Onze tijd komt zeker nog wel Veerr! Haha dat doe ik ook, als ik te snel mijn hand van zijn rug haal kan ik helemaal opnieuw beginnen haha. Gelukkig weten we nu hoe we dat kunnen voorkomen. Succes met alles!
Wij knuffelen haar ook nog altijd in slaap. Maar steeds vaker wilt ze dit niet meer en duwt ze ons weg om zelf naar boven te willen en daar dan meteen te gaan slapen.
Kaala, die is er dus nu aan toe om zelf te slapen. En al ben je daar blij om, ik denk dat je dat knuffelen nu toch ook gaat missen.. Of niet?
Doorslapen is voor veel ouders een soort prestigeslag. Net als zwemdiploma's. Veel verhalen over van 8 tot 8 doorslapende kinderen neem ik met een korreltje zout (want waarom hoor ik diezelfde kinderen regelmatig midden in de nacht huilen, soms huizen verderop?). Verder hebben veel ouders een erg kort geheugen waar het slapen van hun kinderen betreft. Ik denk dat veel ouders op dit punt maar gewoon met de meute meepraten, omdat een niet doorslapend kind als een soort falen gezien wordt (en dat wordt met die commentaren die jij krijgt ook bevestigd). Vraag de ouders van doorslapende kinderen eens hoe vaak ze hun bed uitmoeten voor een speentje... Laten huilen heeft soms wel effect...sommige kinderen geven het op. Maar of dat is wat je wilt?
Sommige kinderen leren hierdoor ook gewoon zichzelf weer in slaap te laten vallen. En dat is net wel wat je wilt, lijkt me.
Herkenbaar hoor. Onze zoon viel tot een jaar niet zelfstandig in slaap. Hij viel vaak tijdens de fles in slaap of we bleven naast hem zitten met een hand op zn buikje.
@evelien. Fijn! Het is ook erg zwaar en soms werd het me ook teveel. Er is hier wel eens een fles door de badkamer gevlogen toen ik zl een 3e fles had gegeven s nachts. Op dat punt had ik veeeel te laat aan de bel getrokken. Ml nam het over en meneertje viel weer voor een paar uur in slaap. Probeer ook naar je eigen grenzen te luisteren. Heb je iemand voor backup? Ach en dat laat-maar-huilenadvies.. Dirksmama: ik ben het helemaal met je eens. Vooral je laatste zin! Het verbaasd me nu dat mensen zo ver van de natuur af handelen met hun kind en dan ook nog geloven dat dat de enigste en juiste manier is. Dat je het 'fout' doet als je het niet zus en zo doet. Geloof het alsjeblieft niet idd. De gras is daar echt niet groener. Ieder krijgt zn portie.
Maar jij doet net hetzelfde, namelijk aangeven dat jouw manier ook de enige juiste is. Alsof mensen die hun kind laten huilen dat puur uit egoïsme doen, en niet inzitten met hun kind. Het is nooit zo zwart-wit.
Ik heb niet alle reacties gelezen. Mijn dochter had dit ook rond die leeftijd. En het heeft ook nog wel een paar maanden geduurd. Ik heb mijn hart gevolgd en heb haar telkens in slaap gewiegd. We hebben een schommelstoel op haar slaapkamer staan en daar ging ik rustig met haar zitten. Ik vond het soms ontzettend zwaar maar ze had het nodig. Net zoals ze er ineens helemaal klaar mee was. Ik kon haar daarna gewoon in bed leggen. Ik schat rond 14 maand.
Ik realiseer dat mijn laatste post misschien zo over komt. Toch geef ik enkel mijn eigen bevindingen. Zie mijn eerste berichtje in dit topic. Omdat ik me zo herken in de twijfel en onzekerheid van Evelien. En misschien wel omdat ik graag een tegengeluid geeft voor de mainstream adviezen. Wellicht iets te overtuigd (voor mij was het een hele openbaring, nog maar kort geleden) Ik wil alleen benadrukken dat er niet 1 manier is, terwijl je veel dingen leest als : 'je moet even doorzetten 'als je nu niet begint dan ..' Dat irriteert me.
