Beste mede mama's, Ik ben trotse mama van 2 mooie jongens. Al van jongs af aan heb ik een grote wens voor een gezin met 3 kinderen. Ondanks twee slechte ervaringen met bevallen, zit deze wens zo diep, dat ik echt een derde wil. Maar mijn man dus niet. Hij vindt ons gezin compleet, wil het niet (nog) drukker hebben en vindt het wel praktisch zo. We hebben een goed gesprek gehad, maar blijven lijnrecht tegenover elkaar staan. Ik ben wel van mening dat je allebei achter een derde moet staan. Maar ik vindt het zo verdomde moeilijk om het te accepteren. Wat zouden jullie adviseren? Of zijn er mama's met ervaring?
Mijn man heeft ook heel lang heel hard geroepen dat hij echt geen 3e wil. Ik wil dit wel heel graag. Nu sindskort, nu dochter bijna naar school gaat en zoon over een jaar, staat hij er al veel meer voor open. Hier is het voor dit moment sowieso nog helemaal niet aan de orde, maar tzt denk ik (als alles meezit met onderzoek) dat die 3e er nog wel gaat komen.
Behalve er over blijven praten heb ik geen advies... En soms kunnen dingen met de tijd nog veranderen, zoals Amethist schrijft...misschien dat hij er meer voor open staat als jullie oudste zonen wat ouder zijn? Hier hetzelfde probleem: ik wil graag een derde, maar mijn man niet... Nu is de wens bij mij op het moment nog niet zo vreselijk sterk dat het meteen a la minuten moet oid...maar op termijn wil ik het toch wel erg graag. Ik hoop heel erg dat hij er dan ook aan toe is...en nog meer dat mijn gezondheid het toe laat (dan zou hij er namelijk ook meer voor open staan).
Hier was het zelfde en daarbij speelde onze leeftijden ook flink mee... Ik was al bijna 38 toen de 2e geboren werd (en manlief is 4,5 jaar ouder). Ik vond het ook ontzettend moeilijk om te accepteren maar vond - net zoals jij - dat het echt een keuze van beide moet zijn. Maar ik was echt in de rouw.. moest afscheid nemen van een bepaald beeld en een heel diepe wens. Ik was daardoor toch best vaak verdrietig en van slag. Mijn man vond dat moeilijk maar begreep het wel. Hierdoor is hij gaan nadenken, veel gaan nadenken en uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat zijn 'niet willen' minder groot was dan mijn wens voor een derde. Na ruim 1 jaar heeft hij me in New York verrast door midden in Central Parc te zeggen dat zijn hart, huis en portemonnee groot zat is voor nog een kindje! Het huwelijksaanzoek was mooi (bali) maar dit was nog veel mooier! Een half jaar later zijn we er voor gegaan. Het heeft een tijdje geduurd (leeftijd!) maar in november 2013 hebben we ons kadootje mogen krijgen. En manlief is helemaal gek op hem! En mijn wens is meer dan in vervulling gegaan. Zo is het bij ons gegaan. Met een happy end
Ja he? En op de dagen dat ik hem achter het behang wil plakken hoef ik alleen maar daar aan te denken of in de bedjes van mijn apegatjes te kijken en dan is hij wel weer vergeven PS: heb WES even gegoogled.. wat ingewikkeld. Veel sterkte!
Hier ook eerst de wens gehad voor een 3e Mijn man wil niet en ik heb dat geaccepeerd. Ik ben zo 36 en straks met meer vrije tijd weer. Ik heb er nu dus vrede mee dat het bij 2 blijft.
Hier wilde mijn man ook niet en ook ik vond dit zo erg.... Na veel praten is hij er toch over gaan nadenken....en zijn we er uiteindelijk voor gegaan. En nu ik mijn zoon heb kan ik me niet voorstellen dat hij er misschien niet was gekomen....
Hier ook twee kindjes en altijd al een wens gehad voor 3 of 4 maar mijn (bijna) man wil ook niet. Dit heeft hij al heel snel gezegd nadat de eerste geboren was. Toen ik zwanger was van nummer 2 heeft hij zich ook laten steraliseren (*iets met 2x door de pil heen ongepland zwanger*) Hij is echt dol op allebei en vindt het ook leuk en gezellig maar het is goed zo voor hem. Ik vind dat je kinderen samen moet krijgen en er allebei achter moet staan. En natuurlijk heb ik het er wel moeilijk mee (gehad) want een sterilisatie is zo defenitief. Zo nu en dan denk ik nog steeds van het zou toch wel leuk zijn, maar we hebben het zo ook leuk en gezellig en ik wil hem niet mijn wens opdringen en zo een "vervelende" relatie krijgen.
