Taboe die ik veel tegen kom. Niet de 'juiste' zwangerschapskwalen hebben. Vragen mensen en hoe gaat het met de zwangerschap? Veel misselijk (geweest). Uhmm nee. Erg moe? Uhmm nee niet meer als anders. Dus eigenlijk een klachten vrije zwangerschap? Nou nee! Waarom niet dan? Ik heb al vanaf +/- 10 weken b.i. Ja echt joh? Kan dat toch helemaal niet zo vroeg in de zwangerschap? Ja, dus wel. Dacht dat dat alleen maar kon als je op het eind liep en het je zoveelste kind is? Nee dus niet. Maar verder kan je dan wel alles doen? Nee, ik ver ga van de pijn en kan bijna niet meer werken. Moet je ziet ze zien kijken: Aansteller! Maar het gaat nog verder. Maar buiten dat verder alles goed? Nou als je het weten wil. Ik heb ook een hele fikse borstontsteking gehad en ging echt kapot van de pijn. Echt? Kan dat dan in je zwangerschap? uhmm ja blijkbaar. Verzin het niet. En hoe ver ben je dan? Was toen 16 weken. Ja maar dat kan toch helemaal niet. Als je nog op het eind liep kan ik daar nog wel in komen. Ja tuurlijk joh, slik voor de lol antibiotica voor de aandacht. Zo dat lucht best op. Leuk topic
Fijn om te lezen dat mensen nog steeds met taboes komen, ik was even bang dat de discussie van een paar pagina's terug de overhand zou nemen Wat ik persoonlijk jammer vind aan het bv/kv taboe is dat je al vroeg in je zwangerschap moet gaan beginnen met jezelf verdedigen. Toen ik voor het eerst bij de verloskundige kwam voor mijn intakegesprek, werd mij de vraag gesteld en ik zei: flesvoeding. Ze trok daarop echt zo'n 'gezicht' en vroeg: omdat? (ik heb er een HEKEL aan als mensen 'omdat?' vragen in plaats van 'waarom?', want het suggereert dat je ze uitleg verschuldigd bent) Ik zo: 'omdat ik dat niet wil en me er niet fijn bij voel' (is de reden in een notendop natuurlijk, maar ze vroegen naar mijn beslissing dus die krijgen ze dan ook). Toen trok ze wéér een gezicht, en toen heb ik gezegd: 'ja je kunt ervan vinden wat je wil, maar ik voel me er niet goed bij dus dat is mijn beslissing.' En sindsdien heb ik me daar niet meer hoeven verdedigen haha. Wat me echter vervelender lijkt is het moeten verdedigen tegenover mensen wiens mening je erg belangrijk vind (zonder het direct mee te moeten/hoeven wegen). Ik heb bijvoorbeeld een super goede band met mijn moeder en ik weet dat zij niet absoluut niet zou herkennen in mijn keuze voor kv. Ze zal het moeten accepteren maar ik zie toch op tegen het moment dat ze het weet. Aan de andere kant: als zij haar kleinzoontje straks een flesje geeft is ze dat denk ik zo weer vergeten
Hierdoor staat een vriendschap van mij op een zeer laag pitje en weet ik niet of het nog goed komt. Mijn vriendin wordt heel moeilijk zwanger van de tweede en toen het eindelijk gelukt was, bleken we ongeveer even ver te zijn. Helaas eindigde het bij haar in een miskraam. We hebben het er samen heel veel over gehad en ik voelde me ontzettend schuldig omdat het bij mij wel allemaal goed ging. Na ongeveer 3 mnd niet meer over mijn zwangerschap te hebben gesproken, ging je het natuurlijk wel zien bij mij en nam ze meer en meer afstand. Ook begrijpelijk, heus! Maar wij hebben een vriendinnengroepje en ondertussen was er een andere vriendin bevallen, daar wilde ze liever alleen heen. Een collega die had een babyshower daar ging ze wel heen. Een reactie op mijn zwanger zijn, dat we een meisje krijgen, op een gelukte 3d echo: Nope. Ik ben er dus wel klaar mee.....verdrietig is 1 ding, jaloezie maakt meer kapot dan je lief is. Ik hoop voor ze dat ze snel zwanger raakt, maar op mij hoeft ze niet te rekenen... Maar ja, dat is een taboe
Waarschijnlijk stelt ze niet een "waarom-vraag" omdat die over het algemeen juist als verwijt overkomen. In mijn opleiding heb ik bij gesprekstechnieken geleerd om vragen nooit in de "waarom-vorm" te stellen. Al is "omdat" geen goede oplossing, want er zit nog steeds het woordje "om" in en vraagt dus nog steeds naar hetzelfde.