Daar volg ik je helemaal in Voor alle duidelijkheid: ik heb mijn dochter als kleine baby ook nooit laten huilen, ik vind dat absurd. Maar toen mijn dochter 11 maand was, hebben we onze tactiek aangepast. De nachten waren puur drama: 5-6-7 keer per nacht met een krijsend kind lopen, terwijl we allebei voltijds werken. Ik functioneerde niet meer, mijn vriend ook niet, we hadden geen geduld meer met onze dochter en most of all: zij leed ook onder het slaaptekort. Flesje hielp niet, tut hielp slechts even, zingen of tegen haar praten hielp niet, ernaast zitten hielp niet want dan bleef ze nieuwe prikkels krijgen om aandacht van ons te vragen/eisen, bij ons in bed begon ze meteen te spelen. We hadden echt alles geprobeerd. Wat wij uiteindelijk gedaan hebben: - 3 min laten huilen (echt met de wekker erbij) - troosten zonder op te pakken, gewoon laten weten dat we er waren, en dan weer weggaan, zelfs als ze nog huilde - 5 min laten huilen - idem troosten - 10 min laten huilen De eerste nacht was ze vaak wakker, maar ze is nooit tot bij de 10min huilen geraakt. Steeds in slaap gevallen voor het zover was. De tweede nacht is ze slechts enkele keren wakker geworden. De derde nacht sliep ze door. Dat is nu een maand of 10 geleden, en ik kan eerlijk zeggen dat ze sindsdien bijna altijd gewoon doorslaapt, op de tandjes- of griepnachten na. Een verademing na 11 maand miserie. Maar bon, het kindje van TS is natuurlijk nog niet zo oud, en ik denk dat ik deze tactiek op die leeftijd toch nog niet zou aanbevelen. Ik vind dat er toch nog een groot verschil zit tussen 7 maand en 11 maand... Lastig dus.
Wat vreselijk zwaar is het he, shakes? En wat fijn dat de situatie nu veranderd is. Ik ben het met je eens dat je keuzes maakt om jezelf te beschermen. Voor niemand is het goed als papa en mama er helemaal doorheen zitten. Maar ik denk ook dat er rekening gehouden moet worden met de leeftijd van de baby. Ik kreeg dit advies al toen zl 5 weken was. Ik moest oppassen dat hij mama niet voor zn karretje ging spannen. ahum En het ligt er ook aan waarom ze huilen. Is het mamahonger en vallen ze bij mama of papa in bed wel in slaap, dan vind ik dat een oplossing (een ander ziet dat misschien helemaaaal niet zitten) Is het nachtangst of verlatingsangst zoals wij een aantal nachten hebben gehad, dan zou ik baby ook niet alleen laten. Maar werkt er niks en gaat iedereen er aan onderdoor dan begrijp ik dat je andere stappen neemt. Wat men ook doet.. jijzelf weet het het beste. Als je maar naar je kindje en je gevoel luistert.
Samarinde, ik heb wel iemand voor backup. Mijn moeder heeft het heel vaak al aangeboden en mijn schoonouders zijn er ook altijd voor ons. Maar toch wil ik het dan zelf doen, raar he? Je hebt helemaal gelijk, het is ver van de natuur. Als er echt geen enkele andere oplossing is snap ik het wel, maar dat ouders hun kindje al zo vroeg aan hun lot overlaten is ook wel zielig Ja erg is dat he, kreeg van 2 collega's van mij echt heel erg het idee dat ik het fout aan het doen was. Zo van: neee kan jouw zoon niet overal slapen waar jij wilt? Die van mij slaapt echt overal! En ik heb hem vroeg laten huilen, dus nu huilt hij niet meer.. Tsja, dan sta je ook met je mond vol tanden. En ik snap je irritatie! Dat gevoel van 'je moet nu beginnen, anders ben je te laat' gaf die wijkverpleegkundige mij ook.. Maar nu weet ik wel beter na het starten van dit onderwerp. Jeetje, inderdaad een openbaring! Sta er nu heel anders in en vind het echt niet meer zo zwaar als voorheen om mijn zoon te helpen slapen. Geen stress meer, heerlijk! Sgforce, fijn dat ze er ineens helemaal klaar mee was. Wat een last valt er dan van je schouders denk ik? Natuurlijk wiegde je haar met liefde, maar dat ze uiteindelijk koos voor zelf slapen.. Tsja, fijn gevoel lijkt me Shakes, fijn zeg dat het zo heeft gewerkt bij jullie! Je hebt gelijk, 11 maanden is zeker een verschil met 7 maanden. Denk dat ze rond die leeftijd ook iets meer begrijpen en wat sneller dingen oppakken. Goed gedaan! Even nog Samarinde, wat vreselijk dat je dit advies al kreeg bij 5 weken! Je baby heeft je nodig toch? Net als even bevallen en je kindje niet op je buik nemen maar gewoon laten huilen, die redt zich wel.... Ongelofelijk dit! Denk dat het CB echt een opfriscursus nodig heeft, want de adviezen waar ze tegenwoordig mee komen zijn onbegrijpelijk en hard!