Herkenbaar, we hebben nog geen definitief besluit genomen maar het voorlopige standpunt van mijn man is dat het wel mooi is zo. Ik werd ook echt verdrietig van het gesprek. We hebben het even laten rusten, het was in een periode dat het heel druk was en onze jongste slecht sliep, dat is ook niet echt motiverend. Inmiddels loopt het weer lekker, dus nog maar es over hebben. Gezien onze leeftijd (ik ben 39, man 37) moeten we ook niet meer heel lang wachten. Dus binnenkort het topic maar weer es aansnijden. Ik ben er ook wel meer mee bezig merk ik.
Hier zijn we het ook niet eens. Man vindt het druk zat zo en financieel gezien niet zoveel ruimte. Nu hoeft het voor mij voorlopig nog niet, ik heb m'n handen wel even vol. Maar zou heel graag een 3e willen als de jongste naar school gaat. Hopelijk komen we er samen uit. 't Is overigens geen definitieve 'nee' van zijn kan en ik snap dat hij het nu op dit moment niet ziet zitten.
Mijn man wil ook echt niet meer, ik nog echt wel zeg maar....ik vind het echt een soort rouwproces om afscheid te moeten nemen van een ideaal, maar we zijn nu eenmaal met z'n tweeën.
Wij zijn inmiddels weer wat verder. Ik wilde écht wel. Ondanks een pnd na de jongste en ondanks (chronische) vermoeidheidsklachten. M'n man had het liefst na de jongste er een knoopje in laten leggen... Dat is niet gebeurd. Ik wilde de deur nog even op een kier laten. Ondanks dat hij écht zeker was. Inmiddels is de jongste dus bijna 4 en merk ik steeds meer dat ik wat meer rust en ruimte krijg voor mezelf. En dat is toch wel prettig. Langzaamaan heb ik dus geaccepteerd dat het bij 2 blijft.. Ondanks dat de naam voor een 3e dochter (als het natuurlijk een dochter zou zijn) alweer een paar jaar in m'n hoofd zit... Maar de tijd heeft hier dus wel verschil gemaakt. Ook omdat de oudste nu met clubjes komt, afspreken en dan heeft de jongste over een paar maanden dus ook. Ik zou het niet redden met 3... fysiek en emotioneel niet denk ik.
Lastig om je kinderwens voor een 3e naast je neer te moeten leggen. Ik ervaar dat ook wel zo. Hier is het probleem dan niet een partner, maar het is mij sterk afgeraden door de gyn en na mijn laatste traumatische bevalling durf ik niet meer. Mijn verstand zegt ook dat twee genoeg is, maar mijn hart zegt anders. Hopelijk komt de acceptatie nog te zijner tijd.
Hier is het eigenlijk andersom.. Ik vind het met 2 kinderen prima en als het aan hem ligt komt er een derde en een vierde bij. Heb na de tweede geroepen dat het goed is zo.. Een meisje en een jongen wat wil ik nog meer? Ook speelt er meer mee en durf ik eigenlijk niet goed meer zwanger te worden. Bang dat alles net zo gaat als bij mijn tweede. Nu de jongste naar school gaat, gaat het toch wel weer kriebelen en denk ik er vaker over na. En stel dat het zo mag zijn, dan is dat echt de laatste keer.. Dan moet manlief maar hopen op een tweeling 😁
Mijn man wou ook niet, toen onze tweede 2,5 was begon hij er zelf over dat hij toch nog graag een derde wou, oktober 2013 is ze geboren, Nu hebben we een cadeautje gekregen en ben ik pril zwanger van een vierde
Hier net zo. Ik zou graag voor een derde gaan. Mijn man vindt het zo wel druk genoeg. Verstandelijk denk ik dat het zo met 2 jongens ook goed is. Mijn gevoel zegt alleen wat anders . Het is een soort van rouwproces vind ik, afscheid nemen van het plaatje in mijn hoofd. Toch bespreek ik het regelmatig met mijn man. Eigenlijk vind ik het niet eerlijk dat ik me er maar bij neer moet leggen dat er geen derde komt. Het laatste woord is er nog niet over gezegd.