Ha, en als je dan zegt: borstvoeding dan wordt vaak gezegd: oh ja als het lukt. Vind het jammer dat mensen zo veroordeeld worden. Een kennis van mij vroeg ik het ook, die gaf aan flesvoeding te geven want borstvoeding kwam echt niet op gang etc etc. Je hoeft je voor mij echt niet te verantwoorden hoor. Als iemand dat van tevoren aangeeft dan sta ik echt niet met het vingertje van: ohh, wat ben jij een slechte moeder dat je het niet eens probeert! Onzin. Ik vind nog wel dat er op het bevallen in het ziekenhuis een taboe rust. Je moet toch vooral thuis bevallen want er zijn zoveel risico's aan een ziekenhuis bevalling. Bijna alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben dat ik in het ziekenhuis wil bevallen. En dan wordt ik ook met van alles bekogelt: oh maar het is zo fijn, ik wilde graag thuis bevallen maar door inleiding mocht dat niet en toen was ik nog niet eens opgefrist toen de hele familie langs kwam omdat er geen tijd was van de verpleging om me te helpen.
Ik vind het apart dat ik zoveel lees dat mensen pro-thuisbevallen zouden zijn. Ik heb mijn keuze om thuis te bevallen echt zó vaak moeten verdedigen
@Miertje: Kan zomaar meevallen hoor, wat je moeder betreft. Bij ons was het andersom. Ik geef bv en mijn moeder heeft mijn broer en mij vanaf het begin de fles gegeven. Maar zij vond het allemaal wel prima dat ik de borst gaf. Terwijl mijn schoonmoeder die nota bene zelf twee keer bv heeft gegeven, mij ervan beschuldigde dat ik haar kleinkind 'afpakte' als hij begon te huilen eik hem dus weer overnam om even te voeden. (Is trouwens weer helemaal goed gekomen tussen sm en mij hoor. Er lagen (en dat was bekend) hele andere emoties aan ten grondslag. Maar ik vond het toen wel merkwaardig dat het zich juist over dat onderwerp zo uitte. Zeker omdat ik eerder had verwacht dat mijn moeder het een beetje raar zou vinden.)
ha, het is ook nooit goed he . Er was hier eens een topic: waarom raden mensen een thuisbevalling af?? Nou als je al die reacties leest dan ben je echt een grote randdebiel als je in het ziekenhuis wilt bevallen. Maar hier: tijdens de cursus samen bevallen, tijdens de voorlichtingsbijeenkomst van de verloskundige, echt hoor: ik wil het al vanaf dag 1 maar ging nu zowaar bijna twijfelen
Grappig. ik dat ik poliklinisch ga bevallen. Zal wel de regio zijn (ik woon wel in een stad maar veel familie/vrienden komen uit dorpen en zijn dus van ''niedereen kan ''werpen en dat kan gewoon thuis dat deden we vroeger ook' Overigen is mijn reden niet eens dat ik denk dat niet te kunnen maar dat ik in een appartement woon en de buurman in principe op de galerij 2 meter van mijn bed af staat en ik nu al visioenen krijg dat ik tijdens de bvalling steeds denk: oh nee de buren haha) dus is maar net wie je om je heen hebt. De andere kant is dat ik een groepje van 7 meiden via ZP heb leren kennen die allemaal in september hun eerste krijgen en wij gaan allemaal poliklinisch in het ziekenhuis bevallen. Dus het is echt verschillend inderdaad
Hulde! Heb je post even onder de neus van echtgenoot - dooddoener plaatser no. 1!- geschoven. Voel me gelijk een stuk beter!
Hahahahaha ik ga stuk hier dames.... wat een herkenbaarheid.. zwanger zijn vind ik "heerlijk" hoor, maar het is idd ook niet mijn hobby.. ik ben gewoon wat praktischer denk ik... Zo'n piep klein baby'tje bijvoorbeeld, superschattig hoor.. Maar vind het toch wat handiger als de kids wat groter en zelfstandiger zijn.. Ook zoiets wat niet gezegd mag worden..."nah dat zeg je toch niet?!"
