Like Weet je, als je je gevoel uitspreekt dan wordt het meestal dan ook minder sterk. Dan is de lading eraf, tenminste zo werkt het wel bij mij Fijn dat je nu zo voelt, je man stond sowieso wel open voor een derde?
Ooh wat herkenbaar.. Ik heb mezelf altijd als een jongens-mama beschouwt.. Ben zelf helemaal niet van het roze en strikjes en jurkjes en makeup en al dat meiden gedoe.. Vreselijk.. Doe mij maar een stoere knul en dan praten we nergens meer over lol.. Echter bleek bij de eerste dat we toch echt n dochter kregen.. Toen de gyna dat zei bij de 20w echo barstte ik in huilen uit van geluk.. Ik heb weken geroepen; oooh een meisje.. wat bijzonder.. ik smolt weg bij alles dat roze was.. zelfs bij n roze zak k3-chips.. Ik was helemaal door het dolle heen.. Nu loopt mijn meisje in jurkjes, majootjes, rokjes, en het staat haar allemaal prachtig! Na n half jaar raakte ik weer zwanger.. Mijn gevoel zei me; dit keer is het een jongen.. Dus zelfs toen op de 20w echo gezegd werd dat het weer een meid is bleef ik ook jongensnamen zoeken want ik was er heilig van overtuigd dat het toch echt n jongen is.. Inmiddels begint mijn gevoel langzaam aan het idee te wennen dat ik over n paar weekjes toch echt mama ben van 2 meiden.. en toch blijf ik stiekem dat verlangen houden om ooit nog eens een zoontje in mijn armen te sluiten.. Dat doet overigens niets af tegenover de liefde die ik voor mijn meiden koester..
Nou fijn dat je eruit bent! Wel grappig hoe vrouwen zo van het op andere moment helemaal kunnen omslaan. En dat ik eerder zei dat het voor mij overkwam als een obsessie bedoelde ik niet rot hoor, maar het klonk voor mij allemaal niet echt lekker. Ben blij voor je dat je eruit bent, en je zal vast helemaal verliefd zijn wanneer je weer zo'n klein mensje in je armen hebt. Zie trouwens dat je dit jaar nog bent bevallen, wellicht dat je hormonen ook een beetje meespelen. Zo had ik dat ik weer zo snel mogelijk zwanger wilde worden van de 2e, ging er helemaal in op. En nu heb ik zoiets van ach, ik zie wel hoe het loopt. Stiekem zou ik het leuk vinden om weer zwanger te zijn, maar heb pcos en gelukkig was ik na 2 jaar spontaan zwanger dus heb me erbij neergelegd dat het mogelijk niet meer zal lukken, wil er niet de MMM voor in.
Die van mij vreet ze op als ik niet uitkijk En ja ik heb dus een dochter en ik zou d'r niet in willen ruilen, maar dat er wel of niet een piemeltje aanhangt maakt mij niets uit. Mijn dochter heeft meer schaafwonden dan d'r broer, heeft nog nooit een speltje of een elastiekje langer dan 2 min in d'r haar gehouden, wil geen jurkjes aan en speelt niet met poppen. Lekker ravotten, fietsen en dus dingen eten die niet eetbaar zijn. Ik heb het niet bedacht dat ze zo is dus het tutten, nee, onbekend hier. Ik zie dus niet zozeer de verschillen in geslacht, misschien dat ik me daarom afvraag wat je nu mist en wat je hoopt te krijgen. Maar goed, ik heb ook de wens voor een derde kindje, waarvan ik niet kan uitleggen waarom. Omdat het nu niet compleet voelt? Ik heb 2 prachtige kinderen, waarom wil ik nog meer? Hebberig? Zijn zij niet genoeg? Dus ik snap je heel goed, alleen zit mijn verlangen op een ander vlak.
Een tijdje geleden was er een documentaire (Engels) over moeders de graag een meisje wilde ..Een vrouw met (volgens mij) 5 zonen en een vrouw met ( weer volgens mij) 7 zonen. Ik gunde het ze zo, net als ik het jou gun
Mijn wens is er nog steeds, ook na het topic...maar misschien komt dat ook omdat ik net gestopt ben met de pil en wij er nu echt voor gaan. Mijn eisprong is ook nog eens veel eerder dan ik had verwacht...die zit eraan te komen deze dagen Spannend
Dat is erg lief. Dankjewel! Hopelijk mag ik over een half jaartje zwanger raken! we zullen het zien hihi
Wauw wat spannend! Ik hoop dat je wens snel in vervulling mag gaan! Misschien dat het bij mij ter zijner tijd ook wel weer omhoog borrelt. Maar voor nu is het goed.
Ik vind het ook heel herkenbaar! Heb ook altijd een wens voor een dochter gehad. Bij de eerste kreeg ik via een pretecho te horen dat het een zoon zou worden, was toch wel een beetje teleurgesteld, maar goed dat was na een dag ook wel weer verdwenen. Bij de tweede echt een sterke voorkeur voor een meisje, want dat zou ook de laatste zijn. Dus het was nu of nooit En ja, het was een meisje! Ik weet nog dat ik zo blij was, en zo gelukkig met mijn koningskoppel.. het leek wel een droom die uit kwam. Maar die droom werd een aantal weken later kapot geslagen toen mijn meisje geboren werd na 23 weken zwangerschap en overleed. Derde zwangerschap, tja dan zou je denken... dat ik wel blij zou zijn met wat voor geslacht het kindje ook heeft, als het er maar komt. Niet dus! Alhoewel ik dit keer een voorkeur voor een jongen had, maar gewoon omdat ik bang was dat een dochtertje te confronterend voor me zou zijn, omdat ik die pas verloren had. Het werd ook een jongen. Nu dus 2 zonen...... Ik denk niet dat ik ooit voor een derde kindje zal gaan, maar dat is meer omdat ik nu dan wel meer een dochterwens heb na 2 zoontjes, dan een kinderwens.