Baby's die veel geborgenheid en veiligheid krijgen, gaan vaak juist goed slapen omdat ze zich veilig genoeg voelen. Mijn zoon kwam ter wereld en al snel werd duidelijk dat hij ernstige reflux had. Ik heb hem (mede daardoor) de eerste 4 maanden elke dag, elk slaapje, in een draagdoek gedragen. 's Nachts sliep hij wel beter, en sliep hij in de cosleeper naast papa. Mijn zoon kon niet plat liggen en moest gedragen worden om aan zijn slaap te komen. Ik vind slapen zo belangrijk, dat ik hem elk slaapje, en dat waren er toen 4/5 per dag, droeg. Ik heb alle zeilen moeten bijzetten want ik had ook een dochter van 20 maanden rondlopen. Na 4 maanden ben ik gaan oefenen in zijn bed. Hij moest wennen en ik heb dit met alle zorg gedaan. Steeds erbij gebleven en hij heeft kunnen wennen zonder te huilen. Wanneer het niet lukte, ging hij weer in de doek. Hij wende steeds meer aan zijn bed en vertrouwde er op dat ik er altijd was. Maand 4 en 5 heb ik hem elke keer in slaap gewiegd, en overgelegde in bed. Hij werd steeds rustig wakker, dus dit was goed zo. Ik had eindelijk even tijd om mijn rug te laten herstellen. Vanaf 6 maanden heb ik hem weggelegd en sindsdien slaapt hij heel vredig in. Hij speelt even met zijn speen en gaat dat lekker liggen en valt in slaap. Elke dag weer en hij heeft nooit gehuild. Het is een enorme opluchting dat ik merk dat hij zich nu zo vertrouwd voelt. Hij is zeker van mij en zijn bed. Sommige slaapjes gaan nog in de doek, want dat is ook gewoon erg lekker voor beiden. Maar ik weet dat hij zonder problemen in bed slaapt en dat is heel fijn. Verder geldt voor beide kinderen: wanneer ze niet willen slapen (ziek zijn, bang zijn, verlatingsangst, of wat de ook) , mogen ze altijd bij ons in bed, altijd. Tot zij laten zien dat ze zich veilig genoeg voelen in bed. Luister naar jezelf, naar je kind en doe wat jij denkt dat voor hem het fijnst is. Een kind dat blind kan vertrouwen op zijn ouders, durft uiteindelijk zelf in slaap te vallen en zal ook op latere leeftijd makkelijker slapen. Ze weten ook dat ze altijd kunnen aangeven wanneer er iets speelt en dat je ze serieus neemt. Dat draagt ook bij aan goed slapen. Mijn kinderen slapen nu zo goed. Ik heb er heel veel in geïnvesteerd en zij voelen zich nu goed, daar gaat het me om.
Dat je het zelf wilt doen en niet kan loslaten is puur je moedergevoel. Niet raar dus. Hier moet ik nog steeds de logeerpogingen van opa en oma afslaan. Nu zeg ik: als hij zegt dat ie het wil, dan vind ik het prima. Praten duurt nog wel een tijdje hehe. Iedereen trok idd aan me. Maarrrr soms is het als het heel hoog oploopt goed om even een frisse neus te halen. Zelf als je denkt: "De stad in?!? Ik wil alleen maar slapen!" Koop iets leuks voor jezelf, lunch met je man/vrienden. Hoeft niet lang te duren en je bent toch even uit de babybubble. Logeren of hele dagen uitbesteden hoeft niet eens. En als je terug komt kun je er weer even tegenaan. Ook goed voor je kleintje, want gevoelige kindjes voelen je stemming ook.