Oh heeeeeerlijk! Dit herken ik ook zo goed.. Mijn vader heeft echt niets met die kleine, fijne popjes. Die wil er liever wat mee kunnen wildebrassen. Ik lijk enorm op mn vader en heb ook echt het idee dat je niets met een baby kunt. Beetje gehuil, eten in bed stoppen , luier verschonen. Is toch saai? Als ze al een paar maand ouder zijn en je wat ontwikkeling ziet komen is toch gaaf? Op buikje rollen, gezichten herkennen. Maar dat baby zijn... blegh.. Maar inderdaad.. als je het zegt krijg je ongeveer de kinderbescherming op je afgestuurd... En ik ga ook echt niet thuis bevallen. De ambulance staat 5 min verder op, maar die is van een andere provincie. Dus ik mag 20 minuten wachten op een ambulance uit eigen provincie.. in die tijd kan ik wel dood zijn (mocht er wat mis gaan bij thuis bevallen). Een ander heeft er niets over te zeggen, of zij moeten willen uitscheuren... En de was willen komen doen.
Jij hebt vast makkelijke zwangerschappen gehad, vermoed ik zomaar. Mijn eerste zwangerschap was ook makkelijk. De tweede (derde eigenlijk) niet. Die ging gepaard met een groot hematoom waardoor ik een miskraam kon krijgen of een extreme vroeggeboorte, en dat na een MA. Daarnaast ook fysieke klachten en veel angst om ons kindje te verliezen. Dus inmiddels weet ik dat zwangerschappen erg kunnen verschillen, elke zwangerschap is anders. Gelukkig stond mijn partner er anders in dan jij
Ik zei een tijdje geleden dat ik het beat lang vond duren voordat we weer zwanger zijn (5e ronde nu) dit gezien vorige twee zwangerschappen meteen raak waren.. ik kreeg een opmerking van een nicht dat dit echr niet lang is en dat ik niet moet klagen. Wat bleek.. bij haar duurde het twee jaar om.zwanger te worden. sindsdien hou ik zulke uitspraken gewoon voor me of zeg ze tegen mn partner. Ik vind namelijk zeker dat ik deze gevoelens wel mag hebben, maar als ik relativeer dan moet ik eigenlijk een schop onder mn kont hebben wel even puur op dit onderwerp gezien. wat betreft meisje zou ik ook hebben moeten schakelen.. ik wilde graag een meisje en heb toen ook gezegd dat ik wel even moest schakelen als het een jongetje zou worden.. vrienden van ons hebben hun kindje na 2uur moeten afgeven.. als ik daar dan weer aan denk vind ik mijn mening weer zo erg aanstellen... het is maar net hoe je het bekijkt. Als je andere situaties nog niet zelf mee hebt gemaakt of in je directe omgeving blijven het gewoon lastoge onderwerpen. wat betreft fles of borstvoeding vind ik dat iedereen die keuze zelfoet kunnen maken. In deze wereld heb je beide mogelijheden dus waarom niet kiezen Iemand mag je een tip geveb maar je hoeft je echt niet te verantwoorden.
Bij ons wisten maar heel weinig mensen van onze kinderwens. Ik deed gewoon alsof wij er nog niet mee bezig waren. Ik heb altijd iedereen gefeliciteerd en interesse getoond. Ik was heel bang dat mensen ons 'zielig' zouden vinden als ze wisten dat het niet lukte en dat iedereen ons dan zou gaan zien als 'het stel waarbij het niet lukt'. Je gunt het natuurlijk iedereen, maar toch vond ik het erg confronterend om bij vriendinnen hun dikke buiken te zien en verhalen te horen over de zwangerschap. Toen ik eenmaal zwanger was van de eerste hebben wij wel verteld dat het moeizaam was gegaan, maar gelukkig toch spontaan!
je moet gewoon voor je eigen mening staan. Iedereen altijd met zijn meningen. Ik heb ook vaak genoeg dat ik zeg dat ik het helemaal niet zo leuk vind om zwanger te zijn. niet dat ik niet van mijn kindje hou!! maar al die kwaaltjes dat is gewoon niet mijn ding.
Nog eentje.....mijn man wil dus nu niet meer vrijen....hij vindt het maar niks met zo'n dikke buik en zo'n bewegelijke baby. Oke, ik snap het....maar hallo????