bent met 6 weken toch echt wel hersteld hoor! Ik heb maar niets meer gezegd, het lijkt me toch een hele verandering in je leven en dan zijn alle dagen wel meegenomen)
Ook mooi gezegd! Want haal het niet in je hoofd om te zeuren als je bijvoorbeeld: op wintersport je been breekt Een zonnesteek oploopt op zomervakantie Een voedselvergiftiging krijgt als je uit eten gaat.. Want je koos ervoor dus dan kan dat gebeuren hè? Nou zo werkt het niet, aangezien wij als mensen elke dag, keer op keer keuzes maken voor alles dat we doen zouden we dus nooit eens mogen klagen als de klacht ten grondslag ligt aan de zelfgemaakte keus? Denk niet dat die vlieger opgaat..