Ik snap het taboe ook niet zo. Tuurlijk moet je blij zijn dat je überhaupt kindjes mag krijgen. Maar ik vind t eigenlijk ook best wel normaal dat je een voorkeur hebt. Ik wilde ook altijd graag sowieso een meisje en onze 1e was dat ook. Bij de tweede had ik eigenlijk geen voorkeur. Voor m'n man zou ik een jongen wel leuk vinden maar voor mezelf maakte het niks uit. Dit bleek weer een meisje. Helaas is zij met 33 weken zwangerschap heel plotseling overleden. Een verschrikkelijke gebeurtenis. Toen ik opnieuw zwanger was hoopte ik alleen maar dat het kindje gezond ter wereld zou komen maar toch als ik heel eerlijk ben hoopte ik zelfs toen nog een beetje op een meisje. Omdat ik dat idee al had, dat beeld van twee zusjes... Weer kregen we een meisje. Uiteindelijk dus 3 dochters gekregen. Ik heb alleen geen tips. Heb er niks bijzonders voor gedaan
Zo apart...mijn ei zit eraan te komen en we hebben het 19 juli savonds voor het laatst gedaan. Aan de ene kant denk ik van ach gewoon vanavond nog een keer dan is de kans op een bevruchting groter.... aan de andere kant twijfel ik, want als we nu niks meer doen is de kans op een meisje misschien wel iets groter....Alleen weet k niet of ie morgen of overmorgen springt
ik herken het gevoel heel goed...enkel mijn man wilde geen derde.. ik zei tegen mezelf en wat als het dan weer een jongen wordt, want het is heel goed mogelijk dat je enkel zonen krijgt.....tja ik weet uit ervaring dat als het geboren is je dolgelukkig zal zijn.....toch had ik een wens/gevoel... nu bleek ik vorig jaar ondanks voorzorgmaatregelen toch zwanger.... het lot had beslist... zie onderschrift
Ik lees af en toe een reactie dat de jongste een meisje met 2 oudere broers het wel moeilijk heeft en het niet leuk is. Ik ben de jongste en heb 2 broers (1981, 1983 en ik 1987) Tuurlijk was er wel eens wat zoals er altijd is tussen broers en zussen, maar vooral toen ik een tiener werd had ik veel aan mijn broers. Je weet nooit hoe het klikt tussen je kinderen. Ze kunnen beste vrienden/vriendinnen worden maar kan ook pas dat dat ontstaat als ze allemaal het huis uit gaan. Dus als je gevoel zegt dat een jongen ook erg welkom is dan gewoon er voor gaan als je man ook een 3e wil. En als het dan een meisje blijkt te zijn is het alleen maar leuk. Jongetje houd je heus niet minder van ookal voel je misschien even teleurstelling als je het geslacht te horen krijgt. Dat zegt niks over de liefde die je voor je 3e kindje gaat voelen.
Spannend. Weet je al iets meer? Is het ook een idee om, voor de dames die dat willen, een club aan te maken? Dan kun je kletsen met 'lotgenoten' over je voorkeur zonder anderen voor het hoofd te stoten....
Hey Frummeltje. Lief dat je ernaar vraagt. Zit inmiddels op 4 dpo Spannend hoor! Hebben 1,5 a 2 dagen voor de eisprong geklust... Clubje lijkt mij een goed plan... Voor degene die de wens ook nog steeds hebben!
Ik had vroeger voordat ik zwanger was van onze zoon ook een voorkeur naar een meisje... Gewoon omdat ik heel veel van mijn mama hield en ook graag zo'n moeder-dochter band wilde. Nu heb ik gemerkt dat een zoon toch ook héél close kan zijn met z'n mama dus heb geen voorkeur meer voor het liefje dat nu in mijn buik zit. Waar ik wél echt een probleem mee heb is dat iedereen (schoonmoeder en 2 schoonzussen ) zooooo hard hoopt dat het nu bij mij eens een meisje mag zijn, want er is nog geen meisje in de familie. Dit vind ik écht écht niet leuk... Ik hoef zo'n wensen van anderen echt niet meer te horen, word er verdrietig van. Dan denk ik echt dat een jongen nu minder welkom is voor hun.
Herkenbaar. Bij de eerste was t voor iedereen al een meisje en bij de tweede al helemaal. Dat heeft me erg pijn gedaan... In m'n buik werd hij zelfs al met n meisjes naam aangesproken
Erg gewoon... Ik heb me voorgenomen om er wat van te zeggen indien ze het nog eens uitspreken, ben het beu.
Ook ik herken het! Bij m'n eerste zs was ik overtuigd dat ik een meisje zou krijgen. Ik was overdonderd toen het een jongen bleek te zijn. Ik had mezelf altijd gezien als een echte meisjesmoeder! Ook de tweede bleek een jongen. Mijn zus beviel toen van een dochter, ik heb gehuild, ik wilde ook zo graag een meisje!! Toen werd ik weer zwanger, en dat werd een meisje! Dolgelukkig! Maar eerlijk is eerlijk, met een jongen was ik toch net zo blij geweest, want echt verschil maakt het niet. Het is je kind en je houdt er van! Mijn vierde werd weer een jongen. De vijfde zs hoopte ik vurig weer op een meisje, het was weer een boy! Onnodig te zeggen hoeveel ik van ze hou! Ook nu hoop ik weer op een meisje, maar ik kan uit ervaring zeggen dat ik met nog een jongen écht net zo gelukkig ben en er net zoveel van hou als mijn enige dochter!